Trzymająca w napięciu ciekawa fabuła. Główny bohater charakterny. Niespodziewany finał

Trzymająca w napięciu ciekawa fabuła. Główny bohater charakterny. Niespodziewany finał

"Pajęczyna oplata pająka miłością i troską"

Z Mankellem mam często kłopot w ocenie. A właściwie ściślej mówiąc, nie z Mankellem, tylko z jego głównym śledczym komisarzem Kurtem Wallanderem. Jak ten typ mnie irytuje, to nie macie pojęcia. Niby to bardzo "ludzki" policjant, ma prawie 50 lat, więc i zdrówko mu już niedomaga (okulary do czytania) i jakaś żałoba się "przypląta", a jednocześnie czasami zachowuje się jak rozkapryszony bachor (Baiba). Bardzo piętnuje grupy tak zwanych "Gwardii obywatelskich", które, według niego przekraczają granice prawa, a sam kłamie osobom, z którymi rozmawia, zastrasza ich, zupełnie bezprawnie i bez nakazu przeszukuje ich mieszkania, bo ma "przeczucie". Coś tam "zobaczył", coś "usłyszał", ale do końca nie wie co, ale coś mu nie dawało spokoju, lub "coś było nie tak".

Niestety taki Wallander zupełnie mi się nie podoba. Za to wszyscy jego współpracownicy, łącznie zresztą z samą szefową, patrzą w niego jak w obrazek i tam, gdzie nikt nie może poradzić, poradzi cudotwórca Wallander, patrz scena z policjantem, który z pewnych powodów chciał odejść z policji. Nasz Kurt zamienił z nim raptem 2 zdania i co, oczywiście policjant zostaje. Śledztwo powolne i mozolne bardziej oparte na "przeczuciach Kurta niż na jakichkolwiek dowodach, których pojawia się tyle, co kot napłakał. Akcent polski obecny. W zasadzie kunszt pisarski Mankella też widać gołym okiem i trudno się mi do czegoś więcej doczepić, niż do postaci detektywa. W mojej ocenie to dobra książka, ale nie bardzo dobra.

"Pajęczyna oplata pająka miłością i troską"

Z Mankellem mam często kłopot w ocenie. A właściwie ściślej mówiąc, nie z Mankellem, tylko z jego głównym śledczym komisarzem Kurtem Wallanderem. Jak ten typ mnie irytuje, to nie macie pojęcia. Niby to bardzo "ludzki" policjant, ma prawie 50 lat, więc i zdrówko mu już niedomaga (okulary do czytania) i jakaś żałoba się...

Niestety, w mojej opinii jest to najgorsza książka, którą przeczytałam. Męczyłam się z nią bardzo długo licząc na to, że może w dalszej części będzie napisana lepiej? Jednak tak się nie stało.
Historia jest tak banalnie prosta, że nie trzeba być wybitnie spostrzegawczym, by po zaledwie przeczytaniu kilku pierwszych stron wiedzieć, kto co zrobił. Książka jest bardzo przewidywalna i płaska, nie dzieje się w niej nic porywającego, bohaterowie są bladzi i kompletnie nudni. Zakończenie zupełnie nie zaskakuje niczym. Dodatkowo zauważyłam, że autor ewidentnie chciał, by jego dzieło miało więcej stron niż powinno mieć, gdyż czynności wykonywane przez głównego bohatera były opisywane w tak szczegółowy sposób, że motyw zwykłego powrotu policjanta do domu, który można było opisać w 1 zdaniu, rozciąga się na całą kartkę. Niektóre teksty kompletnie niczego nie wnosiły do fabuły.
Książka była tak nudna, że nie raz przy niej zasypiałam. Osobiście uważam, że zupełnie nie warto tracić na ten kryminał czasu.

Niestety, w mojej opinii jest to najgorsza książka, którą przeczytałam. Męczyłam się z nią bardzo długo licząc na to, że może w dalszej części będzie napisana lepiej? Jednak tak się nie stało.
Historia jest tak banalnie prosta, że nie trzeba być wybitnie spostrzegawczym, by po zaledwie przeczytaniu kilku pierwszych stron wiedzieć, kto co zrobił. Książka jest bardzo...

Piąta kobieta – powieść kryminalna wydana w 1996 roku, autorstwa szwedzkiego pisarza Henninga Mankella, stanowiąca szóstą w serii o przygodach Kurta Wallandera.
Szwedzka turystka ginie z rąk islamskich fundamentalistów podczas zwiedzania klasztoru w Algierii. Sprawa jej śmierci zostaje zatuszowana, a jej córka dowiaduje się o przyczynie śmierci praktycznie przypadkiem. Pisarz przedstawia prowadzone śledztwo w sposób bardzo wiarygodny i realistyczny. Jednocześnie na kartach powieści porusza ważne kwestie społeczne i moralne dylematy. Oprócz wątku kryminalnego, Czytelnika spotka tu strona obyczajowa. Poznamy prywatne życie policjantów, a także nastroje społeczne.

Piąta kobieta – powieść kryminalna wydana w 1996 roku, autorstwa szwedzkiego pisarza Henninga Mankella, stanowiąca szóstą w serii o przygodach Kurta Wallandera.
Szwedzka turystka ginie z rąk islamskich fundamentalistów podczas zwiedzania klasztoru w Algierii. Sprawa jej śmierci zostaje zatuszowana, a jej córka dowiaduje się o przyczynie śmierci praktycznie przypadkiem....

Świetny kryminał, chyba najlepszy, jaki dotychczas czytałam. Po kiepskiej "Białej lwicy", kiedy zwątpiłam już trochę w Mankella, nadchodzi perełka w postaci "Piątej kobiety". Jedno jest jednak pewne: nie jest to kryminał w stylu dużo wybuchów, strzelania i pościgów, wręcz przeciwnie, autor opisuje żmudną, analityczną pracę policji, układanie wątków i szukanie motywu. Policja w książce to nie herosi z bronią, a zwykli ludzie, ze zwykłym życiem i problemami. Autor bardzo dobrze opisuje postacie policjantek i policjantów, ich zmęczenie i frustracje. Cały czas bardzo mocno podkreśla też, że śledztwo to praca zespołowa (o czym przy czytaniu niektórych kryminałów się zapomina). Bardzo podobało mi się dobre oddanie realiów pracy policji. Dodatkowo książka zasługuje na pochwałę za temat, krytykę społeczną, którą zawiera. Bardzo polecam.

Świetny kryminał, chyba najlepszy, jaki dotychczas czytałam. Po kiepskiej "Białej lwicy", kiedy zwątpiłam już trochę w Mankella, nadchodzi perełka w postaci "Piątej kobiety". Jedno jest jednak pewne: nie jest to kryminał w stylu dużo wybuchów, strzelania i pościgów, wręcz przeciwnie, autor opisuje żmudną, analityczną pracę policji, układanie wątków i szukanie motywu....

Czytam jako kolejną książkę z cyklu. Poziom utrzymany, stały i dość wysoki. Nie najlepsza, ale nadal dobra część. Lubię pisarstwo Mankella, jego niespieszny styl, nieprzeładowanie bohaterami, brak fajerwerków. W okrutny sposób ginie 3 mężczyzn, a morderstwa mają w sobie coś z manifestacji. Dość szybko poznajemy morderczynię, jednak nie psuje to zabawy z czytania książki, chcemy poznać jej motywy. Czytelnik wie więcej niż policja (to, że mordercą jest kobieta),i to też jest ciekawy zabieg. Policja się gubi w śledztwie (nie popularny motyw w kryminałach),morderca wydaje się bawić z policją w kotka i myszkę, śledztwo posuwa się niespiesznie. W w tle problemy społeczne w Szwecji i samosądy ze względu na nieudolność policji. Przeszkadzało mi jedynie zbyt mocne (przez 3/4 książki) skupienie się na Afryce (którą autor był ewidentnie zafascynowany). Mankell chce wywieźć czytelnika w pole podkreślając niezwykłą siłę morderczyni, snując wywody o homoseksualizmie czy małpich czaszkach, ale ostatecznie nic z tego się nie potwierdza w dalszej części książki i wiele wątków kończy się w nicości. Rozbawiło mnie też to, że co i rusz podkreślane jest, że morderczyni jest niezwykle zorganizowana, geniusz strategii, trzyma się swojego planu, harmonogramu, jest niezwykle dokładna, po czym perfumuje się przed morderstwem zostawiając wszędzie zapach swoich perfum, albo rzuca niedopałek na molo. Motywacja morderczyni niezrozumiała - dlaczego ginęli biali mężczyźni? A propos - polska imigrantka - Krista Haberman, serio? Niepotrzebne też były wywody Wallndera o tym, jak beznadziejna jest praca policjanta, czy że "ludzie są źli". Ciekawym zabiegiem było nie podanie wszystkiego na tacy na końcu - Wallander jest świadom, że nigdy nie dowie się wszystkiego - czy jeden z zamordowanych mężczyzn zabił żonę, czy był to nieszczęśliwy wypadek?  

Czytam jako kolejną książkę z cyklu. Poziom utrzymany, stały i dość wysoki. Nie najlepsza, ale nadal dobra część. Lubię pisarstwo Mankella, jego niespieszny styl, nieprzeładowanie bohaterami, brak fajerwerków. W okrutny sposób ginie 3 mężczyzn, a morderstwa mają w sobie coś z manifestacji. Dość szybko poznajemy morderczynię, jednak nie psuje to zabawy z czytania książki,...

Tutaj odkrywa się (nie)zwyczajność...

Tutaj odkrywa się (nie)zwyczajność...

Pomysł jakby trochę z poprzedniej książki i kilka wątków zbyt podobnych, żebym można było mówić o przypadku, jednak to bez znaczenia - jako kryminał jest to absolutne arcydzieło, poprowadzone precyzyjnie, bez pomyłek, uproszczeń i irytujących naiwności.

Pomysł jakby trochę z poprzedniej książki i kilka wątków zbyt podobnych, żebym można było mówić o przypadku, jednak to bez znaczenia - jako kryminał jest to absolutne arcydzieło, poprowadzone precyzyjnie, bez pomyłek, uproszczeń i irytujących naiwności.

Godny kryminał trzymajacy w napięciu.

Godny kryminał trzymajacy w napięciu.

Stary dobry Mankell. Wróciłam do jego książek po kilkunastu latach i nadal tak samo mi się podobają. Wyrazisty bohater z osobistymi problemami, świetna - choć niespieszna - akcja, specyficzny dla skandynawskich kryminałów klimat, problematyka społeczna w tle i świetny warsztat pisarski - czego chcieć więcej od książki, którą czyta się dla odprężenia?

Stary dobry Mankell. Wróciłam do jego książek po kilkunastu latach i nadal tak samo mi się podobają. Wyrazisty bohater z osobistymi problemami, świetna - choć niespieszna - akcja, specyficzny dla skandynawskich kryminałów klimat, problematyka społeczna w tle i świetny warsztat pisarski - czego chcieć więcej od książki, którą czyta się dla odprężenia?