Wiem, że niektórzy tę książkę uważają za najsłabszą z serii. Ale to była moja pierwsza i ją uwielbiam. Trzecia klasa podstawówki. Pamiętam, że z wypiekami na twarzy czytałem fragment, kiedy Pan Tomasz próbował cmoknąć jakąś panią. ;)

Wiem, że niektórzy tę książkę uważają za najsłabszą z serii. Ale to była moja pierwsza i ją uwielbiam. Trzecia klasa podstawówki. Pamiętam, że z wypiekami na twarzy czytałem fragment, kiedy Pan Tomasz próbował cmoknąć jakąś panią. ;)

Jedna z najlepszych w serii.

Jedna z najlepszych w serii.

Po kilkudziesięciu laty, strasznie to naiwne.

Po kilkudziesięciu laty, strasznie to naiwne.

Nadrabiam braki z okresu szczenięcego i czytam sobie "Samochodziki" w wersji audiobookowej. Ten tomik póki co uważam za najsłabszy z dziesięciu przeczytanych. Najbardziej irytujące są oczywiście te odzywki farbowanych czerwonoskórych ("niech blada twarz pamięta..." czy też "żadna squaw nie jest..."),żywcem skopiowane z nielubianego przeze mnie Karola Maya (grafomaństwo!). I do tego ta okropna, dydaktyczna i moralizatorska maniera pączkującego ruchu ekologicznego. Znacznie lepsze są tomy nawiązujące do historii czy archeologii!

Nadrabiam braki z okresu szczenięcego i czytam sobie "Samochodziki" w wersji audiobookowej. Ten tomik póki co uważam za najsłabszy z dziesięciu przeczytanych. Najbardziej irytujące są oczywiście te odzywki farbowanych czerwonoskórych ("niech blada twarz pamięta..." czy też "żadna squaw nie jest..."),żywcem skopiowane z nielubianego przeze mnie Karola Maya (grafomaństwo!)....

Zdaję sobie doskonale sprawę, że docelowymi odbiorcami książek o Panu Samochodziku jest młodzież, ale pamiętam jak sam autor w jednym z wywiadów przekonywał, że i dorośli też znajdą sporo dla siebie w tych powieściach. Z tego też tytułu zacząłem je czytać (aczkolwiek jako nastolatek czytałem je również). Poniekąd autorowi przyznaję rację, fakt, czasem młodzież pewnych faktów nie zrozumie albo nie doceni. Nie zmienia to faktu, że „Pan Samochodzik i Winnetou” okazało się powiastką chyba tylko i wyłącznie dla dzieci.

Strasznie to było naiwne, pompatyczne i przejaskrawione. Zachowania, motywacje czy nawet same dialogi między bohaterami były nienaturalne, niewiarygodne, raziły sztucznością i pretensjonalnością. Ogólnie to mam wrażenia, że bardzo mało tu było typowego Pana Samochodzika, jakby w tej części autor jechał na zaciągniętym hamulcu jeśli chodzi o tę postać. A cała fabuła była naprawdę nudna bowiem była niesamowicie przewidywalna. Zdecydowanie nie jest to szczyt możliwości Nienackiego. Nie jest to nawet jego średnia…

No i ta cała sprawa z Winnetou… Widać ewidentnie, że autor musiał z młodu zachwycać się Karolem Mayem i jego książkami o Winnetou bo postanowił ten pomysł „przeflancować” na polski grunt. Ale trochę to wyszło siermiężnie i kanciasto. Miast ciekawej rozrywki pozostał tylko uśmiech politowania i ziewnięcie z nudów.

Nie polecam.

Zdaję sobie doskonale sprawę, że docelowymi odbiorcami książek o Panu Samochodziku jest młodzież, ale pamiętam jak sam autor w jednym z wywiadów przekonywał, że i dorośli też znajdą sporo dla siebie w tych powieściach. Z tego też tytułu zacząłem je czytać (aczkolwiek jako nastolatek czytałem je również). Poniekąd autorowi przyznaję rację, fakt, czasem młodzież pewnych...

Kompletnie nie przypadła mi do gustu. Najgorsze były infantylne dialogi: "Mój brat Szara Sowa to czy tamto", "Nie ufać białej squaw. Howgh." Oni wszyscy tak na trzeźwo?
Drugi ogromny minus to stosunek do kobiet. Pan Samochodzik zawsze był kobieciarzem, ale teraz to już przesada. Poza tym częste i powtarzające się gadki moralizujące. Zawiodłam się i zniechęciłam do następnych tomów.

Kompletnie nie przypadła mi do gustu. Najgorsze były infantylne dialogi: "Mój brat Szara Sowa to czy tamto", "Nie ufać białej squaw. Howgh." Oni wszyscy tak na trzeźwo?
Drugi ogromny minus to stosunek do kobiet. Pan Samochodzik zawsze był kobieciarzem, ale teraz to już przesada. Poza tym częste i powtarzające się gadki moralizujące. Zawiodłam się i zniechęciłam do...

Watek ochrony przyrody na plus, przygody całkiem całkiem,
wątek indiański i brak odnośników historycznych/dzieł sztuki - na minus.

Watek ochrony przyrody na plus, przygody całkiem całkiem,
wątek indiański i brak odnośników historycznych/dzieł sztuki - na minus.

Po ,,Tajemnicy tajemnic'' zetknięcie się z ,,Winnetou'' musi być dla czytelnika nie lada szokiem, niestety bardziej w tę negatywną stronę. Jednak jeśli ktokolwiek zadał sobie troszkę trudu i przeczytał wstęp do książki, to bardzo łatwo można ten szok Nienackiemu wybaczyć, ponieważ została ona napisana w jak najbardziej słusznym celu. Choć brakuje tu niektórych sztandarowych motywów cyklu, to jednak w zamian za to dostajemy cel, o który warto walczyć równie mocno, co o zaginione skarby. Podobały mi się także dialogi i nomenklatura rodem z powieści Karola Maya, które nadają historii klimatu i odpowiedniego wydźwięku. Myślę, że warto potraktować ,,Winnetou'' jako wakacyjną przerwę od prawdziwych obowiązków Pana Samochodzika.

Po ,,Tajemnicy tajemnic'' zetknięcie się z ,,Winnetou'' musi być dla czytelnika nie lada szokiem, niestety bardziej w tę negatywną stronę. Jednak jeśli ktokolwiek zadał sobie troszkę trudu i przeczytał wstęp do książki, to bardzo łatwo można ten szok Nienackiemu wybaczyć, ponieważ została ona napisana w jak najbardziej słusznym celu. Choć brakuje tu niektórych sztandarowych...

Kolejne ni dobre ni słabe.

Zupełnie za dzieciaka czytałem troszkę Pana Samochodzika... Nie powiem żebym był wielkim fanem, no ale kłamałbym gdybym mówił że nie znałem.

Kolejne ni dobre ni słabe.

Zupełnie za dzieciaka czytałem troszkę Pana Samochodzika... Nie powiem żebym był wielkim fanem, no ale kłamałbym gdybym mówił że nie znałem.

Właśnie skończyłem kolejna część przygód Pana Tomasza. Ale po raz pierwszy muszę powiedzieć, że jestem zawiedziony po trosze.
Z zaciekawieniem sięgałem po tę pozycję, gdyż porusza tak ważne zagadnienie ochrony środowiska- w książce przejawia się jako ochrona fikcyjnego jeziora znajdującego się na Mazurach.
Walka o środowisko w groteskowy sposób ukazana poprzez przeniesienia świata westernu nad mazurskie jeziora nie przypadła mi do gustu. Sosnowa Igiełka, Szara Sowa, Wielki Bóbr... Indiańskie imiona bohaterów nie są zbytnio wyszukane, wypadają trochę blado i śmiesznie w poruszanym temacie.
I chyba jak w żadnej innej części przygód Pana Samochodzika drażnił mnie przeokropnie jego seksizm. Każda napotkana bohaterka jest piękna, zgrabna, ładna jakkolwiek wielokrotnie Nienacki umniejsza płci pięknej poprzez wypowiedzi innych bohaterów typu: kobieta powinna gotować, powinna sprzątać, zajmować się dziecmi. Generalnie nie powinna wychodzić z domu.
Temat niezwykle ciekawy ale akcja książki bardzo powolna, zakończenie mało zaskakujące, w zasadzie wyjaśniające się 3 rozdziały przed zakończeniem książki. Nie twierdzę że książka nie warta przeczytania. A ja już biorę pod lupę kolejne przygody Samochodzika :)

Właśnie skończyłem kolejna część przygód Pana Tomasza. Ale po raz pierwszy muszę powiedzieć, że jestem zawiedziony po trosze.
Z zaciekawieniem sięgałem po tę pozycję, gdyż porusza tak ważne zagadnienie ochrony środowiska- w książce przejawia się jako ochrona fikcyjnego jeziora znajdującego się na Mazurach.
Walka o środowisko w groteskowy sposób ukazana poprzez...