Tytuł opowiadania odnosi się oczywiście do mitu o Edypie. Autor nie próbuje bynajmniej przenosić w nową rzeczywistość nieszczęśliwych i wyjątkowych zdarzeń, które dotknęły Edypa i jego rodziców, a jedyny łącznik pomiędzy bohaterką opowiadania France’a a mitologiczną Jokastą to ich śmierć.

Bohaterką opowiadania jest Helena Fellaire, córka wiecznie aspirującego, wiecznie bogacącego się i wiecznie trwoniącego ów dobytek pana Fellaire de Sisac. Młoda dziewczyna zakochała się w panu René Longuemare, lekarzu, który – mimo że Helena nie była mu obojętną – jednak nie zdobył się, by prosić ją o rękę, tylko spakował manatki i uciekł. W związku z powyższym, ulegając namowom ojca (obojgu zależało na tym, aby utrzymać dotychczasowy poziom życia) panna zgodziła się wyjść za starszego już mężczyznę, pana Havilanda. A potem z większym lub mniejszym zaangażowaniem trwała przy swoim bogatym, aczkolwiek mało wrażliwym, mało rozmownym, mało towarzyskim mężu. Nudę w domu zabijała bywając w wymaganych dla zachowania prestiżu miejscach, ale też często odwiedzając ojca. Trudno byłoby przewidzieć, jak potoczyłyby się dalsze losy Heleny, gdyby nie pojawił się nagle wątek kryminalny. Albowiem od pewnego czasu pan Haviland zaczął niedomagać, a Helena zrozumiała, że choroba jej męża jest spowodowana podtruwaniem go przez jego współpracownika, pana Groult. Chociaż Helenie udało się pozbyć owego złoczyńcę, jej mąż zmarł. W międzyczasie powróciła również jedyna jej miłość, czyli pan Longuemare. Helena nie była już w stanie zaangażować się w nowy związek, coraz częściej nękały ja obawy zarówno o to, że może być posądzona o zabójstwo męża (a takie sugestie pojawiły się w prasie),jak i wyrzuty sumienia, że nie zrobiła wszystkiego, aby uchronić męża przed śmiercią.
Bohaterka zaczęła widywać zmarłego męża i tracić kontakt z rzeczywistością, a rozwiązanie ciążących jej problemów odnalazła w rozmowie z wychowywanym przez nią siostrzeńcem Jerzym. Chłopiec w ramach prac domowych miał przetłumaczyć z greckiego języka fragment o Jokaście…
Mimo upływu wieku od powstania opowiadania, język (piękny) i sposób opisywania rzeczywistości i cech bohaterów są niezwykle aktualne.

Pojawia się też ważny problem, z którym w dzisiejszych czasach mamy do czynienia właściwie codziennie - wpływ mediów na nasze życie. Jak udowadnia historia Heleny – potrafi wpłynąć na zachowania i życiowe wybory ludzi. Śmierć męża na pewno wpłynęłaby na życie kobiety, ale jakoś by ją przebolała - natomiast życie w strachu, że ktoś kiedyś oskarży ją o spowodowanie śmierci męża - zatruło jej codzienną rzeczywistość i uniemożliwiło osiągnięcie szczęścia osobistego.

Szczerze mówiąc nie rozumiem (nie pierwszy raz😔) niskich i niesprawiedliwych ocen na LC.
Opowiadanko jest wspaniałe, napisane pięknym językiem.

Tytuł opowiadania odnosi się oczywiście do mitu o Edypie. Autor nie próbuje bynajmniej przenosić w nową rzeczywistość nieszczęśliwych i wyjątkowych zdarzeń, które dotknęły Edypa i jego rodziców, a jedyny łącznik pomiędzy bohaterką opowiadania France’a a mitologiczną Jokastą to ich śmierć.

Bohaterką opowiadania jest Helena Fellaire, córka wiecznie aspirującego, wiecznie...

Seria z kolibrem to była dobra seria: krótka ale zazwyczaj trafna próbka danego autora.

XIX-wieczna literatura francuska... Nasączona egzystencjalizmem, kwiecista i przyziemna jednocześnie. Realizm w ujęciu pesymistycznym. XIX-wieczna literatura w całej Europie była taka sama.

'Jokasta' nie wykracza poza ten szablon. Klasa średnia, jej problemy i konwenanse. Dla miłośników przenikliwych opisów i pesymizmu.

Seria z kolibrem to była dobra seria: krótka ale zazwyczaj trafna próbka danego autora.

XIX-wieczna literatura francuska... Nasączona egzystencjalizmem, kwiecista i przyziemna jednocześnie. Realizm w ujęciu pesymistycznym. XIX-wieczna literatura w całej Europie była taka sama.

'Jokasta' nie wykracza poza ten szablon. Klasa średnia, jej problemy i konwenanse. Dla...

Oj, to nie o samo co „Zbrodnia Sylwestra Bonnard”, moja ulubiona lektura z młodości, do której mam zamiar kiedyś wrócić.
Akcja dzieje się w XIX wieku, w tle widać wcześniejsze wydarzenia rewolucji francuskiej oraz oblężenie Paryża w 1870 roku w czasie wojny francusko-pruskiej. Widać obrazki z życia Paryżan z różnych warstw społecznych.
Helena Fellaire, córka agenta handlowego, zostaje namówiona na małżeństwo z rozsądku bez większego oporu, gdyż ceni sobie wygodną egzystencję, a ukochany, lekarz wojskowy René Longuemare, nie deklarując swoich uczuć wyrusza w daleki świat, gdzieś do kolonii (Kochinchina).
Bohaterka wychodzi za sztywnego, ale bogatego Anglika Jerzego Havilanda, wiedzie dostatnie i beztroskie życie, jest dobrą żoną, ale nudzi się i tęskni za ojcem, prowadzącym nie zawsze udane, na ogół podejrzane interesy. Mimo, że biedny jest pełen życia i fantazji.
Po wielu latach René Longuemare wraca do Paryża, ale niestety, w tej opowieści nie będzie szczęśliwego zakończenia. Wieloletni zaufany służący Havilanda Groult okazuje się być szubrawcem, doprowadza do śmierci swojego pana, podając mu kolejne dawki trucizny zamiast leku. To staje się powodem utraty przez panią Haviland równowagi psychicznej i jej tragicznej śmierci. Do niej nawiązuje tytuł książki.
Helena nie została potraktowana przez Autora łaskawie, więcej względów okazał jej ojcu i René. Ale o tym musicie przeczytać już sami.
Smutna historia, w której nie da się przewidzieć kolei życia bohaterki. To los pisze niepowtarzalne scenariusze dla każdego nas.
Książka jest niewielka, napisana płynnie, pełna zajmujących szczegółów z epoki, wyrazistych postaci, niejednoznacznych i barwnych. Warto zanurzyć się w innym świecie. Dodatkowo język zachwyca swoim bogactwem, prostotą i elegancją.

Oj, to nie o samo co „Zbrodnia Sylwestra Bonnard”, moja ulubiona lektura z młodości, do której mam zamiar kiedyś wrócić.
Akcja dzieje się w XIX wieku, w tle widać wcześniejsze wydarzenia rewolucji francuskiej oraz oblężenie Paryża w 1870 roku w czasie wojny francusko-pruskiej. Widać obrazki z życia Paryżan z różnych warstw społecznych.
Helena Fellaire, córka agenta...