czytana wielokrotnie
ostatnio 01 lutego 2021 roku

czytana wielokrotnie
ostatnio 01 lutego 2021 roku

Urocza i krzepiąco zabawna książka o czasach mało uroczych i zdecydowanie nie zabawnych. Podoba mi się rozciągnięcie akcji od względnie spokojnych chwil przed wybuchem wojny, aż do jej zakończenia, przez co od kuchni, z poziomu zwykłych ludzi, możemy śledzić zmianę życia w okupowanej Warszawie i rozwój działań wojennych. Fajni, barwni bohaterowie z biglem. Wspaniały język i obyczaje. Bliskie mi osobiście miejsca, w których rozgrywa się znaczna część akcji powieści. Cieszę się, że ktoś o tych czasach potrafił pisać autentycznie i ciekawie, a jednocześnie optymistycznie i z humorem. Będę do Wiecha zapewne jeszcze wracał.

Urocza i krzepiąco zabawna książka o czasach mało uroczych i zdecydowanie nie zabawnych. Podoba mi się rozciągnięcie akcji od względnie spokojnych chwil przed wybuchem wojny, aż do jej zakończenia, przez co od kuchni, z poziomu zwykłych ludzi, możemy śledzić zmianę życia w okupowanej Warszawie i rozwój działań wojennych. Fajni, barwni bohaterowie z biglem. Wspaniały język i...

To nie opowiadania, to epicka poezja w gwarze warszawskiej. Doskonała satyra!
Jedno z moich najlepszych odkryć literackich.

To nie opowiadania, to epicka poezja w gwarze warszawskiej. Doskonała satyra!
Jedno z moich najlepszych odkryć literackich.

Wyobraźcie sobie, że stoicie na gwarnym rynku - gwoli ścisłości, jest to rynek warszawski. Ale nie ten, który możecie znać z autopsji. Dzisiaj zabieram Was w podróż w czasie: do Warszawy przedwojennej. No więc stoicie już na tym rynku? To dobrze. Teraz skręćcie w jedną z przyrynkowych uliczek: na ulicę Zapiecek. Ujrzycie tam niepozorną restaurację III kategorii (jak głosi napis na szyldzie),własności Konstantego Aniołka. A jeśli zechcecie wejść do środka, napotkacie wiecznie uśmiechniętego właściciela oraz jego przyjaciół, całą ferajnę "warszawskich cwaniaczków" ;)

Powiedziałam, że zabieram Was w podróż do przedwojennej stolicy. Brzmi to bardzo interesująco i zapewne część z Was chętnie by się rzeczywiście w taką podróż wybrała, ale jest jeden mankament tej wyprawy. Przedwojenna stolica jest bowiem przedwojenna, bo niedługo potem wybucha wojna (tak, wiem, że Ameryki tym nie odkryłam),w dodatku wojna bardzo niszczycielska. I tak jest też w tej książce. Zapoznajemy się z bohaterami, kiedy jeszcze wszystko jest dobrze, ale już niedługo, za parę rozdziałów, zaczyna się wojna.

"O mały figiel pulpetacji serca przez ciebie nie dostałem."

Wspomniałam już o warszawskich cwaniaczkach. Jest tu cała plejada takich bohaterów: sprytnych (ich pomysłom nie ma końca!),a jednocześnie bardzo zwyczajnych: mogę ich określić mianem: "swojskie chłopy" ;) Szczególnie dużo pomysłów mają na odzyskanie skarbu ukrytego w willi w Alei Róż. Poza tym jest szmuglowanie, nawet w trumnie (przyjaciel pana Aniołka, pan Konfiteor, prowadzi zakład pogrzebowy). Ciekawa jest także postać Murzyna Jumbo, o którym jeden z bohaterów powiedział, że to "leguralny warszawiak, chociaż w kolorze żałobnem". Trochę zgrzytało mi zrobienie z niego akcentu komediowego ze względu na kolor skóry, jednak autor ratuje sytuację - koledzy ukrywają go przed Niemcami, przebierając za wdowę, bo nie chcą, aby został przez kolor skóry uznany za gorszego, kalającego rasę aryjską.

Językowo brnie się przez tę książkę momentami ciężko: trzeba wczuć się w tę specyficzną, warszawską gwarę, której teraz już po prostu nie ma (może jedynie jakieś jej szczątki). Mimo wszystkich zalet tej powieści, nie porwała mnie ona za szczególnie (nie miałam poczucia, że muszę jak najszybciej się dowiedzieć, co będzie dalej). Ale wiecie, nie każda powieść musi taka być, a "Cafe Pod Minogą" ma klimat bardzo specyficzny, co nie znaczy, że gorszy :)

"Przede wszystkim musiem coś przekąsić, bo na głodny żołądek nic mądrego się nie wykompinuje (...)"

W tej powieści przeczytacie nawet o powstaniu warszawskim: nie jest ono jednak opisane w taki sposób, jak zwykle (czytaj: nacisk na cierpienie, waleczność, patriotyzm, heroizm),lecz z humorem. Cała powieść jest napisana w trochę taki komediowy sposób. Autor ewidentnie chciał, aby czytelnik dostrzegł, że nawet w najgorszych czasach zdarzają się sytuacje komiczne i wesołe - słowem, czytelnik miał się podczas lektury uśmiechnąć. I tak właśnie jest :) Tam, gdzie trzeba, znajdzie się i pora na chwilę zadumy, ale jednak w całej książce dominuje radość życia.

Momentami widać w powieści, że w czasach jej powstania nie było aż takiej świadomości społecznej na temat chociażby alkoholu. Tak samo zagadką jest dla mnie nadal sprawa "uwiedzenia" panny Karaluch przez Jumbo. Niemniej jednak, patrząc na tę powieść, aż ciężko uwierzyć, że książka opowiadająca o wojnie w tak humorystyczny sposób powstała zaledwie w 10 lat od jej zakończenia!

http://arnikaczyta.blogspot.com/2021/12/o-wojnie-w-humorystyczny-sposob-stefan.html

Wyobraźcie sobie, że stoicie na gwarnym rynku - gwoli ścisłości, jest to rynek warszawski. Ale nie ten, który możecie znać z autopsji. Dzisiaj zabieram Was w podróż w czasie: do Warszawy przedwojennej. No więc stoicie już na tym rynku? To dobrze. Teraz skręćcie w jedną z przyrynkowych uliczek: na ulicę Zapiecek. Ujrzycie tam niepozorną restaurację III kategorii (jak głosi...

Wiech rządzi!

I w powyższym zdaniu mieści się cały mój zachwyt nad językiem, humorem i opisem przeróżnych sytuacji "Cafe pod Minogą".

Jakąż ta historia pana Aniołka i jego wiernych kompanów wywołała we mnie nostalgię, do czasów mi nieznanych, dawno minionych, ale bliskich emocjonalnie.

Żal było rozstać się z tą wyjątkową ekipą, dlatego czym prędzej rozejrzałam się za "Maniusiem Kitajcem i jego ferajną" czyli kontynuacją przygód bohaterów "Cafe pod Minogą".
Moim zdaniem żaden inny lektor nie zaprezentowałby tej książki tak genialnie jak Zbigniew Buczkowski.
Za to, dodatkowy plus.

Mój ulubiony fragment, to rozdział, w którym poznajemy mieszkańców pałacu w Koziedubkach - koniecznie przez "b" i ich zachowanie podczas rozmowy o przyjezdnych z Warszawy uchodźcach. Fantastycznie oddany komizm postaci. Rodem z Fredry. ;) Odsłuchałam dwa razy i jestem zachwycona konstrukcją całej tej sceny.

Już nie zliczę całej gamy powiedzonek i wyrażeń, bo jest w czym wybierać: zakaraulić, oraz: także, a jakże - to jedne z moich ulubionych. :)

Polecam wszystkim, lubiącym klimat nieistniejacej już Warszwy. Warszawy sprzed 80 lat.
Polecam też wszystkim tym, lubiącym niekoniecznie śnieżnobiałych bohaterów. Jednak o szczerozłotych sercach i zachowaniu nie do podrobienia.

@Mister Oizo dziękuję za natchnienie. :)

Wiech rządzi!

I w powyższym zdaniu mieści się cały mój zachwyt nad językiem, humorem i opisem przeróżnych sytuacji "Cafe pod Minogą".

Jakąż ta historia pana Aniołka i jego wiernych kompanów wywołała we mnie nostalgię, do czasów mi nieznanych, dawno minionych, ale bliskich emocjonalnie.

Żal było rozstać się z tą wyjątkową ekipą, dlatego czym prędzej rozejrzałam się za...

To moje pierwsze czytelnicze spotkanie z Wiechem, i jakże udane! W świat Warszawy czasu II wojny światowej zabiera nas pan Konstanty Aniołek wraz z żoną, Serafiną, właściciele legendarnej Cafe "Pod Minogą" na Zapiecku. Stałą klientelą są bracia Piskorscy, Murzyn Jumbo, właściciel sąsiadującego z "Minogą" zakładu pogrzebowego, Celestyn Konfiteor, pani Fijołek, Maniuś, Szuwaks czy pani Karaluch.
Rozdziały są krótkie, a każdy z nich to nowa intryga: początek wojny, kilka podejść do mieszkania w Alei Róż celem odzyskania ukrytych w podłodze pieniędzy Briksa, wybuch powstania, wyjazd od pałacu hrabiego Rogera i wreszcie koniec wojny.
Zachwycający jest język, którego Wiech używa. To mowa warszawskiej ulicy, nawet zapis stylizowany jest na gwarę. W dodatku to genialne poczucie humoru! Napisać taką książkę w 1957 r., z takim dystansem i żartem potraktować wojnę - mistrzostwo!

To moje pierwsze czytelnicze spotkanie z Wiechem, i jakże udane! W świat Warszawy czasu II wojny światowej zabiera nas pan Konstanty Aniołek wraz z żoną, Serafiną, właściciele legendarnej Cafe "Pod Minogą" na Zapiecku. Stałą klientelą są bracia Piskorscy, Murzyn Jumbo, właściciel sąsiadującego z "Minogą" zakładu pogrzebowego, Celestyn Konfiteor, pani Fijołek, Maniuś,...

Sympatyczna i zabawna opowieść z okupowanej Warszawy, rozciągająca się również na lata powojenne. Opisuje przygody kilku warszawskich kombinatorów, próbujących przeżyć w latach hitlerowskiej okupacji, co wcale nie jest łatwą sztuką. Ale wiadomo, nie ma cwaniaka nad Warszawiaka. Spryt bardzo się tu przydaje.
Nie ma tu martyrologii, heroizmu, ani patosu, a nieliczne wątki bohaterskie, głównie w czasie powstania, opisane są z takim samym humorem, jak reszta perypetii.

Sama fabuła nie jest specjalnie złożona i dowcip sytuacyjny jedynie z rzadka tutaj występuje. Natomiast króluje dowcip słowny – przezabawne dialogi, wypowiadane charakterystyczną, warszawską gwarą i z dużą dozą wisielczego humoru. Prym wiedzie tutaj zwłaszcza Maniuś Kitajec, ale pozostali niewiele mu ustępują.

W wydaniu, które wpadło mi w ręce, powieść została wzbogacona o dalszy ciąg tegoż autora, opisujący powojenne losy bohaterów. Jeszcze zabawniejsze i jeszcze bardziej zwariowane.

Książka ma też niewielki minus. Musimy bowiem pamiętać, w jakich czasach ona powstała i bez pewnej, choćby delikatnej gloryfikacji komunizmu obejść się nie mogło. Podobnie jak bez kpiny z arystokracji, ale o dziwo, autorowi udało się przemycić sympatyczną postać hrabiego Rogera.

Generalnie – książka pogodna, miła i wesoła. Polecam.

Sympatyczna i zabawna opowieść z okupowanej Warszawy, rozciągająca się również na lata powojenne. Opisuje przygody kilku warszawskich kombinatorów, próbujących przeżyć w latach hitlerowskiej okupacji, co wcale nie jest łatwą sztuką. Ale wiadomo, nie ma cwaniaka nad Warszawiaka. Spryt bardzo się tu przydaje.
Nie ma tu martyrologii, heroizmu, ani patosu, a nieliczne wątki...

Wczoraj w nocy przeleciał na raz audiobook czytany wybornie przez Zbigniewa Buczkowskiego. Historia ostatniego okresu przed wrześniem 1939 roku oraz okupacji stolicy opowiedziana bez martyrologii i tragizmu, z dużą dozą humoru gwarą warszawskiej przedwojennej ulicy. Po krótkim okresie przyzwyczajania się do tej gwary zaczęła mi sprawiać wielka frajdę i stała się źródłem wielu wybuchów śmiechu. Książka opowiada o Konstantym Aniołku, właścicielu tytułowej Cafe (mylna nazwa, ponieważ nie podawano w niej ani minoga ani kawa nie była najważniejszym w konsumpcji trunkiem),jego sąsiedzie Celestynie Konfiteorze, prowadzącym za ścianą "cafe" zakład pogrzebowy i wielu innych. Wiechecki nie tworzy linearnej opowieści, a raczej opisuje wiele epizodów przepełnionych komizmem w Warszawie w realiach okupacji. Psuje nieco całość zamieszczona pod koniec książki kpina z wyższych sfer, co było chyba - ale czy koniecznym? - ukłonem wobec nowego ustroju. Niemniej można to tez odebrać jako zwiastun nadchodzących nowych czasów, w których nic nie będzie już takie samo jak przedtem, oprócz oczywiście wyszynku pana Aniołka.

Wczoraj w nocy przeleciał na raz audiobook czytany wybornie przez Zbigniewa Buczkowskiego. Historia ostatniego okresu przed wrześniem 1939 roku oraz okupacji stolicy opowiedziana bez martyrologii i tragizmu, z dużą dozą humoru gwarą warszawskiej przedwojennej ulicy. Po krótkim okresie przyzwyczajania się do tej gwary zaczęła mi sprawiać wielka frajdę i stała się źródłem...

Książka niezła i miejscami naprawdę zabawna. Język nie jest straszny i można się przyzwyczaić, ale jeśli chodzi o fabułę to jak dla mnie jest ona bardzo chaotyczna przez co można się pogubić i stracić wątek.

Książka niezła i miejscami naprawdę zabawna. Język nie jest straszny i można się przyzwyczaić, ale jeśli chodzi o fabułę to jak dla mnie jest ona bardzo chaotyczna przez co można się pogubić i stracić wątek.

Za dużo Wiecha nie mogę, bo nudzę się zbyt równomiernym monotonnym napięciem. Ale po kawałku a jakże. Dobrze, że chciało mu się spisywać co ludzie na mnieście gadajo.

Za dużo Wiecha nie mogę, bo nudzę się zbyt równomiernym monotonnym napięciem. Ale po kawałku a jakże. Dobrze, że chciało mu się spisywać co ludzie na mnieście gadajo.