Cafe pod Minogą

Książka niezła i miejscami naprawdę zabawna. Język nie jest straszny i można się przyzwyczaić, ale jeśli chodzi o fabułę to jak dla mnie jest ona bardzo chaotyczna przez co można się pogubić i stracić wątek.

Książka niezła i miejscami naprawdę zabawna. Język nie jest straszny i można się przyzwyczaić, ale jeśli chodzi o fabułę to jak dla mnie jest ona bardzo chaotyczna przez co można się pogubić i stracić wątek.

Pokaż mimo to

Za dużo Wiecha nie mogę, bo nudzę się zbyt równomiernym monotonnym napięciem. Ale po kawałku a jakże. Dobrze, że chciało mu się spisywać co ludzie na mnieście gadajo.

Za dużo Wiecha nie mogę, bo nudzę się zbyt równomiernym monotonnym napięciem. Ale po kawałku a jakże. Dobrze, że chciało mu się spisywać co ludzie na mnieście gadajo.

Pokaż mimo to

Ta książka była dla mnie zaskoczeniem, bo nie spodziewałem się wciągającej lektury. Po kilku stronach myślałem, że nie dobrnę do końca umęczony gwarą warszawską, jednak po kilku kolejnych zdążyłem się nie tylko przyzwyczaić do specyfiki języka, ale i czerpać z niego autentyczną radość. Doskonale ukazuje społeczeństwo Warszawy od ostatnich przedwojennych dni do zakończenia działań. Nie znajdziemy tu jednak martyrologii, czarnych opisów walk, zamartwiania się. Tutaj główną rolę gra humor, który jest największym atutem tej książki. Polecam!

Ta książka była dla mnie zaskoczeniem, bo nie spodziewałem się wciągającej lektury. Po kilku stronach myślałem, że nie dobrnę do końca umęczony gwarą warszawską, jednak po kilku kolejnych zdążyłem się nie tylko przyzwyczaić do specyfiki języka, ale i czerpać z niego autentyczną radość. Doskonale ukazuje społeczeństwo Warszawy od ostatnich przedwojennych dni do zakończenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autentycznie zabawne. Słuchałem audiobooka czytanego przez Zbigniewa Buczkowskiego, który wykonał fantastyczną robotę.

Autentycznie zabawne. Słuchałem audiobooka czytanego przez Zbigniewa Buczkowskiego, który wykonał fantastyczną robotę.

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z autorem sprawiło, że zostanę jego wierną fanką na zawsze! Szczególny warszawski klimat znałam dotychczas tylko z książek Stanisława Grzesiuka i Leopolda Tyrmanda, jednak styl Wiecha ujął mnie swoją bezpretensjonalnością i humorem. Jego postaci są tak pełne życia, tak prawdziwe, że bez trudu mogłam sobie wyobrazić pana Aniołka, jego żonę, Maniusia Kitajca czy Jambo.

Choć przeczytałam już wiele książek, których akcja miała miejsce podczas II wojny św., to nie spotkałam się jeszcze z takim ujęciem tematu, jak u Wiecha. Autor odczarowuje wojnę, pokazuje normalne życie, które musiało się toczyć także w tym czasie, prowadzone interesy, życie restauracyjne, codzienną walkę o przetrwanie. Wiech pokazuje wszystko z przymrużeniem oka, z wielką dozą warszawskiego humoru, sprytu, cwaniactwa, ale też wielkiej serdeczności, lojalności i chęci pomocy.

Ta książka nakręca bardzo pozytywnie i wywołuje uśmiech na twarzy największego ponuraka, to remedium na chandrę i słabszy dzień. Audiobook w wykonaniu Zbigniewa Buczkowskiego to prawdziwe mistrzostwo, nie potrafię sobie wyobrazić innej osoby, która mogłaby choć zbliżyć się do tego znakomitego wykonania! Gorąco polecam!

Moje pierwsze spotkanie z autorem sprawiło, że zostanę jego wierną fanką na zawsze! Szczególny warszawski klimat znałam dotychczas tylko z książek Stanisława Grzesiuka i Leopolda Tyrmanda, jednak styl Wiecha ujął mnie swoją bezpretensjonalnością i humorem. Jego postaci są tak pełne życia, tak prawdziwe, że bez trudu mogłam sobie wyobrazić pana Aniołka, jego żonę, Maniusia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fajna, sympatyczna książeczka. Przyjemnie się to czyta, walorem edukacyjnym jest poznanie gwary warszawskiej. Ta gwara (jak każda gwara uliczna) to właściwie w większości celna, ostra, knajacka kpina warszawskiej ulicy - tak skutecznie ośmieszająca i obezwładniająca dyskutanta. Na swój sposób jest to język piękny, metaforyczny i zjadliwy a pozbawiony przy tym wulgaryzmów. Zamiast używania słów uznanych powszechnie za obelżywe, jakże piękniej jest użyć poetyckiego, metaforycznego języka - reprezentowanego przez Pana Aniołka, Maniusia Kitajca i innych bohaterów. Tego przede wszystkim uczy ta książeczka.

Ten język zwany "wiechami" przypomina mi nieco poetykę najbogatszej polskiej gwary - czyli grypsery. Jest tam podobna logika wypowiedzi - dopiec, ośmieszyć ale gwarowo i z finezją. Jest jednak od grypsery zdecydowanie bardziej przyjazny i na swój sposób familijny.

Sam tytuł książki (i nazwa tytułowego lokalu) zresztą także wziął się z finezyjnej, gwarowej obelgi skierowanej do małżonki Pana Aniołka. Bohaterowie (poza może Panią Aniołek) potrafili docenić jej kunszt, używając jej później jako nazwa lokalu wokół, którego oscylowała cała akcja.

„Ach, ty minogo z małem łebkiem, za wieczne ondulacje szarpana, ja cię tu zaraz nauczę szaconku dla gościa!”

Ogólnie 8/10

Fajna, sympatyczna książeczka. Przyjemnie się to czyta, walorem edukacyjnym jest poznanie gwary warszawskiej. Ta gwara (jak każda gwara uliczna) to właściwie w większości celna, ostra, knajacka kpina warszawskiej ulicy - tak skutecznie ośmieszająca i obezwładniająca dyskutanta. Na swój sposób jest to język piękny, metaforyczny i zjadliwy a pozbawiony przy tym wulgaryzmów....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od tej książki zaczęła się moja przygoda z Wiechem i miłość do języka jakim operuje opisując przedwojenną warszawską rzeczywistość. "Cafe pod Minogą" czytałam w całości ze trzy razy,ale wracam do tek książki,gdy chcę poprawić sobie humor.Obejrzałam też genialny film nakręcony na podstawie jej podstawie i postacie tu opisane jakby mi się "zmaterializowały". Nie będę tutaj opisywała treści,bo dla mnie jest ona mniej ważna niż specyficzny humor oraz archetypiczny już język Wiecha,który mnie rozbraja i wszedł u mnie w domu do potocznej mowy.Zwroty takie jak "ty draniu w ząbek czesany" "zalany w drobne kaszkie","co za stara makoloągiew za trwałe ondulacje szarpana","a pani to taka mizernej urody na minogie podobna" itp. to po prostu językowe mistrzostwo świata. Przy okazji wspaniała lektura na poprawę humoru,boki można zrywać ze śmiechu,ale warto też poczuć wiechowski,niepowtarzalny klimat

Od tej książki zaczęła się moja przygoda z Wiechem i miłość do języka jakim operuje opisując przedwojenną warszawską rzeczywistość. "Cafe pod Minogą" czytałam w całości ze trzy razy,ale wracam do tek książki,gdy chcę poprawić sobie humor.Obejrzałam też genialny film nakręcony na podstawie jej podstawie i postacie tu opisane jakby mi się "zmaterializowały". Nie będę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce poznajemy losy Konstantego Aniołka, prowadzącego w Warszawie podrzędną knajpę o nazwie „Cafe pod Minogą”. Oprócz właściciela jest też środowisko warszawskich cwaniaczków i kombinatorów o mocno negocjowalnej moralności. Akcja rozgrywa się w burzliwych latach II wojny światowej, w tle mamy więc wybuch konfliktu, wkroczenie wojsk niemieckich i powstanie z roku 1944. Bohaterowie zaś brną niezrażeni przez te wydarzenia, cały czas się zastanawiając jak tu zrobić dobry interes i co tu komu można by próbować sprzedać. Książkę czyta się całkiem sympatycznie, a dodatkowym smaczkiem jest urokliwy klimat Warszawy lat 30 i 40.

W książce poznajemy losy Konstantego Aniołka, prowadzącego w Warszawie podrzędną knajpę o nazwie „Cafe pod Minogą”. Oprócz właściciela jest też środowisko warszawskich cwaniaczków i kombinatorów o mocno negocjowalnej moralności. Akcja rozgrywa się w burzliwych latach II wojny światowej, w tle mamy więc wybuch konfliktu, wkroczenie wojsk niemieckich i powstanie z roku 1944....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kupiłam tą książkę na bazarze, stare wydanie na miękkim papierze, czytane i pachnące starymi książkami z lat 50-tych. Kupiłam ją z pełną świadomością, co to za książka i Pan sprzedający też miał tą świadomość, trzymał ją w "folijce", bo była perełką pośród Jego innych skarbów. Trochę się potargowaliśmy po warszawsku i przepadłam na cały weeckend. Czytałam inne książki Wiecha (kiedyś) - tej nie, chociaż bohaterowie mieli twarze z filmu. Ciężko mi ocenić ją bez emocji, bo znam te powiedzonka od dzieciństwa, Wiech dla Warszawiaków zapisał ich zaginiony świat. Moja Babcia i Jej bracia byli ze Szmulek i pamiętam różne imieniny, na których było prawie jak "Pod minogą", pamiętam ich humor warszawski - zawsze patrzyli na życie "z przymrużeniem oka" i raczej woleli się pośmiać niż popłakać. Dlatego trudno mi powiedzieć, czy to każdemu przypadnie do gustu, ale wydaje mi się, że jest to tak dobrze napisana książka, że warto spróbować.

Kupiłam tą książkę na bazarze, stare wydanie na miękkim papierze, czytane i pachnące starymi książkami z lat 50-tych. Kupiłam ją z pełną świadomością, co to za książka i Pan sprzedający też miał tą świadomość, trzymał ją w "folijce", bo była perełką pośród Jego innych skarbów. Trochę się potargowaliśmy po warszawsku i przepadłam na cały weeckend. Czytałam inne książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Francuzi maja wspaniałego Rabelais'go, Brytyjczycy niezrównanego Dickensa, Rosjanie - niedościgłego Czechowa, my zaś mamy prześwietnego Stefana Wiecheckiego, niech nam go wszyscy zazdroszczą!
Poza wieloma felietonami, popełnił Wiech również powieści, w tym Cafe "Pod Minogą", będącą ucztą dla duszy.
Choć akcja sytuuje się w czasach bardziej strasznych niż śmiesznych, potrafił Wiech tak zaczarować okupowaną przez hitlerowców Warszawę, że czytając powieść bawimy się setnie od pierwszej po ostatnią stronę.
Cafe "Pod Minogą" usytuowana była na Starym Mieście, na ulicy Zapiecek. Wojenne losy jej właścicieli (państwo Aniołkowie), pracowników, a także stałych bywalców jak wielki sowizdrzał, szofer Maniuś Kitajec, czy uroczy właściciel zakładu pogrzebowego, pan Konfiteor (który miał szczególną właściwość polegająca na określaniu znajomych za pomocą numeracji przyjętej dla trumien), stanowią wspaniałą scenerię dla opowieści.
Wojenne przygody, galeria charakterów i charakterków (np. Murzyn Jumbo ukrywający się w przebraniu wdowy), konfidenci i bohaterska ferajna cały czas zapewniają przednią rozrywkę.
Wielkim atutem opowieści jest wiech (tym razem jako styl gwarowy), który gromadząc żargon ze Starówki, Szmulek czy Pragi dał świadectwo różnorodności językowej oraz uchronił przed zapomnieniem dawną Warszawę. Figury stylistyczne, zlepki tego przedwojennego slangu mają wielką moc. Nagromadzenie tychże buduje nastrój, bawi i śmieszy. Ciekawi też spojrzenie na ówczesną Warszawę, życie jej mieszkańców.
Na koniec etymologia nazwy. Swego czasu do restauracji Aniołków trafił alkoholik Millerek, który mając za złe właścicielce odmowę kredytu, tak ją zbeształ: Ach, ty minogo z małem łebkiem, za wieczne ondulacje szarpana, ja cię tu zaraz nauczę szaconku dla gościa!. Pozostali biesiadnicy wyrzucili awanturnika z lokalu, jednak zgodnie orzekli: Pan Aniołek właściwie nie ma się na co obrażać, bo [żona, mój przypis] faktycznie na minogie podobna. Długa, mizerna na urodzie, z małą mordką, tylko z tą różnicą, że nogi posiada, ale za bufetem nie widać.

buchbuchbicher.blogspot.com

Francuzi maja wspaniałego Rabelais'go, Brytyjczycy niezrównanego Dickensa, Rosjanie - niedościgłego Czechowa, my zaś mamy prześwietnego Stefana Wiecheckiego, niech nam go wszyscy zazdroszczą!
Poza wieloma felietonami, popełnił Wiech również powieści, w tym Cafe "Pod Minogą", będącą ucztą dla duszy.
Choć akcja sytuuje się w czasach bardziej strasznych niż śmiesznych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to