Boję się, boję
Zobaczyłam za dużo
I wolniej niż inni
Zbieram się z podłogi
W miejscu stoję, stoję
I ruszyć mi trudno
Bo idąc, zbyt często
Patrzę pod moje nogi

Czarny pył KWIAT JABŁONI

Nadzieja umiera ostatnia....dzięki bogu nie zawsze...Nie masz jej , nie masz złudzeń , niczego już nie oczekujesz ...masz jeszcze brzuch otoczony ciałem ...a to ciało czuje chłód i zmęczenie więc instynktownie szuka żarcia , szuka ciepła , szuka ciszy...nadzieja jest najmniej potrzebną mu przeszkodą....trzeba jej unikać....
Zadudnią działa gdzieś od zachodu i przypomnisz sobie swoje imię...i wtedy będziesz znowu musiał umrzeć....a mogłeś tylko przestać być...

Boję się, boję
Zobaczyłam za dużo
I wolniej niż inni
Zbieram się z podłogi
W miejscu stoję, stoję
I ruszyć mi trudno
Bo idąc, zbyt często
Patrzę pod moje nogi

Czarny pył KWIAT JABŁONI

Nadzieja umiera ostatnia....dzięki bogu nie zawsze...Nie masz jej , nie masz złudzeń , niczego już nie oczekujesz ...masz jeszcze brzuch otoczony ciałem ...a to ciało czuje chłód i...

Arcydzieło.
Bolesne, lecz wciągające, przenoszące całkowicie w ten obozowy świat. Świetnie napisane od pierwszej do ostatniej strony.
Pod względem językowym - czyta się to wspaniale. Pod względem emocjonalnym czyta się strasznie. To nie jest książka, którą można zapomnieć.

Arcydzieło.
Bolesne, lecz wciągające, przenoszące całkowicie w ten obozowy świat. Świetnie napisane od pierwszej do ostatniej strony.
Pod względem językowym - czyta się to wspaniale. Pod względem emocjonalnym czyta się strasznie. To nie jest książka, którą można zapomnieć.

Erich Maria Remarque jest pisarzem, który w swej twórczości pochyla się nad historią, która w dziejach naszej ludzkości zapisała się czarnymi zgłoskami. Należał do pokolenia, któremu wojna zabrała młodość, marzenia, odarła z człowieczeństwa. Dlatego też dzięki twórczości pisarza poznajemy zło, jakie dyktowane było wojenną rzeczywistością. Co więcej, Jego dzieła po dojściu Hitlera do władzy zostały spalone, a on sam pozbawiony został niemieckiego obywatelstwa. Jednak bardzo dobrze się stało, że książki Remarque’a przetrwały i dziś możemy poznawać jego twórczość. Twórczość, która jest przekazywana z pokolenia na pokolenie. I niezmiernie cieszy fakt, że „Iskra życia” doczekała się piątego już wydania. Wznowienie tej książki jest dla nas okazją poznania studium zła płynącego z obozowego życia w Mellern.
„Iskra życia”, to książka, która dobitnie ukazuje nam zło w najgorszej postaci. Brak człowieczeństwa, okrucieństwo mocno zarysowane są na kartach tej historii. Historii, w której jedyną zasadą jest brak jakichkolwiek zasad. Erich Maria Remarque rysuje portrety ludzkiej psychiki, pozbawionej człowieczeństwa zarówno ze strony prześladujących, jak i prześladowanych. Niestety granica między katem a ofiarą zatraca się w wojennej rzeczywistości, w której brak wszelkich hierarchii, moralnych wartości
Nie ukrywam, że lektura tej książki wstrząsnęła mną do żywego. Emocje, jakie towarzyszyły podczas czytania jeszcze długo nie znalazły swojego ujścia. Bo nie sposób przejść obojętnie wobec takiej tragedii, w której prześladowani sami stają się prześladującymi. Ich doświadczenia wojenne, obozowe wyprały w ich umysłach wszelkie zasady człowieczeństwa. Co sprawiło, że sami przekraczali granice ludzkich wartości.
To, co najbardziej trafia do naszej wyobraźni, wrażliwości, to fakt, że „Iskra życia” nie jest wymysłem autora, lecz obrazem prawdziwych wydarzeń, które plamią historię naszej ludzkości. Mam nadzieję, że dzięki tej książce, dziś ujrzymy iskierkę nadziei na to, że przeszłość nie znajdzie odzwierciedlenia w teraźniejszości czy też przyszłości. Niech lektura tej książki będzie dla nas przestrogą. Niech nauczy nas, abyśmy każdego dnia swą postawą dowiedli, że człowieczeństwo w dobrej postaci istnieje i jest w stanie pokonać wszelkie zło.
Jestem przekonany, że twórczość Remarque tak jak przetrwała przez lata, tak trwać będzie przez następne. Niech „Iskra życia” będzie dla Was głęboką lekturą, dającą refleksje, chwile zadumy. Dla mnie taka właśnie była i jestem przekonany, że wielu z Was będzie takiego samego zdania.
Książka „Iskra życia” ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis

Erich Maria Remarque jest pisarzem, który w swej twórczości pochyla się nad historią, która w dziejach naszej ludzkości zapisała się czarnymi zgłoskami. Należał do pokolenia, któremu wojna zabrała młodość, marzenia, odarła z człowieczeństwa. Dlatego też dzięki twórczości pisarza poznajemy zło, jakie dyktowane było wojenną rzeczywistością. Co więcej, Jego dzieła po dojściu...

"Iskra życia" E. M. Remarque`a to przejmujące studium życia w obozie koncentracyjnym w Mellern. Czytając oczami wyobraźni widzimy głodujących, odartych z godności więźniów przebywających tam od kilkunastu lat. Niewyobrażalnie nieludzko traktowanych przez Niemców. Mimo tego z ogromną determinacją trzymających się życia. Nieustannie liczących na wyzwolenie.
W nadarzającym momencie ostatkiem sił podejmują próbę walki.
Prześladowani latami sami stają się prześladowcami.
Fabuła powieści "Iskra życia" wywołuje obrażenia. Przeczytałam bardzo dużo książek, w których akcja toczy się w obozach koncentracjyjnych. Żadna z nich nie wywołała u mnie tak niewyobrażalnie skrajnych emocji. Przy żadnej tak nie cierpiałam.
Polecam audiobooka. Doskonale czyta Roch Siemianowski. Aktorska interpretacja.
"Iskra życia" E. M. Remarque to literackie arcydzieło. Warto przeczytać!

"Iskra życia" E. M. Remarque`a to przejmujące studium życia w obozie koncentracyjnym w Mellern. Czytając oczami wyobraźni widzimy głodujących, odartych z godności więźniów przebywających tam od kilkunastu lat. Niewyobrażalnie nieludzko traktowanych przez Niemców. Mimo tego z ogromną determinacją trzymających się życia. Nieustannie liczących na wyzwolenie.
W nadarzającym...

Tak realistycznie i dzień po dniu , ale bez zbędnego patosu i walącej po oczach nadmiernej brutalności ,że człowiek zapomina o tym, że przecież to wszystko prawda i to się przecież zdarzyło....
i takie potem ocknięcie się- jeeeeezuuuuu.....

Tak realistycznie i dzień po dniu , ale bez zbędnego patosu i walącej po oczach nadmiernej brutalności ,że człowiek zapomina o tym, że przecież to wszystko prawda i to się przecież zdarzyło....
i takie potem ocknięcie się- jeeeeezuuuuu.....

Jak wstrętną istotą jest człowiek? Jak niewiele trzeba żeby wyzwolić w nim niewyobrażalne okrucieństwo i radość z cierpienia innych? Jak wiele potrafi wytrzymać człowiek nie tracąc odrobiny godności i iskry życia?

Jak wstrętną istotą jest człowiek? Jak niewiele trzeba żeby wyzwolić w nim niewyobrażalne okrucieństwo i radość z cierpienia innych? Jak wiele potrafi wytrzymać człowiek nie tracąc odrobiny godności i iskry życia?

Remarque miał swoisty dar do pisania o trudnych sprawach. Często książki fabularyzowane, nawet oparte na prawdziwych wydarzeniach, których akcja dzieje się w obozie koncentracyjnym, są owiane dziwnym patosem, który mi, jako czytelnikowi, wydaje się przerysowany. U Remarque tego nie ma. Czy to w "Iskrze życia" czy w "Na zachodzie bez zmian" on wyzbywa się tej sztucznej podniosłości, co sprawia, że lektury jego książek są ogromnie przejmujące. Właśnie dzięki temu realizmowi i prostocie można poczuć, jakby się siedziało obok bohaterów i wraz z nimi przeżywało te wydarzenia.

Co bardzo polubiłam w twórczości Remarqua, że w przeciwności do wielu innych pisarzy, nie zakłada, że czytelnik jest głupi i niczego się nie domyśli, więc trzeba mu wszystko powiedzieć dosadnie. Autor nie pisze, że widok zmarłych jest smutny i tragiczny - on mówi tylko, że ci zmarli tam są. Opisze, jak umarli, ale nie mówi mi, co mam czuć.

Remarque miał swoisty dar do pisania o trudnych sprawach. Często książki fabularyzowane, nawet oparte na prawdziwych wydarzeniach, których akcja dzieje się w obozie koncentracyjnym, są owiane dziwnym patosem, który mi, jako czytelnikowi, wydaje się przerysowany. U Remarque tego nie ma. Czy to w "Iskrze życia" czy w "Na zachodzie bez zmian" on wyzbywa się tej sztucznej...

kolejna ksiazka Remarque'a i kolejne wielkie przezycie.Opowiesc o przetrwaniu,czlowieczenstwie,nadziei.Trzeba to przeczytac,jak chyba kazda ksiazke tego pisarza

kolejna ksiazka Remarque'a i kolejne wielkie przezycie.Opowiesc o przetrwaniu,czlowieczenstwie,nadziei.Trzeba to przeczytac,jak chyba kazda ksiazke tego pisarza

Moim zdaniem najlepsza książka tego autora. Bardzo poruszająca .. długo pozostanie w pamięci.

Moim zdaniem najlepsza książka tego autora. Bardzo poruszająca .. długo pozostanie w pamięci.

Erich Maria Remarque to mój ulubiony niemiecki pisarz. Uwielbiam jego powieści i bez wahania używam tego określenia w kontekście jego twórczości. Mimo, iż w przeważającej większości autor kreując świat swoich bohaterów bazuje jedynie na swojej wyobraźni, czytelnik odnosi wrażenie, iż czyta przejmujące pamiętniki lub rzeczowy fabularyzowany dokument dawnych czasów. Nie przypominam sobie innego pisarza, który w podobnie sugestywny sposób oddaje tragizm bohaterów i ich przeżyć.

„Iskra życia” to jedyna książka Remarque'a, która porusza bezpośrednio temat obozów koncentracyjnych. Fabuła rozgrywa się w Mellern, fikcyjnym obozie, który swoją działalność rozpoczął na długo przed drugą wojną światową. Prawdziwi weterani przebywali w nim ponad 10 lat i byli niewygodnymi więźniami politycznymi. W czasie wojny skład osadzonych porównywalny był już oczywiście z innymi obozami. Akcja książki rozgrywa się tuż przed wyzwoleniem. Autor opisuje głównie życie więźniów małego obozu, oficjalnie określanego oddziałem rekonwalescencji, którzy byli już zbyt słabi by wykonywać jakąkolwiek pracę na rzecz rzeczy. Ich jedynym „zajęciem” było przetrwanie – zmaganie się każdego dnia z głodem, chorobami, wyniszczonym organizmem, nie mówiąc już o nadwyrężonej do granic wytrzymałości psychice.

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Erich Maria Remarque to mój ulubiony niemiecki pisarz. Uwielbiam jego powieści i bez wahania używam tego określenia w kontekście jego twórczości. Mimo, iż w przeważającej większości autor kreując świat swoich bohaterów bazuje jedynie na swojej wyobraźni, czytelnik odnosi wrażenie, iż czyta przejmujące pamiętniki lub rzeczowy fabularyzowany dokument dawnych czasów. Nie...