Serce to samotny myśliwy

audiobook eng

Narracja nie przypadła mi do gustu, postaci oraz historie także. Chyba wolę jednak nasze polskie bolączki a nie amerykańskie historie.

audiobook eng

Narracja nie przypadła mi do gustu, postaci oraz historie także. Chyba wolę jednak nasze polskie bolączki a nie amerykańskie historie.

Pokaż mimo to

Bardzo smutna, ale było naprawdę warto.

Bardzo smutna, ale było naprawdę warto.

Pokaż mimo to

Szczerze, nie potrafiłem dostrzec w tej książce nic specjalnego, niestety był to właściwie stracony czas. Ale może nie rozumiem amerykańskich klasyków, bo podobnie miałem z Buszującym w zbożu.

Szczerze, nie potrafiłem dostrzec w tej książce nic specjalnego, niestety był to właściwie stracony czas. Ale może nie rozumiem amerykańskich klasyków, bo podobnie miałem z Buszującym w zbożu.

Pokaż mimo to

Nie wiem.

Te dwa słowa krążą nachalnie po całej, mojej głowie po przeczytaniu książki Carson McCullers. Nie wiem, bo nie jestem w stanie powiedzieć co we mnie zostawiła. Czuję rozdarcie, niedosyt i wstręt.

Rozdarcie, bo trudno mi powiedzieć czy książka mi się podobała czy nie, czy jestem w stanie znaleźć cechę jednego z bohaterów i ją połączyć z moją i czy powieść ta zmusza mnie do dogłębnej i interesującej refleksji. Jestem po jej przeczytaniu otępiała i w pewnym sensie brudna., jakbym poznała jakąś ciężką tajemnicę o ludziach, o ich wnętrzu z której wcześniej nie zdawałam sobie sprawy. Carson nie zostawiła po bohaterach suchej nitki, poprzez w miarę wyczerpujące opisy o ich codzienności i otoczeniu, wydarła z nich ich osobowość i ich piękno, aby stały przede mną postacie realnie okropne i samolubne, abym mogła wiedzieć o nich wszystko, i wszystko odrzucić, gdyż uważam to za tanie i w przeklęty sposób smutne. Nawet Singer, głuchoniemy mężczyzna, tak naprawdę jest zwykły i szary, lecz paradoksalnie dla Mick, Jake'a, Biffa i Doktora, jest kimś więcej, bo oni sami chcą aby taki był, przekształcają jego obraz w podobiznę jakiegoś bożka i godzinami opowiadają mu o swoim życiu, wyrzucają wszelki brud z siebie aby poczuć, że zostali przez niego uwolnieni od grzechów.

I jest też Niedosyt, bo czuję, że Ci bohaterowie do końca książki nie poprawili swoich cierpkich charakterów, i nie zmienili się w żaden sposób. Może własnie mnie to boli, ten brak przetworzenia się bohatera z poczwary na motyla. Nie mogę się oszukiwać, nie wszyscy ludzie się zmieniają, niektóre cechy zostają na lata, uparcie się za nimi włócząc. Ta świadomość pod koniec dobiła mnie i skonfrontowała mnie z sytuacjami z mojego życia. NIedosyt, bo czuję, że mogło się to inaczej skończyć, bo perypetie życia tej gromadki ludzi, nie doprowadziły do niczego, tylko skończyły się śmiercią iluzji, której tak uparcie się trzymali i nie potrafili przerwać.

Czuję też wstręt do śmierci Singera. Nie mogłam pojąć dlaczego tak zakończył swój żywot i polubił kogoś takiego jak Antonapoulos, dziwiłam się, że znalazł w nim zrozumienie, że bez jego na świecie nie widział sensu życia, jakby życiem definiował życie innej osoby. Uważam, że z powodu swojej samotności był bardzo naiwny, ale i tak uważam go za uprzejmego, miłego człowieka, który wiedział jak się zachować w danej sytuacji...

W ogóle nie mogę się pogodzić z tym, że śledziłam historię o ludziach tak okropnych, i tak osadzonych na dnie, że było mi iż żal, bo to ostatecznie nie była to ich wina. Mick denerwowała mnie za brak empatii, robienie rzeczy na opak niż myśli i traktowanie ludzie z pogardą. Doktor nie potrafił przyznać się do błędu, że zawiódł jako ojciec. Jake, wciąż pijany, jedynie mówił i mówił, ogłaszając na siłę innym swoje poglądy, myśląc, że to co mówi jakkolwiek pomoże w zmienianiu świata. Odstraszał swoją obleśnością i zachowaniem, trudno się z nim o cokolwiek zgadzać, przez jego bełkot myślowy. A Biff trzymał w sobie bardzo wiele chłodu, co uważam za barierę przed jego poznawaniem.

I chociaż podczas czytania niekiedy trudno mi było się skupić, cieszę się, że dotrwałam do końca. To nie jest zła powieść, tylko trudna. Głosząca o kilku subiektywnych świata, które łączą dwie rzeczy: samotność i niezrozumienie. Bohaterowie tym utrapieni, szukali światła, bali się ciemności, więc taką jasnością dla ich życia, wielką nadzieją stał się Singer. Jednak i ta zgasła, kiedy on umarł. Zdawało się, że traktowali go jak swoją własnością, a po jej utraceniu zachowywali się bardzo rozżaleni, choć mimo wszystko starali się jakoś żyć w swojej nędzy.

Ostatecznie jestem pod zachwytem tak dokładnych opisów o czasach, w których osadzona jest książka i o rzeczywistości bohaterów, aż widziałam oczami swojej wyobraźni Mick grającą na pianinie, Biffa stojącego przed Barem czy jego żonę Alice na łóżku ułożoną w poprzek. Razem z doktorem chorowałam na łóżku, razem z Portią przygotowywałam posiłek i odwiedzałam ojca. To sprawiało, że czułam się daleko od miejsca, w którym czytałam. Po prostu znalazłam się w innym świecie. W dziwnym, pokręconym świecie, jednocześnie tak bardzo realnym i widocznym.

Nie wiem.

Te dwa słowa krążą nachalnie po całej, mojej głowie po przeczytaniu książki Carson McCullers. Nie wiem, bo nie jestem w stanie powiedzieć co we mnie zostawiła. Czuję rozdarcie, niedosyt i wstręt.

Rozdarcie, bo trudno mi powiedzieć czy książka mi się podobała czy nie, czy jestem w stanie znaleźć cechę jednego z bohaterów i ją połączyć z moją i czy powieść ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest dość ciekawa pod względem psychologicznym. Sylwetki bohaterów są wykreowane w taki sposób, że wyobrażenie sobie ich w rzeczywistości nie jest trudne. Wątek głuchoniemego człowieka, który wysłuchuje zwierzeń innych, nie opowiadając przy tym o własnych wewnętrznych konfliktach, jest interesujący również jako coś na kształt symbolu.

Książka jest dość ciekawa pod względem psychologicznym. Sylwetki bohaterów są wykreowane w taki sposób, że wyobrażenie sobie ich w rzeczywistości nie jest trudne. Wątek głuchoniemego człowieka, który wysłuchuje zwierzeń innych, nie opowiadając przy tym o własnych wewnętrznych konfliktach, jest interesujący również jako coś na kształt symbolu.

Pokaż mimo to

potrafię docenić tę książkę. literackość, klimat, przesłanie. ale nie potrafiła zaangażować mnie emocjonalnie. przekonać do szkicowanych relacji. może poza wątkiem Mick? jak na książkę wreszcie "upolowaną" - rozczarowanie. może to wina nad oczekiwań? może nie ten czas? może jeszcze odezwie się we mnie? rytmem zwykłego życia. swoją sensualnością. na razie dołączam do grona zmęczonych lekturą. i nadal czekam na swoje otwarcie wielkiego tematu amerykańskiego Południa.

potrafię docenić tę książkę. literackość, klimat, przesłanie. ale nie potrafiła zaangażować mnie emocjonalnie. przekonać do szkicowanych relacji. może poza wątkiem Mick? jak na książkę wreszcie "upolowaną" - rozczarowanie. może to wina nad oczekiwań? może nie ten czas? może jeszcze odezwie się we mnie? rytmem zwykłego życia. swoją sensualnością. na razie dołączam do grona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na wskroś przejmująca lektura. Z każdej strony bije równocześnie kompletne załamanie, ale też nadzieja na lepsze dni. Bo te w końcu muszą nadejść, prawda? McCullers poruszyła w tej powieści dużo istotnych wątków, jednak najwięcej miejsca poświęciła miłości, a konkretniej — jej różnym obliczom. Tak, wylałam nad tą książką sporo łez, chyba aż za mocno współczułam bohaterom, ale nie umiałam inaczej.

Na wskroś przejmująca lektura. Z każdej strony bije równocześnie kompletne załamanie, ale też nadzieja na lepsze dni. Bo te w końcu muszą nadejść, prawda? McCullers poruszyła w tej powieści dużo istotnych wątków, jednak najwięcej miejsca poświęciła miłości, a konkretniej — jej różnym obliczom. Tak, wylałam nad tą książką sporo łez, chyba aż za mocno współczułam bohaterom,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy raz nie wiem od czego zacząć... Książkę czytało mi się bardzo ciężko (wiem, że powinnam napisać trudno, ale naprawdę strasznie się męczyłam). Wydaje mi się, że to przez ten pesymizm i smutek wydobywający się z każdej strony. Nie ma chyba ani jednej pozytywnej sceny w tej książce. Każdy jest przygnębiony, niespełniony i niezrozumiany przez otoczenie. Oczywiście czasy, w których muszą żyć nie należą do najłatwiejszych, bowiem akcja rozgrywa się Ameryce Północnej, dokładniej jakaś nieznana wioska w Stanach Zjednoczonych. Lata 30. ubiegłego wieku. Społeczeństwo amerykańskie zmaga się z problemem segregacji rasowej. Osoba czarnoskóra jest brudna, gorsza, nie nadaje się do niczego oprócz usługiwania Białym. Klimat już mamy, czas przejść do bohaterów.
Najważniejsza postać to pan Singer. Głuchoniemy, który potrafi czytać z ruchu warg. Razem ze swoim przyjacielem – grubym Grekiem, mieszka i spaceruje. Jednak, gdy przyjaciel zostaje zabrany do szpitala psychiatrycznego, Singer czuje się samotny. Każdy jego dzień wygląda jak poprzedni. Nie widzi szansy na lepsze jutro, bez swojego przyjaciela czuję się nikim. Wyprowadza się z ich wspólnego mieszkania, by wynająć pokój w domu państwa Kelly. Na obiady postanawia chodzić do restauracji pana Brannona. Tam poznaje ciekawych ludzie, którzy właśnie w nim widzą ostatni promyk nadziei. Według nich jest jedyną osobą na świecie, potrafiąca ich zrozumieć. O Singerze nikt nic nie wie, ale przez swój spokój i łagodne spojrzenie uważany jest za osobę godną zaufania.
Mick Kelly. 13-letnia dziewczynka (chociaż ona uważa się za osobę dorosłą): pali papierosy, a nawet pije piwo. W wolnych chwilach opiekuje się młodszym rodzeństwem i oczywiście chodzi do szkoły. Jednak jest coś, co odróżnia ją od innych dziewczynek. I nie chodzi tu o ubiór (ubiera się bardziej jak chłopiec niż dziewczynka). Mick ma marzenie. Chce zostać światowej sławy kompozytorką. Chce tworzyć muzykę dla orkiestry. Jest to piękne marzenie, jednak trudne do zrealizowania. Dziewczynka należy do czarnej rasy, ze względu na sytuację społeczną w jej kraju, dyskwalifikuje ją na starcie. Nie może nawet słuchać muzyki w domu, bo jej rodziny nie stać na kupno radia, musi więc chodzić do bogatych dzielnic i słuchać różnych melodii pod oknem ich domów. Potem próbuje wszystkie usłyszane dźwięki odtworzyć w głowie i zapisać w swoim notatniku, co jest dość kłopotliwe, bo Kelly nie umie grać na pianinie i nie zna wszystkich nut. Pewnego dnia do jej domu wprowadza się pan Singer, "biały, który jest inny niż inni biali". Dziewczynka jest nim zachwycona, chodzi za nim krok w krok, przychodzi do niego i zwierza się ze swoich problemów.
Książka jest pisana prosty językiem, nawet zdania nie są złożone. Fabuła również sprowadza się do jednego wątku, jednej historii, która dzieje się w jednej rzeczywistości i skupia się wokół jednej osoby – pana Singera. Widać, że autorka za pomocą prostych opisów zmusza nas do zastanowienia się nad swoim życiem.
Czytając tę książkę byłam cały czas przygnębiona, bo udzielał mi się nastrój bohaterów, ale teraz staram się doceniać to, co mam. Jeśli tylko zapragnę i będę ciężko pracować spełnię swoje marzenie. Nikt nie traktuję mnie inaczej, ze względu na mój wygląd. Liczy się raczej to, co mam w głowie niż to jakiej jestem rasy. Trudno mi uwierzyć, że kiedyś człowiek był dyskryminowany, bo był czarny. Jednak historia pokazuję, że co jakiś czas jakiś pan X wpada na to, żeby nie lubić kogoś, bo jest Żydem, Polakiem, Murzynem, lesbijką lub gejem. Napisałam "nie lubić", ale to zbyt delikatnie, on ich po prostu nienawidzi, a siebie stawia na miejscu tych lepszych. Gardzi nimi, bo są inni. Tylko dlatego. Oryginalność jest super. Ale inność czy odmienność zasługują na potępienie?! Na świecie mieszka kilka miliardów ludzi i każdy jest inny! Nie wymagam, żebyśmy się kochali, czy akceptowali. Wystarczy jedynie się tolerować. To przecież tak niewiele.
"Świat pełen jest podłości i zła. Trzy czwarte tego globu ogarnięte jest wojną lub żyje w ucisku"

Pierwszy raz nie wiem od czego zacząć... Książkę czytało mi się bardzo ciężko (wiem, że powinnam napisać trudno, ale naprawdę strasznie się męczyłam). Wydaje mi się, że to przez ten pesymizm i smutek wydobywający się z każdej strony. Nie ma chyba ani jednej pozytywnej sceny w tej książce. Każdy jest przygnębiony, niespełniony i niezrozumiany przez otoczenie. Oczywiście...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przedstawiona historia to wycinek życia mieszkańców małego amerykańskiego miasteczka w latach 30. - co ich dzieli, co łączy, co jest dla nich ważne. Pojawiają się ciekawe indywidua oraz prostolinijni bohaterowie. Myślę, że czytelnik dobrze może odczuć klimat tego miejsca i czasu. [eng]

Przedstawiona historia to wycinek życia mieszkańców małego amerykańskiego miasteczka w latach 30. - co ich dzieli, co łączy, co jest dla nich ważne. Pojawiają się ciekawe indywidua oraz prostolinijni bohaterowie. Myślę, że czytelnik dobrze może odczuć klimat tego miejsca i czasu. [eng]

Pokaż mimo to

Kilka lat temu przeczytałam tę książkę po raz pierwszy, a teraz sięgnęłam po nią ponownie, by sprawdzić jakie tym razem wywoła na mnie wrażenie.
Za pierwszym razem pochłonęła mnie obyczajowość powieści. To, jak w trzydziestych latach XX wieku, w małym amerykańskim miasteczku na Południu, żyją w "symbiozie" biali i czarni obywatele ze swoimi kłopotami, zmartwieniami i poczuciem przynależności do tego kraju.
Porwała mnie szczególnie historia Mick i jej podwójne światy, w których żyła: świat marzeń i świat codzienności.
Przedstawiona przez pisarkę beztroska ostatnich lat dzieciństwa jednej z głównych bohaterek - Mick jest wręcz dotykalna, a zderzenie tego radosnego okresu z trudnymi wyborami dorastania też powoduje, że czujemy ściskanie w żołądku.
Czytając ponownie powieść, skoncentrowałam się na osobowości Johna Singera, jego postrzeganiu świata i ludzi z perspektywy człowieka głuchoniemego.
I postać głuchoniemego właśnie, pokazała mi, że książka McCullers to powieść o przytłaczającej samotności, niezrozumieniu, niedopasowaniu.
Lektura niezwykle ciekawa i refleksyjna. Co prawda nie dzieją się tam spektakularne wydarzenia, a czas leniwie sie toczy, jednak zachowania bohaterów dają do myślenia i głęboko zapadają w pamięć.
Poetycki tytuł "Serce to samotny myśliwy" niezwykle trafnie współgra z przedstawionym tematem i staje się uniwersalnym hasłem opisującym takie specyficzne stany "ducha" i serca.

Kilka lat temu przeczytałam tę książkę po raz pierwszy, a teraz sięgnęłam po nią ponownie, by sprawdzić jakie tym razem wywoła na mnie wrażenie.
Za pierwszym razem pochłonęła mnie obyczajowość powieści. To, jak w trzydziestych latach XX wieku, w małym amerykańskim miasteczku na Południu, żyją w "symbiozie" biali i czarni obywatele ze swoimi kłopotami, zmartwieniami i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to