Pomimo świetnie zapowiadającej się historii, czuję pewien niedosyt i lekkie rozczarowanie – nie doczekałam się bowiem odpowiedzi na tytułowe zapytanie: „Przed kim uciekamy, Mamo?” Samą lekturę czytało mi się doskonale, lubię takie psychologiczne zawiłości umysłów ludzkich, ale żałuję, że historia została jakby niewyjaśniona.... Przeczytałam jednym tchem, w kilka godzin, ale mimo wszystko czuję się lekko zawiedziona zakończeniem.

Pomimo świetnie zapowiadającej się historii, czuję pewien niedosyt i lekkie rozczarowanie – nie doczekałam się bowiem odpowiedzi na tytułowe zapytanie: „Przed kim uciekamy, Mamo?” Samą lekturę czytało mi się doskonale, lubię takie psychologiczne zawiłości umysłów ludzkich, ale żałuję, że historia została jakby niewyjaśniona.... Przeczytałam jednym tchem, w kilka godzin, ale...

Kim są: dziwna, nerwowa kobieta i jej piękna, może trzynastoletnia córka, jakby celowo ubierana tak, by wyglądać na młodszą? Z jakiego powodu muszą ciągle zmieniać kraje i hotele? Dlaczego podróżują bez bagażu, za każdym razem kupując ubrania i zabawki, które potem zostawiają? Jacy „oni” rzekomo je ścigają? Czego tak bardzo boi się jej matka? Co zdarzyło się w przeszłości? Wstrząsające studium paranoi, wyobcowania i toksycznych stosunków matki z córką.
(opis wydawnictwa)

Po raz pierwszy zdarzyło mi się wykorzystać w recenzji opis wydawnictwa by przedstawić Wam zarys fabuły. Miałam nadzieję nigdy tego nie zrobić, ale nie miałam wyjścia, bo... nie mam zielonego pojęcia o czym jest ta książka. Pożyczyłam ją od siostry jako jej ulubioną, a przynajmniej jedną z ulubionych powieści. Jestem w stanie w pewnym stopniu zrozumieć co jej się w tej historii podoba, ale... Nie, chyba jednak nie rozumiem. Co to, do jasnej cholery, było?

Nie wiem nawet co napisać. Ok, zacznijmy od akcji, bo tu sprawa jest prosta. Tu akcji po prostu nie ma. Jedyne, co się dzieje w tej książce, to przenosiny z jednego hotelu do drugiego, które za każdym razem wyglądają tak samo. Och, spóźniony spojler alert, bo właśnie opowiedziałam Wam całą fabułę. Poważnie. W tej książce nic się nie dzieje. Ile można czytać o tym, że matka z córką w pośpiechu opuszczają hotel i meldują się w kolejnym, a potem córka idzie popływać? Ok, może kilka stron. Ale na litość boską, nie ponad 200!

W opisie czytamy, że ma to być studium paranoi. Cóż, paranoję (albo może raczej odpowiednie grzybki) to miała co najwyżej autorka. Szkoda, że zanim się wzięła za pisanie, nie przeczytała "Zbrodni i Kary" - może wtedy wiedziałaby jak się pisze studium chorego umysłu. Bo to jest kpina a nie studium paranoi. Nie można w ten sposób określić ciągłego majaczenia córki i matki o byciu "księżycową jednością" (cokolwiek to znaczy) i o tym, że córka jest "małą Bambi" swojej matki. Tak, chodzi o jelonka Bambi. Nie sprawdzałam, ale mogłabym się założyć, że te dwa sformułowania występują na co drugiej stronie. Jak nie częściej. Ot, całe studium. Problemem jest to, że nie ma tu żadnej zmiany. Nie wiemy dlaczego umysł matki popadł w chorobę, nie widzieliśmy jak się w niej pogrążał, widzimy tylko jak już chory bredzi od rzeczy, a jego stan się nie zmienia przez całą powieść. W dodatku nie jest wystawiany na żadne bodźce, nie widzimy jego reakcji na różne sytuacje. Mamy jedynie brednie o księżycowej jedności powtarzane w nieskończoność. Bez sensu.

Bez sensu jest tutaj właściwie wszystko. Chronologia jest... nie, chronologii nie ma. Nie istnieje. Nie wiemy przed kim matka z córką uciekają, nie wiemy co zmusiło je do ucieczki, nie wiemy jak udaje im się uciekać tak długo. Nie wiemy co tak właściwie zmienia zakończenie. To mógł być jedyny w miarę interesujący punkt tej historii, ale niestety książka się urywa zanim zdążymy się dowiedzieć czegokolwiek. Z resztą nie wiem czy po 200 stronach nudy byłam jeszcze w ogóle ciekawa odpowiedzi na te wszystkie pytania. Może gdyby był tu jakikolwiek suspens, byłoby inaczej. Ale nawet tej podstawowej cechy każdego thrillera nie udało się autorce umieścić w swoim dziele. Smutne.

Nuda, nuda, jeszcze raz nuda. Zero akcji, zero napięcia, właściwie zero czegokolwiek. Totalny niewypał. Gdyby tę książkę ścisnąć do 15 stron i dopisać 200 kolejnych dalszej historii, byłoby ok. Ale w obecnej formie - nie jest ok. Strata czasu, ale na szczęście powieść jest tak krótka, że tego czasu nie straciłam dużo. Siostra, ja wiem, że lubisz takie paranoiczne klimaty, ale nie mam pojęcia co widzisz w tej konkretnej książce. Są tysiące lepszych. Nie polecam.

Kim są: dziwna, nerwowa kobieta i jej piękna, może trzynastoletnia córka, jakby celowo ubierana tak, by wyglądać na młodszą? Z jakiego powodu muszą ciągle zmieniać kraje i hotele? Dlaczego podróżują bez bagażu, za każdym razem kupując ubrania i zabawki, które potem zostawiają? Jacy „oni” rzekomo je ścigają? Czego tak bardzo boi się jej matka? Co zdarzyło się w przeszłości?...

Matka i córka, bardzo silna, niespotykana więź. Nietypowa sytuacja: nie mają swojego domu, ale całe 15 letnie życie dziewczynki mieszkają w różnych hotelach, na różnych kontynentach. I to nie dlatego, że mama ma taką pracę, albo dlatego, że jeżdżą za ojcem. Nie, one wciąż uciekają. Przed kim? Dopiero pod koniec to odkrywamy.

Mama nazywa córkę Bambi. Matka jest niezrównoważona, uzależniła córkę całkiem od siebie - nie pozwala jej się bawić z innymi dziećmi i rozmawiać z innymi ludźmi, nie pozwala jej się przywiązywać do jakiejkolwiek rzeczy (bo i tak za chwilę wyjadą i będą musiały to zostawić). Miewa złe dni, kiedy się wcale nie odzywa, nie je, płacze. Mówi, ze są z córką Jednością - Księżycową Jednością, nic nie może ich rozdzielić, mają tylko siebie. Córka czuje się winna, gdy mama jest smutna, złości się na ludzi, którzy denerwują mamę, słucha matki we wszystkim, uważa ją za najmądrzejszą i najpiękniejszą. Mają swoją ulubioną historię - o Bambim i jego mamie, nazywają ją swoim modlitewnikiem. Ale matka nie jest jak mama Bambiego - nie opuści córki.

Historia jest pełna pytań. Dowiadujemy się wiele na temat więzi łączącej matkę i córkę, bywamy w wielu miejscach, patrzymy na ten nietypowy duet oczami innych ludzi, którzy je spotkali (to bardzo ciekawe relacje, bo każdy postrzega je inaczej),ale nie zostaje wyjaśnione mnóstwo rzeczy. Najważniejsze pytanie: dlaczego uciekają? To nie do końca zostaje wytłumaczone. Mama Bambi prawdopodobnie zamordowała swoją matkę, a na pewno zamordowała kilka osób, które stanęły jej na drodze podczas wieloletniej tułaczki. Dlaczego zabiła matkę? Co ta dokładnie jej zrobiła? Kim jest ojciec Bambi? Czy jej szuka? Czy to ojciec jej matki? Może dlatego mama tak go nienawidzi? Ale dlaczego to nie jego zabiła? Skąd mają pieniądze na tyle podróży, na te wszystkei rzeczy, które kupują? Czy mama je odziedziczyła, ukradła?

Niepokojąca książka, ciężka czasem, by się wczuć w sytuację, bo jak taka dorastająca dziewczyna może być wciąż tak zapatrzona w matkę. No i szkoda, że autorka nie zaspokoiła trochę bardziej ciekawości czytelników.

Matka i córka, bardzo silna, niespotykana więź. Nietypowa sytuacja: nie mają swojego domu, ale całe 15 letnie życie dziewczynki mieszkają w różnych hotelach, na różnych kontynentach. I to nie dlatego, że mama ma taką pracę, albo dlatego, że jeżdżą za ojcem. Nie, one wciąż uciekają. Przed kim? Dopiero pod koniec to odkrywamy.

Mama nazywa córkę Bambi. Matka jest...

Matka i córka . Wydawałoby się że powinny być '' blisko '' , ale też mieć świadomość że są dwoma odrębnymi bytami . Pewnie w relacjach normalnej matki i normalnej córki tak właśnie jest . W tej książce matka nie jest '' normalna '' . Uważa że z córką jest jednością , nawet '' Księżycową jednością '' . Dziewczyna nazywana przez niezrównoważoną kobietę '' Bambi '' ma około 15 - lat , jest nastolatką . Mimo to matka ubiera ją w dziecinne sukienki w pastelowych kolorach i kupuje dziecięce zabawki . Niektórzy , na przykład pracownicy hoteli w których zatrzymują się obie kobiety , zastanawiają się czy ta kobieta , która mieni się matką Bambi , czasem jej nie uprowadziła , nie ukradła jakiejś innej matce . Dlaczego tak sądzą ? Ponieważ Bambi jest prześliczna , zdaniem chłopca od basenu piękniejsza niż nie jedna modelka czy aktorka . Matka natomiast jest wysoka przeraźliwie chuda , aż zapadnięta do środka , wiecznie kaszląca i poczerniała od palonych kilogramami papierosów . Kobiety przed czymś uciekają , ale tylko matka wie przed czym . Córka już nie zadaje pytań , tych trudnych . Na przykład kim jest jej ojciec , no i tytułowego pytania '' Przed kim uciekamy mamo ? ''. Nie pyta bo matka wtedy '' choruje na smutek '' . Córka tak bardzo się stara aby matce nie przysparzać zmartwień , że nawet kiedy była mała nie zachorowała na żadną z dziecięcych chorób . Książka straszna , duszna , mroczna . Książka która pokazuje jak własnemu dziecku można '' zwichnąć '' psychikę . Polecam...chociaż nie wszystkim .

Matka i córka . Wydawałoby się że powinny być '' blisko '' , ale też mieć świadomość że są dwoma odrębnymi bytami . Pewnie w relacjach normalnej matki i normalnej córki tak właśnie jest . W tej książce matka nie jest '' normalna '' . Uważa że z córką jest jednością , nawet '' Księżycową jednością '' . Dziewczyna nazywana przez niezrównoważoną kobietę '' Bambi '' ma około 15...

Bardzo dobry, wstrząsający thriller psychologiczny.

Bardzo dobry, wstrząsający thriller psychologiczny.

Na początku książka mnie wręcz odrzucała, nie mogłem wejść w te chore relacje między matką i córką. Nie mogłem też strawić ich trybu życia. Dopiero potem powoli się wciągnąłem. Zaintrygowała mnie tytułowa tajemnica... ale jej rozwiązanie to nie moja bajka. Można raz przeczytać i nie wracać.

Na początku książka mnie wręcz odrzucała, nie mogłem wejść w te chore relacje między matką i córką. Nie mogłem też strawić ich trybu życia. Dopiero potem powoli się wciągnąłem. Zaintrygowała mnie tytułowa tajemnica... ale jej rozwiązanie to nie moja bajka. Można raz przeczytać i nie wracać.

Książka wpadła w moje ręce przez przypadek, wciągnęła mnie i nie wiem jak to się stało,bo fabuła taka sobie, została w mojej pamięci na długo a przy ilości przeczytanych przeze mnie książek,to już sukces :)

Książka wpadła w moje ręce przez przypadek, wciągnęła mnie i nie wiem jak to się stało,bo fabuła taka sobie, została w mojej pamięci na długo a przy ilości przeczytanych przeze mnie książek,to już sukces :)

Książka intrygująca, wciągająca, ale... trochę za długa, chociaż wcale nie jakieś opasłe tomisko. Tak, jakby autorce zabrakło pomysłu i w kolejnych rozdziałach dreptała w miejscu. Raczej pomysł (ciekawy) na dłuższe opowiadanie niż na powieść. Tym niemniej warto przeczytać :)

Książka intrygująca, wciągająca, ale... trochę za długa, chociaż wcale nie jakieś opasłe tomisko. Tak, jakby autorce zabrakło pomysłu i w kolejnych rozdziałach dreptała w miejscu. Raczej pomysł (ciekawy) na dłuższe opowiadanie niż na powieść. Tym niemniej warto przeczytać :)

Takie książki trzeba czytać w totalnym skupieniu,żeby nic nam nie umknęło,żebyśmy choć trochę zrozumieli.
Fabuła jest opowiadana z perspektywy córki,więc słowo "mama" pojawia się niemalże w każdym zdaniu. Po jej przeczytaniu "mama" stało się dla mnie słowem pełnym strachu,dziwności i zimna.

Takie książki trzeba czytać w totalnym skupieniu,żeby nic nam nie umknęło,żebyśmy choć trochę zrozumieli.
Fabuła jest opowiadana z perspektywy córki,więc słowo "mama" pojawia się niemalże w każdym zdaniu. Po jej przeczytaniu "mama" stało się dla mnie słowem pełnym strachu,dziwności i zimna.

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Nie doczytana do końca

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Nie doczytana do końca