Pamietam, ze bylem sceptycznie nastawiony na kolejna opwowiesc ze Swiata Wynurzonego. Bylo juz 6, wiec pomyslalem, ze to kolejny tasiemiec i autorka nie wie kiedy przestac. Ale Troisi udowodnila, ze sie mylilem. Nadal bardzo wciagajaca opowiesc, powiazana z poprzednimi ksiazkami z serii, co zawsze jest na plus moim zdaniem.

Pamietam, ze bylem sceptycznie nastawiony na kolejna opwowiesc ze Swiata Wynurzonego. Bylo juz 6, wiec pomyslalem, ze to kolejny tasiemiec i autorka nie wie kiedy przestac. Ale Troisi udowodnila, ze sie mylilem. Nadal bardzo wciagajaca opowiesc, powiazana z poprzednimi ksiazkami z serii, co zawsze jest na plus moim zdaniem.

Książka bardzo dobra, jednak jedna z głównych postaci, okazuje się zupełnie niepotrzebna. Przynajmniej w tym tomie, rozumiem, że ma wpływ na rozwój głównej bohaterki, ale połowa scen z nią jest do wyrzucenia. Specjalnie naciągane opowiadanie i oczekiwanie na historię Adhary. Mam nadzieję, że przynajmniej pojawią się nawiązania do tych wątków w następnych tomach.

Książka bardzo dobra, jednak jedna z głównych postaci, okazuje się zupełnie niepotrzebna. Przynajmniej w tym tomie, rozumiem, że ma wpływ na rozwój głównej bohaterki, ale połowa scen z nią jest do wyrzucenia. Specjalnie naciągane opowiadanie i oczekiwanie na historię Adhary. Mam nadzieję, że przynajmniej pojawią się nawiązania do tych wątków w następnych tomach.

Nieznana choroba doprowadza do śmierci wielu mieszkańców Świata Wynurzonego. W tym czasie Adhara budzi się na łące, nie pamiętając absolutnie niczego. Wkrótce natrafia na Amhala, adepta na smoczego jeźdźca, który postanawia jej pomóc.


Twórczość Lici Troisi kojarzy mi się ze zmianą szkoły – pierwszy tom „Kronik Świata Wynurzonego” dostałam w szóstej klasie podstawówki, a całą trylogię przeczytałam na przestrzeni kolejnego roku. Od tamtego czasu nie miałam jednak styczności z książkami z tego uniwersum. Gdy nadarzyła mi się jednak okazja, aby sięgnąć po pierwszy tom „Legend Świata Wynurzonego”, czyli po „Przeznaczenie Adhary” nie wahałam się sprawdzić, czy twórczość włoskiej pisarki i teraz przypadnie mi do gustu.
Na początku warto zaznaczyć, że „Legendy…” są trzecią trylogią pod względem chronologicznym. Po „Kronikach…” ukazały się „Wojny…”, których nie miałam okazję poznać. Dopiero po tych tytułach, około sto lat po wydarzeniach z serii o Nihal z Krainy Wiatru, rozgrywa się akcja trzeciej trylogii. Sięganie w dowolnej kolejności nie przeszkadza jednak szczególnie w czytaniu: choć odniesienia do poprzednich tomów są to raczej nie jest to cykl tak skomplikowany fabularnie, by czytelnik nie zrozumiał o co chodzi. Co najwyżej może zaspoilerować sobie zakończenia poprzednich tomów.
Czytając „Przeznaczenie Adhary” faktycznie miałam wrażenie, jakbym przeniosła się w czasie do lat, gdy miałam 12-13 lat. Choć teoretycznie historia przedstawiona w tej powieści różni się od tej z „Kronik…” to w praktyce zarówno klimat książki, jak i fabuła jest podobny to tamtej powieści. Znów mamy wyjątkową dziewczynkę, która znajduje przyjaciela. Znów mamy urocze na swój sposób, kiczowate nazwy krain (Kraina Słońca, Wiatru, Wody itd.) i znów mamy wielkie zło do pokonania.
Uniwersum Troisi nie należy do tych zachwycających oryginalnością. Jest wyraźnie oparte na innych typowych dziełach z gatunku high fantasy. Mimo to mam do niego pewną słabość: potrafię wsiąknąć w ten świat w trakcie czytania. Prawdopodobnie jednak wychodzi mi to przez dużą dozę nostalgii, jaką odczuwam do świata przedstawionego.
Sama historia przedstawiona w „Przeznaczeniu Adhary” też nie należy do wybitnych. Autorka miała naprawdę ciekawy pomysł na stworzenie zagrożenia w swoim świecie: plaga, która nie daje się zatrzymać jest o wiele ciekawsza, niż wielki zły, który za pomocą swojej armii niszczy krainę za krainą. Niestety, Świat Wynurzony jest bardzo konkretnie podzielony na dobro i zło, co sprawia, że opowieść staje się dość naiwna, a główna bohaterka właściwie niewiele ma do powiedzenia. Obserwujemy przede wszystkim właśnie ją, a ona prędko zostaje zamknięta w pałacu, niańcząc inną postać. Na nieszczęście, gdy już się z tego miejsca wyrywa, zaczyna postępować co najmniej głupio.
O wiele lepiej wypadają postacie drugoplanowe, które prawdopodobnie zostały rozwinięte już w poprzedniej trylogii. Niestety, przez jej nieznajomość nie mogę tego w pełni stwierdzić. W każdym razie to postacie, które faktycznie mają coś do powiedzenia pod względem fabularnym i które faktycznie są w tym świecie istotne, przez co naprawdę dobrze się je obserwuje.
Styl Troisi jest dokładnie taki, jaki zapamiętałam ze szkoły podstawowej. Prosty, niewymagający, ale na swój sposób wciągający, chociaż czasami miałam wrażenie, że tłumaczenie nie należy do tych z najwyższej półki. Należy też dodać, że to nie jest „amerykańska młodzieżówka” w której królują dialogi i lakoniczne zdania: Troisi zdecydowanie lubi opisywać rzeczywistość.
„Przeznaczenie Adhary” było dla mnie miłym powrotem do przeszłości. Nie zapadnie mi raczej na dłużej w pamięć (tak jak stało się to z „Kronikami Świata Wynurzonego”),ale cieszę się, że dane było mi wrócić do tego świata.

Nieznana choroba doprowadza do śmierci wielu mieszkańców Świata Wynurzonego. W tym czasie Adhara budzi się na łące, nie pamiętając absolutnie niczego. Wkrótce natrafia na Amhala, adepta na smoczego jeźdźca, który postanawia jej pomóc.


Twórczość Lici Troisi kojarzy mi się ze zmianą szkoły – pierwszy tom „Kronik Świata Wynurzonego” dostałam w szóstej klasie podstawówki, a...

Szukając przed świętami czegoś ciekawego na bibliotecznych półkach zwróciłam uwagę na tytuł "Legendy Świata Wynurzonego". Przypomniałam sobie, że kiedyś zetknęłam się z dość entuzjastycznymi opiniami na temat książek Licii Troisi. Zaryzykowałam i nie był to jednak zbyt dobry wybór. Książka jest co prawda pierwszym tomem cyklu, jednak autorka ma na koncie dwa wcześniejsze cykle: "Kroniki Świata Wynurzonego" i "Wojny Świata Wynurzonego", więc "Przeznaczenie Adhary" jest siódmą pozycją z tego uniwersum.
Książka trochę mnie nudziła, akcja nie wciągnęła, bohaterowie też nie zachwycili, świat wymyślony przez autorkę, może interesujący, ale nie zrobił na mnie większego wrażenia. Być może gdybym zaczęła tę serię od początku, zdążyłabym lepiej poznać ten świat i (Kto wie?) może się nim nawet zachwycić? Wtedy pewnie cieszyłyby mnie kolejne powieści umieszczone w tym właśnie świecie. Nie jestem co prawda rozczarowana, ale też niezbyt zadowolona z lektury. Chyba odpuszczę sobie tę serię, choć jeśli akurat w bibliotece nie trafię na nic ciekawszego to może się skuszę.

Szukając przed świętami czegoś ciekawego na bibliotecznych półkach zwróciłam uwagę na tytuł "Legendy Świata Wynurzonego". Przypomniałam sobie, że kiedyś zetknęłam się z dość entuzjastycznymi opiniami na temat książek Licii Troisi. Zaryzykowałam i nie był to jednak zbyt dobry wybór. Książka jest co prawda pierwszym tomem cyklu, jednak autorka ma na koncie dwa wcześniejsze...

Pojawienie się tej książki w mojej skromnej biblioteczce było dziełem przypadku. Znalazłam ją w sklepie, kiedy kupowałam prezenty na Boże Narodzenie, a że była w promocyjnej cenie, postanowiłam sobie sprawić taki o to prezent. Wakacje dobiegają końca, jednakże zdążyłam w trakcie ich trwania przeczytać tom I "Legend Świata Wynurzonego" . O czym jest "Przeznaczenie Adhary"?
Ta powieść opowiada nam historię tytułowej bohaterki. Ale zacznijmy od początku. Poznajemy Świat Wynurzony i jego lekko burzliwą historię z motywem odwiecznej walki dobra ze złem, Sheireen i Marvasha. Jednakże moment, w którym historia się rozpoczyna jest okresem pokoju. Panuje on od ponad pięćdziesięciu lat za sprawą króla Learchosa Sprawiedliwego. Nasza bohaterka budzi się na obszernej łące i nic nie pamięta. Nie wie, jak ma na imię, kim jest, jak wygląda ani skąd pochodzi. Znajduje jednak przy sobie sztylet, co może być ważną poszlaką. Przez kilka dni błądzi po lesie, idąc w górę strumyka, aż w końcu dociera do Salazaru, miasta z ogromną wieżą w Krainie Wiatru. Postanawia zatrzymać się w tej wieży, jednakże nie jest jej jedynym gościem. Podsłuchuje rozmowę dwóch ludzi, którzy mają ciemne plamy na swoim ciele. W późniejszym etapie jej podróży okaże się, że nie jest to popularne zjawisko ani błaha choroba. Zaraza szerzy się też w innych królestwach, nie ma na nią lekarstwa ani sposobu, by ją zatrzymać. Ludzie zaczynają panikować, palić ciała zmarłych, podpalać domy przeziębionych, zabijać nimfy, których krew gwarantuje zdrowie. Wracając do meritum, nasza bohaterka zostaje nakryta przy podsłuchiwaniu, a zarażeni mężczyźni atakują ją. Przed śmiercią ratuje ją Amhal, kandydat na Jeźdźca Smoka. Jako że dziewczyna nie pamięta, jak się nazywa, otrzymuje od niego imię Adhara i chłopak postanawia zabrać ją ze sobą do Laodamei, stolicy Krainy Wody. Po drodze znajdują kolejną zarażoną wioskę i od razu po przybyciu do stolicy udają się do kapłana, który ich bada i zauważa potężną moc magiczną u dziewczyny. Amhal zabiera ze sobą Adharę do Makratu, stolicy Krainy Słońca. Tam zostaje damą do towarzystwa wnuczki władcy Learchosa, Aminy i zaczyna powoli odkrywać swoją tożsamość. Po kilku tygodniach na dwór przybywa San, długo szukany przez króla wnuk Nihal i Sennara, bohaterów w walce o pokój, i wtedy zaczynają się prawdziwe problemy, które poruszą cały Świat Wynurzony.
Książka ta to kawał dobrej, typowej fantastyki, jakiej mi brakowało - smoki, tajemniczy zabójcy, gildie, potężni władcy, wymyślony świat, elfy oraz nimfy, walka dobra ze złem. Właśnie tego mi brakowało i jestem bardzo wdzięczna Licii Troisi za napisanie tej książki i danie mi wyczekiwanego przeze mnie fantasy. Powieści tej może nie czyta się najszybciej i w pewnym momencie może męczyć, jednakże dostarczy nam radości i będzie trzymać w napięciu w miarę rozwijania się akcji. Jest to po prostu utrzymana na bardzo dobrym poziomie epika, czego się nie spodziewałam, jeśli mam być szczera. Oczekiwałam czegoś na poziomie przeciętnym lub nawet poniżej, szczególnie czytając prolog, jednakże zostałam mile zaskoczona. Postaci są dobrze zbudowane, widzimy ich wahanie, poznajemy ich myśli i widzimy, jak się zmieniają. Niektóre nas irytują, niektóre pokochamy, co do innych nasze odczucia będą się zmieniać. I choć tak jak wspomniałam wcześniej dość długo się ją czyta, to jest warta poznania.
Z czystym sumieniem mogę polecić tą książkę każdemu czytelnikowi fantastyki.

Pojawienie się tej książki w mojej skromnej biblioteczce było dziełem przypadku. Znalazłam ją w sklepie, kiedy kupowałam prezenty na Boże Narodzenie, a że była w promocyjnej cenie, postanowiłam sobie sprawić taki o to prezent. Wakacje dobiegają końca, jednakże zdążyłam w trakcie ich trwania przeczytać tom I "Legend Świata Wynurzonego" . O czym jest "Przeznaczenie...

Na początku byłam podekscytowana. Potem mój zapał malał, aż w końcu całkowicie się wypalił. Na koniec rwałam sobie włosy z głowy z powodu zachowania bohaterów i gadaniu cały czas o furi blebleble, ja go uratuję blebleble. A zapowiadało się tak fajnie.

Na początku byłam podekscytowana. Potem mój zapał malał, aż w końcu całkowicie się wypalił. Na koniec rwałam sobie włosy z głowy z powodu zachowania bohaterów i gadaniu cały czas o furi blebleble, ja go uratuję blebleble. A zapowiadało się tak fajnie.

Ta książka była dla mnie gorzkim rozczarowaniem. Nie zapowiadała się wcale tak źle, ale z każdą stroną moje odczucia były coraz bardziej negatywne. "Przeznaczenie Adhary" wydawało mi się przesiąknięte złem. Nie żartuję! W tej książce nie było praktycznie nic dobrego, wszystkie sytuacje kończyły się źle, albo nawet jeszcze gorzej, nie byłam w stanie polubić żadnego z bohaterów, a ciągłe zmiany punktów widzenia nie pomagały. Z pewnością nie sięgnę po kolejne części, a tę trylogię zdecydowanie odradzam!

Mój regał z książkami
patsy-books.blogspot.com

Ta książka była dla mnie gorzkim rozczarowaniem. Nie zapowiadała się wcale tak źle, ale z każdą stroną moje odczucia były coraz bardziej negatywne. "Przeznaczenie Adhary" wydawało mi się przesiąknięte złem. Nie żartuję! W tej książce nie było praktycznie nic dobrego, wszystkie sytuacje kończyły się źle, albo nawet jeszcze gorzej, nie byłam w stanie polubić żadnego z...

Czytałam tę książkę dwa razy. Z dwóch powodów: 1) chciałam mieć pełny pogląd na wydarzenia w Świecie Wynurzonym, 2) niewiele z niej pamiętałam. A w każdym razie tak mi się zdawało.
Książkę tę przeczytałam w wakacje. Już od wielu lat wybierałam się do Świata Wynurzonego, ale jakoś nie miałam odwagi zdjąć tę książki z półki i przeczytać. A i kiedy już się zdobyłam na odwagę i ją wypożyczyłam, uciekłam czym prędzej do domu. Książka ta długo czekała na swoją kolej, miałam nawet ochotę oddać ją nie przeczytawszy nawet pierwszego rozdziału. Ale później skończyły mi się książki do czytania. I stało się.

Z początku niewiele rozumiałam z tej książki. Kiedy czytałam ją po raz drugi, zauważyłam, że przeczytawszy poprzednie trylogie o Świecie Wynurzonym i tak zrozumiałabym tylko niewiele więcej. Jest tu bardzo dużo tajemniczych postaci, z początku nie związanych z wydarzeniami i głównym wątkiem, którym jest poszukiwanie własnej przeszłości przez Adharę. Później jednak wszystko zaczyna się zgrabnie zazębiać i chodzić jak w zegarku.
Poza tymi wadami książka jest znakomita. Bohaterowie są świetnie wykreowani, jakby wyjęci z prawdziwego życia. Ostatnio rzadko mi się to zdarza, ale święcie uwierzyłam, że Świat Wynurzony, nimfy, gnomy, elfy istnieją naprawdę. Gdyby nie pewien zamęt na początku, zniechęcający nieco czytelnika do dalszej lektury, książka ta otrzymałaby ode mnie najwięcej z możliwych gwiazdek. Polecam nie tylko fanom literatury fantasy, ale również osobom, które nie przepadają za elfami ;)

Czytałam tę książkę dwa razy. Z dwóch powodów: 1) chciałam mieć pełny pogląd na wydarzenia w Świecie Wynurzonym, 2) niewiele z niej pamiętałam. A w każdym razie tak mi się zdawało.
Książkę tę przeczytałam w wakacje. Już od wielu lat wybierałam się do Świata Wynurzonego, ale jakoś nie miałam odwagi zdjąć tę książki z półki i przeczytać. A i kiedy już się zdobyłam na odwagę...

Książka rewelacyjna, opowiadająca o losach młodych bohaterów, którzy dopiero pod koniec przygody przyjmują swoją rolę w zniszczeniu lub uratowaniu świata

Książka rewelacyjna, opowiadająca o losach młodych bohaterów, którzy dopiero pod koniec przygody przyjmują swoją rolę w zniszczeniu lub uratowaniu świata

Bardzo fajne, ale też bardzo smutne

Bardzo fajne, ale też bardzo smutne