Relacja ze zdobycia Dhaulagiri, majestatycznego himalajskiego szczytu górującego nad najgłębszym kanionem świata, doliną rzeki Kali Gandaki w Nepalu. W zorganizowanej przez Szwajcarów wyprawie wzięło udział także dwóch Polaków. Oprócz Autora był tam lekarz wyprawy, Pan Jerzy Hajdukiewicz. Niestety, nie udało im się stanąć na szczycie, jednak walnie przyczynili się do tego, że kolejny himalajski gigant uległ ludzkiej wytrwałości i determinacji. Dodajmy, że była to pierwsza powojenna wyprawa Polaków w najwyższe góry świata. Na kilkanaście lat przed zaliczeniem się naszych wspinaczy do światowej elity himalaistycznej.
Podsumowując, jest to jedna z tych książek o tematyce górskiej, które poruszają wyobraźnię i na długo zapadają w pamięci. W mojej opinii świetnie się uzupełnia z "Dhaulagiri zdobyty" autorstwa wspomnianego powyżej drugiego z Polaków.

Relacja ze zdobycia Dhaulagiri, majestatycznego himalajskiego szczytu górującego nad najgłębszym kanionem świata, doliną rzeki Kali Gandaki w Nepalu. W zorganizowanej przez Szwajcarów wyprawie wzięło udział także dwóch Polaków. Oprócz Autora był tam lekarz wyprawy, Pan Jerzy Hajdukiewicz. Niestety, nie udało im się stanąć na szczycie, jednak walnie przyczynili się do tego,...

Książka dobrze napisana. Widoczne jest że autor chciał oddać wierny obraz całej wyprawy, oprócz swoich przytacza również innych członków grupy wspomnienia. Opisy krajobrazu malownicze. Muszę wspomnieć że momentami książka trzymała w napięciu. Dobra pozycja w literaturze górskiej.
"...z fioletowymi dolinami, ponad które sterczały rzędy cudownie gasnących szczytów ... wszystkie one czekają jeszcze na swoich zdobywców, nawet ten najmniejszy tam w Tybecie, i jak co roku będą przyjeżdżać Szwajcarzy, Rosjanie, Amerykanie, Francuzi, Niemcy, Chińczycy, i jak tych dziewiczych szczytów będzie z roku na rok ubywało, ale - mówiłem sobie - zanim podda się ostatni, przyjedzie tu pewnie ktoś z Polski i jeszcze nam coś ładnego zdobędzie". Patrząc teraz z perspektywy czasu są to prorocze słowa autora, który nawet nie odważył się marzyć o wspaniałych wyczynach jakie dokonywali Polscy w swoim złotym czasie. Jedynie wielka szkoda że autor nie doczekał tego momentu.

Książka dobrze napisana. Widoczne jest że autor chciał oddać wierny obraz całej wyprawy, oprócz swoich przytacza również innych członków grupy wspomnienia. Opisy krajobrazu malownicze. Muszę wspomnieć że momentami książka trzymała w napięciu. Dobra pozycja w literaturze górskiej.
"...z fioletowymi dolinami, ponad które sterczały rzędy cudownie gasnących szczytów ......

Kiedy czyta się dużo literatury górskiej, łatwo o znużenie. Większość wspinaczy nie potrafi przelać na papier emocji towarzyszących eksploracji gór wysokich, ich opowieści są bezbarwne, przypominają bardziej sprawozdania niż zajmujące relacje. Żadnej z tych wad nie odnajdziemy w pisarstwie Skoczylasa. Jego Biała Góra to kawał dobrej literatury, kipiącej od celnych obserwacji i znakomicie oddanych nastrojów, skrzącej się humorem i dowcipem, ze świetnie zarysowanymi postaciami. To pisanie obrazowe, sugestywne, bardzo wciągające, w którym odnajdziemy niezwykły klimat – połączenie piękna Himalajów z trudem górskiego życia i niezwykłymi ludźmi uczestniczącymi w wyprawie.

więcej: http://gory-lektury.blogspot.com/2015/02/w-gorach-najatwiej-jest-isc-w-gore.html

Kiedy czyta się dużo literatury górskiej, łatwo o znużenie. Większość wspinaczy nie potrafi przelać na papier emocji towarzyszących eksploracji gór wysokich, ich opowieści są bezbarwne, przypominają bardziej sprawozdania niż zajmujące relacje. Żadnej z tych wad nie odnajdziemy w pisarstwie Skoczylasa. Jego Biała Góra to kawał dobrej literatury, kipiącej od celnych...