Tadeusz Piotrowski (himalaista)

Książka opisuje wyprawę z 1982 roku na leżący w Pakistanie ośmiotysięcznik Nanga Parbat. Wyprawę organizował Karl Herrligkoffer, zaś wzięli w niej udział, m.in: Polacy - Tadeusz Piotrowski i Andrzej Bieluń, Niemcy - Schorsch Ritter i Hartmut Munchenbach, Szwajcar Ueli Buhler i Pakistańczyk Nadir. To ostatnia niedokończona książka Tadeusza Piotrowskiego - wybitnego taternika i alpinisty, poświęcona Andrzejowi Bieluniowi, towarzyszowi wspólnych górskich wypraw, który w wigilijną noc 1983 roku został na Api (7132 m). Właściwie ta książka mogłaby się rozpocząć od motta - fragmentu listu Bielunia: "Każda pasja jest egoizmem, który nie liczy się z niczyją troską. Moja wymaga od swych wyznawców niekiedy ceny najwyższej, bo ceny życia". Akcja zdobywania szczytu, jak i sama narracja prawie do połowy książki toczy się dość niespiesznie, na tyle, że już chciałem zrezygnować z tej lektury, ale ciekawość, zdobędą ten szczyt czy też nie, kazała mi brnąć dalej. Drugą połowę czyta się znakomicie, aż do rozczarowania, że tak szybko i nieoczekiwanie się kończy. Gdybym miał podsumować, o czym jest ta książka, to chyba na pierwszy plan wysuwa się egoizm. I ten, o którym pisze Bieluń, egoizm związany z pasją i ambicją zdobywcy, ale i ten, który swoją bezmyślnością naraża życie towarzyszy we wspólnej, w założeniu, walce o szczyt. Dla przeciwwagi spotkamy się też tutaj ze scenami bezinteresownych, ale jakże ważnych gestów, w sytuacjach, gdzie na szali waży się czyjeś zdrowie lub życie. A także z opisami sytuacji granicznych, takich jak na przykład nocowanie w śnieżnej jamie na wysokości 8 tysięcy metrów przy temperaturze minus 30 stopni.