"Król Oboja Sycylii" to z pewnością książka trudna, która wymaga ogromnego skupienia. Skomplikowana fabuła, dygresje w dygresjach, specyficzna narracja oraz obcojęzyczne słowa sprawiają, że powieść czyta się mozolnie. Na uwagę zasługuje na pewno wątek zabójstwa, a także relacja między Emilem i Elżbietą.

"Król Oboja Sycylii" to z pewnością książka trudna, która wymaga ogromnego skupienia. Skomplikowana fabuła, dygresje w dygresjach, specyficzna narracja oraz obcojęzyczne słowa sprawiają, że powieść czyta się mozolnie. Na uwagę zasługuje na pewno wątek zabójstwa, a także relacja między Emilem i Elżbietą.

Kontynuacja mitu C.K. Monarchii w polskiej literaturze. Jak to mówią, "czyta się" - boć to zawsze wdzięczny temat dla polskiego serca (nie tylko z Galicji i Lodomerii pochodzącego).

Pierwszy raz czytałem tę książkę w latach 90. - jeszcze przed lekturą wcześniejszych wszak dzieł Józefa Wittlina, Brunona Schulza, Josepha Rotha, Roberta Musila, Arthura Schnitzlera, Sandora Maraia, Stefana Zweiga, Eliasa Canettiego i innych autorów eksplorujących - na pierwszym planie czy też w tle - schyłek Austro-Węgier.

Dlatego nie opuszcza mnie pełne wątpliwości poczucie, że - mimo oryginalnego wątku kryminalnego - gdzieś już coś takiego czytałem.... Choć mogę być niesprawiedliwy: gdy Kuśniewicz pisał to w l. 60. w PRL, polski czytelnik - w przeciwieństwie do tego uprzywilejowanego literata, który nb. był niestety TW i donosił m.in. na Kisiela - nie miał dostępu do większości wspomnianych książek, nie mówiąc już o wiedzy o istnieniu ich autorów (tylko Zweiga i Schulza wówczas wydawano).

Kontynuacja mitu C.K. Monarchii w polskiej literaturze. Jak to mówią, "czyta się" - boć to zawsze wdzięczny temat dla polskiego serca (nie tylko z Galicji i Lodomerii pochodzącego).

Pierwszy raz czytałem tę książkę w latach 90. - jeszcze przed lekturą wcześniejszych wszak dzieł Józefa Wittlina, Brunona Schulza, Josepha Rotha, Roberta Musila, Arthura Schnitzlera, Sandora...

Narracja jest złotem. Zmienność czasów, dużo barbaryzmów i to jeszcze węgierskich (Fehertemplom!). Wątek kryminalny jest ciekawy, wątek Lisbeth elektryzująco pokręcony. Przez tę książkę idzie się co prawda jak przez błoto po kolana, jak przez głęboki śnieg. Ale mózg czuje się po kolejnych partiach jak po porządnej godzinnej obiegówce. I potem może więcej.

Narracja jest złotem. Zmienność czasów, dużo barbaryzmów i to jeszcze węgierskich (Fehertemplom!). Wątek kryminalny jest ciekawy, wątek Lisbeth elektryzująco pokręcony. Przez tę książkę idzie się co prawda jak przez błoto po kolana, jak przez głęboki śnieg. Ale mózg czuje się po kolejnych partiach jak po porządnej godzinnej obiegówce. I potem może więcej.