Sama do końca nie wiem co sądzić o tej pozycji. Na początku żywiłam nawet sporą nadzieję, ale ostatecznie ta książka była dla mnie przytłaczająca i trochę mdła. Spory plus mogę natomiast dać za styl, którym została napisana.

Sama do końca nie wiem co sądzić o tej pozycji. Na początku żywiłam nawet sporą nadzieję, ale ostatecznie ta książka była dla mnie przytłaczająca i trochę mdła. Spory plus mogę natomiast dać za styl, którym została napisana.

"este domingo, este olor a domingo, a domingo en la mañana pero no muy temprano,...,y el olor a masa apenas dorándose" ("Ta niedziela, ten zapach niedzieli, niedzielny poranek, ale nie za wcześnie... i tan zapach ciasta, które ledwo się złoci.."). Nostalgiczna powieść chilijskiego pisarza, znanego nam głownie z "Plugawego ptaka nocy". Tu wraca do swojego dzieciństwa, z zaskoczeniem przekonując się, że wycofany dziadek i przemiła babcia, w latach swej młodości przechodzili niemałe porywy serca i, że jak zwykle nic nie jest takie jak się wydaje. Dobra powieść na zimny jesienny wieczór.

"este domingo, este olor a domingo, a domingo en la mañana pero no muy temprano,...,y el olor a masa apenas dorándose" ("Ta niedziela, ten zapach niedzieli, niedzielny poranek, ale nie za wcześnie... i tan zapach ciasta, które ledwo się złoci.."). Nostalgiczna powieść chilijskiego pisarza, znanego nam głownie z "Plugawego ptaka nocy". Tu wraca do swojego dzieciństwa, z...

Jak dobrze znamy naszych dziadków? Co wiemy o ich młodości? Czy jesteśmy w stanie dostrzec w nich ludzi jakimi byli kilkadziesiąt lat wcześniej?
Pytania tego typu zdają się siłą napędową "Tej niedzieli". Narrator wraca pamięcią do czasów, gdy jako dziecko każdą niedzielę spędzał u dziadków. Wspomina zabawy, atmosferę domu i to jak postrzegał babcię i dziadka. Jednak powrót w krainę dzieciństwa dzieje się jakby na marginesie powieści, główną oś stanowi życie Chepy i Alvara, czyli jego dziadków. W ich małżeństwie nigdy nie było namiętności, a miłość zastąpiło przyzwyczajenie. Myliłby się jednak ktoś kto stwierdziłby, że to kwestia ich temperamentów lub charakterów. Nie obce im były namiętności i porywy serca- szukali ich po prostu gdzieś indziej. Narrator próbuje zajrzeć głębiej, odkryć człowieka w staruszku, który, choć teraz budzi jedynie śmiech w swoich wnuczkach, kiedyś miał kilkanaście lat, kochał się po raz pierwszy i tworzył siebie jako dorosłego człowieka.
Albo babcia - z wielkim sercem dla wnucząt, zawsze chętna do zabawy - jakie emocje i pragnienia tak naprawdę rządzą jej duszą? Czy ktoś tak naprawdę ją zna?
"Ta niedziela" to powieść o skrywanych namiętnościach, o tym, że to one prowadzą nas przez życie. Codzienność i jej rytuały, bezpieczna rutyna spokojnego życia to tylko fasada pod którą kryje się esencja człowieka. Ale co się stanie, gdy ta fasada zacznie pękać? Czy inni będą w stanie zaakceptować to jacy jesteśmy naprawdę?
"Ta niedziela", podobno mocno autobiograficzna, oprócz osobistych historii Alvara i Chepy, opisuje również społeczeństwo chilijskiego miasteczka. Zamożni mieszczanie, ich służący, więzienie i kryminaliści w nim osadzeni, bezdomne dzieci - Chile to państwo kontrastów.
Choć "Miejsce bez granic" podobało mi się nieco bardziej, to "Ta niedziela" utwierdzała mnie w przekonaniu, że Donoso jest świetnym pisarzem. Nie ma wyjścia, trzeba będzie przeczytać "Plugawego ptaka nocy"! 😃

Jak dobrze znamy naszych dziadków? Co wiemy o ich młodości? Czy jesteśmy w stanie dostrzec w nich ludzi jakimi byli kilkadziesiąt lat wcześniej?
Pytania tego typu zdają się siłą napędową "Tej niedzieli". Narrator wraca pamięcią do czasów, gdy jako dziecko każdą niedzielę spędzał u dziadków. Wspomina zabawy, atmosferę domu i to jak postrzegał babcię i dziadka. Jednak...

Kupiłam tę książkę za grosze i w zasadzie zupełnie przypadkiem. Mijając słynny antykwariat przy ulicy Piotrkowskiej w Łodzi (Book się rodzi- polecam!) wpadła mi w oczy ta oto książka. Przyciągnęła mój wzrok zagadkową, minimalistyczną okładką- tak bardzo niepodobną do tego, co dziś spotyka się w księgarniach- i skradła serce poetyckim językiem. Czytałam ją bardzo długo pomimo tego, że wcale nie należy do wybitnie długich pozycji- zdaje się, że potrzebowałam sporo czasu na przetrawienie jej. W pewnym momencie stwierdziłam nawet, że mam dość tejże lektury... Portret psychologiczny jest przygotowany tak pieczołowicie, że w zasadzie przytłacza czytelnika. Warto jednak dobrnąć do końca, nawet jeśli miałoby to oznaczać pewien wysiłek. Dopiero ostatnie stronice wyjaśniają motywy niektórych zachowań i szczerze powiedziawszy- jest to jedno z najlepszych zakończeń na jakie natrafiłam!

Kupiłam tę książkę za grosze i w zasadzie zupełnie przypadkiem. Mijając słynny antykwariat przy ulicy Piotrkowskiej w Łodzi (Book się rodzi- polecam!) wpadła mi w oczy ta oto książka. Przyciągnęła mój wzrok zagadkową, minimalistyczną okładką- tak bardzo niepodobną do tego, co dziś spotyka się w księgarniach- i skradła serce poetyckim językiem. Czytałam ją bardzo długo...