Ciepła, lekka i bardzo sympatyczna powieść tak naprawdę dla dzieci, dobrze się jednak czytająca i w znacznie starszym wieku. W dodatku książeczka - mimo osadzenia akcji w Warszawie XXI wieku - wcale się nie zestarzała i trudno ją posądzać o jakąś szczególną naiwność, choć naturalnie technologiczny postęp jak na razie nie zdołał dogonić autorskiej wizji.

Sama akcja to przygody niedużej rodziny (bardzo wiekowy dziadek, trójka praprawnucząt i krasnoludek mieszkający w domku pod pelargonią),u której zjawia się ludzik wielkości krasnoludka - którego w międzyczasie gdzieś wcięło - w towarzystwie dwugłowego smoka Lezarda (tak samo malutkiego). Ludzik opowiada dzieciom historię swojego globu, który - notabene - wkrótce przylatuje nad Ziemię i wyłącza całą elektronikę, przez co przyzwyczajeni do wygód warszawiacy nie wiedzą, co robić, natomiast dziadek czuje się jak w swoim żywiole. W końcu na co dzień niespecjalnie radzi sobie z coraz nowszymi gadżetami i tęskni do epoki, gdzie większość rzeczy robiło się własnoręcznie.

Szczerze mówiąc można by było swobodnie zrobić wznowienie tej książeczki, bo prócz walorów rozrywkowych niesie też wciąż i odrobinę nauki (tej moralnej, jak i życiowej).

Ciepła, lekka i bardzo sympatyczna powieść tak naprawdę dla dzieci, dobrze się jednak czytająca i w znacznie starszym wieku. W dodatku książeczka - mimo osadzenia akcji w Warszawie XXI wieku - wcale się nie zestarzała i trudno ją posądzać o jakąś szczególną naiwność, choć naturalnie technologiczny postęp jak na razie nie zdołał dogonić autorskiej wizji.

Sama akcja to...

Warto zapoznać się choćby dla reakcji wnucząt na słowa dziadka, że kiedyś na sprawdzianach się ściągało.

Warto zapoznać się choćby dla reakcji wnucząt na słowa dziadka, że kiedyś na sprawdzianach się ściągało.