[Napisałem tę reckę kilka lat temu, niedługo po zakończeniu lektury. Zastanawiałem się, czy ją wkleić, w końcu to robię, niech zagości na lc na wieczną rzeczy pamiątkę :) , ale muszę tu zaznaczyć, że dziś napisałbym to inaczej, wydźwięk mojego tekstu byłby znacznie bardziej pozytywny. Po latach dalej ma się tę historię w głowie, dalej pamięta się bohaterów i, owszem, dalej pamięta się atmosferę angielskiej prowincji]

Bardzo chciałbym napisać jednoznacznie pozytywna recenzję tej powieści. W końcu to klasyka, w końcu atmosfera angielskiej prowincji, historia na długo pozostająca w pamięci itd. Ale nie mogę. Zbyt wiele "ale" ma do tekstu. Ale po kolei.

Sam pomysł jest ciekawy. Może nie nowatorski sam w sobie, umówmy się, tak motyw sobowtóra, jak i tajemnic z przeszłości wychodzących powoli na jaw nie należą do oryginalnych, ale ich połączenie tu jest ciekawe i nijak nie zgrzyta. Co więcej, mamy naprawdę dobre powody, by wciąż być ciekawymi, na przestrzeni całej lektury, jak się cała ta historia zakończy.

Styl, język jakim napisano tę powieść był dla mnie natomiast największym problemem. Właśnie nie wciągał. Właśnie nie powodował, że chce się czytać dalej. I że kibicujemy jednym postaciom, a innym nie. I nie jest to, w każdym razie nie tylko, kwestia wieku książki. Po prostu był zbyt przeźroczysty, zbyt, sorry, ale taka jest prawda, nijaki. Sorry, ale czy np. kogokolwiek ruszył wątek miłosny? niby jest wszystko, co trzeba, scena zakochiwaia się w bibliotece, w trakcie wspólnego rekonstruowania genealogii konia przez dwoje miłośników hippiki ma chyba przeolbrzymi potencjał, a... na mnie nie podziałało to wcale. A nie sądzę, by ta przeźroczystość była jednoznacznym celem Autorki, która nader jednoznacznie dawała nam znać, kto tu jest ten dobry, a kto ten zły.

Właśnie, postacie. Jest ich dużo, ale prawda taka, że ważne są tylko dwie. No, trzy, wliczając wiadomo kogo, kto nie pojawia się jako osoba działająca. Z reszty nie zapamiętujemy nikogo. Nawet duchowny, który miał chyba odgrywać istotną rolę w tekście, jest po prostu nijakim księdzem z tła, który czasem, dość nagle, włącza się w akcję.

Jeszcze kwestia owej atmosfery brytyjskiej prowincji. Otóż moim zdaniem to też specjalnie nie gra. Czujemy ją wtedy, gdy główny bohater, "w którego głowie jesteśmy" ją podkreśla, porównując Anglię i Stany. I może jeszcze w dwóch - trzech scenach. Trochę, jak dla mnie, mało. Aha, i uwaga na marginesie - o ile atmosfera nie jest moim zdaniem oddana tak genialnie, jak sądzie wielu czytelników, o tyle książka jako świadectwo czasu jest ciekawa. Sprawa emerytur dla służby, znaczenie stałości pokoi hotelowych itd., tak, to jednoznacznie na plus.

Faktem jest natomiast, i to jest jednoznaczna zaleta tej powiesci, że zapamiętuje się tę historię na długo. Jest w tym wszystkim coś takiego, nieuchwytnego... Naprawdę trudno wybić sobie tą książkę z głowy, wbrew wszystkiemu cała ta opowieść jakoś tak nas rusza. Więc, przy licznych zastrzeżeniach, nie mogę nikomu odradzić tej lektury.

[Napisałem tę reckę kilka lat temu, niedługo po zakończeniu lektury. Zastanawiałem się, czy ją wkleić, w końcu to robię, niech zagości na lc na wieczną rzeczy pamiątkę :) , ale muszę tu zaznaczyć, że dziś napisałbym to inaczej, wydźwięk mojego tekstu byłby znacznie bardziej pozytywny. Po latach dalej ma się tę historię w głowie, dalej pamięta się bohaterów i, owszem, dalej...

Josephine Tey pisała stylowe, niespieszne, nostalgiczne kryminały. Psychologiczne historie, często na tle angielskiej (lub szkockiej) prowincji, z jej krajobrazami, dworkami, umiłowaniem koni i jeździectwa. Obserwacje obyczajowe i dyskretny humor dialogów. Czytałem kilka jej książek, ta jest najlepsza.

Josephine Tey pisała stylowe, niespieszne, nostalgiczne kryminały. Psychologiczne historie, często na tle angielskiej (lub szkockiej) prowincji, z jej krajobrazami, dworkami, umiłowaniem koni i jeździectwa. Obserwacje obyczajowe i dyskretny humor dialogów. Czytałem kilka jej książek, ta jest najlepsza.

Czytałam ją dawno, dawno temu... i ciągle mam ją w pamięci.
Musi to coś znaczyć!
Do dzisiaj pamiętam ten nastrój angielskiego domu. Zwykłe domowe sytuacje, rozmowy, ale i uczucia. Ale i ciągłego, lekkiego zagrożenia czyhającego nie wiadomo skąd.
Utożsamiamy się z głównym bohaterem, - ale wiemy że robi źle, i że ma nieczyste zamiary. I czekamy z zaciśniętymi pięściami czy wszystko pójdzie po jego myśli. Dziwne nie?
Taka jest Josephine Tey.

Czytałam ją dawno, dawno temu... i ciągle mam ją w pamięci.
Musi to coś znaczyć!
Do dzisiaj pamiętam ten nastrój angielskiego domu. Zwykłe domowe sytuacje, rozmowy, ale i uczucia. Ale i ciągłego, lekkiego zagrożenia czyhającego nie wiadomo skąd.
Utożsamiamy się z głównym bohaterem, - ale wiemy że robi źle, i że ma nieczyste zamiary. I czekamy z zaciśniętymi pięściami czy...

"...„Bartłomiej Farrar” od pierwszych rozdziałów roztacza przed czytelnikiem opowieść, którą chce się poznać, wręcz wyczekuje jej rozwoju. Josephine Tey umiejętnie buduje podłoże psychologiczne swoich bohaterów i na nim opiera cały urok intrygi. Ta z kolei nie należy do rasowo kryminalnych; nie uświadczymy tutaj śledztwa od pierwszych stron, za to w pełni rekompensująca okaże się stylistyka obyczajowo-psychologiczna. Fabuła czerpie z motywu zagadki sprzed lat, którą należy rozwiązać z perspektywy teraźniejszości, a kto czytał chociażby „Córkę czasu” autorki, ten wie, jak potrafiła sobie radzić z takimi historiami. Jeśli z kolei jesteśmy przy analogiach, momentami klimat opowieści przywodził mi na myśl „Dolores Claiborne” – recenzowana książka to również w znacznej części obyczaj, ale podszyty tajemnicą, która zwinnie przemyka między stronicami, jest odczuwalna bez przerwy, ale nie kwapi się, by odkrywać karty. Każe na siebie czekać w napięciu potęgowanym przez całą lekturę, psotnica jedna!..."

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2014/08/z-zakurzonej-polki-bartlomiej-farrar-rodzinne-tajemnice-w-angielskiej-posiadlosci.html

"...„Bartłomiej Farrar” od pierwszych rozdziałów roztacza przed czytelnikiem opowieść, którą chce się poznać, wręcz wyczekuje jej rozwoju. Josephine Tey umiejętnie buduje podłoże psychologiczne swoich bohaterów i na nim opiera cały urok intrygi. Ta z kolei nie należy do rasowo kryminalnych; nie uświadczymy tutaj śledztwa od pierwszych stron, za to w pełni rekompensująca...

Po latach odnajduje się zaginiony brat który popełnił samobójstwo,jednak prawda okazała się jeszcze inna.

Po latach odnajduje się zaginiony brat który popełnił samobójstwo,jednak prawda okazała się jeszcze inna.

Brat Farrar, sierota, wagabunda, jako anioł sprawiedliwości w imieniu człowieka, pod którego tożsamość początkowo się podszywa, kierowany zyskiem a potem sympatią do nowej rodziny i chęcią ujawnienia prawdy. Angielska intryga, porywająca rozgrywka dwóch osobowości. To trzeba przeczytać!

Brat Farrar, sierota, wagabunda, jako anioł sprawiedliwości w imieniu człowieka, pod którego tożsamość początkowo się podszywa, kierowany zyskiem a potem sympatią do nowej rodziny i chęcią ujawnienia prawdy. Angielska intryga, porywająca rozgrywka dwóch osobowości. To trzeba przeczytać!

Książka czytana kilkakrotnie, jeśli nie kilkunastokrotnie, kompletnie zaczytana :) Jest jedną z tych książek, które otwieram w jakimkolwiek miejscu i mam ciągłość opowiadanej historii. Bardzo ciekawy, ale mało znany kryminalik, do którego poszukiwania, jeszcze na początku lat 90-tych, zachęcił mnie mini-serial angielski o tym samym tytule. Aktor grający tam podwójną rolę (Marc Greenstreet) bardzo mi się wówczas podobał (miałam wtedy 15 lat) :D Chętnie bym sobie obejrzała jeszcze raz.

Książka czytana kilkakrotnie, jeśli nie kilkunastokrotnie, kompletnie zaczytana :) Jest jedną z tych książek, które otwieram w jakimkolwiek miejscu i mam ciągłość opowiadanej historii. Bardzo ciekawy, ale mało znany kryminalik, do którego poszukiwania, jeszcze na początku lat 90-tych, zachęcił mnie mini-serial angielski o tym samym tytule. Aktor grający tam podwójną rolę...

Lubię do niej wracać. Chętnie bym kupiła.

Lubię do niej wracać. Chętnie bym kupiła.

Znakomity, klasyczny angielski kryminał, taki w stylu Agathy Christie.

Znakomity, klasyczny angielski kryminał, taki w stylu Agathy Christie.

Niezły kryminalik. Przyjemnie się czytało.

Niezły kryminalik. Przyjemnie się czytało.