Jacek Janczarski

Ideał sięgnął bruku. Niestety. Wewnętrznie płakałem w przerwach wolnych od żenady i obrzydzenia. Zembaty jest znany ze swojego czarnego humoru (słynne piosenki z trumienki) jednak poziom groteski i turpizmu wybił tutaj poza skalę. Stare odcinki są fantastyczne, przewrotny humor, naśmiewanie się z wad społeczeństwa socjalistycznego, stereotypów czy nawet drobna groteska, tworzyły niesamowity klimat, który szczerze bawił i budził sympatię. Nic z tych sympatycznych osób nie pozostał w tej książce. Wszyscy jak jeden mąż (a suknia na nim plugawa) stali się ohydnymi indywiduami. Maurycy przedzierzgnął się w maniaka seksualnego, wykolejonego zboczeńca i abnegata. Zaczepiał kobiety na ulicy niewybrednymi słowami, wyszukiwał... nietypowych typów. To wcale nie było zabawne. Jak jeszcze kiedyś zabawny był wątek pana Włodzimierza, sąsiada Poszepszyńskich, który miał "narwaną" a i sam mówił jak to żonę traktuje, to w książce już nie śmieszy. Autorzy wprost mówią o przemocy "głuche uderzenia i jęki bitej". Nie bawią się w niedopowiedzenia. Powiedział bym wręcz, że ta książka to prekursor bizarro. Sposób przedstawienia rozwiązania (Maryla jest ciężarna... chyba) był obrzydliwy. Nigdy wcześniej takie wątki się nie pojawiały w słuchowiskach. Skończyły się niedopowiedzenia, puszczanie oka do czytelnika... no jednym słowem, nie ma owijania w bawełnę. Jest dosłownie brud, smród, syf, kiła i mogiła. Nie śmieszy. Psuje wspomnienia. Żałosne. Jedna gwiazda wyżej za sentyment... ale jak widać daleko się na sentymencie nie zajedzie, najprawdopodobniej :(