Alfabet Urbana

Książkę dorwałam w wersji ebookowej z strony ebooks43.pl; do jej przeczytania zachęciło mnie nazwisko autora którego lubię czytać, oglądać i słuchać. Czytało się ją przyjemnie i lekko gdyż sam Urban pióro pisarskie ma dobrze wyrobione. Niestety o większości osobistości nigdy nie słyszałam, jedynie kilkanaście nazwisk czytałam z większym zainteresowaniem gdyż o nich po prostu wiedziałam kim są. Jednak sam Urban trafnie punktuje te osoby i bez ogródek a jednocześnie z kulturą o nich plotkuje (o ile można kulturalnie plotkować). Większość aktualnych dziennikarzy mogłaby się uczyć od niego jak pisać o innych znanych osobach. Podsmowując czytało się okej ale większość nazwisk większości osobom aktualnie nic nie będą mówić. W roku 1990 książka pewnie była bardziej zrozumiała dla publiczności, jednak w roku 2020 też trafnie się broni.

Książkę dorwałam w wersji ebookowej z strony ebooks43.pl; do jej przeczytania zachęciło mnie nazwisko autora którego lubię czytać, oglądać i słuchać. Czytało się ją przyjemnie i lekko gdyż sam Urban pióro pisarskie ma dobrze wyrobione. Niestety o większości osobistości nigdy nie słyszałam, jedynie kilkanaście nazwisk czytałam z większym zainteresowaniem gdyż o nich po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Większość z osób, o których pisał w 1990 roku Urban albo już nie żyje, albo są kompletnie zapomniane, i tylko historycy i nieliczni żyjący o nich czasem jeszcze wspominają. Jednak jest kilka osób, które jeszcze działają i o których pamiętamy. I trzeba przyznać, że Urban przewidział ich losy przynajmniej w 90%.

Pisze były rzecznik rządu całą masę plotek, zazwyczaj pikantnych - trzeba uczciwie przyznać, że najwięcej na temat swój i swoich żon - jak to on, w sposób niezwykle złośliwy i ironiczny, jednak jego plotki, wtedy uważane za bardzo ostre i nieprzyzwoite, czytane po niemal 30 latach okazują się być bardzo "normalne" a do tego pisane naprawdę kulturalnym językiem. Jeśli porównać je do tabloidowych gazet i internetowych dyskusji (wówczas nie było ani jednych ani drugich) to urbanowe teksty są pisane ładnym językiem i nie ma w nich żadnych obelg.

W dwudziestoleciu międzywojennym była znana i bardzo dobra pisarka Maria Jehanne Wielopolska, która po 1926 roku porzuciła pisarstwo i zajęła się prorządową publicystyką. Była tak agresywna i - nie ukrywajmy że chamska - że w porównaniu z nią konferencje prasowe Jerzego Urbana z lat 80-tych to naprawdę pełna kulturka. Otóż Wielopolska, po zglanowaniu pisemnym na początku 1939 Kazimiery Iłłakowiczówny wydała... podręcznik savoir-vivre'u, gdyż stwierdziła, że Polakom brakuje kultury. To był jeden z najlepszych dowcipów roku 1939, który skądinąd nie był bardzo zabawnym rokiem. Śmiechom i żartom nie było końca.

Jerzy Urban podręcznika savoir-vivre'u nie napisał, ale okazuje się, że mógłby uczyć naszych obecnych publicystów kultury wypowiedzi pisemnej i ustnej. I to dopiero jest dowcip zgotowanym nam przez Historię. I to dopiero daje do myślenia: jak mogliśmy tak dać d...y?

Większość z osób, o których pisał w 1990 roku Urban albo już nie żyje, albo są kompletnie zapomniane, i tylko historycy i nieliczni żyjący o nich czasem jeszcze wspominają. Jednak jest kilka osób, które jeszcze działają i o których pamiętamy. I trzeba przyznać, że Urban przewidział ich losy przynajmniej w 90%.

Pisze były rzecznik rządu całą masę plotek, zazwyczaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jerzy Urban w swoim "Alfabecie" jest szczery, bezpośredni, ostry jak brzytwa i wbrew obiegowym opiniom, nie tylko przedstawia wybrane postacie w negatywnym świetle. Urban pisze smacznie i inteligentnie, z intelektualnym poczuciem humoru. Bez autocenzury, leci nazwiskami i pisze wprost, co o nich sądzi. Choć książka wyszła drukiem w 1990 roku, jest wciąż aktualna. Niektóre z opisywanych osób nie zmieniły się od 28 lat. Obserwując zmieniający się świat możemy przyznać też Urbanowi rację - jego słowa z "Alfabetu" znalazły pokrycie w rzeczywistości, co tylko uwiarygodnia każde zdanie przezeń napisane. Urban to wybitny inteligent, świetnie się go czyta.

Jerzy Urban w swoim "Alfabecie" jest szczery, bezpośredni, ostry jak brzytwa i wbrew obiegowym opiniom, nie tylko przedstawia wybrane postacie w negatywnym świetle. Urban pisze smacznie i inteligentnie, z intelektualnym poczuciem humoru. Bez autocenzury, leci nazwiskami i pisze wprost, co o nich sądzi. Choć książka wyszła drukiem w 1990 roku, jest wciąż aktualna. Niektóre z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno może nazwać to literatura, ale z pewnym sentymentem czytałam o niektórych osobach...

Trudno może nazwać to literatura, ale z pewnym sentymentem czytałam o niektórych osobach...

Pokaż mimo to

Urban wzbudza nienawiść wszelkiej maści solidaruchów i to wystarczający powód, żeby przeczytać jego alfabet.

Urban wzbudza nienawiść wszelkiej maści solidaruchów i to wystarczający powód, żeby przeczytać jego alfabet.

Pokaż mimo to

Jest to zbiór luźnych opowieści o niektórych bardziej i mniej znanych ludziach w PRL i okolicach historycznych. Ciekawa jestem ile w tych opowieściach Urbana jest prawdy... ;)

Jest to zbiór luźnych opowieści o niektórych bardziej i mniej znanych ludziach w PRL i okolicach historycznych. Ciekawa jestem ile w tych opowieściach Urbana jest prawdy... ;)

Pokaż mimo to

Nudna. Nudni ludzie - nie wiem. Spodziewałem się zabawniejszych anegdotek. "Abecadło Kisiela" lepsze ( a to był tylko spisany wywiad). Oto co napisali o sobie ci dwaj panowie:

KISIELEWSKI Stefan
Kiepski kompozytor, średni krytyk muzyczny, drugorzędny powieściopisarz, nudny felietonista, dobry publicysta, naiwny i niewytrwały polityk. Talentów ma wiele, ale wszystkie mierne. Marks twierdzi jednak, że ilość przechodzi w jakość. Wbrew swoim interesom Kisiel wszakże zaciekle zwalcza marksizm.

Jerzy Urban - nie lubię, ale jest to zręczny na swój sposób socjotechnik. Tylko, że bujacz i cynik. Ale dziennikarzom zagranicznym się podoba. Więc widocznie dlatego jest, że się podoba. Ja nie gustuję specjalnie.

Nudna. Nudni ludzie - nie wiem. Spodziewałem się zabawniejszych anegdotek. "Abecadło Kisiela" lepsze ( a to był tylko spisany wywiad). Oto co napisali o sobie ci dwaj panowie:

KISIELEWSKI Stefan
Kiepski kompozytor, średni krytyk muzyczny, drugorzędny powieściopisarz, nudny felietonista, dobry publicysta, naiwny i niewytrwały polityk. Talentów ma wiele, ale wszystkie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla urodzonego w drugiej połowie lat siedemdziesiątych w naszym kochanym kraju czytelnika większość postaci alfabetu Urbana jest osobami nieznanymi. Mimo, że sporo opisów dotyczy ludzi aktywnych w czasie mojego dzieciństwa to z racji tego, że piaskownica i deskorolka była ciekawsza ich po prostu nie pamiętam. Znane mi osoby w alfabecie są opisane dość trafnie i mimo grubiaństwa Urbana możne dostrzec pewien poziom kultury. Czy ćwierć wieku temu ten poziom był akceptowalny?

W gruncie rzeczy książka mnie zmęczyła i z ulgą ją zamknąłem.

Dla urodzonego w drugiej połowie lat siedemdziesiątych w naszym kochanym kraju czytelnika większość postaci alfabetu Urbana jest osobami nieznanymi. Mimo, że sporo opisów dotyczy ludzi aktywnych w czasie mojego dzieciństwa to z racji tego, że piaskownica i deskorolka była ciekawsza ich po prostu nie pamiętam. Znane mi osoby w alfabecie są opisane dość trafnie i mimo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warto poczytać i warto do niej wracać...

Warto poczytać i warto do niej wracać...

Pokaż mimo to

Niezależnie od moralnego osądu osoby Urbana, to uczciwie trzeba przyznać, że jest on piekielnie inteligentny. Sama książka to dobry znak swoich czasów, oczywiście mając świadomość kim jest autor.

Niezależnie od moralnego osądu osoby Urbana, to uczciwie trzeba przyznać, że jest on piekielnie inteligentny. Sama książka to dobry znak swoich czasów, oczywiście mając świadomość kim jest autor.

Pokaż mimo to