Alfabet Urbana

Bez rewelacji, pijacki bełkot

Bez rewelacji, pijacki bełkot

Czytałem 20 lat temu i wydawało się ciekawe. Wróciłem niedawno. Petarda. Jedno z lepszych piór rozrywkowych. Niepozbawiony też intelektu.

Czytałem 20 lat temu i wydawało się ciekawe. Wróciłem niedawno. Petarda. Jedno z lepszych piór rozrywkowych. Niepozbawiony też intelektu.

Jak zwykle Urban ma wiele do powiedzenia o polityce, życiu i społeczeństwie . Bohaterami są ludzie, znani w latach PRL-u. Mam do autora stosunek ambiwalentny mając w pamięci jego drobne kłamstewka gdy był tarczą Jaruzelskiego. Ale jest inteligentny z mocnym piórem i rzuca zabawne żarciki o świętych krowach tamtego czasu.

Jak zwykle Urban ma wiele do powiedzenia o polityce, życiu i społeczeństwie . Bohaterami są ludzie, znani w latach PRL-u. Mam do autora stosunek ambiwalentny mając w pamięci jego drobne kłamstewka gdy był tarczą Jaruzelskiego. Ale jest inteligentny z mocnym piórem i rzuca zabawne żarciki o świętych krowach tamtego czasu.

Książkę dorwałam w wersji ebookowej z strony ebooks43.pl; do jej przeczytania zachęciło mnie nazwisko autora którego lubię czytać, oglądać i słuchać. Czytało się ją przyjemnie i lekko gdyż sam Urban pióro pisarskie ma dobrze wyrobione. Niestety o większości osobistości nigdy nie słyszałam, jedynie kilkanaście nazwisk czytałam z większym zainteresowaniem gdyż o nich po prostu wiedziałam kim są. Jednak sam Urban trafnie punktuje te osoby i bez ogródek a jednocześnie z kulturą o nich plotkuje (o ile można kulturalnie plotkować). Większość aktualnych dziennikarzy mogłaby się uczyć od niego jak pisać o innych znanych osobach. Podsmowując czytało się okej ale większość nazwisk większości osobom aktualnie nic nie będą mówić. W roku 1990 książka pewnie była bardziej zrozumiała dla publiczności, jednak w roku 2020 też trafnie się broni.

Książkę dorwałam w wersji ebookowej z strony ebooks43.pl; do jej przeczytania zachęciło mnie nazwisko autora którego lubię czytać, oglądać i słuchać. Czytało się ją przyjemnie i lekko gdyż sam Urban pióro pisarskie ma dobrze wyrobione. Niestety o większości osobistości nigdy nie słyszałam, jedynie kilkanaście nazwisk czytałam z większym zainteresowaniem gdyż o nich po...

Większość z osób, o których pisał w 1990 roku Urban albo już nie żyje, albo są kompletnie zapomniane, i tylko historycy i nieliczni żyjący o nich czasem jeszcze wspominają. Jednak jest kilka osób, które jeszcze działają i o których pamiętamy. I trzeba przyznać, że Urban przewidział ich losy przynajmniej w 90%.

Pisze były rzecznik rządu całą masę plotek, zazwyczaj pikantnych - trzeba uczciwie przyznać, że najwięcej na temat swój i swoich żon - jak to on, w sposób niezwykle złośliwy i ironiczny, jednak jego plotki, wtedy uważane za bardzo ostre i nieprzyzwoite, czytane po niemal 30 latach okazują się być bardzo "normalne" a do tego pisane naprawdę kulturalnym językiem. Jeśli porównać je do tabloidowych gazet i internetowych dyskusji (wówczas nie było ani jednych ani drugich) to urbanowe teksty są pisane ładnym językiem i nie ma w nich żadnych obelg.

W dwudziestoleciu międzywojennym była znana i bardzo dobra pisarka Maria Jehanne Wielopolska, która po 1926 roku porzuciła pisarstwo i zajęła się prorządową publicystyką. Była tak agresywna i - nie ukrywajmy że chamska - że w porównaniu z nią konferencje prasowe Jerzego Urbana z lat 80-tych to naprawdę pełna kulturka. Otóż Wielopolska, po zglanowaniu pisemnym na początku 1939 Kazimiery Iłłakowiczówny wydała... podręcznik savoir-vivre'u, gdyż stwierdziła, że Polakom brakuje kultury. To był jeden z najlepszych dowcipów roku 1939, który skądinąd nie był bardzo zabawnym rokiem. Śmiechom i żartom nie było końca.

Jerzy Urban podręcznika savoir-vivre'u nie napisał, ale okazuje się, że mógłby uczyć naszych obecnych publicystów kultury wypowiedzi pisemnej i ustnej. I to dopiero jest dowcip zgotowanym nam przez Historię. I to dopiero daje do myślenia: jak mogliśmy tak dać d...y?

Większość z osób, o których pisał w 1990 roku Urban albo już nie żyje, albo są kompletnie zapomniane, i tylko historycy i nieliczni żyjący o nich czasem jeszcze wspominają. Jednak jest kilka osób, które jeszcze działają i o których pamiętamy. I trzeba przyznać, że Urban przewidział ich losy przynajmniej w 90%.

Pisze były rzecznik rządu całą masę plotek, zazwyczaj...

Jerzy Urban w swoim "Alfabecie" jest szczery, bezpośredni, ostry jak brzytwa i wbrew obiegowym opiniom, nie tylko przedstawia wybrane postacie w negatywnym świetle. Urban pisze smacznie i inteligentnie, z intelektualnym poczuciem humoru. Bez autocenzury, leci nazwiskami i pisze wprost, co o nich sądzi. Choć książka wyszła drukiem w 1990 roku, jest wciąż aktualna. Niektóre z opisywanych osób nie zmieniły się od 28 lat. Obserwując zmieniający się świat możemy przyznać też Urbanowi rację - jego słowa z "Alfabetu" znalazły pokrycie w rzeczywistości, co tylko uwiarygodnia każde zdanie przezeń napisane. Urban to wybitny inteligent, świetnie się go czyta.

Jerzy Urban w swoim "Alfabecie" jest szczery, bezpośredni, ostry jak brzytwa i wbrew obiegowym opiniom, nie tylko przedstawia wybrane postacie w negatywnym świetle. Urban pisze smacznie i inteligentnie, z intelektualnym poczuciem humoru. Bez autocenzury, leci nazwiskami i pisze wprost, co o nich sądzi. Choć książka wyszła drukiem w 1990 roku, jest wciąż aktualna. Niektóre z...

Trudno może nazwać to literatura, ale z pewnym sentymentem czytałam o niektórych osobach...

Trudno może nazwać to literatura, ale z pewnym sentymentem czytałam o niektórych osobach...

Urban wzbudza nienawiść wszelkiej maści solidaruchów i to wystarczający powód, żeby przeczytać jego alfabet.

Urban wzbudza nienawiść wszelkiej maści solidaruchów i to wystarczający powód, żeby przeczytać jego alfabet.

Jest to zbiór luźnych opowieści o niektórych bardziej i mniej znanych ludziach w PRL i okolicach historycznych. Ciekawa jestem ile w tych opowieściach Urbana jest prawdy... ;)

Jest to zbiór luźnych opowieści o niektórych bardziej i mniej znanych ludziach w PRL i okolicach historycznych. Ciekawa jestem ile w tych opowieściach Urbana jest prawdy... ;)

Nudna. Nudni ludzie - nie wiem. Spodziewałem się zabawniejszych anegdotek. "Abecadło Kisiela" lepsze ( a to był tylko spisany wywiad). Oto co napisali o sobie ci dwaj panowie:

KISIELEWSKI Stefan
Kiepski kompozytor, średni krytyk muzyczny, drugorzędny powieściopisarz, nudny felietonista, dobry publicysta, naiwny i niewytrwały polityk. Talentów ma wiele, ale wszystkie mierne. Marks twierdzi jednak, że ilość przechodzi w jakość. Wbrew swoim interesom Kisiel wszakże zaciekle zwalcza marksizm.

Jerzy Urban - nie lubię, ale jest to zręczny na swój sposób socjotechnik. Tylko, że bujacz i cynik. Ale dziennikarzom zagranicznym się podoba. Więc widocznie dlatego jest, że się podoba. Ja nie gustuję specjalnie.

Nudna. Nudni ludzie - nie wiem. Spodziewałem się zabawniejszych anegdotek. "Abecadło Kisiela" lepsze ( a to był tylko spisany wywiad). Oto co napisali o sobie ci dwaj panowie:

KISIELEWSKI Stefan
Kiepski kompozytor, średni krytyk muzyczny, drugorzędny powieściopisarz, nudny felietonista, dobry publicysta, naiwny i niewytrwały polityk. Talentów ma wiele, ale wszystkie...