"- Zagraniczna! Znacie ten język?
– Nie, tak tylko czytam.
– A, no tak to można, zwłaszcza dla zabicia czasu." - Stanisław Bareja.

Rzadko mi się to zdarza, bo jestem dość uparty, ale nie dokończyłem - po co czytać książkę, która nic, ale to nic nie daje. Ani śmieszna, ani poruszająca, ani interesująca, ani mądra. Niczego się z niej nie dowiedziałem ani o świecie, ani o ludziach, ani o sobie. Równie dobrze można dla zabicia czasu czytać instrukcję obsługi używanej od dawna pralki.

"- Zagraniczna! Znacie ten język?
– Nie, tak tylko czytam.
– A, no tak to można, zwłaszcza dla zabicia czasu." - Stanisław Bareja.

Rzadko mi się to zdarza, bo jestem dość uparty, ale nie dokończyłem - po co czytać książkę, która nic, ale to nic nie daje. Ani śmieszna, ani poruszająca, ani interesująca, ani mądra. Niczego się z niej nie dowiedziałem ani o świecie, ani o...

Przeczytana tylko dlatego ze znalazła się w cyklu wydawnictwa Znak.
Gniot straszny. Tak chaotyczna, tak harlekinowska fabuła klejona na siłę i jednym powtarzającym się motywem. Finał normalnie zwala z nóg. Śmieszne to nie było, raczej żenujące.
Odhaczone. Kropka.

Przeczytana tylko dlatego ze znalazła się w cyklu wydawnictwa Znak.
Gniot straszny. Tak chaotyczna, tak harlekinowska fabuła klejona na siłę i jednym powtarzającym się motywem. Finał normalnie zwala z nóg. Śmieszne to nie było, raczej żenujące.
Odhaczone. Kropka.

Jako mężczyzna (i tata) trudno mi czytało się ,,Mądre dzieci".

Z pozytywów zaznaczyć należy ciekawą konstrukcję całej opowieści i specyficzną rodzinę Hazard. Niektóre wątki były nawet ciekawe. No i...tyle.

Czy jest to zabawna książka? Mnie jakoś nie bawiła (dwa razy minimalny uśmiech). Jest ona zdecydowanie zbyt wulgarna. Nie mam nic przeciwko erotyzmowi w literaturze, nie chodzi o pruderię. Problem polega na rynsztokowemu słownictwu, a kwestia miłości fizycznej jest tu tak ,,brudna" i płytka, że zamiast rozpalać to odrzuca w kierunku celibatu po grób. A kazirodczy seks osób w bardzo podeszłym wieku to naprawdę przesada.

Mimo, że niektóre wątki są nawet ciekawe, to większość ciągnie się w nieskończoność i zwyczajnie nudzi. A urozmaicanie ich kolejnymi tabunami jednorazowych, bezimiennych kochanków wcale nie pomaga. Częste powtórzenia (np. ,,itd. itd. itd") doprowadzają do szału.

Bohaterowie - cóż, nie dają się lubić. Mamy tu cudzołożników, alkoholików, nikczemników i egoistów. A jeżeli ktoś nie wpisuje się do powyższych to jest aspołecznym dziwakiem.

A na koniec element najgorszy - to powieść jawnie dyskryminująca! Mnóstwo haseł stereotypowych i upokarzających ojcostwo i mężczyzn (bez wyjątków, wszyscy do jednego wora). Zwyczajnie się źle czułem, gdy z kart książki atakuje mnie informacja, że jestem jedynie zbędną naroślą do pewnej części ciała, która może się kobiecie przydać. A poza tym - zwykłym draniem (no bo mężczyzną).

Smutne. Jeżeli o prawa kobiet walczy się używając broni tej samej, która przez wieki je właśnie niszczyła - stereotypów, obrażania, kpienia i dyskryminacji. Nie tędy droga.

Jako mężczyzna (i tata) trudno mi czytało się ,,Mądre dzieci".

Z pozytywów zaznaczyć należy ciekawą konstrukcję całej opowieści i specyficzną rodzinę Hazard. Niektóre wątki były nawet ciekawe. No i...tyle.

Czy jest to zabawna książka? Mnie jakoś nie bawiła (dwa razy minimalny uśmiech). Jest ona zdecydowanie zbyt wulgarna. Nie mam nic przeciwko erotyzmowi w literaturze,...

Książka nie trafiła w mój gust. Fabularnie nawet niby ciekawa, a jednak nużąca. Nikt nie wzbudził mojej sympatii. Autorka zupełnie mnie do siebie nie przekonała.

Książka nie trafiła w mój gust. Fabularnie nawet niby ciekawa, a jednak nużąca. Nikt nie wzbudził mojej sympatii. Autorka zupełnie mnie do siebie nie przekonała.

Uwielbiam!!!

Uwielbiam!!!

Świetna książka! Nie spodziewałam się czegoś tak dobrego. Świeży, dobry, zabawny i inteligenty styl. Szczególnie, że była to książka wybrana na ślepo, po przekartkowaniu kilku stron w bibliotece. A sama autorka była mi nieznana. Polecam.

Świetna książka! Nie spodziewałam się czegoś tak dobrego. Świeży, dobry, zabawny i inteligenty styl. Szczególnie, że była to książka wybrana na ślepo, po przekartkowaniu kilku stron w bibliotece. A sama autorka była mi nieznana. Polecam.

Zabawna, zwariowana i bardzo oryginalna książka. Połączenie szekspirowskiej tragedii z komedią nawiązujące do "Stu lat samotności" unurzane w angielskim, sarkastycznym humorze, uff! Historię nieślubnych bliźniaczek, postrzelonych kabaretowych tancerek, córek wielkiego komedianta, na tle dziejów aktorskiego klanu można z powodzeniem potraktować jako bezproblemową rozrywkę na wakacyjne, rozleniwione popołudnie, ale o ileż więcej jest frajdy z tropienia literackich nawiązań, wtedy zabawa jest na całego. Ciekawy jest też tu temat degradacji sztuki aktorskiej na przestrzeni dziejów. Protoplasta rodu był wielkim szekspirowskim aktorem (no może nie szło mu najlepiej, ale umówmy się, że nie schodził poniżej pewnego poziomu, Szekspir był dla niego kanonem, jak i punktem odniesienia),a potem kolejne pokolenia schodzą coraz niżej, mówiąc bez ogródek - na zupełne psy, najmłodsze progenitury robią karierę w TV jako, kolejno: prowadzący teleturniej w stylu "Koła fortuny", gwiazda programu kulinarnego czy rybka z dobranocki dla dzieci, wielki teatr najpierw zostaje zastąpiony przez kabaret i tandetną sztukę filmową, by w końcu sczeznąć w telewizyjnym Prime Timie. Nigdy wcześniej nie zetknęłam się z twórczością Angeli Carter, ale teraz z ciekawością nadrobię te haniebne zaległości.

Zabawna, zwariowana i bardzo oryginalna książka. Połączenie szekspirowskiej tragedii z komedią nawiązujące do "Stu lat samotności" unurzane w angielskim, sarkastycznym humorze, uff! Historię nieślubnych bliźniaczek, postrzelonych kabaretowych tancerek, córek wielkiego komedianta, na tle dziejów aktorskiego klanu można z powodzeniem potraktować jako bezproblemową rozrywkę...

Podobno są w niej odniesienia do wszystkich powieści Szekspira, wyszukiwanie ich to zadanie na całe życie. Angielski klasyk przy dźwiękach jazzu - dzięki Carter to możliwe, w jej powieści burleska łączy się z klasyczną tragedią, gorzki historiozoficzny namysł z obscenicznym humorem. Melancholijna, nostalgiczna narracja nadaje szalonym perypetiom tancerek-bliźniaczek rygor i sens. Choć może to nie ten sens, którego byśmy bohaterkom najbardziej życzyli.

Podobno są w niej odniesienia do wszystkich powieści Szekspira, wyszukiwanie ich to zadanie na całe życie. Angielski klasyk przy dźwiękach jazzu - dzięki Carter to możliwe, w jej powieści burleska łączy się z klasyczną tragedią, gorzki historiozoficzny namysł z obscenicznym humorem. Melancholijna, nostalgiczna narracja nadaje szalonym perypetiom tancerek-bliźniaczek rygor i...

Czytając książkę miałam wrażenie,że będąc ukrytą pod peleryną niewidką rzeczywiście towarzyszyłam głównym bohaterkom w ich utkanym z barwnych wydarzeń życiu. Wciągająca historia.

Czytając książkę miałam wrażenie,że będąc ukrytą pod peleryną niewidką rzeczywiście towarzyszyłam głównym bohaterkom w ich utkanym z barwnych wydarzeń życiu. Wciągająca historia.

Po przeczytaniu "Wieczorów Cyrkowych" nie byłam zachwycona stylem Angeli Carter, ale ta książka przełamała moją niechęć. Tego typu książki to nie moja bajka, lecz czytając "Mądre Dzieci" byłam pozytywnie zaskoczona i uśmiałam się jak nigdy. I plus za Szekspira :)

Po przeczytaniu "Wieczorów Cyrkowych" nie byłam zachwycona stylem Angeli Carter, ale ta książka przełamała moją niechęć. Tego typu książki to nie moja bajka, lecz czytając "Mądre Dzieci" byłam pozytywnie zaskoczona i uśmiałam się jak nigdy. I plus za Szekspira :)