nie dziwi dedykacja dla Ravenhilla.

nie dziwi dedykacja dla Ravenhilla.

Duzo tu rozpaczy, tesknoty, smutku.

Duzo tu rozpaczy, tesknoty, smutku.

Jej. To chyba najdziwniejszy tekst, jaki czytałam kiedykolwiek. I podobało mi się, ALE... no właśnie. Czegoś tu zabrakło. To mogła być ładna forma, ale autorkę chyba poniosło. Zamiast wielokrotnych bezsensownych powtórzeń słów: "tak" i "nie" mogła pobawić się w tworzenie większej ilości takich monologów, jak ten zaczynający się od słów: "I chcę się z tobą bawić w chowanego... " Myślę, że utwór wiele by na tym zyskał. Chaos-to dobre określenie na to dzieło literackie. Ale kto powiedział, że nie ma choć krztyny sensu w chaosie?

Jej. To chyba najdziwniejszy tekst, jaki czytałam kiedykolwiek. I podobało mi się, ALE... no właśnie. Czegoś tu zabrakło. To mogła być ładna forma, ale autorkę chyba poniosło. Zamiast wielokrotnych bezsensownych powtórzeń słów: "tak" i "nie" mogła pobawić się w tworzenie większej ilości takich monologów, jak ten zaczynający się od słów: "I chcę się z tobą bawić w...

Dialog, który jest chaosem; kakofonią uczuć, pragnień i przemyśleń. Nie mogę, wręcz nie powinnam go recenzować, w mojej subiektywnej ocenie jest arcydziełem, aczkolwiek odezwą się pewnie osoby, które uznają go za paplaninę pozbawioną sensu - co, kto lubi.

Dialog, który jest chaosem; kakofonią uczuć, pragnień i przemyśleń. Nie mogę, wręcz nie powinnam go recenzować, w mojej subiektywnej ocenie jest arcydziełem, aczkolwiek odezwą się pewnie osoby, które uznają go za paplaninę pozbawioną sensu - co, kto lubi.

Tęsknota, pragnienia, żal, rozpacz. W niewielkim formacie zmieściły się te wielkie uczucia. I do tego w tak przejmującej formie.

Tęsknota, pragnienia, żal, rozpacz. W niewielkim formacie zmieściły się te wielkie uczucia. I do tego w tak przejmującej formie.

Kilka fajnych cytatów, cudowny monolog A i nic poza tym...

Kilka fajnych cytatów, cudowny monolog A i nic poza tym...

Warto było przeczytać tę króciutką, bo tylko 26 stronicową, formę dramatu jedynie ze względu na monolog A. Urzeka i chwyta za serce. Reszta, tak jak autorka, psychoza maniakalno-depresyjna.

Warto było przeczytać tę króciutką, bo tylko 26 stronicową, formę dramatu jedynie ze względu na monolog A. Urzeka i chwyta za serce. Reszta, tak jak autorka, psychoza maniakalno-depresyjna.

Są dzieła, które nagle zachwycają. W szumie codzienności, w hałasie zwykłych, szarych, nieciekawych dni, w jednostajności istnienia dobiegają człowieka niespodziewanie piękne słowa. Porywają, otumaniają, oczarowują.

Kim była Sarah Kane? Jak wyglądało jej życie? Dlaczego tak bardzo ją przytłoczyło? Dlaczego cisnęło w nią kamieniem, spod którego nie potrafiła się wygrzebać? Można szukać odpowiedzi w jej twórczości i przy okazji nie uciekać od uniesienia jej pięknem. Nowy brutalizm w wyjątkowej formie.

,,I zapomnieć kim jestem, i próbować być bliżej, bo pięknie jest uczyć się ciebie i warto zrobić ten wysiłek, i mówić do ciebie źle po niemiecku i jeszcze gorzej po hebrajsku, i kochać się z tobą o trzeciej nad ranem i jakimś cudem jakimś cudem jakimś cudem opowiedzieć ci chociaż trochę o nieprzepartej, dozgonnej, przemożnej, bezwarunkowej, wszechogarniającej, rozpierającej serce, wzbogacającej umysł, ciągłej, wiecznotrwałej miłości jaką do ciebie czuję".

Są dzieła, które nagle zachwycają. W szumie codzienności, w hałasie zwykłych, szarych, nieciekawych dni, w jednostajności istnienia dobiegają człowieka niespodziewanie piękne słowa. Porywają, otumaniają, oczarowują.

Kim była Sarah Kane? Jak wyglądało jej życie? Dlaczego tak bardzo ją przytłoczyło? Dlaczego cisnęło w nią kamieniem, spod którego nie potrafiła się wygrzebać?...

Książka drastyczna.
Nie ma tu przysłowiowego owijania w bawełnę.
Wywiera ogromne wrażenie.

Książka drastyczna.
Nie ma tu przysłowiowego owijania w bawełnę.
Wywiera ogromne wrażenie.

uwielbiam! zakochałam się ..

uwielbiam! zakochałam się ..