"Ratowanie" stało na półce w miejscu, gdzie zatrzymałam się podczas urlopu, więc grzechem byłoby nie przeczytać książki znajdującej się tak na wyciągnięcie ręki. Szczególnie, że interesuję się tematyką holokaustu i relacjami polsko-żydowskimi w I połowie XX wieku, a nie czytałam dotąd nic całkowicie poświęconego Polakom, którym przyznano status Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
Podeszłam do "Ratowanych" bez żadnych oczekiwań, a jednak mam poczucie, że czegoś mi w tej książce brakowało. Przedstawiono tu historie konkretnych postaci - historie, które wydarzyły się naprawdę, ale przedstawiają tylko wycinek tamtej rzeczywistości. Leociak podkreśla, że nic nie było czarno-białe i obok tych, co w dobroci serce ukrywali prześladowanych, mieszkali ci, co natychmiast podzieliliby się informacją o Żydach z Gestapo. To były czasy, gdy nawet Kościół popierał antysemityzm i nietrudno było usłyszeć nawet z ust duchownego, że Niemcy to w sumie odwalają dobrą robotę, choć naturalnie nie popieramy ich metod... Autor tym razem stara się pomijać te nieprzyjemne wątki, pojawiają się one bardziej jako tło książki, żeby podkreślić heroizm tych, którzy ryzykowali życiem, by pomóc innym. I nawet po wojnie spotkał ich raczej ostracyzm niż chwała, bo Polacy wciąż nie potrafili zrozumieć, po co ktoś pomagał Żydom, i to jeszcze ryzykując polskie życie? Od takich lepiej się trzymać z daleka...
Ciekawi mnie metoda selekcji postaci, o których Leociak zdecydował się pisać. Skupił się na tych, którzy za pomaganie coś chcieli - zazwyczaj pieniędzy. Niektórzy jeszcze w trakcie okupacji pobierali od ukrywających się opłaty. Inni spodziewali się zapłaty po wojnie i narzekali na "niewdzięczność" Żydów. Byli też tacy, co pomagali bezinteresownie, ale z myślą, że karma wraca i "ja im teraz pomogę, bo potem ja mogę potrzebować pomocy i oni będą mogli pomóc mi". Dobór tych opowieści był trochę dołujący, bo wywołuje wrażenie, że gdyby Żydzi nie mieli się jak "odwdzięczyć", to tych naszych "Sprawiedliwych" wcale by nie było tak wielu.

"Ratowanie" stało na półce w miejscu, gdzie zatrzymałam się podczas urlopu, więc grzechem byłoby nie przeczytać książki znajdującej się tak na wyciągnięcie ręki. Szczególnie, że interesuję się tematyką holokaustu i relacjami polsko-żydowskimi w I połowie XX wieku, a nie czytałam dotąd nic całkowicie poświęconego Polakom, którym przyznano status Sprawiedliwych wśród Narodów...

Kolejna książka, która nie spodoba się prawicy. Autor opisuje wprawdzie bohaterstwo Polaków, momentami sam wydaje się być nim zdziwiony, ale jednocześnie (zgodnie z prawdą zresztą) zaznacza, iż nie była to norma a Polacy ratujacy musieli chować Żydów nie tylko przed Niemcami ale i sąsiadami.

Nie wnosi ona może wiele nowego do tematu ale przeczytać raczej warto.

Kolejna książka, która nie spodoba się prawicy. Autor opisuje wprawdzie bohaterstwo Polaków, momentami sam wydaje się być nim zdziwiony, ale jednocześnie (zgodnie z prawdą zresztą) zaznacza, iż nie była to norma a Polacy ratujacy musieli chować Żydów nie tylko przed Niemcami ale i sąsiadami.

Nie wnosi ona może wiele nowego do tematu ale przeczytać raczej warto.

Od czasu "Medalionów" Nałkowskiej ,które przeczytałam w szkole średniej , czytam i poszukuję odpowiedzi na pytanie o rozmiar i granice okrucieństwa, nieludzkich zachowań, motywów nienanawiści.
Kiedy więc zobaczyłam książkę pt. "Ratowanie.Opowieści Polaków i Żydów", pomyślałam ,że będzie to być może pokrzepiająca lektura o Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, o bohaterstwie a właściwie heroiźmie.
Pomyliłam się. Czytałam ją kilka tygodni po informacji o nowej książce Jana Tomasza Grossa , która zanim się ukazała juz wywołała burze i falę dyskusji o oczernianiu Polaków , którzy przecież pomagali Żydom mimo,że w Polsce była za to kara śmierci .
Cóż, kara śmierci, była tez w Polsce za to ,że nie kolczykowało się bydła, za słuchanie radia albo za kupowanie lub sprzedawanie czegoś Żydom a jak wiemy handel mimo to kwitł.
Więc rozpętała sie dyskusja wokół ksiązki , której jeszcze nikt nie czytał a tymczasem na półach leży tykająca bomba Jacka Leociaka.
Autor w sposób dokumentalny przedstawia motywy osób ratujących Żydów, ich stosunek do osób ,którym pomagano. Sporo miejsca poświęcił stosunkowi kościoła katolickiego do Żydów przed wojną co niewątpliwie rzutowało na stosunek Polaków do Żydów w czasie wojny.
Wstrząsający jest dokument "Sprawozdanie kościelne z 1941 roku" , nieznanego autora, wysłany do polskiego rządu emigracyjnego w Londynie. Przykład ? Oto fragment (pisownia w oryginale) :
"Zachodzi paląca potrzeba rozwiązania kwestii Żydowskiej,która nigdzie na świecie nie jest zaostrzona jak w Polsce, bo żyje, a raczej pasorzytuje u nas około 4 miljony tego wysoce szkodliwego i pod każdym względem niebezpiecznego żywioły (...) Co do sprawy żydowskiej - trzeba to uważać za osobliwe zrządzenie Opatrzności Bożej,że Niemcy, obok mnóstwa krzywd, jakie wyrządzili i wyrządzaja naszemu krajowi, pod tym jednym względem dali dobry poczatek,że pokazali możliwość wyzwolenia polskiego społeczeństwa z pod żydowskiej plagi, wytknęli nam drogę."
Cóż, do tej pory myślałm ,że większość Polaków aprobowało cel i potępiały metody, ten dokument pokazuje ,że i metody były mile widziane...
Na szczęście w książce jest też kilka przykładów bezineresowności, altruizmu, po prostu ludzkiej dobroci i bohaterswa tamtych czasów.
A może i naszych ?
Polecam książkę i myślę ,że warto ją przeczytać dla wiedzy i przemyśleń o nas i naszej historii.

Od czasu "Medalionów" Nałkowskiej ,które przeczytałam w szkole średniej , czytam i poszukuję odpowiedzi na pytanie o rozmiar i granice okrucieństwa, nieludzkich zachowań, motywów nienanawiści.
Kiedy więc zobaczyłam książkę pt. "Ratowanie.Opowieści Polaków i Żydów", pomyślałam ,że będzie to być może pokrzepiająca lektura o Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata, o bohaterstwie...

Jestem troszkę zwiedzona...
Ale to chyba dlatego że spodziewałam się czegoś innego...
Myślałam, że będą opisy pełne heroizmu, wzruszeń i ogólnego poruszenia na nieszczęście jakie wokół panowało...
A doczytałam się pretensji Palaków. Nigdy bym się nie spodziewała, że pomagając Żydom w czasie wojny można żądać jakieś zapłaty od samych poszkodowanych... Już nie mówiąc po wojnie... Jak można żądać zapłaty za pomoc?? Skoro pomagam to robię to z czystej dobroci serca (tak mi się przynajmniej zawsze wydawało)
Oczywiście nie wszyscy tak robili, ale i tak jestem zszokowana, że 'człowiek człowiekowi wilkiem'. Nawet w czasach wielkiej niedoli...
Mimo wszystko polecam serdecznie!
Można poszerzyć swoją wiedzę - tego nigdy dość!:)

Jestem troszkę zwiedzona...
Ale to chyba dlatego że spodziewałam się czegoś innego...
Myślałam, że będą opisy pełne heroizmu, wzruszeń i ogólnego poruszenia na nieszczęście jakie wokół panowało...
A doczytałam się pretensji Palaków. Nigdy bym się nie spodziewała, że pomagając Żydom w czasie wojny można żądać jakieś zapłaty od samych poszkodowanych... Już nie mówiąc po...

fachowa literatura.

fachowa literatura.