Restauracja hotelu Imperial jako alegoria brytyjskiego społeczeństwa? Może za dużo powiedziane, ale w mikrokosmosie restauracji jak w soczewce skupia się brytyjska rzeczywistość. Sala restauracyjna no blichtr, bogactwo, bon ton, napuszeni i szastający forsą klienci, uperfumowane damy, wydekoltowane utrzymanki, cwana angielska klasa średnia. Ale wystarczy podreptać za nienagannie ubraną kelnerką do kuchni, a za wahadłowymi drzwiami znikają zasady savoir vivre, za to otwiera się świat pracujących w pocie, mozole, z determinacją i wyrzeczeniem imigrantów z całego świata — brakuje tylko Polaków (o nich Monica Ali wypowie się mimochodem gdzie indziej) — harujących za nędzne grosze w tym świecie dobrobytu, dla nich pieniądze to cena własnego wysiłku. Kierownictwo sprawuje nad nimi Anglik, który niczym odkrywca nieznanych lądów, z dnia na dzień przekonuje się o fałszu wielkości Brytanii. Lecz jest także trzecia odsłona angielskiej rzeczywistości. Restauracja posiada katakumby, miejsce nieodgadnionych ciemnych interesów, gdzie towarem jest człowiek.
Gabriel Lightfoot zadaje pytanie sobie, nam: jak wygląda prawda o współczesnej Wielkiej Brytanii. Pytanie które go pokonało, pozbawiło niewzruszonych przekonań, zabiło… w nim dumę i wiarę.
Monica Ali to mistrzyni drugoplanowych bohaterów, to oni są wyraziści, przekonywujący, intensywni. Lena, jakby stała przede mną, opisywana w scenach z jej udziałem krótkimi słowami, zagubionymi w chmurach, przeźroczystymi, niedbającymi o szczegóły, na bezdechu. Lena przenika litery, gdy wyciągam dłonie łapię powietrze, a Lena rozpływa się pod mocno zaciśniętymi powiekami. Poza nią są i inni, na ich tle Gabriel wypada nijako, jakby był lustrem szukającym swojej tożsamości.
No cóż, zakończenie. To jakaś amerykańska maniera, że pisarzom nagle pod koniec zaczyna się gdzieś śpieszyć, a osnowa i wątek się rozchodzą. U pani Monici Ali nie jest tak źle, ale niedosyt pozostał.

Restauracja hotelu Imperial jako alegoria brytyjskiego społeczeństwa? Może za dużo powiedziane, ale w mikrokosmosie restauracji jak w soczewce skupia się brytyjska rzeczywistość. Sala restauracyjna no blichtr, bogactwo, bon ton, napuszeni i szastający forsą klienci, uperfumowane damy, wydekoltowane utrzymanki, cwana angielska klasa średnia. Ale wystarczy podreptać za...

Uczucie jakie towarzyszyło mi podczas czytania tej książki to przede wszystkim znudzenie. Bardzo ciężko było mi przebrnąć od początku do końca, robiłam sobie bardzo długie przerwy i mówiłam 'może następny rozdział zaskoczy mnie akcją, momentem, który będzie trzymał w napięciu' - niestety nic takiego się nie wydarzyło. Po przeczytaniu z uśmiechem na ustach odłożyłam ją na półkę i czuję, że szybko na nią nie spojrzę.

Uczucie jakie towarzyszyło mi podczas czytania tej książki to przede wszystkim znudzenie. Bardzo ciężko było mi przebrnąć od początku do końca, robiłam sobie bardzo długie przerwy i mówiłam 'może następny rozdział zaskoczy mnie akcją, momentem, który będzie trzymał w napięciu' - niestety nic takiego się nie wydarzyło. Po przeczytaniu z uśmiechem na ustach odłożyłam ją na...

Czytając tą książkę nie mogłam się powstrzymać od sprawdzania ile stron mi jeszcze zostało. Miałam wrażenie, że ich nie ubywa. Akcja ciągnie się potwornie i nuży. Długie opisy sprawiały, że często wyłączałam się myślami. Właściwie ciekawiej zaczyna się rozwijać akcja po przebrnięciu ok. 4/5 książki. Najciekawsza bohaterka plącze się gdzieś na drugim planie. Nijak mogłam się wczuć w uczucia bohaterów i atmosferę panującą w kuchni.
Nie mogę całkowicie jej skreślić. Wg mnie zasługuje na 3 gwiazdki za pomysł na fabułę (niestety niezrealizowany w sposób, który by mnie zaciekawił),kilka momentów i opisów wartych uwagi.

Czytając tą książkę nie mogłam się powstrzymać od sprawdzania ile stron mi jeszcze zostało. Miałam wrażenie, że ich nie ubywa. Akcja ciągnie się potwornie i nuży. Długie opisy sprawiały, że często wyłączałam się myślami. Właściwie ciekawiej zaczyna się rozwijać akcja po przebrnięciu ok. 4/5 książki. Najciekawsza bohaterka plącze się gdzieś na drugim planie. Nijak mogłam się...

Akcja książki rozwija się przez, plus minus, trzy czwarte jej objętości. Przebrnięcie przez te trzy czwarte jest już nadzwyczajnym sukcesem, bo ja odpadłam dwa razy po drodze... Rozwiązanie następuje -łącznie- może w trzech linijkach, i koniec zostawia nadzwyczajny niedosyt. Wygląda to mniej więcej tak, jakby autorka beztrosko przelewała na papier wszystko, co jej przyjdzie na myśl, a w pewnym momencie stwierdziła że historia ta znudziła ją i musi szybko ją zakończyć.
Nijak niestety ma się również ta powieść do serii książek Imogen Edwards-Jones czy Bourdaina, które barwnie i z przytupem opisują rzeczywistość hotelowej kuchni i w ogóle, kuchni z perspektywy jej pracowników. Mdłe, przydługawe opisy nużą i zniechęcają do kontynuowania lektury.
Całość mocno naciągana, a jedyna intrygująca bohaterka snuje się gdzieś między pierwszym a drugim planem, by w końcu zniknąć bez śladu i słowa wytłumaczenia.

Akcja książki rozwija się przez, plus minus, trzy czwarte jej objętości. Przebrnięcie przez te trzy czwarte jest już nadzwyczajnym sukcesem, bo ja odpadłam dwa razy po drodze... Rozwiązanie następuje -łącznie- może w trzech linijkach, i koniec zostawia nadzwyczajny niedosyt. Wygląda to mniej więcej tak, jakby autorka beztrosko przelewała na papier wszystko, co jej przyjdzie...

+ "Untold Story" nie ma jeszcze PL

+ "Untold Story" nie ma jeszcze PL

Monica Ali to obyczajowy odpowiednik Athony’ego Bourdaina. Pięknym językiem opisuje kuchenna hierarchię oraz swoich bohaterów. Niezwykle barwnie przedstawia scenerię, w której znajdują się bohaterowie, dzięki czemu czułam się jakbym stała tuż obok nich.
Historia, która mogła przydarzyć się każdemu z Nas. W końcu tak nie wiele trzeba by zmieniło się całe nasze życie, wystarczy dosłownie jedna noc a nawet jedna sekunda.
Często też zdarza się, że jedna osoba wywraca nasze życie do góry nogami. Jedno spojrzenie oczu sprawia, że robimy rzeczy, o które sami byśmy się nie podejrzewali. Jakie? Dowiecie się z książki.
Ważnym elementem fabuły książki jest ucieczka. Bohaterowie boją się samotności, odpowiedzialności czy też tych bardziej prozaicznych spraw jak policji wykrywającej brak papierów potrzebnych go pracy. Ucieczką próbują odwlec nieuniknione, gdy w rzeczywistości sami się tym pogrążają.
Pisarka pokazuje nam jak niewiele wiemy o ludziach, którzy nas otaczają. Znamy ich imiona twarze, czasem imiona najbliższych im osób, wiemy jak się ubierają i co jędzą, czyli wszystko to, co widać na wyciągnięcie ręki. Monica Ali obnaża nasz egoizm. Zainteresowanie drugim człowiekiem oznacza w pewien sposób odpowiedzialność za niego. Większość z nas ( przynajmniej taką mam nadzieję) nie umiałaby przejść obojętnie obok ciężko chorej córki koleżanki z pracy. Przecież można zorganizować zbiórkę pieniędzy albo, chociaż zająć się nią na godzinę czy dwie aby matka miała chwile dla siebie. Zamiast tego wolimy budować wokół siebie szczelny mur, do którego nikogo nie wpuszczamy. Myśląc o innych z reguły widzimy przede wszystkim ich problemy, a przecież to oni mogą nam pomóc. Autorka pokazuje jak mały kapitał społeczny posiadamy w dzisiejszym „cywilizowanym świecie”.

„Od kuchni” to lektura idealna na urlop ( i nie tylko ) dla tych, którzy chcą lekkiego pióra a jednocześnie ich celem nie jest odmóżdżenie się. Zagadka, w której każde zdarzenie jest kostką domina, pociągająca za sobą kolejne i tak aż do rozwiązania, do którego dojdziecie szybciej niż myślicie, bowiem czyta się błyskawicznie.

Monica Ali to obyczajowy odpowiednik Athony’ego Bourdaina. Pięknym językiem opisuje kuchenna hierarchię oraz swoich bohaterów. Niezwykle barwnie przedstawia scenerię, w której znajdują się bohaterowie, dzięki czemu czułam się jakbym stała tuż obok nich.
Historia, która mogła przydarzyć się każdemu z Nas. W końcu tak nie wiele trzeba by zmieniło się całe nasze życie,...

http://porzadekalfabetyczny.blox.pl/tagi_b/163343/Monica-Ali.html

http://porzadekalfabetyczny.blox.pl/tagi_b/163343/Monica-Ali.html

Dla mnie książka raczej z tych słabo napisanych, czytając nijak można wczuc się w atmosferę i klimat książki, byłam a raczej jestem rozczarowna .

Dla mnie książka raczej z tych słabo napisanych, czytając nijak można wczuc się w atmosferę i klimat książki, byłam a raczej jestem rozczarowna .

Właściwie książka o... niczym.

Właściwie książka o... niczym.