W poszukiwaniu chwiejnej równowagi i pokrzepiającego niepokoju.

W poszukiwaniu chwiejnej równowagi i pokrzepiającego niepokoju.

Dojrzały mistrz w pełnej krasie ("kim stałbym się, gdybym Cię nie spotkał?"). Chociaż pisząc o dojrzałości w przypadku Herberta, podkreślić należy, że już debiutując "Struną Światła" był człowiekiem w dużym stopniu ukształtowanym, co zresztą sam podkreślał w wywiadach (wspominał, że udało mu się "nie popełnić jakiegoś hymnu".) Chichotem losu jest fakt, że niejako "zawdzięcza" to czasom, w których żył, a z którymi przecież tak bardzo się nie zgadzał.
Mój egzemplarz został wydany przez Wydawnictwo Dolnośląskie w 1993 roku. Na wewnętrznej stronie okładki wspaniała fotografia Mistrza (fot. Isolde Ohlbaum) - choćby dla niej warto mieć to wydanie.

"Msza za uwięzionych" - od zawsze fascynowała mnie relacja Herberta z Bogiem. Księdzu, który spowiadał go jako ostatni, powiedział - "Chrystusa potrzebowałem zawsze, bo On rozumiał moje cierpienie". Nie była to jednak relacja łatwa. Ewoluowała, jak chyba u każdego z nas, wraz ze zmieniającym się wiekiem, przekonaniami, stanem wiedzy - zawsze jednak była dla poety niezwykle istotna. Opowiadał o tym, że z Bogiem najlepiej rozmawia mu się w lesie, na polnym trakcie - w kościele nie potrafił go odnaleźć. Tutaj też o tym pisze. Ciekawe spojrzenie, zwłaszcza w odniesieniu do aktualnej sytuacji chrześcijan w kontekście zachowania hierarchów kościoła katolickiego.

"Heraldyczne rozważania pana Cogito" - smutne, że to szczenię bez twarzy nie wyrosło na dorodnego przedstawiciela swojego gatunku. Mam wrażenie, że ze szczenięcia przerodziło się w starego, powłóczącego nogami psa - gdzie podział się okres, w którym powinno być u szczytu sił, chwały?

"Pożegnanie" - nie potrafię przeczytać tego wiersza w inny sposób, niż ten, w jaki uczynił to Wojciech Malajkat (łatwo można odnaleźć w internecie). Szczególnie porusza na przełomie października i listopada, kiedy ptaki powoli zabierają zieleń.

"Podróż" - swoisty dekalog podróżnika, opis, jak czerpać z podróży jak najwięcej. Pisze Herbert o tym, "i abyś całą skórą zmierzył się ze światem" - nie rzuca tutaj słów na wiatr. Małżonka poety, WCz Pani Katarzyna Herbert w jednym z wywiadów przytoczyła historię, w której opowiedziała o ich wspólnej podróży do Madrytu, na zaproszenie wydawcy. Herbert był po operacji, nie w pełni sił, raczej bez grosza. Mimo tego nie wahał się dłużej, niż to niezbędne. Podróż mocno się skomplikowała, przybyli na miejsce wykończeni, nie mając się gdzie podziać. Wycieńczony Herbert trafił do szpitala, z którego wypuszczono go po wykonaniu badań. Za resztkę pieniędzy zamówił taksówkę i po nieprzespanej nocy udał się do muzeum, konkretniej do Prado. Nie był w stanie chodzić o własnych siłach, i dzieła Velázqueza czy Goyi oglądał z perspektywy wózka inwalidzkiego.
Czy można lepiej zobrazować, jak silna była w nim potrzeba i chęć poznawania nowych miejsc, obcowania ze sztuką?

"Modlitwa starców" - starość i nierozerwanie związana z nią słabość ciała, a często też umysłu to temat, który mocno działa na wyobraźnię. Z.H. pisze o tym w tym wierszu w sposób bezpośredni, poruszający. Wydawać by się mogło, smutek, nostalgia - tak, ale Herbert daleki był od nihilizmu - w końcówce, pisząc o silnej woli powrotu wskazuje, że jednak warto, pomimo nieuchronności pewnych procesów. W końcu gdzieś czekają dzieła holenderskich mistrzów, których jeszcze nie widział, choćby z perspektywy inwalidzkiego wózka. Metaforycznie, ale wskazuje kierunek - należy zatem poszukać dla siebie owych dzieł, choćby nie byli to akurat wspomniani holenderscy mistrzowie płótna. ;)

Dojrzały mistrz w pełnej krasie ("kim stałbym się, gdybym Cię nie spotkał?"). Chociaż pisząc o dojrzałości w przypadku Herberta, podkreślić należy, że już debiutując "Struną Światła" był człowiekiem w dużym stopniu ukształtowanym, co zresztą sam podkreślał w wywiadach (wspominał, że udało mu się "nie popełnić jakiegoś hymnu".) Chichotem losu jest fakt, że niejako...

Herbet - moja zmora. Nie cierpię antyku w poezji, uważam, że podkreśla pretensjonalność każdego utworu. Oczywiście Herbertowi się wybacza, bo wielkim poetą był . I czytając go, ziewam, wciaz zerkam w telefon, idę po raz setny w ciagu godziny sprawdzić, czy w lodowce nie ma niczego nowego, wzdycham i marzę o wakacjach. I nie wynoszę zbyt wiele z tego tomiku. Drażni mnie, nuży i podkreśla to, ze mało wiem o świecie, kulturze, literaturze, filozofii. A kto chce odczuwać ciągłe upokorzenie z powodu wlasnych braków? Niczego stąd nie wynoszę. No nie i koniec. Wiersz tytułowy jest deserem, porusza mnie. A tego, że pozostałych wierszy nie rozumiem i że mnie nudzą, wstydzę się i głośno nie powiem.

Herbet - moja zmora. Nie cierpię antyku w poezji, uważam, że podkreśla pretensjonalność każdego utworu. Oczywiście Herbertowi się wybacza, bo wielkim poetą był . I czytając go, ziewam, wciaz zerkam w telefon, idę po raz setny w ciagu godziny sprawdzić, czy w lodowce nie ma niczego nowego, wzdycham i marzę o wakacjach. I nie wynoszę zbyt wiele z tego tomiku. Drażni mnie,...

Dlaczego tak niewielu czytelników odważyło się dać 10/10 tej genialnej poezji? Herbert serwuje nam wspaniałą duchową ucztę. Między wierszami mówi, że jedną z ostatnich. Na kartach tomiku żegnamy się z Lwem Tołstojem, cesarzem Hirohito, zasypiającą Matką Boską na ołtarzu Wita Stwosza, starymi ludźmi, piórem, stalówką, atramentem i lampą naftową. Udajemy się w podróż w czasie na starożytny Bliski Wschód i nad Morze Śródziemne, a Pan Cogito rozważa na temat heraldyki i muzyki.

Gorąco polecam!

Dlaczego tak niewielu czytelników odważyło się dać 10/10 tej genialnej poezji? Herbert serwuje nam wspaniałą duchową ucztę. Między wierszami mówi, że jedną z ostatnich. Na kartach tomiku żegnamy się z Lwem Tołstojem, cesarzem Hirohito, zasypiającą Matką Boską na ołtarzu Wita Stwosza, starymi ludźmi, piórem, stalówką, atramentem i lampą naftową. Udajemy się w podróż w czasie...

Może nie wypada pisać podobnych rzeczy o tak stonowanej, intelektualnej i wyrafinowanej poezji, ale są tutaj wiersze, których lektura za każdym razem wywołuje ciary. Herbert ma w sobie coś takiego, że się automatycznie wierzy w jego mądrość.

Może nie wypada pisać podobnych rzeczy o tak stonowanej, intelektualnej i wyrafinowanej poezji, ale są tutaj wiersze, których lektura za każdym razem wywołuje ciary. Herbert ma w sobie coś takiego, że się automatycznie wierzy w jego mądrość.

Czy to jest świadome umieranie? Jeśli tak, to niech każdy człowiek napisze wiersz przed odejściem! Niemożliwe? No tak, nie każdy jest Herbertem...

Czy to jest świadome umieranie? Jeśli tak, to niech każdy człowiek napisze wiersz przed odejściem! Niemożliwe? No tak, nie każdy jest Herbertem...

Tomik ma charakter nie tyle pożegnalny co rozliczeniowy z samym sobą, z problemami tego świata. Herbet stawia tu pytania, choć nie udziela, a nawet nie próbuje udzielić żadnych odpowiedzi, snuje refleksje o tematyce osobistej, egzystencjalnej. Poeta nie przedstawia się jako mentor, wyraziciel poglądów jakiejś zbiorowości, lecz jako człowiek poszukujący sensu. Brak tutaj typowego dla Herberta moralizatorstwa i ciętej ironii.

Tomik ma charakter nie tyle pożegnalny co rozliczeniowy z samym sobą, z problemami tego świata. Herbet stawia tu pytania, choć nie udziela, a nawet nie próbuje udzielić żadnych odpowiedzi, snuje refleksje o tematyce osobistej, egzystencjalnej. Poeta nie przedstawia się jako mentor, wyraziciel poglądów jakiejś zbiorowości, lecz jako człowiek poszukujący sensu. Brak tutaj...