Po książkę sięgnąłem przez film, który obejrzałem dawno temu i który zrobił na mnie przeogromne wrażenie. Niestety, choć książka jest dobra (lubię tę nihilistyczną dekadencję Ellisa),to jednak film okazał się lepszy. Na próżno w książce szukać ciągu fabularnego - jest to zbiór historyjek - nowelek z życia młodych i bogatych oraz (niestety) zepsutych. Czasami historie bohaterów się przeplatają, choć nie ma to większego (a raczej żadnego) znaczenia. Pojawia się też element horroru (no cóż, nihilizm Ellisa dopada również wampiry). Czy warto po nią sięgnąć? Tak, choć nie każdemu przypadnie do gustu narracja autora. To taka książka o niczym... a może właśnie o czymś czego ja raczej (na szczęście) nie doświadczę :)

Po książkę sięgnąłem przez film, który obejrzałem dawno temu i który zrobił na mnie przeogromne wrażenie. Niestety, choć książka jest dobra (lubię tę nihilistyczną dekadencję Ellisa),to jednak film okazał się lepszy. Na próżno w książce szukać ciągu fabularnego - jest to zbiór historyjek - nowelek z życia młodych i bogatych oraz (niestety) zepsutych. Czasami historie...

Kolejna po "American Psycho", "(Od)lotach godowych" i "Cesarskich sypialniach" powieść opisująca życie zepsutych bogatych Amerykanów. Można w zasadzie powiedzieć, że jest to książka o niczym, bez żadnej zupełnie wartości, w dodatku napisana językiem tak prostym, a niekiedy prostackim, iż można odnieść wrażenie, że czytając ją, zamiast się choć trochę dokształcić, będziemy się uwsteczniać. Jest jednak w tym przedziwnym stylu Ellisa coś, co potrafi uwieść czytelnika i sprawić, że będzie chciał on czytać kolejne jego książki, mimo iż wszystkie opowiadają z grubsza o tym samym. To rodzaj twórczości, którą się po prostu lubi (choć trudno powiedzieć dlaczego) lub nie. Dużo tu wulgaryzmów, opisów perwersyjnych i brutalnych zachowań. Wrażliwe osoby niech więc lepiej od twórczości Ellisa trzymają się z daleka. A ci, którzy mimo wszystko chcą ją poznać, niech na wszelki wypadek sięgną po którąś z krótszych jego powieści, jak choćby właśnie ta.

Kolejna po "American Psycho", "(Od)lotach godowych" i "Cesarskich sypialniach" powieść opisująca życie zepsutych bogatych Amerykanów. Można w zasadzie powiedzieć, że jest to książka o niczym, bez żadnej zupełnie wartości, w dodatku napisana językiem tak prostym, a niekiedy prostackim, iż można odnieść wrażenie, że czytając ją, zamiast się choć trochę dokształcić, będziemy...

O ile "American Psycho" mogło wciągnąć dzięki jakiejkolwiek myśli przewodniej, to tu już ręce opadają. Książka doskonale o niczym, kuriozalne dno den. Może tak miało być...., ale jeśli tak, to nie kupuję tego zamysłu.

O ile "American Psycho" mogło wciągnąć dzięki jakiejkolwiek myśli przewodniej, to tu już ręce opadają. Książka doskonale o niczym, kuriozalne dno den. Może tak miało być...., ale jeśli tak, to nie kupuję tego zamysłu.

super śmieszna rzecz. może tak samo mocna też jak american psycho. a mniej znana.

super śmieszna rzecz. może tak samo mocna też jak american psycho. a mniej znana.

Jedno z większych rozczarowań, jakie mnie spotkały. Książka nie do przebrnięcia, w mojej ocenie bardziej nadaje się na scenariusz niż powieść fabularną. Płytka, nudna i bez pointy.

Jedno z większych rozczarowań, jakie mnie spotkały. Książka nie do przebrnięcia, w mojej ocenie bardziej nadaje się na scenariusz niż powieść fabularną. Płytka, nudna i bez pointy.

Narkotyczna rozsypanka

O pieniądzach – ich istocie i potrzebie posiadania – pisano setki razy. Jedni powtarzali utarte slogany o tym, jak nie dają one szczęścia, część nadal uważa je za jedyny cel egzystencji, a prawda pozostaje jak zwykle po środku, kpiąc sobie ze skrajności. Finansowych problemów nie mają z pewnością bohaterowie „Informatorów” Breda Eastona Eliisa. Zbiór opowiadań amerykańskiego pisarza pozostawia jednak istotę pieniądza w tle, skupiając się głównie na ich zgubnym wpływie na życie kolejnych postaci.

Klamrą, która spina poszczególne opowiadania, są bohaterowie żyjący na wysokiej stopie. Ellis ukazuje, często bazując na własnych, młodzieńczych doświadczeniach, obrzydliwie bogate środowiska amerykańskich studentów oraz ludzi zaangażowanych w funkcjonowanie show biznesu – scenarzystów, aktorów czy reżyserów. Autor niesamowicie celnie oddaje pustkę społeczeństwa, często zepsutego i rozpieszczonego, za co winą obarcza głównie wspomniany, zgubny wpływ pieniądza. Mamy więc do czynienia z ludźmi pozbawionymi moralności i jakichkolwiek zasad, zdradzającymi się nawzajem, a więzy rodzinne czy związki takie jak przyjaźń traktującymi ze sporym dystansem. Na całkowity zanik sfery emocjonalnej wpływ mają również obfite ilości używek – trudno tu o bohatera nieuzależnionego od narkotyków, mocnych leków czy alkoholu. Jednocześnie jednak Ellis stara się nie osądzać i szafować w infantylny sposób pouczającymi komentarzami. Przeciwnie, pisarz zdaje się poniekąd rozumieć swoje postaci. Często zwraca uwagę na brak życiowych celów czy autorytetów, których poszukiwaniem nikt nie zawraca sobie już głowy. Efektem tego czytelnik uzyskuje obraz błądzących w narkotycznej mgle własnego życia ludzi, którzy dawno zatracili jego istotę na rzecz używek, lenistwa czy głupich przyzwyczajeń.

Mimo łączących poszczególne teksty elementów oraz wspólnej tematyki, nie można narzekać na brak różnorodności. Bohaterowie opowiadań są mocno zróżnicowani – łączy głównie wspomniana wcześniej pustka egzystencji oraz aspekt materialny. Zaskakuje więc fakt, że wśród rozpieszczonej młodzieży, zdradliwych i uzależnionych od narkotyków, podstarzałych kobiet czy prowadzących hulaszczy tryb życia gwiazd rocka natkniemy się na pewnego wampira lub też szalonego porywacza dzieci.

Opowiadania napisane są niezwykle minimalistycznym stylem, będącym – może z wyjątkiem drobiazgowego „American Psycho” – znakiem firmowym pisarza. Co za tym idzie, dłuższych opisów jest jak na lekarstwo, a każdy fragment wydaje się mieć za zadanie przekazanie jak najwięcej treści. Wpływa to przede wszystkim na szybkość czytania – „Informatorzy” to niestety jedynie kilka godzin dobrej lektury.

„Informatorzy” to kolejna, warta polecenie rzecz spod pióra Breda Eastona Ellisa. Pisarz – niczym malarz na płótnie – za pomocą kilku zgrabnych pociągnięć kreśli wyraźny, wręcz jaskrawy obraz wyższych kręgów amerykańskiego społeczeństwa na przestrzeni pamiętnych lat osiemdziesiątych. Na tę wystawę warto się wybrać, niekoniecznie jednak na trzeźwo.

Zapraszam na http://villmar.blogspot.com/

Narkotyczna rozsypanka

O pieniądzach – ich istocie i potrzebie posiadania – pisano setki razy. Jedni powtarzali utarte slogany o tym, jak nie dają one szczęścia, część nadal uważa je za jedyny cel egzystencji, a prawda pozostaje jak zwykle po środku, kpiąc sobie ze skrajności. Finansowych problemów nie mają z pewnością bohaterowie „Informatorów” Breda Eastona Eliisa. Zbiór...

Jak dla mnie Ellis = najwyższa jakość. Nie mam nic więcej do dodania.

Jak dla mnie Ellis = najwyższa jakość. Nie mam nic więcej do dodania.