Na pewno nie jest to lekka powieść dla młodzieży - są tu prawdziwe nierozwiązywalne problemy, ludzkie nieszczęścia. Ten mrożący krew w żyłach wypad w góry... No i oczywiście wypadek na rzece. I znów ten nieudany Walter wychodzi z tego cało. Aż zgrzyta się zębami!
Są tu także sytuacje i problemy typowe dla Polski lat 80tych/90tych ubiegłego wieku - różnice w wykształceniu miedzy miastem a wsią, pociągi pełne kiboli, dysproporcje w zarobkach rodziców (bardzo mała grupka uprzywilejowanych, w lepszych ciuchach, z dobrym sprzętem grającym),Monar, przemoc na ulicach.
Są to rzeczy, których ja ledwo doświadczyłam (a jestem z pokolenia 30+),nie wiem, jak współczesne nastolatki oceniłyby tę książkę.
Mnie denerwowało w niej mnóstwo, prawdziwe MNÓSTWO związków frazeologicznych, aż w którymś momencie zaczęłam je sobie wypisywać. - było ich czasem kilka na jednej stronie, strony były nimi wręcz naszpikowane. Czy młodzież faktycznie kiedyś tak mówiła? Dla mnie to brzmiało często nienaturalnie. Przykłady: "harpagońskie normy" (coo?),"kruszyć kopie o nic", "inna para kaloszy", "dzwonić jak na pożar", "wybić to sobie młotkiem z głowy". A tu przykładowy cystat: "Niech sobie ta Wiśka awansuje z deszczu pod rynnę , osobiście nie zamierzał maczać w tym palców. Jaśka z kolei miała mnóstwo dobrych chęci i serce na dłoni, ale była zbyt młoda na opiekunkę dla matki. Przebąkiwała, że kiedy skończy szkołę, wróci do Bukowna i wtedy matkę zabierze, ale wszystko to na wodzie pisane: przed dziewczyną dwa następne lata nauki,m a później licho wie, co nastąpi"

Na pewno nie jest to lekka powieść dla młodzieży - są tu prawdziwe nierozwiązywalne problemy, ludzkie nieszczęścia. Ten mrożący krew w żyłach wypad w góry... No i oczywiście wypadek na rzece. I znów ten nieudany Walter wychodzi z tego cało. Aż zgrzyta się zębami!
Są tu także sytuacje i problemy typowe dla Polski lat 80tych/90tych ubiegłego wieku - różnice w wykształceniu...

Piękna, mądra książka dla młodzieży.

Piękna, mądra książka dla młodzieży.

Dawno nie miałam takiego problemu z opisem swoich wrażeń po przeczytaniu książki. "Chłopak na niepogodę" jest powieścią wielopoziomową. Jeśli mam zachęcić was do przeczytania tej lektury, to mogę obiecać, że zostawi w waszej głowie na końcu sporo przemyśleń i waszych własnych wspomnień.

Książka z lat 80-tych, widać to po języku oraz sposobie, w jaki rozmawiają bohaterowie. Jest to książka, która może nie spodobać się nowoczesnej młodzieży, gdyż (mam takie wrażenie) zwroty użyte w książce są w pełni zrozumiałe tylko dla pokolenia młodzieży właśnie lat 80-tych i wczesnych 90-tych. Przykro mi, że tak się już nie rozmawia, nie ma już domów z dziwnymi kolekcjami (kamyków, muszli, kapsli, kinderków i innych bajerów),podróż pociągiem nie dostarcza tylu przygód co kiedyś...kurczę dzieciaki, nawet nie wiecie jak wtedy było fajnie :)

Ja czytając tę książkę teraz w 2019 roku, doskonale ją rozumiem. Pochodzę z pokolenia 30+. Pamiętam prawdziwych, mrożących krew w żyłach kiboli, pamiętam stare pociągi, zapach starych autobusów i rozmowy dzieciaków na podwórku, trwające do późnej nocy, nie zabarykadowane jeszcze przez telefony. Rozmowy z obcym też się zdarzały i bardzo łatwo było stwierdzić kto jest dobrym, a kto złym obcym. Nawet jeśli pojawiły się już wtedy komputery, to i tak chodziliśmy grać RAZEM, albo do kafejki, albo do tego fajnego Krzyśka z osiedla. Rzadko siedziało się samemu w domu. Po lekturze został mi żal, że to wszystko się pozmieniało na nasze własne życzenie.

No dobra, rozmarzyłam się - trochę o książce. Opowieść nie do końca banalna, choć tak mogłoby się wydawać. O dojrzewającej młodzieży przed maturą. Mimo, że nauki jest dużo, a nauczyciele są wymagający, to bohaterowie mają czas i odwagę jeździć po kraju w odwiedziny do kuzynów (to żaden wstyd, czysta frajda),czy kombinować jak spędzić razem czas w ferie zimowe. Józefacka bardzo, ale to bardzo trafnie opisuje zależności w grupach oraz szczerość w relacjach międzyludzkich. Nasza główna bohaterka - Agnieszka - odwiedza rodzinę w Krakowie, sama mieszka z siostrą i bratem we Włocławku. Jest raczej lubiana wśród znajomych, uwielbiana wśród rodziny. Jest wygadana i bardzo zaradna. Jest świadoma swojej urody, silnego charakteru. Dzięki niej zauważamy, jak prostota i niekombinowanie w codziennym życiu z bliskimi, może przekładać się na fajnym, aktywnym życiu bez zbędnych złych myśli czy relacji. Brutalność życia dopadnie nas w pewnym momencie, ale gdy masz się na baczności i zachowujesz trzeźwość myślenia, wyjdziesz z tego.

Czytając poczynania bohaterki przypominamy sobie o starych znajomych. O tych prostych, zwykłych sytuacjach, które towarzyszyły nam gdy bawiliśmy się całą paczką. Przypominamy sobie o tym, komu kiedyś pomagaliśmy, i o tych, którym nawet nie podalibyśmy szklanki wody. I nagle dociera do nas, jak mrocznymi się staliśmy. Tak jak główna bohaterka mieliśmy porywy dobrych uczynków, chęć naprostowania najbliższego świata, ale wszystko tak szybko i łatwo zmienili w naszym życiu ci, których prawdopodobnie już z nami nie ma, a sprowadzili nas z dobrej ścieżki.

"Chłopak na niepogodę" to lektura dla mądrej młodzieży. Osób, które lubią wyciągać wnioski z książek i które mają odwagę przewartościować swoje stanowisko wobec świata. Pisana trudnym, ale trafnym językiem. Pani Józefacka mieszka w Lublinie, ciekawe czy jeszcze da się ją spotkać gdzieś na Krakowskim Przedmieściu, trzeba by zajrzeć do Lublina i pogratulować mądrej twórczości...

Dawno nie miałam takiego problemu z opisem swoich wrażeń po przeczytaniu książki. "Chłopak na niepogodę" jest powieścią wielopoziomową. Jeśli mam zachęcić was do przeczytania tej lektury, to mogę obiecać, że zostawi w waszej głowie na końcu sporo przemyśleń i waszych własnych wspomnień.

Książka z lat 80-tych, widać to po języku oraz sposobie, w jaki rozmawiają bohaterowie....

Książka, którą czytałam mając naście lat i do dzisiaj nie zapomnę łez, które dostarczyła.

Książka, którą czytałam mając naście lat i do dzisiaj nie zapomnę łez, które dostarczyła.

Przez tą książkę wpada promień słońca w mroki niepogody. Piękna, dająca do myślenia i inna niż współczesne. Lepsza. Książka do której warto wracać.

Przez tą książkę wpada promień słońca w mroki niepogody. Piękna, dająca do myślenia i inna niż współczesne. Lepsza. Książka do której warto wracać.

Za każdym razem jak czytam ostatnie strony tej książki to mam łzy w oczach. Jedna z moich ulubionych powieść dla młodzieży. Smutna, ale bardzo prawdziwa.

Za każdym razem jak czytam ostatnie strony tej książki to mam łzy w oczach. Jedna z moich ulubionych powieść dla młodzieży. Smutna, ale bardzo prawdziwa.

Smutna, ale piękna :)

Smutna, ale piękna :)