Skończyłam czytanie ,,Uwiezionej duszy" z bardzo mieszanymi uczucami - z jednej strony bardzo się cieszę, że mogłam poznać pisarkę od jej ,,wewnętrznej strony", z drugiej zaś niezwykle jej współczuję. Życie Maud było ciężkie i monotonne, tak naprawdę przez 13 lat polegało na ,,oczekiwaniu na wiosnę". To wtedy pisarka mogła odżyć i na nowo cieszyć się życiem oraz otaczającą przyrodą. Podczas zim wpadała często w stany depresyjne, czuła się źle zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Niezwykle podziwiam autorkę - pomimo nieszczęśliwego życia potrafiła pisać powieści napawające nadzieją i optymizmem - ,,Dzięki Bogu, potrafię oddzielić ciemne strony mego życia od mojej pracy. Nie chciałabym rzucać cienia na życie innych - chcę być zwiastunką optymizmu i słońca".
Lektura ta jest ciężka, lecz niepozbawiona uroków charakterystycznych dla Maud. Zachwyt nad przyrodą i jej niesamowite opisy, jak zawsze wywarły na mnie duże wrażenie. Pamiętnik ten z pewnością nie jest wesołą, lekką powiastką, ale na pewno wartą przeczytania, wartościową książką!

Skończyłam czytanie ,,Uwiezionej duszy" z bardzo mieszanymi uczucami - z jednej strony bardzo się cieszę, że mogłam poznać pisarkę od jej ,,wewnętrznej strony", z drugiej zaś niezwykle jej współczuję. Życie Maud było ciężkie i monotonne, tak naprawdę przez 13 lat polegało na ,,oczekiwaniu na wiosnę". To wtedy pisarka mogła odżyć i na nowo cieszyć się życiem oraz otaczającą...

Nie bez powodu ten tom pamiętnika zwie się "Uwięziona dusza" Maud dorosła, a wraz z nią jej piękna dusza. Dusza, która już we wczesnym dzieciństwie zaznała smutku. Teraz rozpoczyna się dla kobiety najtrudniejszy czas w jej życiu. Jej życie jest teraz ciągłym oczekiwaniem na wiosnę, która ma przynieść kwiaty i nadzieję. Maud coraz częściej pada stanom depresyjnym. Potrafi jednak wzniecić płomień nadziei, chce być "zwiastunką optymizmu" nie smutku. Karty przepełnia żal, smutek i nadzieja. Nadzieja, która pojawia się za każdym razem. Snują się też bardzo ciekawe przemyślenia Maud, która podobnie jak Jane Austen była świetną obserwatorką. Potrafiła wejrzeć głęboko w czyjś charakter, a później na jego podstawie stworzyć wspaniały portret psychologiczny. Cudowne są te marzenia zapisywane przez Maudie. Jej refleksje na temat ogrodów to iste cudo. Poezja bez rymów- biała i czysta. Nieskazitelna.
Cudowny pamiętnik. Składnia do refleksji i pokazuje prawdziwy obraz wielkiej pisarki.
Polecam z całego serca.

Nie bez powodu ten tom pamiętnika zwie się "Uwięziona dusza" Maud dorosła, a wraz z nią jej piękna dusza. Dusza, która już we wczesnym dzieciństwie zaznała smutku. Teraz rozpoczyna się dla kobiety najtrudniejszy czas w jej życiu. Jej życie jest teraz ciągłym oczekiwaniem na wiosnę, która ma przynieść kwiaty i nadzieję. Maud coraz częściej pada stanom depresyjnym. Potrafi...

To niesamowite, że dzięki pamietnikom możemy poznać tą wspaniałą pisarkę jaką była Montgomery.
Móc czytać o tym co tak naprawdę czuła, myślała i przeżywała jest dla mnie czymś wyjątkowym.
Maud jest moją ukochaną autorką.
W tym pamiętniku odkrywa całą siebie, w końcu do tego służy pamiętnik.
Był jej największym powiernikiem. Niestety wiele wycierpiała w swoim życiu i wszystkie swoje troski przelewała na papier.
Ten pamiętnik czytało mi się wspaniale. Montgomery miała piękną, wrażliwą duszę.
Jej opisy przyrody urzekały mnie za każdym razem, miała wielki talent do pisania. Podobał mi się jej upór i dążenie do celu, gonienie za marzeniami mimo wszystkich przeciwności.
Gdyby po niepowodzeniach przy wydaniu Ani , Maud by się poddała i po latach nie wysłała rękopisu Ani ponownie, wtedy nie poznalibyśmy tej cudownej powieści, a Montgomery zasłynęła właśnie dzięki niej i jest to jej debiut, który nadal jest tak popularny mimo upływu wielu lat.
Pamiętników nie powinno się oceniać, bo są to prywatne zapiski, które nie miały być dostępne dla innych, jednak wspaniale poznawało mi się Montgomery i po prostu muszę dać dziesięć gwizdek.

To niesamowite, że dzięki pamietnikom możemy poznać tą wspaniałą pisarkę jaką była Montgomery.
Móc czytać o tym co tak naprawdę czuła, myślała i przeżywała jest dla mnie czymś wyjątkowym.
Maud jest moją ukochaną autorką.
W tym pamiętniku odkrywa całą siebie, w końcu do tego służy pamiętnik.
Był jej największym powiernikiem. Niestety wiele wycierpiała w swoim życiu i...

📍W języku angielskim zostało wydanych 5 pamiętników Lucy Maud Montgomery, a w Polsce tylko 2.
Ten drugi, który Wam dziś prezentuje Montgomery pisała przez 13 lat.📍
Ten konkretny pamiętnik jest łakomym kąskiem zwłaszcza dla fanów Ani Shirley, ponieważ w tym okresie pisarka napisała 2 pierwsze części przygód Ani.
Dodatkowo w pamiętniku tym znajdziemy mnóstwo sytuacji, które przydarzyły się Montgomery, a które potem zostały wykorzystane w losach Ani.
Czytałam artykuły, że Montgomery znalazła w gazecie opisaną historię z pomyleniem chłopca na dziewczynkę przy adopcji i, że to dało jej inspiracje do stworzenia Anii z Zielonego Wzgórza, jednak nie wiedziałam jak wieloma własnymi cechami, uczuciami czy upodobaniami obdarzyła Montgomery Anię np. pisanie opowiadań w szkole, recytowanie na różnych koncertach, brak umiejętności "ogarnięcia" geometrii, miłość do książek czy umiłowanie przyrody i przykładanie bardzo dużej wagi do pór roku.
Jednak oprócz tego znajdziemy też wiele faktów z życia samej pisarki - o trudnych relacjach w jej rodzinie, o nieszczęśliwej miłości, o wspomnieniach z dzieciństwa, o pracy w szkole czy w redakcji gazety, o tym jaką drogę musiała przebyć, żeby zostać zauważoną, jeśli chodzi o jej książki, w końcu o zaręczynach.
Lektura tego pamiętnika nie była łatwa i szybka.
Od razu muszę uprzedzić, że jest on pełen depresji, złego humoru, lęków, zniechęcenia i przygnębienia, a dobre, pozytywne momenty i nastroje są tu tylko małymi przerywnikami.
Po lekturze tej książki, bardzo podziwiam Montgomery, że mimo tak monotonnego i przygnębiającego życia, mimo tak częstych nastrojów depresyjnych, potrafiła tak pięknie odcinać się od swojego prywatnego życia przy pisaniu i wykorzystywała swój talent do przynoszenia ludziom radości i wielu pozytywnych wrażeń.

📍W języku angielskim zostało wydanych 5 pamiętników Lucy Maud Montgomery, a w Polsce tylko 2.
Ten drugi, który Wam dziś prezentuje Montgomery pisała przez 13 lat.📍
Ten konkretny pamiętnik jest łakomym kąskiem zwłaszcza dla fanów Ani Shirley, ponieważ w tym okresie pisarka napisała 2 pierwsze części przygód Ani.
Dodatkowo w pamiętniku tym znajdziemy mnóstwo sytuacji, które...

Zapiski, przemyślenia młodej Lucy Maud Montgomery.

Zapiski, przemyślenia młodej Lucy Maud Montgomery.

Być może pamiętacie moją recenzję pierwszego tomu pamiętników Montgomery. Mam to szczęście, że niedługo potem mogłam zabrać się za ich kontynuację, tzn. tom drugi, a raczej drugą część tomu pierwszego - jako że polski wydawca "rozbił" oryginalny tom pierwszy na dwie części.

Zacznijmy od kwestii czysto formalnych: czyli co, jak, gdzie i kiedy. "Uwięziona dusza" obejmuje lata 1898-1910 - Maud miała wtedy więc 24-36 lat. Możemy tu przeczytać o następujących wydarzeniach (nie są to chyba jakieś wielkie spoilery, jeśli ktoś czytał chociażby jej biogram na Wikipedii, ale na wszelki wypadek uprzedzam, że do końca akapitu podaję najważniejsze wydarzenia z życia autorki w tych latach): praca w Dolnym Bedeque i miłość do Hermana Learda, zerwanie zaręczyn z Edem Simpsonem, powrót do Cavendish i opieka nad babcią, praca w redakcji gazety "Echo" w Halifaksie, powrót do Cavendish, korespondencja z Ephraimem Weberem i Georgem MacMillanem, zaręczyny z Ewanem Macdonaldem, wydanie "Ani z Zielonego Wzgórza" i "Ani z Avonlea", praca nad "Historynką", znajomość z Oliverem Macneillem, napisanie "Kilmeny ze starego sadu".

No dobrze, to jak wypada "Uwięziona dusza" w porównaniu do "Krajobrazu dzieciństwa"? Trochę dziwnie się czuję, pisząc o tym w ten sposób - w końcu to nie powieść, lecz czyjeś prywatne zapiski, podyktowane przez życie - jednakże dzięki takiemu porównaniu możemy zauważyć, jak bardzo pod wpływem upływających lat i doświadczenia zmienił się sposób patrzenia Montgomery na świat. W poprzednich "Pamiętnikach" była trochę trzpiotowata - jak jednak widzimy, z wiekiem jej to całkiem przeszło! Momentami nie mogłam uwierzyć, że napisała to wszystko ta sama osoba! - a jednak.

"Uwięziona dusza" to tom bardziej melancholijny, emocjonalnie trudny dla autorki. Kamieniem milowym była tu znajomość z Hermanem Leardem - olbrzymi pociąg fizyczny połączony z brakiem szacunku do osoby mężczyzny. Kolejnym takim kamieniem była z pewnością opieka nad babcią, kiedy to cała rodzina zwaliła ten obowiązek na barki młodej kobiety. Babcia Macneill była zaś osobą bardzo "trudną" z charakteru.

(...) stanęłam twarzą w twarz z palącą świadomością, że k o c h a m Hermana Learda dziką, namiętną, bezrozumną miłością, która zawładnęła całą moją istotą i ogarnęła mnie jak płomień - miłością, której nie potrafiłam stłumić ani opanować i która w swej intensywności wydawała się bliska zupełnemu obłędowi. Obłędowi!

Maud zamieszcza w swoim pamiętniku także mnóstwo opinii na temat przeczytanych przez siebie książek - argumentuje, jakie miały wady, a jakie zalety. Bardzo to ciekawa lektura :) Jest tam nawet opinia na temat "Quo vadis"! Nie mogę też pominąć tego, co każdego książkoholika cieszy najbardziej, czyli kulisów z powstawania powieści! Jest tu tego mnóstwo. Możemy zaobserwować, jakie powieści autorka pisała z potrzeby serca, a jakie jedynie przez wzgląd na zobowiązania wobec wydawcy.

Zaiste, pasjonująca to była lektura ;) Od lat marzyłam o przeczytaniu "Pamiętników", więc możecie sobie wyobrazić, jaka jestem szczęśliwa. Jeśli jesteście miłośnikami twórczości Montgomery, to bardzo polecam przeszukać pobliskie biblioteki w poszukiwaniu tej pozycji!

https://arnikaczyta.blogspot.com/2021/09/jak-upyw-lat-ksztatuje-osobowosc-czyli.html

Być może pamiętacie moją recenzję pierwszego tomu pamiętników Montgomery. Mam to szczęście, że niedługo potem mogłam zabrać się za ich kontynuację, tzn. tom drugi, a raczej drugą część tomu pierwszego - jako że polski wydawca "rozbił" oryginalny tom pierwszy na dwie części.

Zacznijmy od kwestii czysto formalnych: czyli co, jak, gdzie i kiedy. "Uwięziona dusza" obejmuje...

"Uwięziona dusza" to drugi tom pamiętników kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery.
O ile "Krajobraz dzieciństwa" okazał się być dla mnie nudny, o tyle "Uwięziona dusza" naprawdę przypadła mi do gustu. Oczywiście wiem, że w tych przypadkach nie można winić autorki za nużące wydarzenia, ponieważ to nie ona o nich decydowała, a los. Dlatego oceniam te książki z przymrużeniem oka. Wracając, bardzo spodobała mi się ta powieść. I ciekawiej było, i lepiej poznałam jedną z moich ulubionych autorek. Dokładniej poznałam życie w jej czasach.
Cóż... polecam!

"Uwięziona dusza" to drugi tom pamiętników kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery.
O ile "Krajobraz dzieciństwa" okazał się być dla mnie nudny, o tyle "Uwięziona dusza" naprawdę przypadła mi do gustu. Oczywiście wiem, że w tych przypadkach nie można winić autorki za nużące wydarzenia, ponieważ to nie ona o nich decydowała, a los. Dlatego oceniam te książki z...

Lepsza niż pierwsza część pamiętników, ta wcześniejsza ciągnęła się niemiłosiernie, tę czytałam z dużo większym zaciekawieniem.

Lepsza niż pierwsza część pamiętników, ta wcześniejsza ciągnęła się niemiłosiernie, tę czytałam z dużo większym zaciekawieniem.

Po przeczytaniu "Krajobrazów z dzieciństwa" z niecierpliwością sięgnęłam po "Uwięzioną duszę". Prawdą jest, że sięgając po pamiętniki spodziewamy się pewnego rodzaju "pikanterii" z życia autora. W tym wypadku niczego takiego nie znajdziemy..., no może z wyjątkiem szaleńczej miłości do Hermana:-)
Tym razem mamy do czynienia przede wszystkim z opisem stanu ducha autorki. Niewiele się dzieje i przez to Pamiętniki chwilami są bardzo monotonne i monotematyczne. Myślę jednak, że warunki w jakich Maud żyła pokazują ją jako silną kobietę, a nie słabą. Przynajmniej ja tak ją odbieram. Nie są to dla mnie zapiski histerycznej, użalającej się nad sobą kobiety ale zapiski, jak to doskonale ujmuje tytuł książki, uwięzionej duszy. W Maud była wielka chęć życia, tworzenia..., niestety po przeczytaniu tego jak wyglądała jej egzystencja, szczególnie gdy miała 26 - 37 lat, jest mi żal, że tyle smutku było w jej życiu, brak perspektyw... i rzeczywistość której codziennie starała się stawić czoło.
Ale czy nie jest tak, że w smutnych, cierpiących, osamotnionych duszach jest najwięcej marzeń, które przybierają potem postać doskonałych dzieł literackich? Czyż nie wszystko co piękne rodzi się w bólu?

Po przeczytaniu "Krajobrazów z dzieciństwa" z niecierpliwością sięgnęłam po "Uwięzioną duszę". Prawdą jest, że sięgając po pamiętniki spodziewamy się pewnego rodzaju "pikanterii" z życia autora. W tym wypadku niczego takiego nie znajdziemy..., no może z wyjątkiem szaleńczej miłości do Hermana:-)
Tym razem mamy do czynienia przede wszystkim z opisem stanu ducha autorki....

To była prawdziwa przyjemność poznać L. M. Montgomery. Przepiękny język, cudownie wyrażane uczucia, smutek jej duszy tak ujmujący. Doskonale!

To była prawdziwa przyjemność poznać L. M. Montgomery. Przepiękny język, cudownie wyrażane uczucia, smutek jej duszy tak ujmujący. Doskonale!