Cudowne życie Edgara Minta wcale do najcudowniejszych nie należy, bo chłopcu szczęście zdecydowanie nie dopisuje, a jeśli już, to jest to szczęście w nieszczęściu, zrządzenie losu pozwalające wyjść cało z różnych opresji. Dość powiedzieć, że powieść zaczyna się od wypadku, z którego Edgar nie miał prawa wyjść żywy - listonosz wozem pocztowym miażdży mu czaszkę, wszyscy myślą, że drobny siedmiolatek zmarł na miejscu, ale nie, po odratowaniu przez młodego doktora Barry'ego - który odegra w tej opowieści znaczącą role - i wybudzeniu ze śpiączki poza amnezją, małymi problemami z motoryką i nieco zniekształconą czaszką z Edgarem jest wszystko okej.
A to dopiero początek, bo potem jest jeszcze ciekawiej: od rekonwalescencji w szpitalu i zawieranych tam przyjaźni, przez pobyt w szkole dla Indian, gdzie pełno rozmaitych młodocianych łajdaków znęcających się nad słabszymi (najokrutniejsza część książki, ałć!),po rodzinę zastępczą borykająca się z własnymi problemami i menażerią zwierząt.
Bywa zabawnie, ale przede wszystkim boleśnie i przejmująco, bo mimo zdumiewającego nawału nieszczęść spadających na bohatera (nosz kurka, w pewnym momencie można pomyśleć, że pisarz stwierdził: "zrzucę na ciebie chłopcze wszystko co najgorsze przyjdzie mi na myśl i zobaczę ile wytrzymasz". Drań ;) wszystko opisane jest przekonująco i z psychologicznym wyczuciem. Dobry pisarz z tego Udalla, nie ma to tamto :)
Co ciekawe, całość poznajemy z punktu widzenia Edgara, ale od czasu do czasu narracja zmienia się nagle na trzecioosobową, by chwilę później powrócić do pierwotnej, pierwszoosobowej. Interesujące i zastanawiające zarazem, bo zabieg wydaje się najzupełniej celowy.
Książka pożyczona od przyjaciela (dzięki, chłopie!),ale chyba kiedyś sprawię sobie własny egzemplarz :) Napisana w 2001 roku, a polskie wydanie datowane jest na rok 2004 (Znak).

Cudowne życie Edgara Minta wcale do najcudowniejszych nie należy, bo chłopcu szczęście zdecydowanie nie dopisuje, a jeśli już, to jest to szczęście w nieszczęściu, zrządzenie losu pozwalające wyjść cało z różnych opresji. Dość powiedzieć, że powieść zaczyna się od wypadku, z którego Edgar nie miał prawa wyjść żywy - listonosz wozem pocztowym miażdży mu czaszkę, wszyscy...

Oj, znużyła mnie ta książka. Perypetie głównego bohatera dość przerażające. Jakoś nie miałam serca ani do Edgara, ani do jego opowieści. Z trudem dobrnęłam do końca, choć mniej więcej od połowy zaczyna być ciekawiej i mniej sztampowo. I chyba warto było doczytać, bo finał dość zaskakujący... i wreszcie optymistyczny (w miarę optymistyczny). Niespecjalnie polecam, a już na pewno nie tym, którzy lubią lektury lekkie i przyjemne ;)

Oj, znużyła mnie ta książka. Perypetie głównego bohatera dość przerażające. Jakoś nie miałam serca ani do Edgara, ani do jego opowieści. Z trudem dobrnęłam do końca, choć mniej więcej od połowy zaczyna być ciekawiej i mniej sztampowo. I chyba warto było doczytać, bo finał dość zaskakujący... i wreszcie optymistyczny (w miarę optymistyczny). Niespecjalnie polecam, a już na...

Nie daj się zwieść drogi czytelniku na słowo „cudowne” w tytule. Ja to zrobiłam! Ale po paru stronach wszystko okazuje się jasne. Bardzo podoba mi się ta sarkastyczna nuta w tytule. Pierwszy punkt już na starcie.

Następna kwestia, którą chciałam poruszyć jest treść i gdy będę o niej mówić, nie może zabraknąć tego barwnego opisu, który zacytuję z pierwszej kartki: „moja pokręcona , biegnąca zygzakami egzystencja, mój uszkodzony mózg i wiara w Boga, konfrontacja z radością i nieszczęściem...”.
Oraz przedstawienia losu Edgara Minta (również pierwsza strona): „kiedy miałem siedem lat, listonosz najechał mi na głowę.”.
I nie myślcie sobie, że to było najgorsze wydarzenie. Na myśl przychodzi tułaczka Odyseusza. Życie tego chłopca, który zmartwychwstał, obudził się ze śpiączki i po tym wszystkim miał tylko delikatnie uszkodzony mózg. Cała jego przyszłość: od zwariowanej szkoły i znęcających się nad mniejszym i bezbronnym, udajemy się do z pozoru normalnej rodzinki. A stałą osoba w życiu tego chłopaka jest były lekarz, który jest narkomanem. Bardzo przyjemnie. W dodatku psychiczny, że tak powiem. A najgorsze jest zakończenie – bo dowiadujemy się, że...
Nie czytaj tego,
Jeśli jeszcze nie skończyłeś,
Spojler!
... że wcale tak źle nie mogło być.

Bardzo mi się podobała książka, z jednej strony ukazywała brutalną rzeczywistość, ale miała w sobie to coś – Edgara Minta. Polecam.

Nie daj się zwieść drogi czytelniku na słowo „cudowne” w tytule. Ja to zrobiłam! Ale po paru stronach wszystko okazuje się jasne. Bardzo podoba mi się ta sarkastyczna nuta w tytule. Pierwszy punkt już na starcie.

Następna kwestia, którą chciałam poruszyć jest treść i gdy będę o niej mówić, nie może zabraknąć tego barwnego opisu, który zacytuję z pierwszej kartki: „moja...

Zabierałam się do tej książki jak pies do jeża. Pożyczyłam ją z biblioteki już dawno temu, ale sięgnęłam po nią dopiero wtedy, gdy zaczął się zbliżać termin jej oddania, bez możliwości dalszej prolongaty.

Początek powieści zaczyna się dość niemrawo i nużąco. Trochę mnie to zniechęciło, na szczęście w miarę posuwania się akcji do przodu, zaczynała ona nabierać rozpędu. Nie wiedziałam dokąd mnie ta przygoda zabierze, co według mnie stanowi jej największy atut. Czytelnik nie jest w stanie przewidzieć, co też przydarzy się Edgarowi. Pod tym względem książka ta mi przypominała trochę "Forresta Gumpa", choć to zupełnie inna liga.

Książka porusza wiele trudnych tematów: alkoholizm, religię, tożsamość kulturową...można by wymieniać bez końca. Mimo, iż poznajemy Edgara Minta bardzo dobrze, ze względu na ukazany w powieści wieloletni ciąg wypadków i zdarzeń, to ciężko było mi się z nim identyfikować i zrozumieć na jakiejkolwiek płaszczyźnie. Świat przedstawiony przez Brady'ego Udalla wydał mi się zbyt groteskowy, a sposób opisywania pewnych zdarzeń wyjęty spod sfery uczuć.

Zabierałam się do tej książki jak pies do jeża. Pożyczyłam ją z biblioteki już dawno temu, ale sięgnęłam po nią dopiero wtedy, gdy zaczął się zbliżać termin jej oddania, bez możliwości dalszej prolongaty.

Początek powieści zaczyna się dość niemrawo i nużąco. Trochę mnie to zniechęciło, na szczęście w miarę posuwania się akcji do przodu, zaczynała ona nabierać rozpędu. Nie...

„Gdybym musiał powiedzieć o swoim życiu tylko jedno zdanie, powiedziałbym to: kiedy miałem siedem lat, listonosz najechał mi na głowę. W hierarchii wydarzeń kształtujących osobowość nic nie może się z tym równać (…)”.

Tak rozpoczyna się historia, którą Brady Udall ironicznie zatytułował „Cudowne życie Edgara Minta”. I rzeczywiście życie Edgara obfitowało w najróżniejsze cuda i przypadki – przeżył bliskie spotkanie z kołem furgonetki, liczne obrażenia głowy, które regularnie następowały po tym wypadku, również nie skutkowały poważniejszymi konsekwencjami, nawet samobójczy skok w przepaść nie pozbawił Edgara życia ani nie uczynił go kaleką. Cud? Przypadek? Te dwa pytania jak echo pobrzmiewają w całej powieści.

Nie będę zdradzać szczegółów, ale droga życia Edgara nie jest usłana różami, wypadek z pocztową furgonetką to tylko początek przygód, w których trudno oczekiwać „happy endu”. I zastanawiam się tylko czy więcej pecha ma Edgar, czy ci którzy się z nim stykają. Bo sam Edgar wychodzi w wielu opresji cało, a ból który niesie to ten doświadczony przez kogoś bliskiego obok. Z całej tej historii płynie jednak jedna ważna myśl – można znieść wszystko, jeśli w oddali widzi się jakiś sens swego istnienia, trzeba mieć powód, żeby być silnym czy żeby po prostu być. Koniecznie trzeba mieć taki powód.

z mojego bloga: http://zmiloscidoslowa.blogspot.com/2014/02/cudowne-zycie-edgara-minta-brady-udall.html

„Gdybym musiał powiedzieć o swoim życiu tylko jedno zdanie, powiedziałbym to: kiedy miałem siedem lat, listonosz najechał mi na głowę. W hierarchii wydarzeń kształtujących osobowość nic nie może się z tym równać (…)”.

Tak rozpoczyna się historia, którą Brady Udall ironicznie zatytułował „Cudowne życie Edgara Minta”. I rzeczywiście życie Edgara obfitowało w najróżniejsze...

Gdy przyszli po raz trzeci, właśnie skończyłem lekcje, to był pierwszy dzień po opuszczeniu izby chorych. Poza tym, że miałem złamany palec i kulałem, co demonstracyjnie podkreślałem, nic mi nie było. Starszy Spafford spytał, czy moglibyśmy gdzieś pójść i troszkę porozmawiać o Bogu. Powiedział, że ma co do mnie przeczucie, że ocalałem, bo jestem wyjątkową osobą i moim przeznaczeniem jest robienie wyjątkowych rzeczy.
Westchnąłem; tyle razy już to słyszałem.

Gdy przyszli po raz trzeci, właśnie skończyłem lekcje, to był pierwszy dzień po opuszczeniu izby chorych. Poza tym, że miałem złamany palec i kulałem, co demonstracyjnie podkreślałem, nic mi nie było. Starszy Spafford spytał, czy moglibyśmy gdzieś pójść i troszkę porozmawiać o Bogu. Powiedział, że ma co do mnie przeczucie, że ocalałem, bo jestem wyjątkową osobą i moim...

Jedna z najpiękniejszych książek które w życiu przeczytałam. Poruszająca.

Jedna z najpiękniejszych książek które w życiu przeczytałam. Poruszająca.

łdz

łdz

Okładka
Apacz
skąd
prezent od znajomej z LC
moja opinia
Ja,tam nie lubiłem bawić się w Indian.
Ale,książki takie to owszem.XChętnie pocvzytam.Mądra była,taka z przesłaniem.
Były tu piękne krajobrazy,myszołów.
I mormoni,ale ich nie lubiłem.

Okładka
Apacz
skąd
prezent od znajomej z LC
moja opinia
Ja,tam nie lubiłem bawić się w Indian.
Ale,książki takie to owszem.XChętnie pocvzytam.Mądra była,taka z przesłaniem.
Były tu piękne krajobrazy,myszołów.
I mormoni,ale ich nie lubiłem.

Książka wysoko literacka. Napisana bardzo dobrym językiem. Wyróżniająca się również fabułą.

Książka wysoko literacka. Napisana bardzo dobrym językiem. Wyróżniająca się również fabułą.