Spoglądanie za siebie nie musi przypominać powtórnie przeżywanych snów z czasów młodości. To nie jest opowieść w której walka dobra ze złem trwa tylko po to, aby to pierwsze ostatecznie zwyciężyło. Dlatego lubię, kiedy o dochodzeniu do dojrzałości nie pisze się nonszalancko. Uchwycenie ducha czasów to wielka sztuka i nie każdemu udaje się wiernie odzwierciedlić zależności pomiędzy tym co prywatne a tym, co publicznie nas otaczając nadaje charakter epoki w której żyjemy. Początki życia Doris Lessing przypadają na lata II wojny światowej i okres ją poprzedzający. Oczywiście można by uważać, że angielska pisarka trafiła w tym wojennym piekle na wyjątkowo sprzyjające okoliczności, w końcu nie mieszkała w Europie ale w pozostającej z dala od zawieruchy południowej Afryce. Jednak to tylko pozory, bo kto tylko się dobrze wczuje w klimat opisywanych przez Lessing wydarzeń ten pozna, że rewolucję można mieć nie tylko wokół siebie ale też w swoim wiecznie poszukującym sercu.

Zwierzenia noblistki wydały mi się próbą balansowania pomiędzy zuchwałością a intymnością. Tak wiele tu uczuciowej ekwilibrystyki na tle często krępującej prywatności, graniczącej wręcz z ekshibicjonizmem. Nie chcę nikogo oceniać, nie mam do tego prawa. Postępowanie i poglądy Doris Lessing w dużej mierze naznaczone były piętnem czasów w których przyszło jej żyć. Prawo. Zasady. To wszystko było tak krępujące, że aż się dziwię jej dużej wytrwałości. Wierzę, że dziewczyna z farmy zrobiła i tak wystarczająco dużo aby przełamać otaczające ją stereotypy a jej wkład w nauczanie rozpoznawania przez ludzi swoich uczuć jest niebagatelny. A jeśliby ktokolwiek miał coś przeciwko jej miłościom, to niech najpierw się zastanowi nad swoim życiem i nad tym, jak skomplikowane ono pisze scenariusze.

W co wierzyła Doris Lessing? Zapewne w równość, nie da się tego ukryć zarówno w tej, jak i w pozostałych napisanych przez nią książkach. Motywem przewodnim tej autobiograficznej powieści niech więc zostaną równouprawnienie do spółki z egalitaryzmem. Oczywiście nie trzeba już tym samym wspominać o sprawiedliwości, którą Lessing nosiła głęboko w sercu. Ponieważ wydaje mi się, że jej działania tak często były nacechowane emocjonalnością, że to właśnie serce zaczęło rządzić rozumem. Nuda i bunt. Te dwa nierozłączne elementy życia stanowiły motory napędowe, kształtujące jej życiową postawę. Drugi bez tego pierwszego nie był możliwy. Dlatego też określiłbym historię młodej pisarki jako momentami romantyczny poemat z dużą dozą rewolucyjności.

Droga do osiągnięcia pewności siebie kosztowała Doris Lessing wiele wyrzeczeń. Surowość czasów jej w tym nie pomagała a narzekanie nie było w jej stylu. Walczyła o wolny od rasizmu świat i myślę, że z upływem życia zaczęła w tym celu wykorzystywać swój cały pisarski potencjał. Były też chwile, kiedy wierząc w utopię obrała niewłaściwy z punktu widzenia naszych czasów kierunek. Historia jej to wybaczy. Zresztą moim zdaniem stanowiło to jedynie epizod długiego i poświęconego prawdzie życia. Czego mi będzie brakować po tej wyprawie na szlaki wewnętrznej przebudowy jednej z największych pisarek? Trawiastego weldu i afrykańskich przestrzeni, przycupniętej na skraju buszu wielkiej odwagi. Ponieważ Doris Lessing zawsze cechowała dyscyplina i umiejętność dystansowania się od otaczającej ją rzeczywistości.

Spoglądanie za siebie nie musi przypominać powtórnie przeżywanych snów z czasów młodości. To nie jest opowieść w której walka dobra ze złem trwa tylko po to, aby to pierwsze ostatecznie zwyciężyło. Dlatego lubię, kiedy o dochodzeniu do dojrzałości nie pisze się nonszalancko. Uchwycenie ducha czasów to wielka sztuka i nie każdemu udaje się wiernie odzwierciedlić zależności...

Bardzo mądra książka.

Z łatwością można zauważyć, że Lessing napisała ją po to, by opowiedzieć czytelnikowi o tym jak naprawdę było w czasach jej młodości, pokazać Afrykę od wewnątrz ale równocześnie oczyma imigrantki. Chciała przedstawić nam, odbiorcom, pewną historię, ale również zrozumieć pewne jej aspekty. Nie jest to licha autobiografia, która skupia się jedynie na odczuciach autorki i powierzchownych sprawach, które miały okazję dziać się w opisywanym czasie. Wręcz przeciwnie. Dostajemy garść informacji o samej Lessing, jej rodzinie, bliskich, kochankach, współpracownikach i znajomych (choć nie zawsze wiemy o kim tak naprawdę mowa, bo imiona są miejscami zmienione, innym razem czytamy, że osoba ta jest teraz ważną osobistością i autorka nie ujawni personaliów),jak również o kraju, w którym się wychowała, stosunkach panujących pomiędzy rdzennymi mieszkańcami, a imigrantami, popularnych w tamtych czasach zabawach, sposobach spędzania czasu, potrawach itp. Mądra, wartościowa, rzetelna.

Bardzo mądra książka.

Z łatwością można zauważyć, że Lessing napisała ją po to, by opowiedzieć czytelnikowi o tym jak naprawdę było w czasach jej młodości, pokazać Afrykę od wewnątrz ale równocześnie oczyma imigrantki. Chciała przedstawić nam, odbiorcom, pewną historię, ale również zrozumieć pewne jej aspekty. Nie jest to licha autobiografia, która skupia się jedynie na...

Tak, na Doris Lessing można zawsze liczyć. "Pod skórą" to nie tylko relacja jej ciekawego życia, opisanego z dystansem, bez wybielania siebie. To przede wszystkim ciekawa refleksja nad własnym życiem

Tak, na Doris Lessing można zawsze liczyć. "Pod skórą" to nie tylko relacja jej ciekawego życia, opisanego z dystansem, bez wybielania siebie. To przede wszystkim ciekawa refleksja nad własnym życiem

"Pod skórą" jest tomem I autobiografii Doris Lessing do roku 1949. Swoją przygodę z Doris Lessing, pisarką brytyjską i laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2007 roku, postanowiłam rozpocząć od jej autobiografii i okazało się to wspaniałą przygodą. Zaczynając czytać nastawiłam się bardziej na "suche informacje", a tutaj wielkie zaskoczenie, gdyż książka oprócz tego, że jest autobiografią jest też świetną powieścią. Napisana jest zupełnie innym stylem, niż biografie czy też autobiografie, które do tej pory przeczytałam. Czyta się bardzo przyjemnie, z wielką ciekawością i małym niedowierzaniem, gdyż Doris Lessing miała dość intrygujące, burzliwe i fascynujące życie w egzotycznej scenerii.

Doris Lessing urodziła się w Persji w 1919 roku i tam spędziła swoje wczesne dzieciństwo (zmarła w wieku 94 lat 17 listopada tego roku). Gdy miała kilka lat, jej ojciec, bankowiec kupił farmę w Rodezji Południowej, brytyjskiej koloni w południowej Afryce. Tam też Doris dorastała. Miała młodszego brata Henriego. Z matką łączyły Doris, począwszy już od dziecka trudne stosunki i nigdy nie umiała się z nią dogadać i porozumieć. Ojciec, takie odniosłam wrażenie, że był dla niej obojętny i nie miał większego wpływu. Dla Doris zawsze był i taki pozostał do swojej śmierci "ofiarą" pierwszej wojny światowej.

Autorka pozytywnie zaskoczyła mnie swoją do bólu szczerością. Doris miała wielki dar przelewania na papier swoich myśli i emocji, przychodziło jej to z wielką łatwością. Trafiała w sedno, nazywała rzeczy po imieniu. Ujęła mnie swoją wylewnością i odwagą. Bez skrupułów opisała swoich licznych kochanków i bujne życie seksualne, jak porzuciła męża i dwójkę małych dzieci. Nie każdy odważyłby się takie fakty i niektóre szczegóły w taki bezstronny sposób opisać, jak zrobiła to Lessing.

"Pod skórą" jest książką wielowarstwową, oprócz historii swojego życia, opisanego w pięknym stylu, w formie powieści, pisarka przedstawiła swoje przekonania polityczne, zachwycenie komunizmem, tchnęła w książkę ducha przeszłości. W treści często odnosiła się do swoich powieści i opowiadań. Jednakże autobiografie trudno oceniać, mi się spodobała, uważam, że ta książka jest wspaniała, gdyż wywołuje emocje i daje dużo do myślenia, a takie cechy sprawiają, że książka jest wartościowa i warto przeczytać.

www.lifestyllook.blogspot.com

"Pod skórą" jest tomem I autobiografii Doris Lessing do roku 1949. Swoją przygodę z Doris Lessing, pisarką brytyjską i laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2007 roku, postanowiłam rozpocząć od jej autobiografii i okazało się to wspaniałą przygodą. Zaczynając czytać nastawiłam się bardziej na "suche informacje", a tutaj wielkie zaskoczenie, gdyż książka oprócz...

Szczera do bólu.
"Pod skórą" jest autobiografią laureatki literackiej nagrody Nobla, Doris Lessing. Tom pierwszy dotyczy dzieciństwa spędzonego w Persji, Anglii i dzieciństwa przeżytego w Afryce. Pod koniec książki poznajemy wiele szczegółów i faktów z z jej pierwszego i drugiego małżeństwa. Poznajemy również kulisy jej romansu z komunizmem i jej działalnością w tego typu organizacjach.

Ciężko jest skomentować i ocenić czyjąś autobiografię. Książka jest połączeniem faktów z życia pisarki jak i jej niezwykłego talentu literackiego.

Książkę czyta się z zapartym tchem, ale bardzo powoli i dokładnie. Trzeba ja analizować, zastanowić się czasami nad tym, co autorka próbuje nam przekazać. Trzeba ją po prostu czytać.
Jest do bólu szczera. Opisuje wszystko, łącznie z chęcią usunięcia pierwszej ciąży, porzucenia męża z dwójką dzieci, faktem niekochania drugiego małżonka. Nie pomija również błahych spraw dotyczących na przykład higieny osobistej.
W książce zawarte są również jej przekonania polityczne, początkowa fascynacja komunizmem, które czasem stają się męczące dla czytelnika, głównie ze względu na szczegółowości opisów.

Po lekturze tej książki, nie dziwię się, że Doris Lessing jest laureatką literackiej nagrody Nobla. Ma niezwykły styl pisania i dar przelewania na papier swoich myśli, emocji i uczuć.

Na PLUS:

- szczerość autorki
- piękny styl pisania
- wszystkie fakty ze swojego życia opisuje w sposób niezwykły, tworząc nie tyle autobiografię co powieść
- wiernie oddaje klimat czasów, miejsc i charakter ludzi
- zmusza do przemyśleń
- wydarzenia przedstawia w sposób bezstronny, nie wybiela się, nie rozgrzesza

Na MINUS:

- ilość szczegółów czasami przytłacza czytelnika
- poświęcenie bardzo dużo czasu fascynacji komunizmem, co czasami jest męczące w odbiorze

Więcej recenzji książek:
wwolnymczasieczytam.blogspot.com

Szczera do bólu.
"Pod skórą" jest autobiografią laureatki literackiej nagrody Nobla, Doris Lessing. Tom pierwszy dotyczy dzieciństwa spędzonego w Persji, Anglii i dzieciństwa przeżytego w Afryce. Pod koniec książki poznajemy wiele szczegółów i faktów z z jej pierwszego i drugiego małżeństwa. Poznajemy również kulisy jej romansu z komunizmem i jej działalnością w tego typu...

polecam, czyta się dobrze, dużo informacji

polecam, czyta się dobrze, dużo informacji

Bardzo ciekawa, obejmująca pierwsze 30 lat życia pisarki biografia. Porusza szczegółowo temat życia w brytyjskiej kolonii w Rodezji Południowej, jej klimat i atmosferę, przyrodę, ale także problem dyskryminacji rasowej, polityki mocarstwa wobec kolonii i narodzin komunizmu w Afryce jako antidotum na sytuację społeczno-polityczną. W to tło wplecione jest życie Lessing, jej rodzice pokaleczeni psychicznie i fizycznie przez I wojnę światową, jej konflikt z matką,traumatyczne życie w szkole przyklasztornej Dominikanek, pierwsza praca, próby pisania, odgłosy II wojny światowej, małżeństwo, dzieci, romans z komunizmem i pragnienie wyjazdu do lepszego, jak uważała życia w Londynie.

Bardzo ciekawa, obejmująca pierwsze 30 lat życia pisarki biografia. Porusza szczegółowo temat życia w brytyjskiej kolonii w Rodezji Południowej, jej klimat i atmosferę, przyrodę, ale także problem dyskryminacji rasowej, polityki mocarstwa wobec kolonii i narodzin komunizmu w Afryce jako antidotum na sytuację społeczno-polityczną. W to tło wplecione jest życie Lessing, jej...

Czyta się tę autobiografię jak najlepszą powieść. I nie ma w tym nic dziwnego, bo życie Doris Lessing mogłoby posłużyć za kanwę wielu interesujących książek, a styl, jakim pisarka się posługuje, jest jednocześnie wysoki i bardzo przystępny (co dziś należy w literaturze do rzadkości).

Noblistka ujęła mnie szczerością i połączeniem faktów z literackim pięknem wypowiedzi. W pierwszym tomie wspomina przede wszystkim dzieciństwo i pierwszą młodość, o której na pewno można powiedzieć, że była durna i chmurna. Pod koniec książki poznajemy wiele szczegółów z pierwszego i drugiego małżeństwa oraz z wielkiego, burzliwego romansu pisarki z komunizmem.

Bardzo interesujące są także fragmenty mówiące o przodkach autorki, jej pierwszych ważnych lekturach, skomplikowanych relacjach z matką, blaskach i cieniach macierzyństwa.

"Pod skórą" to na pewno niezwykle cenna lektura dla miłośników twórczości Doris Lessing, gdyż zawiera wiele szczegółowych i interesujących informacji o utworach pisarki, jej politycznych poglądach i wrażliwym spojrzeniu na społeczne problemy.
Książkę polecam jednak wszystkim, gdyż jest ona wspaniale napisaną opowieścią o życiu i sprawach bliskich każdemu myślącemu człowiekowi.

Czyta się tę autobiografię jak najlepszą powieść. I nie ma w tym nic dziwnego, bo życie Doris Lessing mogłoby posłużyć za kanwę wielu interesujących książek, a styl, jakim pisarka się posługuje, jest jednocześnie wysoki i bardzo przystępny (co dziś należy w literaturze do rzadkości).

Noblistka ujęła mnie szczerością i połączeniem faktów z literackim pięknem wypowiedzi. W...

Ciekawy obraz świata umiejętnie i skonstruowany przez osobę, która kocha życie i samą siebie.

Jest więc dzieciństwo w Rodezji, smakowanie samodzielności, wybory polityczne i osobiste. Dzieci, mężczyźni, rozwody, miłostki i romanse.

Tę autobiografię dobrze się czyta, choć np. wtręty polityczne były dla mnie nużące. Poruszanie kwestii nierówności społecznej, złego traktowania rdzennej ludności dziś - być może z powodu wieloletniego nagłaśniania tych problemów i związanych z tym przesytem - nuży. Za to zachwycić potrafi plastyczność opisów, przywoływanie smaków, dźwięków, zapachów - nadzwyczajna pamięć i nadzwyczajna umiejętność ubrania jej w słowa.

W pierwszej części znajdziemy wiele nadzwyczajnych obrazów: kilkudniowe podróże kolejowe, portrety rodziców, cudowną codzienność. I dojmujący smutek spowijający życie ludzie przeklętych przez wojnę światową. Autorka potrafi wzruszyć, zaskoczyć, wreszcie ukłuć. Np. gdy pisze o starzejących się rodzicach, decyzjach co dzieci.

W swej szczerej otwartości być może posuwa się za daleko. Nie mnie: wychowanej w innych czasach, w innym systemie wartości to oceniać.

"Pod skórą" to niewątpliwie odważna autobiografia, która przyniesie czytelnikowi sporo wiedzy o miejscach, czasach, a przede wszystkim o ludziach. Do tej grupy zaliczyć można i siebie. Nie waham się tego uczynić.

Ciekawy obraz świata umiejętnie i skonstruowany przez osobę, która kocha życie i samą siebie.

Jest więc dzieciństwo w Rodezji, smakowanie samodzielności, wybory polityczne i osobiste. Dzieci, mężczyźni, rozwody, miłostki i romanse.

Tę autobiografię dobrze się czyta, choć np. wtręty polityczne były dla mnie nużące. Poruszanie kwestii nierówności społecznej, złego...

W trakcie czytania poczułam się jak wnuczka babki Doris. Ciekawe i burzliwe miała dzieciństwo i młodość, bo i czasy wtedy były trudne. Nie spodziewałam się, że była aż tak wyzwoloną kobietą. Pewnych jej życiowych wyborów nie potrafię jednak zrozumieć i przez to straciła część mojej sympatii. Mam nadzieję , że zrehabilituje się w moich oczach w 2. tomie swojej biografii.

W trakcie czytania poczułam się jak wnuczka babki Doris. Ciekawe i burzliwe miała dzieciństwo i młodość, bo i czasy wtedy były trudne. Nie spodziewałam się, że była aż tak wyzwoloną kobietą. Pewnych jej życiowych wyborów nie potrafię jednak zrozumieć i przez to straciła część mojej sympatii. Mam nadzieję , że zrehabilituje się w moich oczach w 2. tomie swojej biografii.