Czegoś w tej powieści brakuje. Autor potrafi zawiązać fabułę, splątać losy bohaterów, powiązać je z wielkimi wydarzeniami epoki (czasy wojen perskich),a jednak... Nie znalazłem iskry, ognia, uczuć, emocji. Książka poprawnie napisana, ale nie porywa, momentami nuży. Po prostu, zabrakło talentu literackiego. Niestety, to nie pierwsza powieść V.M. Manfrediego, po której lekturze odniosłem podobne wrażenie.
Co do znajomości realiów epoki, Autor odrobił lekcję jeśli chodzi o kwestie polityczne czy ustrojowe. Wiele konkretnych, pomniejszych nawet wydarzeń zamieszczonych w fabule oparł na relacjach źródeł. Obraz Sparty i jej społeczeństwa nawiązuje wprawdzie bardziej do „czarnej legendy” tego państwa, ale to prawo i wybór twórcy. Nieprzyjemnym zgrzytem wybrzmiały natomiast pewne drobiazgi, chociażby wysyłane czy odbierane przez bohaterów listy spisane na... pergaminie. Albo wzmianki o strzemionach, z których korzystają jeźdźcy. Niestety, to anachronizmy nie pasujące do epoki (zarówno pergamin jak i strzemiona pojawiły się kilkaset lat później).

Czegoś w tej powieści brakuje. Autor potrafi zawiązać fabułę, splątać losy bohaterów, powiązać je z wielkimi wydarzeniami epoki (czasy wojen perskich),a jednak... Nie znalazłem iskry, ognia, uczuć, emocji. Książka poprawnie napisana, ale nie porywa, momentami nuży. Po prostu, zabrakło talentu literackiego. Niestety, to nie pierwsza powieść V.M. Manfrediego, po której...

"... prawdziwy wojownik to prawdziwy mężczyzna, a prawdziwy mężczyzna ma twarde mięśnie, jasny umysł, a także serce. Jeśli brakuje jednej z tych rzeczy, osłaniająca cię zbroja jest tylko pustą skorupą."
Przepiękna historia dwóch braci. Troszeczkę rozczarowało mnie zakończenie. Ale generalnie uwielbima Spartan.

"... prawdziwy wojownik to prawdziwy mężczyzna, a prawdziwy mężczyzna ma twarde mięśnie, jasny umysł, a także serce. Jeśli brakuje jednej z tych rzeczy, osłaniająca cię zbroja jest tylko pustą skorupą."
Przepiękna historia dwóch braci. Troszeczkę rozczarowało mnie zakończenie. Ale generalnie uwielbima Spartan.

Moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem. Początek powieści zachęcający - trochę w stylu Christiana Jacq'a czy Davida Gemmell'a. Piękne opisy przyrody Peloponezu, Azji Mniejszej, dobrze ujęte sceny batalistyczne. W lekturze wyczuwa się wyraźnie inspirację eposami Homera i "Dziejami" Herodota. Sporo patetycznych wypowiedzi, interwencji sił nadprzyrodzonych, proroczych snów, spełniających się wyroczni - te akurat uważam za uprawnione elementy stylu; tak postrzegali świat ludzie starożytni: to, co materialne łączyło się z duchowym (magicznym). Jednak w miarę czytania zaczynają irytować zbyt szybkie przeskoki akcji, zagęszczenie wątków, nagłych metamorfoz bohaterów - forma zaczyna wymykać się z rąk autorowi; traci on jakby kontrolę nad opowieścią. Pod koniec książkę czytałem już nieco na siłę, nie chcąc odkładać niedokończonej.

Moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem. Początek powieści zachęcający - trochę w stylu Christiana Jacq'a czy Davida Gemmell'a. Piękne opisy przyrody Peloponezu, Azji Mniejszej, dobrze ujęte sceny batalistyczne. W lekturze wyczuwa się wyraźnie inspirację eposami Homera i "Dziejami" Herodota. Sporo patetycznych wypowiedzi, interwencji sił nadprzyrodzonych, proroczych snów,...

okładka
wygodny chociaż ?
skąd
od znajomej z LC
moja opnia
O to było o Sparcie,byli też Persowie.
Dwaj bracia,nie było romantycznego wątku.Oni,dużo walczyli.
Jechali na koniach.

okładka
wygodny chociaż ?
skąd
od znajomej z LC
moja opnia
O to było o Sparcie,byli też Persowie.
Dwaj bracia,nie było romantycznego wątku.Oni,dużo walczyli.
Jechali na koniach.

Nie jest to dokładnie moja bajka, ale nie mogę odmówić autorowi sprawności w opowiadaniu jak i wiedzy historycznej. Książkę czyta się szybko, nie ma jakiś dłużyzn. Zwarta i klarowna opowieść.
To historia dwóch, rozdzielonych braci, potomków spartańskiej rodziny arystokratycznej. W tle obyczaje spartańskie, wojna z Persami, Leonidas i Termopile.
Jakby ktoś szukał odpowiedniej lektury na plażę w Grecji podczas wakacja to jest idealna propozycja.

Nie jest to dokładnie moja bajka, ale nie mogę odmówić autorowi sprawności w opowiadaniu jak i wiedzy historycznej. Książkę czyta się szybko, nie ma jakiś dłużyzn. Zwarta i klarowna opowieść.
To historia dwóch, rozdzielonych braci, potomków spartańskiej rodziny arystokratycznej. W tle obyczaje spartańskie, wojna z Persami, Leonidas i Termopile.
Jakby ktoś szukał...

Żadne epokowe dzieło, ale czyta się miło. Autor ponoć jest fachowcem od starożytności więc drobiazgi życia codziennego brałem za dobra monetę. Historycznie - I i II wojna perska. Delikatnie posmarowane greckim realizmem magicznym.

Żadne epokowe dzieło, ale czyta się miło. Autor ponoć jest fachowcem od starożytności więc drobiazgi życia codziennego brałem za dobra monetę. Historycznie - I i II wojna perska. Delikatnie posmarowane greckim realizmem magicznym.

„Głęboko wszakże jestem przekonany, że tylko rozpaczliwy czyn może wyciągnąć człowieka z rozpaczliwej sytuacji”*.

Opowieść o wielkiej Sparcie, w której bycie wojownikiem stanowiło jedyną możliwość dla jej mieszkańców płci męskiej. Jeśli dziecko nie nadawało się do takiego życia, zgodnie z prawem porzucano je w lesie na pewną śmierć. Taki los spotyka Klejdemosa – niemowlaka z chromą stopą. Jest on jednak silny, zanim znajdą go wilki, jego płacz usłyszy żyjący nieopodal stary helota, który z sobie tylko znanych powodów przygarnie go i nada mu imię Talos. Chłopiec dorośnie wśród niewolnych mieszkańców Grecji, nie wiedząc, że w niedalekiej Sparcie żyje jego prawdziwa rodzina.

Oczywiście kiedy już osiągnie pełnoletniość, spotka swojego brata, odezwie się w nim zew krwi i w końcu będzie musiał zdecydować, czy jest jednym z tych, którzy przygarnęli go ofiarując miłość, czy jednym ze Spartan, którzy takich jak on skazują na pożarcie przez wilki.

Wszystko dzieje się w czasach, gdy Grecji zagrażają Persowie, a słynna bitwa pod Termopilami ma wielkie (ale nie decydujące) znaczenie w książce pana Manfrediego. Właściwie heroiczna śmierć trzystu Spartan stanowi punkt zwrotny w powieści i w życiu głównego bohatera.

Autor ma ogromną wiedzę o czasach, o jakich pisze. Wszystko przedstawia bardzo dokładnie, z dbałością o szczegóły. Daje nam pełny obraz Sparty i całej Grecji, przedstawia ludzi żyjących w tamtych czasach, ich zachowania i motywy nimi kierujące. Może brzmi to bardzo dobrze, ale bardziej przypomina nudną lekcję historii niż (jak zachęcają nas słowa na okładce) pasjonującą powieść przygodową. Nie ma w tym pasji, nie ma emocji, pan Manfredi nie potrafi wciągnąć w historię, którą przedstawia. Nie ma polotu. Jest po prostu nudna, zbita ściana tekstu, która może spodobać się pasjonatom tamtych czasów. Dialogi także nie wyszły najlepiej, są jakby odrealnione, mało wiarygodne, jak w kiepskiej sztuce teatralnej.

Fabuła? Chociaż co najmniej w dwóch miejscach byłem pozytywnie zaskoczony zwrotami akcji, to w większości jest prosta jak konstrukcja cepa. Natomiast bardzo dobrze wychodzi autorowi próba ukazania przemiany wewnętrznej, jaka zachodzi w głównym bohaterze, jego walki z samym sobą, ze swoim pochodzeniem, wychowaniem i przeznaczeniem. To samo tyczy się spartańskiej rodziny Klejdemosa/Talosa. Brat, ojciec, matka – tę trójkę pisarz także bardzo dobrze „skonstruował”, aż chce się czytać o przeżyciach, uczuciach, jakie się w nich kotłują, emocjach, które nimi targają. Gdyby tylko cała powieść nie nudziła tak bardzo…

Generalnie nie jest dobrze. Sięgnąłem po „Spartanina” mając w pamięci bardzo dobrą trylogię tegoż autora traktującą o Aleksandrze Wielkim, dobrze czytało mi się także jego „Ostatni legion”. Tym razem jednak musiałem przyznać się do niepowodzenie przy wyborze lektury. Cóż, zdarza się i tak…

5/10

malynosorozec.blogspot.com
---
* Valerio Massimo Manfredi, „Spartanin”, przeł. Joanna Kluza, wyd. Książnica, s. 146.

„Głęboko wszakże jestem przekonany, że tylko rozpaczliwy czyn może wyciągnąć człowieka z rozpaczliwej sytuacji”*.

Opowieść o wielkiej Sparcie, w której bycie wojownikiem stanowiło jedyną możliwość dla jej mieszkańców płci męskiej. Jeśli dziecko nie nadawało się do takiego życia, zgodnie z prawem porzucano je w lesie na pewną śmierć. Taki los spotyka Klejdemosa –...

Pomysł na fabułę był świetny (porzucony Spartiata, walka ,,300” o Termopile, walka o wolność Helotów),niestety, w tak krótkiej powieści nie da się przedstawić tak długiej historii i zbyt szybka akcja jest rwana, chaotyczna i niespójna. Dla odmiany, dialogi są za długie. Zmarnowany potencjał.

Pomysł na fabułę był świetny (porzucony Spartiata, walka ,,300” o Termopile, walka o wolność Helotów),niestety, w tak krótkiej powieści nie da się przedstawić tak długiej historii i zbyt szybka akcja jest rwana, chaotyczna i niespójna. Dla odmiany, dialogi są za długie. Zmarnowany potencjał.

Nie mogę się do niczego przyczepić.

Nie mogę się do niczego przyczepić.

...

...