Tajemnica królestwa

Podążając za świadkami męki pańskiej. Dzieje Chrystusa to wdzięczny temat dla literatury czy kina (najśmieszniejsze jest to, że antyklerykał - Luis Bunuel w 1959 r. objawił światu ,,Nazarina'' - kręcąc najpiękniejszy film o Jezusie w historii kina!). Mika Waltari zbliżeniowo opowiada się za mistrzami kina - chadzając ścieżkami świętych, przeglądając wielkie czyny i cuda w Jerozolimie, gdzie zmarli powstali z grobu, chromi zaczęli chodzić, a ślepcy widzieć. Żydowski król okazał się zwykłym człowiekiem, dlatego, o ironio, żydzi uznali go za bałwochwalca i oszusta. Założę się, że Jezus w dzisiejszych czasach pozostałby kontrowersyjną postacią, która wzbudzałaby rebelie i powstania przeciwko królom - politykom. Wbrew obiegowej opinii, to nie Kościół czyni, że ludzie wierzą czy nie w chrześcijańskiego Boga. W syna Najwyższego czy Marię z Nazaretu. Lecz przekonanie o czymś, że człowiek to coś więcej niż glina, z której został ulepiony.

Mika Waltari zbliża się do biblioteki Aleksandryjskiej. Wypłaszczając na plan pierwszy przepowiednie i proroctwa. Nasz protagonista śledzi z zapartym tchem drogę krzyżową. A później nieoczekiwane zmartwychwstanie, które dla wielu niedowiarków, to czysta blaga, oszustwo i dowcip z czarnej komedii. Jedni doświadczyli objawienia i możliwości uzdrawiające od samego króla z królestwa niebieskiego, inni raczej pozostali sceptyczni, i otrzymujemy sceny, gdzie wprost ludzie drwią z Jezusowej wielkości oraz misji. Nasz ateista w roli głównej coraz mocniej umacnia się w przekonaniu, że Chrystus istniał (nie był wybrykiem zbiorowej halucynacji), a jego nauki nie poszły na marne. Chwilami czuć ciężar powieści - ceglane rozmiary. Ale zaskakuje interesującymi personami kobiecymi, które miały spory udział w czasach Chrystusa. Jednocześnie Mika Waltari unika teorii spiskowych i dziwnych insynuacji, jakoby Jezus poślubił kobietę (!). To nie jest literatura z cyklu ,,Ostatnie kuszenie Chrystusa'', gdzie autor zainscenizował, że Jezus walczył z pożądaniem czy pokusami cielesnymi.

Podążając za świadkami męki pańskiej. Dzieje Chrystusa to wdzięczny temat dla literatury czy kina (najśmieszniejsze jest to, że antyklerykał - Luis Bunuel w 1959 r. objawił światu ,,Nazarina'' - kręcąc najpiękniejszy film o Jezusie w historii kina!). Mika Waltari zbliżeniowo opowiada się za mistrzami kina - chadzając ścieżkami świętych, przeglądając wielkie czyny i cuda w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękny przykład marnowania literackiego talentu.

Piękny przykład marnowania literackiego talentu.

Pokaż mimo to

Szkoda czasu....

Szkoda czasu....

Pokaż mimo to

Początek ciekawy, do mniej więcej połowy czyta się nieźle, pod koniec trochę irytująca

Początek ciekawy, do mniej więcej połowy czyta się nieźle, pod koniec trochę irytująca

Pokaż mimo to

Krótko i zwięźle: tajemnica Królestwa. Królestwo z dużej, więc już coś wiadomo: że miejscem akcji jest Judea i Galilea, że toczy się ona u schyłku panowania cesarza Tyberiusza, że wśród bohaterów drugoplanowych znajdziemy kilka kobiet o imieniu Maria, ze dwóch mężczyzn o imieniu Szymon i grono innych postaci znanych od tysiąca kilkuset lat. A kto jest bohaterem pierwszoplanowym? Przedstawia się on już od pierwszego zdania, więc nie zdradzę nic niepotrzebnie, gdy napiszę, że jest to młody, zamożny Rzymianin trudniący się poszukiwaniem, nie bez przerw na rozrywki. Czego poszukuje? Żebyż to on sam wiedział! Wszystko napisane nie bez humoru, stylem lekkim, bliskim tyleż "Egipcjaninowi Sinuhe", co kryminałom z komisarzem Palmu. A co do oceny powieści jak całości... Cóż, moim zdaniem wyjście z Egiptu, gdzie czuł sie tak doskonale, Waltariemu nie posłużyło.

Krótko i zwięźle: tajemnica Królestwa. Królestwo z dużej, więc już coś wiadomo: że miejscem akcji jest Judea i Galilea, że toczy się ona u schyłku panowania cesarza Tyberiusza, że wśród bohaterów drugoplanowych znajdziemy kilka kobiet o imieniu Maria, ze dwóch mężczyzn o imieniu Szymon i grono innych postaci znanych od tysiąca kilkuset lat. A kto jest bohaterem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Aż niewiarygodne, że napisał to Mika Waltari. Rozczarowanie roku. Może w przyszłości będzie drugie podejście.

Aż niewiarygodne, że napisał to Mika Waltari. Rozczarowanie roku. Może w przyszłości będzie drugie podejście.

Pokaż mimo to

Czas po ukrzyżowaniu Chrystusa. Jak dla mnie, zbyt wiele akcji dzieje się "w głowie bohatera". Interesująca fabuła niezbyt interesująco opisana.

Czas po ukrzyżowaniu Chrystusa. Jak dla mnie, zbyt wiele akcji dzieje się "w głowie bohatera". Interesująca fabuła niezbyt interesująco opisana.

Pokaż mimo to

Patrycjusz Marek, obywatel rzymski. Przebywa w Aleksandrii i okolicach, gdzie prowadzi dysputy filozoficzne z przedstawicielami różnych grup społecznych. Tak to wygląda przez całą książkę. Gdyby to jeszcze wnosiło coś sensownego jak np. w przypadku Georga Orwella to rozumiem, ale tu jest wręcz odwrotnie! Nic ze sobą nie wnosi! Według mnie jeśli ktoś ma ochotę na "książkę do spania" to ta nadaje się idealnie. Jest nudna, nic się nie dzieje, a same listy nie wnoszą nic ciekawego! Można tej książki używać zamiast kołysanki. Równie dobrze będzie pomagała zasnąć!

Patrycjusz Marek, obywatel rzymski. Przebywa w Aleksandrii i okolicach, gdzie prowadzi dysputy filozoficzne z przedstawicielami różnych grup społecznych. Tak to wygląda przez całą książkę. Gdyby to jeszcze wnosiło coś sensownego jak np. w przypadku Georga Orwella to rozumiem, ale tu jest wręcz odwrotnie! Nic ze sobą nie wnosi! Według mnie jeśli ktoś ma ochotę na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra powieść.

Bardzo dobra powieść.

Pokaż mimo to

Niesamowicie ciekawy pomysł na książkę i bardzo interesujące spojrzenie na historię Jezusa z perspektywy tamtych czasów. Powieść zupełnie odrywa czytelnika od myślenia o chrześcijaństwie, do jakiego przywykł, i pokazuje jak mogło wyglądać w swoich samych początkach. Niestety parę rzeczy powtarza się ciągle aż do znudzenia, a niektóre pomysły są trochę infantylne, niemniej jednak polecam przeczytanie książki, a sam nie omieszkam zabrać się za kolejne części.

Niesamowicie ciekawy pomysł na książkę i bardzo interesujące spojrzenie na historię Jezusa z perspektywy tamtych czasów. Powieść zupełnie odrywa czytelnika od myślenia o chrześcijaństwie, do jakiego przywykł, i pokazuje jak mogło wyglądać w swoich samych początkach. Niestety parę rzeczy powtarza się ciągle aż do znudzenia, a niektóre pomysły są trochę infantylne, niemniej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to