Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako studentka często szukam zajęć dorywczych, dzięki którym będę miała pieniądze na własne, drobne wydatki. Zajmowałam się już wieloma rzeczami, nigdy jeszcze nie miałam możliwości zostać kelnerką. Praca wydawała mi się mało ciekawa i męcząca. Właśnie dlatego chciałam poznać bliżej doświadczenia dziewczyny, która została jedną z pań do obsługi.

Stephanie Danler napisała powieść "Sweetbitter" wiążąc fikcyjną postać z własnymi doświadczeniami z zawodu kelnerki i przelała je na papier. Książkę zaczęłam czytać w weekend, ale już na wstępie muszę powiedzieć, że męczyłam ją długo i raz nawet zasnęłam przy niej.

Fabuła powieści nie ma w sobie niczego, co mogłoby zainteresować czytelnika. Właściwie powieść to opisy wydarzeń, które miały miejsce w restauracji, w której zaczęła pracować główna bohaterka. Czytając czułam jakby jedynym miejscem akcji była właśnie ta restauracja, co nie byłoby problemem, gdyby cokolwiek ciekawego miało tam miejsce, gdyby choć jedna postać okazała się warta czasu, by ją poznać, jednak nie zainteresowała mnie żadna z nich.

Autorka na siłę chciała dodawać filozofię do swojej książki, swoje przemyślenia, które tak naprawdę niewiele wnosiły, a właśnie one sprawiały, że książka stawała się jeszcze mniej ciekawa. Miałam problem również z smaym prowadzeniem wydarzeń, gdyż akapit rozpoczynał się często dialogiem, który nagle bym urywany, by kończyć się dopiero pod koniec akapitu z przerwą na wypad w przyszłość. Co rozumiem pod tym stwierdzeniem? Są to zabiegi autorki, w których pokazuje ona jakby wydarzenia z przyszłości dla bohaterów, nie ma to jednak formy dziennika właśnie przez ten przerwany dialog, ciężko mi więc do końca ująć czym tak naprawdę jest.

Dawno nie czytałam książki, w której nie mogłabym się uchwycić niczego, co by mnie zmusiło do jej dalszej lektury. Tutaj męczyłam się i wręcz zmuszałam, by czytać dalej i jednak skończyć powieść i jej o niej napisać. Nie poprawiło się jednak wiele od pierwszych stu stron, więc jeśli styl i Wam również nie podejdzie to nie męczcie się. Chciałabym Wam napisać coś więcej, ale naprawdę od pół godziny siedzę i nie mogę zebrać myśli, by napisać cokolwiek więcej. Ta książka wypompowała ze mnie emocje. Nie wyobrażam sobie serialu na jej podstawie tak naprawdę... A powstał.

Jako studentka często szukam zajęć dorywczych, dzięki którym będę miała pieniądze na własne, drobne wydatki. Zajmowałam się już wieloma rzeczami, nigdy jeszcze nie miałam możliwości zostać kelnerką. Praca wydawała mi się mało ciekawa i męcząca. Właśnie dlatego chciałam poznać bliżej doświadczenia dziewczyny, która została jedną z pań do obsługi.

Stephanie Danler napisała...

Decyzja zapada



„Wojenna burza” to ostatni tom cyklu Victorii Aveyard, który rozpoczęła książka „Czerwona królowa”. Seria była wyjątkowo ciepło przyjęta wśród czytelników na całym świecie i wiele osób czekała na ostatni tom z wytęsknieniem. Serię zaczęłam czytać naprawdę późno, kiedy dowiedziałam się, że autorka przylatuje do Polski, ale od razu przypadła mi do gustu.



Wydawnictwo dało mi dość szybki termin na dodanie tej recenzji, więc wyjątkowo recenzję dwóch poprzednich tomów dodam po tej. To w ramach krótkiego wyjaśnienia, byście szukając nie byli zdziwieni brakiem wszystkich poprzednich wpisów. Postaram się na szybko zarysować moje wrażenia po książkach. O ile tom pierwszy naprawdę mi się spodobał, mimo lekkiej niechęci do głównej bohaterki, w tomie drugim według mnie poziom spadł. Czytanie szło mi wolniej, bo większość zachowań Mare doprowadzała mnie do szału. Wszystko jednak wróciło na właściwie tory w tomie trzecim, gdzie narracja została podzielona, a Mare zrozumiała pewne kwestie. Czas teraz, by chwilę poświęcić na tom czwarty i jak mówiła sama autorka na spotkaniu ostatni.



Trudna decyzja, którą podjął Cal sprawiła, że jego wspólna przyszłość z Mare nie będzie już taka sama. Maven wciąż chce Mare, nie podda się, zniszczy wszystko, by ją odzyskać. Cała trójka ma w sobie wiele z szaleńców, którzy teraz muszą porzucić to, co mają w sercu i skupić się na królestwie. Niestety jednak każde z nich ma inny pomysł na jego ustrój.



Najgrubsza książka w dorobku pisarki, bo jak sama mówiła, zawsze lubiła, gdy kolejne tomy miały więcej treści, szczególnie ostatnie. Nie dziwię się jej i nawet cieszę z tej ogromnej liczby stron. Powieść musi zakończyć pewną opowieść, która rozwijała się przez kilka książek. Mimo to nie zaprzeczę, że momentami czułam lekkie znużenie, gdyż autorka ma tendencję do tworzenia długich opisów, przemyśleń, w jej książkach więcej dzieje się w głowach bohaterów niż w dialogach, a także w akcji.



Czytanie „Wojennej burzy” pozwoliło mi wejść w umysły bohaterów, których wcześniej byłam bardzo ciekawa, pozwoliło dowiedzieć się, co też kryje się za ich wyborami i dlatego są, jacy są. To zdecydowanie podwyższa poziom powieści, szczególnie że jak wspominałam Mare nigdy nie była moją ulubioną bohaterką.



Jestem bardzo ciekawa, co autorka przygotuje dla swoich czytelników w kolejnych książkach i czy również okażą się takimi hitami. Mam nadzieję, że tak i mam nadzieję, że szybko trafią w nasze ręce. Jeśli jesteście fanami serii, to bierzcie ją w łapki i czytajcie, nie zawiedziecie się.

Decyzja zapada



„Wojenna burza” to ostatni tom cyklu Victorii Aveyard, który rozpoczęła książka „Czerwona królowa”. Seria była wyjątkowo ciepło przyjęta wśród czytelników na całym świecie i wiele osób czekała na ostatni tom z wytęsknieniem. Serię zaczęłam czytać naprawdę późno, kiedy dowiedziałam się, że autorka przylatuje do Polski, ale od razu przypadła mi do gustu.

...

Na początku tego roku obejrzałam serial Skam – wyróżniał go realizm, nieprzerysowane życie nastolatków. Ta książka przypomina mi ten serial. Jest prawdziwa, szczera – i właśnie dlatego warto ją poznać.

Na początku tego roku obejrzałam serial Skam – wyróżniał go realizm, nieprzerysowane życie nastolatków. Ta książka przypomina mi ten serial. Jest prawdziwa, szczera – i właśnie dlatego warto ją poznać.