Powieść czytana wiele razy - wiele lat temu, w czasach kiedy trudno było trafić na dobrą książkę dla młodzieży i młodych dorosłych. Ja wtedy byłam nią zachwycona.
Historia dwojga młodych ludzi, którym zaraz po poznaniu los płata figla i rozdziela ich na długi czas. Na szczęście jednak nie na zawsze.
Polecam wszystkim osobom zakochanym w książkach. Czasem trzeba na chwilę oderwać się od współczesnych powieści i wrócić do dawnych dobrych autorów.

Powieść czytana wiele razy - wiele lat temu, w czasach kiedy trudno było trafić na dobrą książkę dla młodzieży i młodych dorosłych. Ja wtedy byłam nią zachwycona.
Historia dwojga młodych ludzi, którym zaraz po poznaniu los płata figla i rozdziela ich na długi czas. Na szczęście jednak nie na zawsze.
Polecam wszystkim osobom zakochanym w książkach. Czasem trzeba na chwilę...

Sądzę, że gdybym trafił na tę powieść jakieś 12-14 lat temu, zachwytom nie byłoby końca. „Tancerze” to bowiem nawet udana opowieść o wchodzeniu w dorosłość i nieodłącznie związanych z tym procesem marzeniach, nadziejach, złudzeniach. To także portret młodzieńczego buntu, właściwego każdemu pokoleniu. Dosyć łatwo było mi, osobie u progu trzydziestki, utożsamić się z bohaterami i ich dążeniem do samodzielności, mimo iż powieść ta została napisana w 1961 roku, a zatem jej bohaterowie, gdyby żyli naprawdę, byliby dziś grubo po siedemdziesiątce. To dowodzi tylko, że każde pokolenie było, jest i będzie obiektem utyskiwań ze strony starszych, którzy z biegiem lat popadają w bigoterię.

Jak podaje Wikipedia, autorka książki, Elżbieta Jackiewiczowa (1902-1976) – polska powieściopisarska, pedagog, publicystka (m. In. współpracowniczka „Na przełaj” i „Filipinki”, konsultantka do spraw pedagogicznych przy serialu „Wojna domowa”). Zastanawia mnie fakt, że pomimo iż napisała „Tancerzy” w wieku 59 lat, zdaje się stać po stronie młodych, patrzeć przychylnie na ich poczynania przez pryzmat swoich bohaterów, dając im prawo do samodzielnego podejmowania decyzji we wchodzeniu w dorosłość. Dalej za Wikipedią: „Niestety, opisując szkołę z okresu międzywojennego, zniekształcała obraz ówczesnej rzeczywistości nadmiernie ulegając wymogom stalinowskiej propagandy. Z tego też powodu jej książki nie są wznawiane w demokratycznej Polsce”. W „Tancerzach” zauważyłem ledwie śladowe elementy propagandy komunistycznej, co sprawia, że powieść tę da się ze spokojem przeczytać nawet dziś, po 56 latach od publikacji i wyciągnąć z niej wartości i prawdy ponadczasowe. Znalazłem wydanie z 1977 roku, wydane nakładem Ludowej Spółdzielni Wydawniczej, na którym widnieje jeszcze pieczątka biblioteki I Liceum Ogólnokształcącego w Legnicy. Czyżby lektura szkolna z dawnych lat? Możliwe. Problem w tym, że przeczytałem „Tancerzy” o 12-14 lat za późno.

Sądzę, że gdybym trafił na tę powieść jakieś 12-14 lat temu, zachwytom nie byłoby końca. „Tancerze” to bowiem nawet udana opowieść o wchodzeniu w dorosłość i nieodłącznie związanych z tym procesem marzeniach, nadziejach, złudzeniach. To także portret młodzieńczego buntu, właściwego każdemu pokoleniu. Dosyć łatwo było mi, osobie u progu trzydziestki, utożsamić się z...

Bardzo ciekawy obraz młodzieży z lat 70 w Polsce. Odnoszę wrażenie, że była ona barwna, ciekawa, czująca, ambitna i różnorodna. Dziś takie osobniki to raczej wyjątek, niż reguła.

Bardzo ciekawy obraz młodzieży z lat 70 w Polsce. Odnoszę wrażenie, że była ona barwna, ciekawa, czująca, ambitna i różnorodna. Dziś takie osobniki to raczej wyjątek, niż reguła.