Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chłonę wszystko o Warszawie co wpadnie mi w ręce. Ta książka odnalazła mnie w kultowej dla mnie księgarni na Odyńca i zachwyciła absolutnie. To zbiór krótkich felietonów o mieście, którego ja już nie miałam okazji poznać ale przecież znali go moi dziadkowie czy rodzice. O ludziach, którzy tworzyli klimat tego miejsca, jakże podobnych do wielu takich, których i ja znałam. Doskonale rozumiem klimat tej książki bo w dużej mierze nawiązuje świata za którym trochę tak naiwnie tęsknię, o który miałam okazję się otrzeć. Dla miłośników dawnej Warszawy to nie tylko absolutna perełka ale także pomnik przeszłości. Bardzo dziękuję autorowi, że chciał zebrać te opowiastki i oddać czytelnikowi tak piękną pozycję. Co ciekawe i napawające mnie radością, te Powidoki to dopiero pierwsza z trzech części. Dwie pozostałe też już czekają na swoją kolej do przeczytania...

Chłonę wszystko o Warszawie co wpadnie mi w ręce. Ta książka odnalazła mnie w kultowej dla mnie księgarni na Odyńca i zachwyciła absolutnie. To zbiór krótkich felietonów o mieście, którego ja już nie miałam okazji poznać ale przecież znali go moi dziadkowie czy rodzice. O ludziach, którzy tworzyli klimat tego miejsca, jakże podobnych do wielu takich, których i ja znałam....

Zbiór opowiadań, gdzie znajdziemy matki kochające swoich synów miłością absolutną, kobietę ukrywając żydowskie dziecko, księdza, który przeżył Oświęcim czy człowieka, który choć kochał, poświęcił tę miłość dla dobra cudzej rodziny. A wszystko to w czasie okupacji. Piękne pióro choć nie wszystkie opowiadania mnie porwały. Jednak wszystkie zawierają wspólny czynnik jakim jest miłość. Wartościowa książka!
Dodam, że mój egzemplarz jest z niesamowitą dedykacją z 58 roku...

Zbiór opowiadań, gdzie znajdziemy matki kochające swoich synów miłością absolutną, kobietę ukrywając żydowskie dziecko, księdza, który przeżył Oświęcim czy człowieka, który choć kochał, poświęcił tę miłość dla dobra cudzej rodziny. A wszystko to w czasie okupacji. Piękne pióro choć nie wszystkie opowiadania mnie porwały. Jednak wszystkie zawierają wspólny czynnik jakim jest...

Zawód Córka to bardzo intratne zajęcie. Sporo anegdotek i przeżyć Pani Moniki. Ona przynajmniej nie ukrywa, że pochodzenie dużo jej ułatwiło. Ma też spory dystans do siebie. Czyta się łatwo, lekko i przyjemnie choć do wybitnych bym tej książki nie zaliczyła. Za to dwa ostatnie rozdziały w punkt.

Zawód Córka to bardzo intratne zajęcie. Sporo anegdotek i przeżyć Pani Moniki. Ona przynajmniej nie ukrywa, że pochodzenie dużo jej ułatwiło. Ma też spory dystans do siebie. Czyta się łatwo, lekko i przyjemnie choć do wybitnych bym tej książki nie zaliczyła. Za to dwa ostatnie rozdziały w punkt.