,,Złote jabłka Afrodyty” wypożyczyłam, ponieważ piszę pracę magisterską o innej książce Stanisława Stabryły i chciałam mieć więcej materiałów, ale tematyka zainteresowała mnie na tyle, że postanowiłam poznać całość.

Jest to zbiór ponad dwudziestu krótkich opowiadań o różnych parach z mitologii greckiej. Niektóre z nich są powszechnie znane i ich historie mają wiele rozmaitych reinterpretacji, jak Jazon i Medea, Eros i Psyche czy Helena i Parys, inne pojawiają się rzadziej, ale też są godne uwagi, jak chociażby Pyram i Tysbe czy Orestes i Hermiona, jest też kilka praktycznie zapomnianych, o których ja sama nie miałam pojęcia (np. Akontios i Kidyppe).

Książkę czyta się lekko i szybko, opowiadania są raczej krótkie i skondensowane, nastawione na przekazanie wiedzy, a nie wywołanie jakichś wielkich emocji. To nie są retellingi w rodzaju książek Madeline Miller czy Jennifer Saint, autor nie sili się na bardziej nowoczesne podejście i przenoszenie mitologicznych historii na nasze wyobrażenie o człowieku, i jak np. w jego ,,Opowieści tebańskiej” mi to przeszkadzała, tak w takiej krótkiej formie sprawdza się bardzo dobrze. Styl jest przyjemny i dopasowany do tematu, ciekawe jest też to, że część historii poznajemy w formie relacji innych postaci, co dopełnia nastroju gawędy. Jedyne, co mi czasem przeszkadzało to dialogi – zdarzało się, że odpowiedź polegała na parafrazowaniu wcześniej wypowiedzi, raczej nikt tak nie mówi. Głównym tematem jest oczywiście miłość i jej różne oblicza – mamy piękne, romantyczne historie o parach, które walczą o siebie do końca, mamy też miłość obsesyjną i niszczącą, ból odrzucenia oraz kilka historii, gdzie trudno mówić o wielkim romansie, raczej jednostronnym uczuciu albo innych nie do końca zdrowych układach. Jest to wierna interpretacja mitologii, więc czasami trzeba przymknąć oko na pewne rzeczy, chociażby to, że ludzie zakochują się w sobie na zabój po wymieniu dwóch zdań 😉

Część z tych opowiadań była wcześniej wprowadzana we wcześniejszych książkach Stabryły, chociażby w ,,Klątwie Pelopidów” czy ,,Tezeidzie”, a tutaj zostały nieco zmienione. Jako że są to po prostu opowieści o mitologii, w zbliżonej formie do Parandowskiego czy Gravesa, to, jakie opowiadanie nam się spodoba, zależy głównie od tego, jaki mamy stosunek do samego mitu i którą wersję wolimy. Przyznam, że mi też zasadniczo najlepiej czytało się historie o parach, które osobiście lubię, takie trzy, które najprzyjemniej mi się czytało to historia Erosa i Psyche, Ariadny i Dionizosa oraz Orestesa i Hermiony (to w ogóle moja ukochana para z mitologii, chociaż wolę opcję, gdzie ich miłość zaczyna się już w Mykenach),ale jest też kilka innych, które zapadły mi w pamięć przez żywą akcję czy ciekawe charaktery postaci. Ciekawe były te najbardziej dramatyczne historie zakazanych, ,,występnych” miłości jak kazirodcze uczucia Biblis do brata czy Myrry do ojca. Moją uwagę zdobyły też historia Atalanty, gdzie autor bardzo spójnie i sensownie wyjaśnił jej niechęć do małżeństwa i dlaczego ostatecznie się zakochała. Nie przepadam za mitycznymi postaciami Fedry czy Dejaniry – mam alergię na wszelkie historie o histerycznych kobietach, które próbują wymuszać na facetach związki i uważają, że to jakiś obowiązek (czy naprawdę kobiety tak kiedyś postrzegano?),ale tutaj ich działania zostały dobrze uzasadnione i rzuciły jakieś nowe światło na sprawę. Z kolei takie mity jak o Skylli czy Galatei zazwyczaj są obecnie opisywane bardziej w świetle feminizmu i zniewolenia kobiet niż miłości, ale myślę, że warto poznać ,,oryginał”. Warto zwrócić uwagę na znany z Owidiusza mit o Ifis – dziewczynie wychowanej jak chłopak, która zakochuje się w drugiej dziewczynie. Nawet jeśli jest on trochę nielogiczny, to w czasach, gdy uważamy, że Grecja była ostoją tolerancji dla związków homoseksualnych i zachwycamy się Achillesem i Patroklesem czy Apollo i Hiacyntem, warto pamiętać, że to tylko jedna strona medalu i relacje między kobietami nie miały szans na uznanie ich za piękne i wzruszające. Jest też kilka historii, które pokazują, że miłość można zawieść czy wykorzystać – jak chociażby historia Alkestis, którą mąż tu łatwo poświęca, czy Bryzeidy żyjącej w wymuszonym wielokącie. Mówiłam milion razy, że nie lubię relacji Heleny i Parysa (ciężko mi uznać wyzywanie kobiety od cnotek, obrażanie jej rodziny i wymuszanie stosunku za dowody pięknej miłości),tutaj też mi przeszkadzało, że Helena znowu jest próżną kokietką, która uwodzi dosłownie każdego, ale wolę takie ironiczne podejście niż idealizowanie tego, więc przymykam oko. Najmniej przypadły mi do gustu dwie historie, które wcześniej słabo znałam – Kefalos i Prokris (chłop dosłownie zdradza żonę, a potem uznaje, że w sumie to jej wina, że ich związek się rozpadł) i Akontios i Kidyppe (nie lubię historii, w której miłość jest wynikiem magii, przeznaczenia i zastępuje to całą relację).

Myślę, że mogę polecić tę pozycję zarówno osobom, które już znają mitologię w większym stopniu i chcą zagłębić się bardziej w uczucia bohaterów, czy kojarzą z niej mało, bo to przyjemne i proste źródło wiedzy. Do tego może nam uświadomić, że wbrew tezom niektórych przeciętny Polak wcale za dużo nie wie o mitologii i to, co poznajemy w szkole, jest wyjątkowo ubogie.

,, (…) miłości zawsze towarzyszy zazdrość i lęk.”

,,Złote jabłka Afrodyty” wypożyczyłam, ponieważ piszę pracę magisterską o innej książce Stanisława Stabryły i chciałam mieć więcej materiałów, ale tematyka zainteresowała mnie na tyle, że postanowiłam poznać całość.

Jest to zbiór ponad dwudziestu krótkich opowiadań o różnych parach z mitologii greckiej. Niektóre z nich są powszechnie znane i ich historie mają wiele...

Bardzo przyjemna lektura:). Autor stara się sfabularyzować znane mity i nadać im ciekawszego wymiaru, chociażby przez ukazanie nieznanego z mitologii punktu widzenia niektórych postaci. Dzięki temu historie są żywe i łatwiejsze w przyswojeniu. Polecam jednak czytać po kawałku: historie nie są zbyt rozbudowane fabularnie a charaktery są dość płytko zarysowane z racji chociażby krótkiej formy. Przez to lektura może się nużyć;).

Bardzo przyjemna lektura:). Autor stara się sfabularyzować znane mity i nadać im ciekawszego wymiaru, chociażby przez ukazanie nieznanego z mitologii punktu widzenia niektórych postaci. Dzięki temu historie są żywe i łatwiejsze w przyswojeniu. Polecam jednak czytać po kawałku: historie nie są zbyt rozbudowane fabularnie a charaktery są dość płytko zarysowane z racji...

Polecam fanom mitologii bez cenzury ;)

Polecam fanom mitologii bez cenzury ;)

Zbiór opowiadań oddający klimat starożytnego świata hellenistycznego, napisany pięknym, poetyckim i prostym językiem. Wierne z oryginalnymi mitami i legendami, z przyjemnością je przeczytałam.

Zbiór opowiadań oddający klimat starożytnego świata hellenistycznego, napisany pięknym, poetyckim i prostym językiem. Wierne z oryginalnymi mitami i legendami, z przyjemnością je przeczytałam.

Taki miszmasz. Kilka ciekawych, a kilka kompletnie nieciekawych opowiadań. Najlepsze to te o Parysie i Helenie.

Taki miszmasz. Kilka ciekawych, a kilka kompletnie nieciekawych opowiadań. Najlepsze to te o Parysie i Helenie.