Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Lekcja muzyki” Katharine Weber, wydana w ramach rebisowskiej serii „Jej portret”. Sama seria określana jest jako książki „pisane przez kobiety, dla kobiet, o kobietach” i w pierwszej chwili dostałam drgawek na samą myśl o czymś takim: spodziewałam się smętów, romantycznych uniesień i całego tego niezbyt wyrafinowanego chłamu, który według wydawców interesuje kobiety. Tymczasem książki z serii „Jej portret” odbiegają od tego wzorca: nie ma mowy o kobietach-romantycznych niewolnicach romantycznych skurwysynów, którzy w ostatnim rozdziale okazują się być czułymi mężami, ojcami i kochankami, w tej kolejności. Kobiety z „Jej portretu” bywają mroczne, okrutne, bywają słabe w swojej odwadze i determinacji, bywają silne w miłości, ale na pewno nie są mdłe i bezbarwne. Podobnie jest z bohaterką „Lekcji muzyki”, trzydziestoletniej Patricii, historyka sztuki, która u boku tajemniczego, nieprzewidywalnego kuzyna Mickeya przeżywa swoją drugą młodość, najbardziej namiętny i pochłaniający romans swojego życia, który całkowicie ją zmienia. Zmienia tak dalece, że decyduje się wziąć udział w kradzieży jednego z obrazów Vermeera, „Lekcji muzyki” i przyjąć wszystkie konsekwencje tego kroku. Konsekwencje, powiedziałabym, dość zaskakujące, które sprawiają jednocześnie, że środek ciężkości tej powieści to ostatnie trzy rozdziały. Rozdziały o takiej sile wyrazu, że myślałam o nich jeszcze dobre kilka dni po skończeniu książki, co jak najlepiej świadczy i o niej, i o autorce. Prywatnie za bardzo zgrabny zabieg uważam niemal całkowite pominięcie opisu samej kradzieży, co sprawia, że uwaga czytelnika koncentruje się na przeżyciach Patricii, automatycznie wzmacniając wymowę późniejszych wydarzeń.