Tsotsi (zbir) to główny bohater książki, chociaż poza jego historią mamy również historię beznogiego żebraka, Miriam, Izajasza i Bostona.

Opowieść ma swoje 4 kluczowe punkty, które wpływają na duchową przemianę bohatera i sprawiają, że przypomina sobie swoje dzieciństwo, wymazane z pamięci:
1. zabójstwo w pociągu i zachowanie Bostona,
2. oddanie dziecka przez nieznajomą kobietę,
3. spotkanie i rozmowa z żebrakiem,
4. rozmowa z Bostonem i Izajaszem.

Książka jest to ciekawą próbą pokazania przemian zachodzących w człowieku i skutków jego wyborów. Jedno wydarzenie może zmienić całe życie i odkryć w człowieku cechy, o których istnieniu nie miał pojęcia.

Jedyna rzecz do jakiej mam zastrzeżenia w utworze, to styl pisania autora. Mam wrażenie, że za dużo tam porównań (tak jakby próbował porównać porównanie do innego porównania),przez co akcja traci tempo. Oraz napisanie czegoś, po czym cofanie się wstecz żeby wyjaśnić przyczyny tego co napisał.

Poza tym książka jak najbardziej warta przeczytania - no i to zakończenie...

Tsotsi (zbir) to główny bohater książki, chociaż poza jego historią mamy również historię beznogiego żebraka, Miriam, Izajasza i Bostona.

Opowieść ma swoje 4 kluczowe punkty, które wpływają na duchową przemianę bohatera i sprawiają, że przypomina sobie swoje dzieciństwo, wymazane z pamięci:
1. zabójstwo w pociągu i zachowanie Bostona,
2. oddanie dziecka przez nieznajomą...

Uwaga!
Nadszedł wieczór zwiastujący kolejną, niebezpieczną noc. To pora tsotsi, zbirów, oprychów, żuli wychodzących z ruin czarnej dzielnicy na przedmieściach Johannesburga. Przed nimi biegnie zła sława, zmuszająca przechodniów do ustąpienia, przywołania dzieci do domu, zaryglowania drzwi, zamknięcia pospiesznie okiennic, zejścia z drogi, ucieczki. Z nimi kroczy zły omen, zwiastun nieszczęścia. Za nimi ciągną się jak szczury cienie strachu, pozostawiające chłód, nienawistny szept i ulgę, że już przeszli.
Czwórka bardzo młodych mężczyzn. Przywódca, dwudziestolatek, najmłodszy – Tsotsi. Po prostu. Bucher-Rzeźnik. Nie muszę wyjaśniać. Die Aap-Małpa – ogromna siła i intelekt godny przezwiska. I Boston – spryt, inteligencja, jedyny potrafiący czytać i pisać. Razem szybcy, skuteczni i precyzyjni w zabijaniu. Zgrany team wyruszający na robotę tam, gdzie można było szybko i skutecznie zdobyć większe pieniądze lub ograbić ofiarę bez świadków. To mógł być pociąg, taksówkarz lub nieoświetlony, pusty dom na białych przedmieściach. Metoda szybka, bardzo skuteczna i wyrafinowana. Narzędzie proste i łatwo dostępne – zaostrzona szprycha. Wbita pod pachą, między żebrami prosto w serce przynosiła nagłą, cichą, i co najważniejsze, niezauważalną w tłumie śmierć. Celując w kręgosłup na określonej wysokości mogła spowodować paraliż rąk lub nóg. Wszystko w zależności od zaplanowanego celu.
Patologia?
Tak, ale nie rabunki, gwałty i morderstwa, które stały się przekleństwem wśród czarnej ludności RPA za czasów apartheidu, chciał pokazać autor tej powieści, pisząc ją na bazie własnych wspomnień i obserwacji. Swoją uwagę skupił przede wszystkim na przyczynach takiego rozwarstwienia społeczeństwa. Na polityce białego rządu wobec czarnej ludności kraju. Ci przestępcy nie pochodzili z rodzin dysfunkcyjnych, ale byli ofiarami ustaw dyskryminujących czarnych. Tsotsi, główny bohater, był typowym dzieckiem ulicy, którego ojciec przebywał w więzieniu, a matkę właśnie do niego zabrali. Można tam było trafić za brak zameldowania.Taka była polityka rządu broniąca białych przed napływem czarnej ludności do miasta. Kiedy osierocony trafił do grupy sobie podobnych, było ich kilkunastu. Z tych dzieci niewiele wracało do normalnego życia, niewiele odzyskiwało rodziców. Większość szła mroczną drogą Tsotsi. Bez przeszłości, której nie pamiętali lub nie chcieli o niej pamiętać i bez przyszłości, o której nie myśleli. Liczyła się tylko teraźniejszość. Byli jedynie ogniwem w bezwzględnym łańcuchu przetrwania.
Dziedzictwo apartheidu przetrwało do dziś. Jego przejaw widziałam w doniesieniach mediów z mistrzostw świata w piłce nożnej. Masowe kradzieże, w tym przyjeżdżających ekip narodowych, z którymi nie radziła sobie policja, to tylko wierzchołek góry lodowej, z którym zmaga się współczesne RPA. I o ile w powieści Kochankowie mojej matki mogłam z daleka przyjrzeć się zjawisku przestępczości od strony człowieka bogatego, już bez podziału rasowego, zamkniętego w strzeżonej dzielnicy i odgrodzonego od tego problemu, o tyle w tej powieści autor zaprowadził mnie do jego źródła, ukazując go od strony ludzi wyjętych spod prawa, a którego konsekwencje RPA ponosi do dziś.
http://naostrzuksiazki.pl/

Uwaga!
Nadszedł wieczór zwiastujący kolejną, niebezpieczną noc. To pora tsotsi, zbirów, oprychów, żuli wychodzących z ruin czarnej dzielnicy na przedmieściach Johannesburga. Przed nimi biegnie zła sława, zmuszająca przechodniów do ustąpienia, przywołania dzieci do domu, zaryglowania drzwi, zamknięcia pospiesznie okiennic, zejścia z drogi, ucieczki. Z nimi kroczy zły omen,...

Miałam wrażenie, że niektóre opisy sytuacji są nagle urwane, myśli niedokończone. Sam pomysł na fabułę ok.

Miałam wrażenie, że niektóre opisy sytuacji są nagle urwane, myśli niedokończone. Sam pomysł na fabułę ok.

Nie jest to książka łatwa, ale pokazuje, że nawet dla ludzi skreślonych jest nadzieja.

Nie jest to książka łatwa, ale pokazuje, że nawet dla ludzi skreślonych jest nadzieja.

Książka opowiada o jednym człowieku, lecz pośrednio pokazuje nam wiele ważnych prawd życiowych. Podobało mi się to, że rzadko jest coś mówione całkowicie wprost. Musimy wiele wnioskować z zachowania oraz słów bohaterów i dopiero w trakcie czytania poznajemy dogłębnie ich historię. Porusza problemy, jakimi są rasizm, zaniedbanie, bezdomność czy sieroctwo. Skłania do refleksji także na tym kto może zostać rodzicem i czym jest człowieczeństwo. Autor pokazuje nam jak wiele może znaczyć nasza przeszłość, przedstawiając nam postać, która na początku lektury jeszcze swojej nie znała.
Książka nie jest łatwą lekturą, lecz język używany przez pisarza wciąga czytelnika w losy bohaterów znajdujących się w tak nieprzyjaznym i nieodpowiednim dla życia środowisku. Polecam przeczytanie jej.

Książka opowiada o jednym człowieku, lecz pośrednio pokazuje nam wiele ważnych prawd życiowych. Podobało mi się to, że rzadko jest coś mówione całkowicie wprost. Musimy wiele wnioskować z zachowania oraz słów bohaterów i dopiero w trakcie czytania poznajemy dogłębnie ich historię. Porusza problemy, jakimi są rasizm, zaniedbanie, bezdomność czy sieroctwo. Skłania do...

Psychologiczna książka o sensie życia, uwarunkowaniu działań, rzeczywistości. Nie należy do łatwych i przyjemnych. Raczej jest wyzwaniem dla czytelnika.
Młody chłopak, Tsotsi, nie znający swojej przeszłości zakłada czteroosobowy gang i zostaje jego przywódcą. Celem przewodnim jest bezprawie,rozbój, morderstwa. Każdy z członków ma swój charakter, swoje spojrzenie na rzeczywistość, każdym kieruje jakaś pobudka. Każdy z nich dąży do przetrwania. Realia w których żyją, nie sprzyjają uczciwości, pozytywnym zachowaniom.
Czy jest szansa, ze ich życie się odmieni? Czy inne życie może wpłynąć na postępowanie Tsotsiego? Polecam

Psychologiczna książka o sensie życia, uwarunkowaniu działań, rzeczywistości. Nie należy do łatwych i przyjemnych. Raczej jest wyzwaniem dla czytelnika.
Młody chłopak, Tsotsi, nie znający swojej przeszłości zakłada czteroosobowy gang i zostaje jego przywódcą. Celem przewodnim jest bezprawie,rozbój, morderstwa. Każdy z członków ma swój charakter, swoje spojrzenie na...

Bardzo wciągająca historia. Książka lepsza niż film. Wzruszyłam się niejednokrotnie poznając losy bohaterów. To opowieść o odkupieniu, o zwycięstwie nad złem, o tym, że nadzieja umiera ostatnia. Polecam gorąco- nietuzinkowe przedstawienie problemów Afryki i jej mieszkańców.

Bardzo wciągająca historia. Książka lepsza niż film. Wzruszyłam się niejednokrotnie poznając losy bohaterów. To opowieść o odkupieniu, o zwycięstwie nad złem, o tym, że nadzieja umiera ostatnia. Polecam gorąco- nietuzinkowe przedstawienie problemów Afryki i jej mieszkańców.

łdz

łdz

Daje nadzieję na iskierkę człowieństwa nawet w najgorszym "zbirze". Filmu niestety nie kojarzę, ale postaram się go zobaczyć.

Daje nadzieję na iskierkę człowieństwa nawet w najgorszym "zbirze". Filmu niestety nie kojarzę, ale postaram się go zobaczyć.