"Lekcja muzyki" to subtelnie tkana opowieść o tęsknocie i marzeniach. Wątek terrorystyczny tylko dodaje jej smaku i wprowadza element zaskoczenia. Akcja snuje się najpierw pomału, później coraz prędzej, jest jak strumyk, który powoli przybiera i rozlewa się w sporą rzekę. Nie przeszkadza, że tempo jest umiarkowane, zresztą, kto powiedział, że wartość książki mierzy się niespodziewaną ilością szybkich wydarzeń następujących po sobie? Nikt.
Walory literackie powieści są niekwestionowane, język bogaty, wrażenia eleganckie, bohaterka sympatyczna i autentyczna. Pomysł też niczego sobie. Czego chcieć więcej? Polecam oczywiście.

"Lekcja muzyki" to subtelnie tkana opowieść o tęsknocie i marzeniach. Wątek terrorystyczny tylko dodaje jej smaku i wprowadza element zaskoczenia. Akcja snuje się najpierw pomału, później coraz prędzej, jest jak strumyk, który powoli przybiera i rozlewa się w sporą rzekę. Nie przeszkadza, że tempo jest umiarkowane, zresztą, kto powiedział, że wartość książki mierzy się...

Jak narazie książka mi się nie podoba. Jak dla mnie za dużo wątków związanych z pochodzeniem bohaterki niż z głównym wątkiem....

No powiem szczerze, że zakończeniem ksiązki jestem strasznie zdziwiona. Pozytywnie oczywiście. Nie spodziewałam się :). Ale nie zmienia to faktu, że książka mi się za bardzo nie podobała. Pod koniec się troszkę rozkręciłia, ale to ogółem to dla mnie nuda.

Jak narazie książka mi się nie podoba. Jak dla mnie za dużo wątków związanych z pochodzeniem bohaterki niż z głównym wątkiem....

No powiem szczerze, że zakończeniem ksiązki jestem strasznie zdziwiona. Pozytywnie oczywiście. Nie spodziewałam się :). Ale nie zmienia to faktu, że książka mi się za bardzo nie podobała. Pod koniec się troszkę rozkręciłia, ale to ogółem to dla...

„Lekcja muzyki” Katharine Weber, wydana w ramach rebisowskiej serii „Jej portret”. Sama seria określana jest jako książki „pisane przez kobiety, dla kobiet, o kobietach” i w pierwszej chwili dostałam drgawek na samą myśl o czymś takim: spodziewałam się smętów, romantycznych uniesień i całego tego niezbyt wyrafinowanego chłamu, który według wydawców interesuje kobiety.
Tymczasem książki z serii „Jej portret” odbiegają od tego wzorca: nie ma mowy o kobietach-romantycznych niewolnicach romantycznych skurwysynów, którzy w ostatnim rozdziale okazują się być czułymi mężami, ojcami i kochankami, w tej kolejności. Kobiety z „Jej portretu” bywają mroczne, okrutne, bywają słabe w swojej odwadze i determinacji, bywają silne w miłości, ale na pewno nie są mdłe i bezbarwne. Podobnie jest z bohaterką „Lekcji muzyki”, trzydziestoletniej Patricii, historyka sztuki, która u boku tajemniczego, nieprzewidywalnego kuzyna Mickeya przeżywa swoją drugą młodość, najbardziej namiętny i pochłaniający romans swojego życia, który całkowicie ją zmienia. Zmienia tak dalece, że decyduje się wziąć udział w kradzieży jednego z obrazów Vermeera, „Lekcji muzyki” i przyjąć wszystkie konsekwencje tego kroku. Konsekwencje, powiedziałabym, dość zaskakujące, które sprawiają jednocześnie, że środek ciężkości tej powieści to ostatnie trzy rozdziały. Rozdziały o takiej sile wyrazu, że myślałam o nich jeszcze dobre kilka dni po skończeniu książki, co jak najlepiej świadczy i o niej, i o autorce. Prywatnie za bardzo zgrabny zabieg uważam niemal całkowite pominięcie opisu samej kradzieży, co sprawia, że uwaga czytelnika koncentruje się na przeżyciach Patricii, automatycznie wzmacniając wymowę późniejszych wydarzeń.

„Lekcja muzyki” Katharine Weber, wydana w ramach rebisowskiej serii „Jej portret”. Sama seria określana jest jako książki „pisane przez kobiety, dla kobiet, o kobietach” i w pierwszej chwili dostałam drgawek na samą myśl o czymś takim: spodziewałam się smętów, romantycznych uniesień i całego tego niezbyt wyrafinowanego chłamu, który według wydawców interesuje kobiety....

Infantylna opowieść o infantylnej Amerykance. Nie polecam.

Infantylna opowieść o infantylnej Amerykance. Nie polecam.