I cyk powrót do Doliny Lodowego Wichru w generalnym rozczarowaniu blichtru Mithralowej Hali, przywracanie do życia umarłych, którzy naprawdę mogli by po prostu nie żyć. Pewnie jest to jakaś metafora ale za dzieciaka raczej mi umykała i bardziej była czytana jako zamknięcie i dowiedzenie się co dokładnie się stało (bo niestety szybciej przeczytałem kolejną książkę niż tą).

I cyk powrót do Doliny Lodowego Wichru w generalnym rozczarowaniu blichtru Mithralowej Hali, przywracanie do życia umarłych, którzy naprawdę mogli by po prostu nie żyć. Pewnie jest to jakaś metafora ale za dzieciaka raczej mi umykała i bardziej była czytana jako zamknięcie i dowiedzenie się co dokładnie się stało (bo niestety szybciej przeczytałem kolejną książkę niż tą).

Historia zatoczyła koło, znów jesteśmy w Icewind Dale.
Droga do Świtu, to także znaczący wzrost umiejętności pisarskich Salvatora. Autor szczegółowiej pokazał też między innymi walki na morzu, oraz arkany magiczne. Jedną gwiazkę odejmuję natomiast za superherosowanie, końcowa walka z 3 balorami w tym Errtu gdzie drużyna wychodzi praktycznie bez szwanku, bardzo dyskusyjne. Znowu jak w poprzedniej części, napięcie i oczekiwanie budowane przez praktycznie całą powieść pryska na przestrzeni kilkunastu stron.

Historia zatoczyła koło, znów jesteśmy w Icewind Dale.
Droga do Świtu, to także znaczący wzrost umiejętności pisarskich Salvatora. Autor szczegółowiej pokazał też między innymi walki na morzu, oraz arkany magiczne. Jedną gwiazkę odejmuję natomiast za superherosowanie, końcowa walka z 3 balorami w tym Errtu gdzie drużyna wychodzi praktycznie bez szwanku, bardzo dyskusyjne....

+1 gwiazdka za fokę.

+1 gwiazdka za fokę.

Czy trzeba się jakoś wielce nad tą pozycją rozpisywać? Kolejna solidna przygodówka, co prawda fabuła w pewnych momentach staje się przewidywalna a "moc przyjaźni" czasami nuży, jednak nadal czyta się bardzo przyjemnie.

Czy trzeba się jakoś wielce nad tą pozycją rozpisywać? Kolejna solidna przygodówka, co prawda fabuła w pewnych momentach staje się przewidywalna a "moc przyjaźni" czasami nuży, jednak nadal czyta się bardzo przyjemnie.

Cóż... zaczynamy odrywanie kuponów i odgrzewanie kotleta. Napisane bez pomysłu i sztywno, jakby autor na siłę chciał zrobić "dobre zakończenie". Bohaterowie wracają do Doliny Lodowego Wichru by rozliczyć się z przeszłością... męczarnia nawet dla fana.

Cóż... zaczynamy odrywanie kuponów i odgrzewanie kotleta. Napisane bez pomysłu i sztywno, jakby autor na siłę chciał zrobić "dobre zakończenie". Bohaterowie wracają do Doliny Lodowego Wichru by rozliczyć się z przeszłością... męczarnia nawet dla fana.

Chociaż uważam, że Legenda Drizzta powinna się skończyć na Klejnocie Halflinga, to jest to ostatnia część cyklu, którą da się czytać nie dla beki.

Chociaż uważam, że Legenda Drizzta powinna się skończyć na Klejnocie Halflinga, to jest to ostatnia część cyklu, którą da się czytać nie dla beki.

Pożegnania i powroty, demony i wiedźmy, witajcie w ostatnim tomie oryginalnej Sagi Dziedzictwa Mrocznego Elfa!

Drizzt i Cattie-brie płyną wraz z załogą Deudermonta po Morzu Mieczy, Bruenor wraz z Regisem wracają do Doliny Lodowego Wichru, by ponownie otworzyć kopalnie. Crenshinibon zostaje ponownie odnaleziony, a demony liczą na ponowne wejście do Świata Materialnego. Kto Lolth ofiarowany został, powróci...

Powrót do Doliny Lodowego Wichru przyniesie wiele niespodzianek, pozostawi kilka spraw niedokończonych i oczywiście zakończy się obietnicą kontynuacji, ale same wydarzenia opisane w książce są bardzo ciekawą i logiczną kontynuacją wcześniejszych tomów legendy Drizzt'a.

Pożegnania i powroty, demony i wiedźmy, witajcie w ostatnim tomie oryginalnej Sagi Dziedzictwa Mrocznego Elfa!

Drizzt i Cattie-brie płyną wraz z załogą Deudermonta po Morzu Mieczy, Bruenor wraz z Regisem wracają do Doliny Lodowego Wichru, by ponownie otworzyć kopalnie. Crenshinibon zostaje ponownie odnaleziony, a demony liczą na ponowne wejście do Świata Materialnego. Kto...

- przeczytana drugi raz (2011)

- przeczytana drugi raz (2011)

Gram w grę opartą na tej książce i ta część nie była trochę dla mnie zaskoczeniem.

Gram w grę opartą na tej książce i ta część nie była trochę dla mnie zaskoczeniem.

Kolejna przyjemna część serii o mrocznym elfie. Do połowy książki bohaterzy pływają Morskim Duszkiem i polują na piratów. Dla mnie zdecydowanie pierwsza połowa książki ciekawsza niż druga. Odbicie po raz kolejny Kryształowego Reliktu z rąk nieprzyjaciela jest odgrzewaniem kotleta. Salvatore zaskoczył mnie pod koniec książki niesamowitym zwrotem akcji, co niewątpliwie dało + jedną gwiazdkę dla tej części. Nie będę zdradzał co się wydarzyło. Zapraszam do przeczytania :)

Kolejna przyjemna część serii o mrocznym elfie. Do połowy książki bohaterzy pływają Morskim Duszkiem i polują na piratów. Dla mnie zdecydowanie pierwsza połowa książki ciekawsza niż druga. Odbicie po raz kolejny Kryształowego Reliktu z rąk nieprzyjaciela jest odgrzewaniem kotleta. Salvatore zaskoczył mnie pod koniec książki niesamowitym zwrotem akcji, co niewątpliwie dało +...