Czytałem... (i nie doczytałem) jako młodzian ...i niestety, lektura okazała się zbyt ciężkostrawna, żeby nie powiedzieć (niepotrzebnie i sztucznie) pogmatwana.
Pierwszym (zniechęcającym) szokiem był wybór gł. bohatera.
Którym był stabilny, ustatkowany i miły wykładowca z cenionego uniwersytetu ...który jak gdyby nigdy nic, zostaje szumowiną ze skrajnego marginesu.
Opisane brudasy na motorach jakoś mnie nie urzekły swą rubasznością ani stylem (pseudo)życia.
Próbowałem kilka razy podejść do tego "czytadła" ale odruch wymiotny zawsze zwyciężał.

Domyślam się, że autor dość silnie wzorował się na filmie sensacyjnym z Charlie Sheen'em (w roli głównej) - grającego agenta FBI, który działał w "ukryciu" w gangu motocyklowym. Zamiast garnituru i krawatu musiał nosić długie włosy, brodę, skórzaną kurtkę, glany i jeździć na Harleyu.

Czytałem... (i nie doczytałem) jako młodzian ...i niestety, lektura okazała się zbyt ciężkostrawna, żeby nie powiedzieć (niepotrzebnie i sztucznie) pogmatwana.
Pierwszym (zniechęcającym) szokiem był wybór gł. bohatera.
Którym był stabilny, ustatkowany i miły wykładowca z cenionego uniwersytetu ...który jak gdyby nigdy nic, zostaje szumowiną ze skrajnego marginesu.
Opisane...

Mam problem z oceną tej książki. Odnoszę wrażenie, jakby to było jedno z dłuższych opowiadań z jakiegoś uniwersum.
Dziennik czasu plagi jest krótki, a czytelnik zostaje od razu wrzucony do świata, o którym nic nie wie.
Początek pokazuje nam północne Stany, które wydają się funkcjonować jak rzeczywistość, którą znamy. Wiemy, ze Warren Ramsay jest wykładowcą na uniwersytecie i pewnego dnia postanawia to porzucić na rzecz przygody w Strefie. (Należy mieć na uwadze, że książka ukazała się w 1991 roku, więc świat wyglądał wtedy nieco inaczej niż obecnie).
Ramsay postanawia opuścić spokojną rzeczywistość i przenieść się do Strefy kontrolowanej przez wojsko. Tam ma przeprowadzić prace naukowe nad nowym dialektem języka. Jednak nie wiemy o co chodzi z tym wydzielonym obszarem, ani czemu ludzie obawiają się Duckwortha i jego wyznawców, którzy podobno opanowali tę ziemię.
Dziennik czasu plagi to książka drogi. Przemierzamy południowe stany z grupą nomadów motocyklowych. Ludzie jeżdżą po niezbadanych rejonach w poszukiwaniu właściwie jedzenia i benzyny. Starają się unikać innych zorganizowanych grup grasujących na tych terenach. No i panicznie boją się wyznawców kultu czy też religii Duckwortha.
Książka pokazuje zdziczenie ludzi, którzy nagle zostają pozbawieni dostępu do cywilizacyjnych zdobyczy. Którzy muszą walczyć o przetrwanie i w tym celu być ciągle w ruchu. Którzy potrzebują silnego przywódcy, który nie ma czasu na moralne przemyślenia podejmowanych decyzji.
Sama akcja książki jest dobra, natomiast brak jakiegoś celu w tym, co robią nomadzi. Niestety oprócz akcji jest też wiele przemyśleń głównego bohatera i pastora, z którym Warren prowadzi długie dysputy. Pewnie autor chciał skłonić czytelnika do zastanowienia się nad obecnym światem, dokąd on zmierza i jakie wartości czy autorytety są dla ludzi ważne, z którymi się zgadzają i za jakimi są w stanie podążyć. Jednak dla czytelnika fantastyki ta część może być niestrawna, a nawet niepotrzebna.
Dziennik czasu plagi nie jest tak całkiem zły, jednak zakończenie jest zbyt nagłe, nie wiadomo skąd wynika, ani czym skutkuje. Ogólnie dziwna pozycja.

Mam problem z oceną tej książki. Odnoszę wrażenie, jakby to było jedno z dłuższych opowiadań z jakiegoś uniwersum.
Dziennik czasu plagi jest krótki, a czytelnik zostaje od razu wrzucony do świata, o którym nic nie wie.
Początek pokazuje nam północne Stany, które wydają się funkcjonować jak rzeczywistość, którą znamy. Wiemy, ze Warren Ramsay jest wykładowcą na...

Jedna z najgorszych książek jakie czytałem. W każdym obszarze jaki można analizować - fabuła, warsztat literacki, konstrukcja postaci, dialogi, itp - jest napisana krańcowo źle. Gniot wzorcowy. Jedyna książka, którą wyrzuciłem do kosza. Nie miałem serca wciskać jej komukolwiek nawet za darmo.

Jedna z najgorszych książek jakie czytałem. W każdym obszarze jaki można analizować - fabuła, warsztat literacki, konstrukcja postaci, dialogi, itp - jest napisana krańcowo źle. Gniot wzorcowy. Jedyna książka, którą wyrzuciłem do kosza. Nie miałem serca wciskać jej komukolwiek nawet za darmo.

Jakoś nie skumałam tej wizji... warstwa fabularna mnie porwała, jednak przemyślenia i ostateczne "rozwiązanie" zupełnie do mnie nie trafiły. Dialogi niewiarygodne, postacie dziurawe, chyba miało być Mad Maxowo/Bastionowo, ale nie bardzo wyszło.

Jakoś nie skumałam tej wizji... warstwa fabularna mnie porwała, jednak przemyślenia i ostateczne "rozwiązanie" zupełnie do mnie nie trafiły. Dialogi niewiarygodne, postacie dziurawe, chyba miało być Mad Maxowo/Bastionowo, ale nie bardzo wyszło.

Oceniam, bo po dużym wysiłku udało mi się ją skończyć. Najgorsza książka Ziemiańskiego jaką czytałem. Lubię tego pisarza, ale ta książka to GNIOT. Daję dwie gwiazdki bo udało mi się dobrnąć do końca.

Oceniam, bo po dużym wysiłku udało mi się ją skończyć. Najgorsza książka Ziemiańskiego jaką czytałem. Lubię tego pisarza, ale ta książka to GNIOT. Daję dwie gwiazdki bo udało mi się dobrnąć do końca.

Ciężko mi oceniać, albo czytałem po łebkach, albo książka w ogóle nie trzyma się kupy

Ciężko mi oceniać, albo czytałem po łebkach, albo książka w ogóle nie trzyma się kupy

Niezłe czytadło... tylko tyle i aż tyle.

Niezłe czytadło... tylko tyle i aż tyle.

Pan Ziemiański dobrze radzi sobie z literaturą militarną, ale kompletnie nie czuje klimatów post-apo. Po przeczytaniu (zmuszeniu się!) "Dziennika Czasu Plagi" dowiedziałam się o tym, jak jest zbudowany motocykl, jakie są strategie ataku i obrony i nawet to, że można uprawiać seks podczas jazdy motocyklem. Niestety, nie dostałam ani grama post-apokalipsy, z wyjątkiem końcowego fragmentu - jednostronicowego opisu zniszczonego miasta z jego błyszczącymi wieżowcami, w których nowi osiedleńcy nie chcieli zamieszkać, a których piętra zamienili na... pola uprawne. Książka nie działa na wyobraźnię.

Pan Ziemiański dobrze radzi sobie z literaturą militarną, ale kompletnie nie czuje klimatów post-apo. Po przeczytaniu (zmuszeniu się!) "Dziennika Czasu Plagi" dowiedziałam się o tym, jak jest zbudowany motocykl, jakie są strategie ataku i obrony i nawet to, że można uprawiać seks podczas jazdy motocyklem. Niestety, nie dostałam ani grama post-apokalipsy, z wyjątkiem...