'Jestem legendą' to powieść będąca w zasadzie klasykiem gatunku postapo, ale w moim mniemaniu trącącym już myszką i to wcale nie z powodu wychodzenia na rynek lepszych książek tego typu. Przyczyny doszukiwałbym się raczej w jego zastoju i prężnie rozwijających się konkurencyjnych form sztuki w jego obrębie. Rozumiem, że kiedyś mogła ona robić wrażenie, ale patrząc na to z współczesnej perspektywy już nie ma czym zachwycić odbiorcy. Im więcej czytam horrorów tym bardziej się utwierdzam w przekonaniu, że atmosfera grozy jest trudna do zaimplementowania w literaturze. Dużo lepiej radzą sobie impresją strachu u odbiorcy inne twory kulturalne, takie jak, chociażby gry czy filmy. Z tą pozycją straciłem już kompletnie zainteresowanie taką tematyką w książkach, bo mam po prostu dostępne lepsze źródła dające mi oczekiwane po niej wrażenia. Chyba już się nie pozbędę wrażenia jakoby ten gatunek fatalnie się zestarzał, czy to czytając Edgara Allana Poe, czy Stephana Kinga i czy wreszcie Richarda Mathesona. A może po prostu nie mam wyobraźni?

Gdybym nie widział, że ta książka przyczyniła się do popularyzacji koncepcji postapokaliptycznego świata to pewnie bym się czepiał dużo bardziej, ale nie mogę nie stwierdzić, że jest ona do bólu prosta niezależnie jakiego kryterium bym nie przyjął. Zarówno postacie, uniwersum, jak i fabuła są raczej nieskomplikowane. Książka jest owszem łatwa w odbiorze, z tym że nie jest to wbrew pozorom plus. Nie ma tutaj zwyczajnie żadnych elementów mogących mnie sobą przyciągnąć/pogłębić historię. Nazwałbym to brakiem jakiejś złożoności świata przedstawionego. No fajnie, że szybko się czyta, ale dawno już się tak nie męczyłem mając jakąś książkę w ręku. Nie mogłem jej przez to traktować nawet jako formę rozrywki, także nie była przyjemna w odbiorze ani też do przekazania czego wartościowego nie miała za wiele. Czuję się przez to jakbym poniekąd stracił czas.

Świat, w którym tkwi nasz protagonista – Robert Neville – to pogrążona w marazmie dystopia, przez którą przeszła tajemnicza zaraza zmieniająca ludzi w wampiry, dziesiątkując w ten sposób ludzkość do tego stopnia, że Neville jest być może jednym ocalałym. W tym właśnie świecie zmuszony do walki z krwiożerczymi bestiami będzie musiał mierzyć się również z utartą rodziny i przyjaciół. Chcąc przetrwać jest zmuszony podnieść się z kolan i przyjąć rzeczywistość taką, jaką jest. Poniekąd jest to książka o tematach nam znacznie bliższych: samotności, a więc poczuciu wyobcowania czy również poszukiwaniu sensu życia. Dla Nevilla warunkuje go oczywiście zaistniała sytuacja. Będzie chciał przez nią dowiedzieć się jak najwięcej o zarazie, która zniszczyła dawny świata.

Mimo tej dość krytycznej opinii uważam, że historia miała potencjał, żeby stać się czymś znacznie lepszym. Aż szkoda, że autor nie zdecydował się na rozbudowanie swoich pomysłów. Zwłaszcza koniec utworu zdawała mi się dawać duże pole do popisu. Na razie jest to dla mnie opowiastka o samotności z wampirami jako 'ciekawym' dodatkiem. Cóż, autor nie żyje więc nie ma co oczekiwać sequela. Może ktoś mnie kiedyś wyprowadzi z mojego przekonania i dojrzę wtedy w tej powieści znacznie więcej.

'Jestem legendą' to powieść będąca w zasadzie klasykiem gatunku postapo, ale w moim mniemaniu trącącym już myszką i to wcale nie z powodu wychodzenia na rynek lepszych książek tego typu. Przyczyny doszukiwałbym się raczej w jego zastoju i prężnie rozwijających się konkurencyjnych form sztuki w jego obrębie. Rozumiem, że kiedyś mogła ona robić wrażenie, ale patrząc na to z...