To, co zapamiętane / to, co zapomniane nie jest pierwszą antologią od Wydawnictwa Kirin, jaką miałam okazję i przyjemność przeczytać, ale... jest zdecydowanie wyjątkowa. Właściwie mogę rzec, że jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym, zbiorem opowiadań, jaki kiedykolwiek czytałam. Byłam, ba!, jestem pod ogromnym wrażeniem tych opowiadań. Mam poczucie, że każde z nich odcisnęło swój ślad w moim sercu i z pewnością wrócę do nich jeszcze nieraz, by na nowo doświadczyć wszystkich emocji, które towarzyszyły podczas pierwszej lektury. Mam też nadzieję, że to nie będzie ostatnie spotkanie z twórczością Kyōko Nakajima.

A dlaczego ta antologia jest według mnie taka wyjątkowa? Zacznijmy może od tego, że nie antologia jako taka, a piórko Kyōko Nakajima. Autorka ma bowiem niesamowity styl, który przemawia do czytelnika od pierwszej strony. Jej historie są na pozór spokojne i wyważone, a jednak to tylko pozory. Tak naprawdę wywołują one w czytelniku całą paletę emocji i uczuć. Sprawiają, że czuje się potrzebę zatrzymania, przeanalizowania tego, co jest w życiu dla nas najważniejsze i spojrzenia na swoje życie z innej perspektywy i być może podjęcia się zmiany niektórych przyzwyczajeń, czy zachowań.

Kyōko Nakajima porusza w swoich opowiadań wiele trudnych tematów jak chociażby żałoba, czy demencja. Ale tak naprawdę wszystko kręci się wokół pamięci, wspomnień, które tak ulotne, mają dla nas ogromne znaczenie. I choć mogłoby się wydawać, że wspomnienia i ich ulotność dotyczą tylko ludzi, okazuje się za sprawą opowiadań Kyōko Nakajima, że nie są one tylko naszą domeną. Wspomnienia bowiem dotyczą też rzeczy, zwierząt i duchów. W tej antologii jest ogromna różnorodność, ogromny ładunek emocjonalny, trudne wspomnienia, ale to, co łączy wszystkie te opowiadania, to fakt, iż pomimo poruszania trudnych sprawa, wydawać by się mogło ciężkich i przysparzających więcej smutków niż radości Kyōko Nakajima opowiada te historie w taki sposób, że dodają nadziei, sprawiają, że na sercu i duszy robi się cieplej. Te opowiadania są jak koc, którym nas otula, pokazując ogrom empatii i życzliwości.

W tych opowiadaniach zderzycie się z kulturą Japonii, tak odmienną od tej znanej nam, europejczykom. Wkroczycie w świat, w którym technologia i rozwój stykają się z wiarą w duchy i magiczne stworzenia oraz to, że wszystko ma duszę. A mimo to poczujecie, że stworzone przez Kyōko Nakajima historie równie dobrze mogłyby wydarzyć się w Europie, czy gdziekolwiek indziej. Przekaz, jaki z nich płynie, jest bowiem uniwersalny. I zrozumie go każdy, kto zechce je poznać i poczuć to, co w sobie skrywają.

To, co zapamiętane / to, co zapomniane to dziesięć opowiadań. Dziesięć różnych historii, które zapadają w pamięć. To antologia, którą przynajmniej raz w życiu powinno się przeczytać. A po tym pierwszym razie, będzie się do niej wracać kolejne, bo mają w sobie to coś, co sprawia, że za odkrywa się je za każdym razem na nowo. Gorąco polecam.

To, co zapamiętane / to, co zapomniane nie jest pierwszą antologią od Wydawnictwa Kirin, jaką miałam okazję i przyjemność przeczytać, ale... jest zdecydowanie wyjątkowa. Właściwie mogę rzec, że jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym, zbiorem opowiadań, jaki kiedykolwiek czytałam. Byłam, ba!, jestem pod ogromnym wrażeniem tych opowiadań. Mam poczucie, że każde z...

Co za lektura! Może wciąż jestem jeszcze "pod wpływem", ale serio, to chyba stanie się moją ulubioną lub jedną z najulubieńszych japońskich powieści!
Co ja mam powiedzieć? Świetna, po prostu świetna. Każde opowiadanie jest całkiem inne - jedne refleksyjna, inne zmysłowe, jeszcze inne trącące abstrakcją - ale poziom wszystkich wyrównany. Ja zakochałam się w tym zbiorze od pierwszego opowiadania.
Coś dla miłośników "Grobowej ciszy", ale mniej ponure, albo "Fotograf utraconych wspomnień", ale bardziej wciągające i bliższe szaremu człowiekowi.

Co za lektura! Może wciąż jestem jeszcze "pod wpływem", ale serio, to chyba stanie się moją ulubioną lub jedną z najulubieńszych japońskich powieści!
Co ja mam powiedzieć? Świetna, po prostu świetna. Każde opowiadanie jest całkiem inne - jedne refleksyjna, inne zmysłowe, jeszcze inne trącące abstrakcją - ale poziom wszystkich wyrównany. Ja zakochałam się w tym zbiorze od...

"Niektóre rzeczy się pamięta, a niektóre zapomina" - ta prosta prawda pojawia się w pierwszym opowiadaniu zbioru i może być mottem dla kolejnych.
Jakimi zaskakującymi drogami porusza się nasza pamięć! Jak chroni nas przed cierpieniem, spychając najgorsze wspomnienia w zakamarki umysłu, jak z tego mroku wyłania je w najmniej oczekiwanym momencie. Kim byśmy byli bez wspomnień? Szczęśliwymi ludźmi czy wręcz przeciwnie?
Rodzinne tajemnice, które pamięta tylko jeden brat. Gotowanie jako sposób na zachowanie więzi ze zmarłą żoną. Maszyna do szycia model 100-30, która kryje opowieść o życiu krawcowej. Demencja, która wyklucza z rodziny, ale daje chwile dziecięcej radości. Dom, w którym mieszkają duchy. Zmarli wracający na ziemię, by pozałatwiać swoje sprawy... Sporo dzieje się w tych opowiadaniach. Sporo w dialogach, ale i równie dużo w ciszy między nimi. Tu nie tylko ludzie mają tajemnice - sekrety skrywają i przedmioty, i budynki. "Ludzie umierają i zostawiają po sobie rzeczy" - pamięć o właścicielach zaklęta w sprzętach. Inni ludzie zapomną, pozostanie odcisk naszych dłoni na kubku, wgniecenie głowy na poduszce, oddech na lustrze.
"Gdybym wiedział..." - powtarza mąż, który dopiero po śmierci żony odkrywa, jaką była kobietą. W kilku opowiadaniach pojawia się ten wątek straty, zaniechania, nieuwagi, która pozostawia człowieka z poczuciem zmarnowania jakiejś szansy.
Trochę nierówne to opowiadania, ale każde daje czytelnikowi pole do przemyśleń. Kyōko Nakajima zawsze świetnie je kończy - ostatnie zdania zaskakują, wywracają nasze wyobrażenia do góry nogami. Doceniam też subtelność w opisywaniu emocji i czułość, z jaką autorka traktuje swoich bohaterów.
Podobało mi się.

"Niektóre rzeczy się pamięta, a niektóre zapomina" - ta prosta prawda pojawia się w pierwszym opowiadaniu zbioru i może być mottem dla kolejnych.
Jakimi zaskakującymi drogami porusza się nasza pamięć! Jak chroni nas przed cierpieniem, spychając najgorsze wspomnienia w zakamarki umysłu, jak z tego mroku wyłania je w najmniej oczekiwanym momencie. Kim byśmy byli bez...