Biała kobieta przyjeżdża do Japonii, aby odnaleźć samą siebie – brzmi strasznie? Na szczęście, tylko brzmi, Samotna róża nie ma bowiem nic wspólnego z powieścidłami o uduchowionej Azji, w której pogubieni emocjonalnie ludzie zachodu poszukują oświecenia. "Samotna róża" to piękna, subtelna opowieść o odnajdywaniu własnej tożsamości i duchowego dziedzictwa przodków. Melancholijna, a jednak przepełniona nadzieją.

Cała recenzja tutaj:
https://kulturazja.com/2024/04/10/kraj-drzew-i-kamieni-recenzja-powiesci-samotna-roza-muriel-barbery/

Biała kobieta przyjeżdża do Japonii, aby odnaleźć samą siebie – brzmi strasznie? Na szczęście, tylko brzmi, Samotna róża nie ma bowiem nic wspólnego z powieścidłami o uduchowionej Azji, w której pogubieni emocjonalnie ludzie zachodu poszukują oświecenia. "Samotna róża" to piękna, subtelna opowieść o odnajdywaniu własnej tożsamości i duchowego dziedzictwa przodków....

Jak dla mnie to jest małe arcydzieło o japońskim tu i teraz. Uwielbiam estetykę Japonii w tym wydaniu.

Jak dla mnie to jest małe arcydzieło o japońskim tu i teraz. Uwielbiam estetykę Japonii w tym wydaniu.

Przepiękna, spokojna książka. Genialnie koreluje, moim zdaniem, z filmem pt. "Między słowami".

Przepiękna, spokojna książka. Genialnie koreluje, moim zdaniem, z filmem pt. "Między słowami".

Powieść niezwykle liryczna, pełna poetyckich odwołań. Autorka z pietyzmem opisuje japońską kulturę i naturę, tworząc oniryczną scenerię. Melancholijna atmosfera sprzyja refleksjom nad życiem i poszukiwaniem własnej tożsamości.

Niektóre opisy japońskich realiów są nieprecyzyjne i trochę stereotypowe. Powieść skupia się wyłącznie na wewnętrznych przeżyciach Rosę. Pozostałe postacie są niedopracowane. Rozwój psychologiczny Rose nie jest do końca klarowny. Jej przemiana następuje dość nagle i bez wyraźnych motywów.

Powieść niezwykle liryczna, pełna poetyckich odwołań. Autorka z pietyzmem opisuje japońską kulturę i naturę, tworząc oniryczną scenerię. Melancholijna atmosfera sprzyja refleksjom nad życiem i poszukiwaniem własnej tożsamości.

Niektóre opisy japońskich realiów są nieprecyzyjne i trochę stereotypowe. Powieść skupia się wyłącznie na wewnętrznych przeżyciach Rosę. Pozostałe...

„Japonia to kraj, w którym wiele się cierpi, ale się na to nie zważa. Jeśli nie jesteśmy gotowi cierpieć, nie jesteśmy gotowi żyć”.

Francuzka Rose przyjeżdża do Kioto na odczytanie testamentu ojca, którego nigdy nie poznała. Początkowo niechętna, w końcu poddaje się otaczającej ją niemal magicznej atmosferze. Razem z Paulem – współpracownikiem jej ojca, odbywa misternie zaplanowaną podróż po świątyniach, cmentarzach, ogrodach i herbaciarniach. Poznaje ludzi, którzy znali jej ojca i niejako za ich pośrednictwem ona poznaje jego. Ten egzystencjalny spacer po Kioto, śladami Haru, sprawia, że pełna gniewu i zagubiona kobieta, odnajduje drogę do samej siebie. Oblepiająca ją zewsząd atmosfera duchowości, spokoju i powściągliwości, oraz japońskie legendy, w których Rose bez trudu odnajduje analogie do swojego życia, sprawiają, że przeżywa niezwykłą przemianę wewnętrzną.

„Z największej prostoty, w sposób zupełnie nieprzewidywalny, rodzi się złożoność”.

Każdy rozdział zaczyna się jakąś japońską opowieścią. Prawdziwą? Zmyśloną? Tego nie wiem, lecz każda z tych historii była ilustracją do kolejnego etapu przemiany Rose. Wszystkie te legendy mają swój wydźwięk, idealnie współgrają z treścią, ale mnie najbardziej urzekła to o księciu strzegącym samotnej piwonii oraz ta o pustelniku, który wpatrywał się w horyzont i gdyby nie sosna, spełniłoby się jego pragnienie.

Sam tytuł powieści również jest dwuznaczny. Początkowo myślałam, że będzie odnosił się do tej samotnej piwonii, o której mowa na początku powieści, ale w trakcie lektury dochodziłam do wniosku, że jest też pewnego rodzaju ilustracją samotności życiowej Rose. Rose była trochę taką samotną różą w ogrodzie pełnym innych kwiatów…

Kolejna powieść z serii Collection Nouvelle, w której się zakochałam. Jej treść wciąż po cichu wybrzmiewa w mojej pamięci, a ja się zachwycam… Przepiękna, krótka, lecz bardzo esencjonalna powieść o życiu, śmierci i miłości. Kusząca japońskim klimatem, kulturą i obyczajowością, pachnąca kwiatami, podlana herbatą i sake. Delikatna jak kwiaty wiśni, ulotna jak zapach piwonii, subtelna, pełna dwuznaczności i zmuszająca do czytania między wierszami. Bardzo przemówiła do mnie ta oszczędna, a jednocześnie pełna treści forma. Jestem też pełna uznania dla pracy tłumaczki. Aleksandra Weksej nadała tej powieści pięknego, emocjonalnego wydźwięku, ubrała ją w słowa oddające niezwykły, japoński klimat, w który po prostu trzeba się zanurzyć. To powieść, którą czyta się wszystkimi zmysłami.

„Jest tylko miłość. Miłość, a po niej śmierć”.

„Japonia to kraj, w którym wiele się cierpi, ale się na to nie zważa. Jeśli nie jesteśmy gotowi cierpieć, nie jesteśmy gotowi żyć”.

Francuzka Rose przyjeżdża do Kioto na odczytanie testamentu ojca, którego nigdy nie poznała. Początkowo niechętna, w końcu poddaje się otaczającej ją niemal magicznej atmosferze. Razem z Paulem – współpracownikiem jej ojca, odbywa misternie...

Ta książka skojarzyła mi się z japońskimi rysunkami tuszem – oszczędna w formie, oszczędna w języku, ale robiąca spore wrażenie swoją surowością i wywołująca dość duże emocje. Jednak z rysunkami tuszem jest tak, że albo zachwycą do utraty tchu, albo jakoś tak przejdą bez echa. „Samotna róża” u mnie niestety (niestety, bo uwielbiam autorkę) przeszła bez większego echa. Doceniam umiejętność tworzenia klimatu oszczędnym opisem, doceniam wszystkie opowieści botaniczne, doceniam malowanie obrazów japońskich ogrodów i świątyń, ale w warstwie samej opowieści sporo mi zabrakło, zbyt schematycznie, zbyt płytko.
Rose przyjeżdża do Kioto, żeby uczestniczyć w otwarciu testamentu swojego japońskiego ojca, którego nigdy nie znała, a który okazuje się wpływowym człowiekiem. Opiekunem podczas jej pobytu i towarzyszem zaplanowanych jeszcze przez ojca wypraw do japońskich ogrodów i świątyń jest Belg Paul, współpracownik zmarłego, w jakimś sensie powiernik i osoba, która paradoksalnie zna Rose od wielu, wielu lat, bo ojciec w jej życiu nie uczestniczył, ale pilnie je śledził, a zatem śledził je też Paul.
Niedawno zachwycaliśmy się współczesnymi powieściami japońskimi, tymi opowiadającymi o codzienności, o takich normalnych ludziach i ich życiu, takich zwykłych, ciepłych i przez to pięknych. „Samotna róża” do tej kategorii nie pasuje, to raczej zbiór naszkicowanych scen, obrazów przyrody i migawek emocji, które razem robią spore wrażenie, że przynajmniej ja miałam odczucie, że czegoś mi brakuje. Sprawdzicie sami, jak Wam się taki sposób opowiadania o Japonii, o emocjach i życiu podoba.

Ta książka skojarzyła mi się z japońskimi rysunkami tuszem – oszczędna w formie, oszczędna w języku, ale robiąca spore wrażenie swoją surowością i wywołująca dość duże emocje. Jednak z rysunkami tuszem jest tak, że albo zachwycą do utraty tchu, albo jakoś tak przejdą bez echa. „Samotna róża” u mnie niestety (niestety, bo uwielbiam autorkę) przeszła bez większego echa....