Chyba ostatnia ( a na pewno jedna z ostatnich) powieść Tadeusza Nowaka pisana w konwencji - na gruncie polskiej literatury - w zasadzie niepowtarzalnej, a i jej główny bohater na szkolnej akademii - na przykład za kultywowanie słynnej polskiej pracowitości- oklasków od uczniów, jak również kadry pedagogicznej, by nie zebrał.
Pierwsze zdania powieści:
"Nasz dom z pokolenia na pokolenie chodził na żebry. Żebraczką była matka, żebrakiem był ojciec. Odkąd pamiętam, po tygodniu, po dwóch przychodzili z odpustów do domu z parcianymi workami upchanymi skibkami chleba, pajdami kołacza mój dziadek i babka. Worki i torby rzucali na stół. Dziadek, siadając na ławce, odpinał z rzemienia od lewej nogi kołkowatą protezę okutą na końcu miedzianą blachą, babka wyjmowała spod powiek sztuczne bielmo i patrzyła na nas oczami czarnymi jak tarki."
Powieść wydana w 1982 roku
Ciekawostką może być fakt, że Nowak - może nie "po imieniu", czyli nie pada jeszcze nazwa Katyń - po raz pierwszy w czasach PRL-u, wplótł w akcję powieści wątek pomordowanych polskich oficerów. Dzisiaj oczywiście to żadna rewelacja, ale w tamtej epoce to był naprawdę temat tabu i jedyne wytłumaczenie, że to był czas pierwszej solidarności i cenzurę wysłali na roczny urlop bezpłatny.

Chyba ostatnia ( a na pewno jedna z ostatnich) powieść Tadeusza Nowaka pisana w konwencji - na gruncie polskiej literatury - w zasadzie niepowtarzalnej, a i jej główny bohater na szkolnej akademii - na przykład za kultywowanie słynnej polskiej pracowitości- oklasków od uczniów, jak również kadry pedagogicznej, by nie zebrał.
Pierwsze zdania powieści:
"Nasz dom z...

Ciekawa, napisana soczyście baśń?! Baśń o żebractwie,dziadowaniu,biedowaniu, ciągnięciu żywota,nieśpiesznym kuśtykaniu mimo przeciwności losu a nawet z wykorzystaniem tych przeciwności. Smutna i piękna jak ludowa ballada.

Ciekawa, napisana soczyście baśń?! Baśń o żebractwie,dziadowaniu,biedowaniu, ciągnięciu żywota,nieśpiesznym kuśtykaniu mimo przeciwności losu a nawet z wykorzystaniem tych przeciwności. Smutna i piękna jak ludowa ballada.

Liryzm miesza się tu z ostrym realizmem, poetycka kruchość z rozbuchaną narracją, a wszystko po to, by żebraczą balladę odziać w łotrzykowskie szaty. Z tego mogła wyjść tylko genialna proza. Dowodząc tym samym, że Tadeusz Nowak był nie tylko genialnym poetą. Aż nie sposób spuentować, dzisiaj takich artystów welkoformatowych nam brak. Rewelacja pod każdym względem.

Liryzm miesza się tu z ostrym realizmem, poetycka kruchość z rozbuchaną narracją, a wszystko po to, by żebraczą balladę odziać w łotrzykowskie szaty. Z tego mogła wyjść tylko genialna proza. Dowodząc tym samym, że Tadeusz Nowak był nie tylko genialnym poetą. Aż nie sposób spuentować, dzisiaj takich artystów welkoformatowych nam brak. Rewelacja pod każdym względem.