Przydała mi się do uporządkowania zagadnień, które chciałbym poruszyć na terapii. Ciekawy system w którym opisywane jest podejście osoby z ADHD jak i osoby bez tej przypadłości i różne wskazówki jak sobie z tym radzić. Aczkolwiek, same wskazówki nie są niczym odkrywczym. Jeżeli ktoś borykał się z tym problemem, to z pewnością ma wypracowane kilka swoich sprawdzonych metod. Natomiast dla osób bez ADHD może to w jasny sposób zobrazować z czym się borykają osoby z tą przypadłością.

Przydała mi się do uporządkowania zagadnień, które chciałbym poruszyć na terapii. Ciekawy system w którym opisywane jest podejście osoby z ADHD jak i osoby bez tej przypadłości i różne wskazówki jak sobie z tym radzić. Aczkolwiek, same wskazówki nie są niczym odkrywczym. Jeżeli ktoś borykał się z tym problemem, to z pewnością ma wypracowane kilka swoich sprawdzonych metod....

To nie jest naukowy poradnik o ADHD ani jak sobie z nim radzić. To wskazówki pary, która wypracowała własne metody na radzenie sobie z ADHD jednego z partnerów. Mnie ta książka przekonuje. Tym bardziej, że kładzie nacisk na akceptację, która jest najlepszym punktem wyjścia do zmian.

To nie jest naukowy poradnik o ADHD ani jak sobie z nim radzić. To wskazówki pary, która wypracowała własne metody na radzenie sobie z ADHD jednego z partnerów. Mnie ta książka przekonuje. Tym bardziej, że kładzie nacisk na akceptację, która jest najlepszym punktem wyjścia do zmian.

Książka jest napisana prosto, tak prosto, że przeczytanie jej do połowy zajęło mi nieco ponad 2 godzinną podróż pociągiem i w sumie nie mam chęci już do niej wracać. Z punktu widzenia osoby z ADHD ze znaczną częścią "złotych rad" autorów nie mogę się zgodzić. Zamiast odpowiedzi na tytułowe pytanie jak poradzić sobie z ADHD otrzymujemy bardziej przykład niezbyt zdrowej relacji z osobą chorą na ADHD (wyręczanie osoby chorej to nie pomoc czy wsparcie, coś o tym wiem ;). Nie pokuszę się o ocenę.

Książka jest napisana prosto, tak prosto, że przeczytanie jej do połowy zajęło mi nieco ponad 2 godzinną podróż pociągiem i w sumie nie mam chęci już do niej wracać. Z punktu widzenia osoby z ADHD ze znaczną częścią "złotych rad" autorów nie mogę się zgodzić. Zamiast odpowiedzi na tytułowe pytanie jak poradzić sobie z ADHD otrzymujemy bardziej przykład niezbyt zdrowej...

Przeczytałam książkę i jak zwykle po dodaniu jej do biblioteczki, czytam z ciekawością komentarze, opinie i odbiór ich przez innych użytkowników. I szczerze mówiąc zaskakują mnie tak niskie oceny, tłumaczące, że książka nie odpowiada jak radzić sobie z ADHD, lub że „odpowiedzią jest mąż”, który „wszystko robi” za swoją neuroróżnorodną żonę, że przedstawione tam objawy nie wyczerpują tematu bądź wręcz są oceniane jako nieistniejące przy ADHD.

Autorka zastrzega już na samym początku książki, że opisane w niej symptomy są częścią jej historii i nie muszą być takie same u każdego. To nie jest podręcznik kliniczny, który rozkłada na czynniki pierwsze całe spektrum ADHD, a jedynie historia małżeństwa, które na przykładzie 10 objawów opisuje, jak wyglądał ich odbiór i interpretacja codziennych sytuacji zanim wiedzieli o diagnozie i jakie wypracowali sposoby działania, które służą im (i dzielą się nimi z innymi w ramach być może inspiracji),ale nie są przedstawiane jako prawdy objawione i jedyne słuszne rozwiązanie, co także jest podkreślone w książce.

Dalej, w mojej interpretacji, to nie jest tak, że „jej mąż jest odpowiedzialny za rozwiązywanie jej problemów” czy „ żyją w dynamice ojciec-córka”. Autorzy piszą wiele o akceptacji objawów, to prawda, ale akceptacja nie jest równoznaczna z ich ignorowaniem. Jest ona zaś kluczowa do dalszej i skutecznej pracy z objawami. Powiedzenie sobie „ok, tak mam, tak działa mój mózg”, ułatwia zrobienie kroku naprzód i wypracowywanie metod ułatwiających codzienne funkcjonowanie (jak było w przypadku autorów). Dzielą się obowiązkami, ale też WSPIERAJĄ i okazują wzajemne zrozumienie, że ich mózgi pracują w odmienny sposób. Dodatkowo, w podsumowaniu książki również jest jasny przekaz, że ADHD nie powinno być traktowane jako wymówka i umywanie rąk od odpowiedzialności za swoje działania czy zachowania.

Ostatnią rzeczą, do której chciałabym się odnieść, to opinia, że książka pisze o nieistniejących objawach, ponieważ „ja mam ADHD i wcale tak nie robię”. ADHD to spektrum objawów. Nie muszą wystąpić wszystkie na raz. Ba! Dwie osoby mogą prezentować zupełnie inny zestaw objawów, ale to nie znaczy, że któreś ADHD jest „prawdziwsze”.
Przy przeziębieniu można mieć przecież gorączkę, kaszel i łzawiące oczy, ale ktoś inny może mieć tylko (lub dodatkowo) również katar, zatkane zatoki i ból gardła. Nie ma jednego słusznego zestawu objawów w ADHD.

Nie jest to na pewno jedyna słuszna pozycja do przeczytania w temacie ADHD, ale może być ciekawym punktem odniesienia na początku drogi po diagnozie z ADHD, szczególnie w związku, w którym mózgi partnerów działają nieco odmiennie.

A podczas lektury warto pamiętać, że to historia ADHD dwóch osób. Twoja może być inna. Nie lepsza, nie gorsza, nie mniej czy bardziej prawdziwa. Inna.

Przeczytałam książkę i jak zwykle po dodaniu jej do biblioteczki, czytam z ciekawością komentarze, opinie i odbiór ich przez innych użytkowników. I szczerze mówiąc zaskakują mnie tak niskie oceny, tłumaczące, że książka nie odpowiada jak radzić sobie z ADHD, lub że „odpowiedzią jest mąż”, który „wszystko robi” za swoją neuroróżnorodną żonę, że przedstawione tam objawy nie...

Czytam w ebooku. Poza poważnymi błędami w dzieleniu słów, jestem na drugim "objawie" i mam wrażenie, że wytłumaczeniem jak sobie radzić z objawami autorka zawsze rzuca "po prostu to zaakceptuj". Poza tym pozycja miała być zabawna, a dla mnie jest żenująca. Podejrzewałam u siebie adhd, ale według przeżyć i opisów autorki to bardziej jestem jej mężem 😅
Porzucam tę pozycję

Czytam w ebooku. Poza poważnymi błędami w dzieleniu słów, jestem na drugim "objawie" i mam wrażenie, że wytłumaczeniem jak sobie radzić z objawami autorka zawsze rzuca "po prostu to zaakceptuj". Poza tym pozycja miała być zabawna, a dla mnie jest żenująca. Podejrzewałam u siebie adhd, ale według przeżyć i opisów autorki to bardziej jestem jej mężem 😅
Porzucam tę...

Ogólnie książkę bym poleciła. Osobom z ADHD, a jeszcze bardziej partnerom i bliskim takiej osoby. Gwiazdki odjęte za to, że niestety książka zdecydowanie nie odpowiada na tytułowe pytanie "Jak sobie radzić...", bo odpowiedzią na to pytanie rzeczywiście jest głównie partner autorki rozwiązujący za nią większość problemów. Jednak mimo to nie uważam czasu czytania za stracony, książka pozwala lepiej zrozumieć i, przede wszystkim, spojrzeć bardziej wyrozumiałym okiem na problemy spowodowane zaburzeniami koncentracji. Zabawna, lekko się czyta, można też potraktować jako fajny, przyjemny prezent dla osoby z ADHD (choć tutaj uwaga na wiek obdarowanego, dużo jest wstawek o 'rockandrollowym' trybie życia autorki, także może nie dawać np. teściowej xD ).

Ogólnie książkę bym poleciła. Osobom z ADHD, a jeszcze bardziej partnerom i bliskim takiej osoby. Gwiazdki odjęte za to, że niestety książka zdecydowanie nie odpowiada na tytułowe pytanie "Jak sobie radzić...", bo odpowiedzią na to pytanie rzeczywiście jest głównie partner autorki rozwiązujący za nią większość problemów. Jednak mimo to nie uważam czasu czytania za stracony,...

Ciężko mi ocenić tę książkę. To bardziej rozmowa z małżeństwem, gdzie żona boryka się z ADHD. Owszem, już na samym początku znajdujemy informację, że opisy dotyczą jej życia, że nie każda osoba z ADHD tak ma, ale mam wrażenie takiej skrajności. Czasami nie wiem które zachowania są wywołane neuróżnorodnością współautorki, a które jej nieporadnością życiową., która podciąga pod ADHD.

Mąż współautorki podchodzi do niej z dużą dozą wyrozumiałości, którą po przeczytaniu książki, podziwiam. Zastanawiam się czy jest to zdrowy układ partnerski z dużą dozą wyrozumiałości i miłości czy relacja córka - ojciec, która pozwala zepchnąć część odpowiedzialności za swoje życie z kobiety na jej męża.

Na pewno zgłębię temat w innych źródłach, ponieważ po tym "poradniku", który każe być cierpliwym partnerowi i obchodzić się z osobą neuróżnorodną jak z dzieckiem mam głęboki niedosyt

Ciężko mi ocenić tę książkę. To bardziej rozmowa z małżeństwem, gdzie żona boryka się z ADHD. Owszem, już na samym początku znajdujemy informację, że opisy dotyczą jej życia, że nie każda osoba z ADHD tak ma, ale mam wrażenie takiej skrajności. Czasami nie wiem które zachowania są wywołane neuróżnorodnością współautorki, a które jej nieporadnością życiową., która podciąga...

Poczytalam negatywne opinie, ksiazke sluchalam po angielsku, ciekawe czy to kwestia audiobooka czy jezyka ale dla mnie ksiazka jest mega.

Fakt ze podciaga wiele rzeczy pod ADHD ktore nie sa koniecznie typowe dla ADHD. Ale to tez nie byl cel ksiazki zeby przekazac diagostyczne kryteria, raczej opisac jeden konkretny przypadek okiem laika. To nawet nie sa psycholodzy, tylko normalni ludzie ktorzy sobie napisali ksiazke.

To, co jest dla mnie mega - to modelowanie jak osoba z dziwactwami moze byc zrozumiana i wspierana przez partnera. Co bardzo pomaga w zrozumieniu, wspieraniu, i zaakceptowaniu tych dziwactw u samego siebie. To cos, czego nie doswiadczysz na terapii.

Poczytalam negatywne opinie, ksiazke sluchalam po angielsku, ciekawe czy to kwestia audiobooka czy jezyka ale dla mnie ksiazka jest mega.

Fakt ze podciaga wiele rzeczy pod ADHD ktore nie sa koniecznie typowe dla ADHD. Ale to tez nie byl cel ksiazki zeby przekazac diagostyczne kryteria, raczej opisac jeden konkretny przypadek okiem laika. To nawet nie sa psycholodzy, tylko...

Przesłanie że zamiast pouczać warto współczuć (sobie i innym) cenne nie tylko w sytuacji ADHD, ale trudno czytać te same fragmenty w każdym rozdziale. Poza tym zrzucanie wszystkich wydarzeń na ADHD wydaje się nadużyciem i nie należy tej książki traktować jako opis funkcjonowania typowej osoby z tym zaburzeniem. Jako pamiętnik - spoko, jako podręcznik diagnostyczny - a w życiu, literacko - mocno przeciętnie.

Przesłanie że zamiast pouczać warto współczuć (sobie i innym) cenne nie tylko w sytuacji ADHD, ale trudno czytać te same fragmenty w każdym rozdziale. Poza tym zrzucanie wszystkich wydarzeń na ADHD wydaje się nadużyciem i nie należy tej książki traktować jako opis funkcjonowania typowej osoby z tym zaburzeniem. Jako pamiętnik - spoko, jako podręcznik diagnostyczny - a w...

Straszna książka. Autorka opisuje swoje zachowanie jako „typowe dla osób z adhd” podkreślając to ciągle i wymieniając jednocześnie nie mycie się przez 10 dni, zachowywanie jak dziecko(nie, chowanie pod łóżkiem w wieku 29 lat gdy ktoś póka do drzwi nie jest TYPOWE dla adhd),spóżnianie się i olewanie tego(możesz nastawić budzik). A jako pomoc pokazuje diagnozę oraz partnera który robi rzeczy za nią oraz ją wychowuje. Ja nie wiem, może tam jest jakieś inne zaburzenie dodatkowe. Jako osoba, która ma ADHD i wypracowałam sobie życie, czuję się zwyczajnie urażona. Boję się że ktoś z kim będę się spotykać przeczyta taką książkę i stwierdzi że pewno się NIE MYJĘ.

Straszna książka. Autorka opisuje swoje zachowanie jako „typowe dla osób z adhd” podkreślając to ciągle i wymieniając jednocześnie nie mycie się przez 10 dni, zachowywanie jak dziecko(nie, chowanie pod łóżkiem w wieku 29 lat gdy ktoś póka do drzwi nie jest TYPOWE dla adhd),spóżnianie się i olewanie tego(możesz nastawić budzik). A jako pomoc pokazuje diagnozę oraz partnera...