Lekka lektura na jesienny wieczor. Nie jest to cos wybitnego ale milo sie czyta

Lekka lektura na jesienny wieczor. Nie jest to cos wybitnego ale milo sie czyta

Wreszcie udało mi się zdobyć tę książkę i wcale nie żałuję, drugi tom tak samo dobry jak i pierwszy. Laski biegają z jajami jak szalone, koza atakuje, mafia szkaluje. Kawał dobrej roboty wykonała autorka, wielkie brawa dla niej :)

Wreszcie udało mi się zdobyć tę książkę i wcale nie żałuję, drugi tom tak samo dobry jak i pierwszy. Laski biegają z jajami jak szalone, koza atakuje, mafia szkaluje. Kawał dobrej roboty wykonała autorka, wielkie brawa dla niej :)

Tak się złożyło, że wyjeżdżałam w ostatni piątek do Piotrkowa, a już wcześniej, polując na drugą część "Draceny" wykryłam, że tamtejsza biblioteka posiada tę książkę na stanie.
Na miejscu byłam w czwartek późnym popołudniem i zaraz po przyjeździe wybrałam się do biblioteki z prośbą, by pożyczyli mi tę książkę do następnego dnia.
Książkę dostałam i udało mi się ją skończyć koło północy :)
Zostało mi ledwie parę stron, które doczytałam następnego ranka na spotkaniu. ;)
Czytała się bardzo dobrze. Mniej się śmiałam niż przy Dracenie, ale książka równie ciekawa. Najciekawszy był sposób popełnienia przestępstwa - ewenement jeśli chodzi o autorów kryminałów - "Zwykły" autor kryminału jest bez szans, na to mógł wpaść tylko biolog. I za to Maję Kotarską też kocham :)
Bohaterki są wkurzające jeszcze bardziej niż w Dracenie, a mimo to na swój sposób sympatyczne. Trochę mniej znalazłam "smaczków" branżowych, więcej kryminału. Świetnie napisani pełnokrwiści bohaterowie.
Odnosząc się do postawionej w poprzedniej opinii tezy - czy Kotarska ma szansę zająć niszę po Chmielewskiej - owszem ma, z powodu lekkości pióra (chociaż z powodu zerowej promocji jej szanse również są równe zeru). Różnica między nią a Chmielewską jest taka, że o bohaterki Chmielewskiej czytelnik nie musiał się bać. Miał pewność, że z tarapatów wyjdą obronną ręką i przeważnie w wyjątkowo komiczny sposób.
U Kotarskiej komizm bywa, ale żartów nie ma. Czasem lubi sponiewierać bohaterów, a nawet jeśli ich ostatecznie nie sponiewiera, to jednak czytelnik nie ma żadnej pewności czy aby na pewno im się tym razem uda.
Tak czy siak - polecam i zaczynam polować na "Ładny gips". :)

Tak się złożyło, że wyjeżdżałam w ostatni piątek do Piotrkowa, a już wcześniej, polując na drugą część "Draceny" wykryłam, że tamtejsza biblioteka posiada tę książkę na stanie.
Na miejscu byłam w czwartek późnym popołudniem i zaraz po przyjeździe wybrałam się do biblioteki z prośbą, by pożyczyli mi tę książkę do następnego dnia.
Książkę dostałam i udało mi się ją skończyć...

Po książce "Dracena przerywa milczenie" ciekawa byłam, jak autorka upora się z kontynuacją. I miła niespodzianka: jest nawet zabawniej niż w pierwszej części! Pomysł "strusiowy" niesamowity, a kilka scen z kozami, kurami, papugami tudzież innym żywym inwentarzem (np. naukowcami w roli sprzątaczek zeskrobujących strusią katastrofę z podłogi) jest po prostu bezcennych. Uśmiałam się serdecznie. W sam raz lekkie czytadełko dla osób chcących się odprężyć.

Po książce "Dracena przerywa milczenie" ciekawa byłam, jak autorka upora się z kontynuacją. I miła niespodzianka: jest nawet zabawniej niż w pierwszej części! Pomysł "strusiowy" niesamowity, a kilka scen z kozami, kurami, papugami tudzież innym żywym inwentarzem (np. naukowcami w roli sprzątaczek zeskrobujących strusią katastrofę z podłogi) jest po prostu bezcennych....

Kolejna z przygód dwóch przyjaciółek Agatki Cyryl i nieodłącznej Joli Kapłan.Tym razem obie panie całkiem przypadkiem odwiedzając fermy strusi będące częścią badań naukowych nadziewają się na aferę kryminalną i jak na wytrawne tropicielki przygód przystało ostro zabierają się za śledztwo ku utrapieniu miejscowej policji. Prześmieszne dialogi i opisy powodują ból brzucha. A wątki dwóch zwierzęcych bohaterek kozy Petruli i papugi Lili wywoływały u mnie salwy śmiechu .Polecam każdemu kto ma ochotę przenieśc się w ten zabawny świat

Kolejna z przygód dwóch przyjaciółek Agatki Cyryl i nieodłącznej Joli Kapłan.Tym razem obie panie całkiem przypadkiem odwiedzając fermy strusi będące częścią badań naukowych nadziewają się na aferę kryminalną i jak na wytrawne tropicielki przygód przystało ostro zabierają się za śledztwo ku utrapieniu miejscowej policji. Prześmieszne dialogi i opisy powodują ból brzucha. A...

Moje drugie i zdecydowanie ostatnie spotkanie z twórczością Mai Kotarskiej.

Już przy pierwszej części cyklu, książce "Dracena przerywa milczenie", pisałam, że jest to prawdziwe i bezproblemowe czytadło, z takich, co to łatwo wchodzą i łatwo wychodzą. Ze "Strusim jajem" jest dokładnie tak samo, idealnie się je poczytuje pomiędzy ubijaniem kotletów, przepierką i myciem podłogi. Ale na dłuższą metę, ale poza tym... Za płytko. Za naiwnie.

Dwie główne bohaterki, niby dojrzałe kobiety, matki i żony, a zachowują się chwilami infantylnie jak dzieci. Relacje jednej z nich z własną bratową - na poziomie skłóconych nastolatek. Nie lepiej z resztą towarzystwa. Aż czytelnik podejrzewa, że przedszkole to lub magiel - a to wydział genetyki w placówce naukowo-badawczej.

Ja rozumiem: miało być zabawnie, dowcipnie. Ale gdy zbyt na siłę zabawnie, zbyt za wszelką cenę, to jest już wcale nie zabawnie.

Moje drugie i zdecydowanie ostatnie spotkanie z twórczością Mai Kotarskiej.

Już przy pierwszej części cyklu, książce "Dracena przerywa milczenie", pisałam, że jest to prawdziwe i bezproblemowe czytadło, z takich, co to łatwo wchodzą i łatwo wychodzą. Ze "Strusim jajem" jest dokładnie tak samo, idealnie się je poczytuje pomiędzy ubijaniem kotletów, przepierką i myciem...

Po przeczytaniu ,,Dracena przerywa milczenie" z wielkim entuzjazmem sięgam po kolejną pozycję tej autorki, z nadzieją, że będzie równie dobra jak i poprzednia a może nawet i lepsza. Niestety nic takiego. Nudna i o niczym. Niby kolejna zagadka, jakaś tajemnica, ciemne typy, próba wciśnięcia humoru , ale to wszystko. I tylko przy życiu trzymała mnie koza Petrula. Jednak nie zrażam się do autorki, mam w planie kolejne jej pozycje.

Po przeczytaniu ,,Dracena przerywa milczenie" z wielkim entuzjazmem sięgam po kolejną pozycję tej autorki, z nadzieją, że będzie równie dobra jak i poprzednia a może nawet i lepsza. Niestety nic takiego. Nudna i o niczym. Niby kolejna zagadka, jakaś tajemnica, ciemne typy, próba wciśnięcia humoru , ale to wszystko. I tylko przy życiu trzymała mnie koza Petrula. Jednak nie...

Przeczytałam "Strusie jajo" migiem, lekka jak puch i niestety słabsza niż "Dracena..". Ale tak to z reguły bywa z drugimi częściami ;) Kowencja kryminału z humorem zachowana, tyle że humor mniej bawi, historia mniej ciekawa i do tego zbyt duże podobieństwo całości do części poprzedniej. Mimo wszystko przeczytam i trzecią opowieść, bo podoba mi się styl pani Kotarskiej.

Przeczytałam "Strusie jajo" migiem, lekka jak puch i niestety słabsza niż "Dracena..". Ale tak to z reguły bywa z drugimi częściami ;) Kowencja kryminału z humorem zachowana, tyle że humor mniej bawi, historia mniej ciekawa i do tego zbyt duże podobieństwo całości do części poprzedniej. Mimo wszystko przeczytam i trzecią opowieść, bo podoba mi się styl pani...

Uśmiałam się do łez, druga część jest od niebo lepsza od poprzedniej ponieważ jest zabawniejsza, więcej się dzieje, sporo zaskakujących momentów.

Stwarzało mi problem czy akcja toczy się tego samego dnia czy już następnego, czy rano, czy wieczorem, czasami też nie wiadomo było czy dzieje się w samochodzie czy już w domu.

Uśmiałam się do łez, druga część jest od niebo lepsza od poprzedniej ponieważ jest zabawniejsza, więcej się dzieje, sporo zaskakujących momentów.

Stwarzało mi problem czy akcja toczy się tego samego dnia czy już następnego, czy rano, czy wieczorem, czasami też nie wiadomo było czy dzieje się w samochodzie czy już w domu.

Agata i Jola znane z " Dracena przerywa milczenie " znowu bawią się w detektywów ( przyprawiając zarówno swoich bliskich jak i szanowną policję o nerwicę ) i oczywiście pakują się w kłopoty. Wszystkim tym, którzy spodziewają się typowego kryminału - odradzam. Dla mnie książki pani Mai pachną trochę stylem pisania pani Joanny Chmielewskiej. Bo przecież jest trup, jest szajka a absurd niektórych sytuacji sprawia, że w momentach w których powinieneś się bać parskasz śmiechem. Dla mnie książka fajna.

Agata i Jola znane z " Dracena przerywa milczenie " znowu bawią się w detektywów ( przyprawiając zarówno swoich bliskich jak i szanowną policję o nerwicę ) i oczywiście pakują się w kłopoty. Wszystkim tym, którzy spodziewają się typowego kryminału - odradzam. Dla mnie książki pani Mai pachną trochę stylem pisania pani Joanny Chmielewskiej. Bo przecież jest trup, jest szajka...