Rosomaki muszą znaleźć jeszcze jedną, ostatnią gwiazdę, aby dokończyć swoją misje. Może to się jednak okazać trudniejsze, niż sądzili: Stryk zniknął, prawdopodobnie pojmany przez złą Jennestę, a jej armia zmierza wprost na nich. Nie mogą się jednak poddać, gdy zwycięstwo zdaje się być tak blisko.


Bez bicia i zupełnie szczerzę przyznaję – „Wojownicy burzy” to najlepsza część w serii. Na całe szczęście, Nicholls zakończył trylogie z największą klasą z jaką mógł to zrobić.
Tom drugi tego lekkiego czytadełka był bardzo chaotyczny: czasami niełatwo było odnaleźć się w tym, co się działo, narracja skakała z jednej postaci na drugą. Autor chciał upchnąć zbyt wiele fabuły i akcji w krótkiej książeczce. W ostatniej części, na swoje szczęście, zrezygnował z tego, dając nam prostą historię w której odnajdzie się właściwie każdy.
W związku z powyższym, gdyby „Wojownicy burzy” byli poważną książką narzekałabym na jej schematyczność. Z tym, że to zdecydowanie nie jest fantastyka, która chce być czymś więcej, niż lekkostrawną rozrywką, a autor zdaje sobie sprawę, w jaki sposób konstruuje swój tekst. Schematy wykorzystane są tu zupełnie umyślnie, nieco tylko zmienione, czy przejaskrawione.
Skoro już o koloryzowaniu mowa... „Wojownicy burzy” są bardzo przerysowane, tak jak poprzednie części, zwłaszcza, jeśli spojrzymy na negatywne charaktery. Tyle, że w przypadku tej serii wypada to po prostu komicznie. Naprawdę, chwilami nie mogłam zaśmiać się pod nosem. To, jak genialne wnioski wysuwa zła Jennesta jest momentami aż nie do pomyślenia. Poza tym wręcz uwiodła mnie jedna scena, akurat związana z tą dobrą stroną: jeden ork idzie zbadać teren, drugi idzie zająć czymś osobę pilnującą owego miejsca. Rozmawia, rozmawia... i zapytany, po co tam w ogóle przyszedł odpowiada że „a tak no sobie, bez powodu przyszedł”. Tego typu sytuacje w tej trylogii to rzecz normalna, jednak w tym tomie zdecydowanie najbardziej było to widoczne.
Przy tego typu głupiutkich scenkach w ostatniej części panuje wręcz patetyczny klimat, co jeszcze bardziej je podkręca: autor zdaje się wręcz parodiować takie dzieła jak „Władca Pierścieni”, co wypada... wręcz wspaniale.
Muszę pochwalić autora za zakończenie serii, które wypadło naprawdę zgrabnie: jest konkretne, wyjaśniające wszystko w miarę dobrze, co często nie wychodzi w tego typu lekturach. W końcu nawet pewne błędy logiczne można autorowi wybaczyć, jeśli wszystko pod koniec jakoś trzyma się kupy.

„Orkowie” nie są porywającą serią. Warsztat Nichollsa nie jest wybitny, a całości nie da się nazwać czymś, co przeczytać trzeba. Niemniej, świat, który wykreował ma swój urok. Książki potrafią bawić, a ostatni tom stanowi ratunek dla poprzednich, dlatego zdecydowanie polecam zakończyć serię, jeśli jesteście w trakcie niej.

Rosomaki muszą znaleźć jeszcze jedną, ostatnią gwiazdę, aby dokończyć swoją misje. Może to się jednak okazać trudniejsze, niż sądzili: Stryk zniknął, prawdopodobnie pojmany przez złą Jennestę, a jej armia zmierza wprost na nich. Nie mogą się jednak poddać, gdy zwycięstwo zdaje się być tak blisko.


Bez bicia i zupełnie szczerzę przyznaję – „Wojownicy burzy” to najlepsza...

Ostatni tom, wyraźnie pozbawiony największych wad poprzednich części. Od początku mnie zaciekawił, poprzez bezpośrednią kontynuację zakończenia drugiego tomu. Przeskoki wątków także były w odpowiednich momentach, dzięki czemu nie traciłem płynności zdarzeń.

Całość odebrałem pozytywnie. Fabuła była ciekawa i dobrze ułożona. Mimo różnych niedogodności, nie zniechęcała do dalszego czytania, wręcz przeciwnie, z biegiem czasu coraz bardziej chciałem wiedzieć jak się wszystko potoczy. Samo zakończenie obyło się bez bohaterstwa, wielkich bitw i chwały, co dla mnie było sporym plusem.

Oczywiście żeby nie było za fajnie, na sam koniec pojawia się pewien rozdział, który powinien rozpocząć całą powieść... W dodatku został wrzucony w decydującym momencie, nagle bezpowrotnie urywając niedopowiedziane zakończenie.

Ostatni tom, wyraźnie pozbawiony największych wad poprzednich części. Od początku mnie zaciekawił, poprzez bezpośrednią kontynuację zakończenia drugiego tomu. Przeskoki wątków także były w odpowiednich momentach, dzięki czemu nie traciłem płynności zdarzeń.

Całość odebrałem pozytywnie. Fabuła była ciekawa i dobrze ułożona. Mimo różnych niedogodności, nie zniechęcała do...

Cięż­kie życie
Życie bywa cięż­kie. Powi­nie­neś już to wie­dzieć. Jeśli nie, to pew­nie wkrótce się o tym prze­ko­nasz. Dla nie­któ­rych bywa bar­dziej trudne niż dla innych. Ciężko jed­nak powie­dzieć, czy to jest takie złe, ponie­waż wielu milio­ne­rów zaczy­nało nie­malże od zera. Mieli cięż­kie życie, ale nauczyło ich to wal­czyć i poko­ny­wać trud­no­ści, aż udało im się osią­gnąć sukces.
A co może powie­dzieć ork? Jego życie jest cięż­kie. Nie widać nawet szansy na poprawę. A kiedy w końcu się ta szansa poja­wiła wydaje się, że nie­mal wszy­scy stoją Ci na dro­dze do osią­gnię­cia sukcesu.
Tak wła­śnie oddział Roso­ma­ków wal­czy z prze­ciw­no­ściami losów. Jest coraz bli­żej suk­cesu odna­le­zie­nia i zebra­nia wszyst­kich arte­fak­tów, ale też i widmo śmierci nad ich gło­wami wydaje się wręcz nie­moż­liwe do uniknięcia.
Czy orkom uda się odmie­nić swój los? Czy odnajdą szansę na inne życie? Kto jesz­cze mie­sza się w losy orków?
Wojow­nicy burzy
W Wojow­ni­kach burzy dowiesz się naresz­cie jak się zakoń­czy histo­ria orków.
Czy zginą, czy prze­żyją? Czy dowie­dzą się jaka moc tkwi w arte­fak­tach, które zbie­rał oddział Roso­ma­ków? Ok dobra to w końcu książka, gdzie ciężko o inne roz­wią­za­nie niż to „udane”. Prze­cież nie zabiją głów­nego boha­tera (to nie Japo­nia). Czuł­byś wtedy nie­do­syt, że prze­cież wal­czyli, poko­ny­wali trud­no­ści, a na koniec śmierć. Ehh to nie ten styl. Nie ta kul­tura, więc wia­domo, że orkom się uda (oj może kilku zgi­nie po dro­dze, ale pew­nie nikt ważny ;) ).
Wiesz, że się uda, ale…
Mimo, że wiesz, że orkom się uda, nie wiesz jak będzie wyglą­dała droga i jak będzie wyglą­dał koniec. Czy może zda­rzy się coś nie­prze­wi­dzia­nego. Pod­po­wiem Ci — zda­rzy się coś nie­prze­wi­dzia­nego. Może nawet kilka rzeczy.
Jeśli chcesz zoba­czyć co się sta­nie i jak skoń­czy się histo­ria oddziału Roso­ma­ków prze­czy­taj książkę Orko­wie tom 3 — Wojow­nicy burzy.
P.S.
Oczy­wi­ście będzie dużo walki i wart­kiej akcji. Do tego już Cię przy­zwy­czaił Stan Nicholls w poprzed­nich czę­ściach, a jak pew­nie pamię­tam orko­wie są hodo­wani na wojow­ni­ków i wojaczka wycho­dzi im najlepiej.
http://magiaksiazek.pl Magia książek - blog o książkach

Cięż­kie życie

Życie bywa cięż­kie. Powi­nie­neś już to wie­dzieć. Jeśli nie, to pew­nie wkrótce się o tym prze­ko­nasz. Dla nie­któ­rych bywa bar­dziej trudne niż dla innych. Ciężko jed­nak powie­dzieć, czy to jest takie złe, ponie­waż wielu milio­ne­rów zaczy­nało nie­malże od zera. Mieli cięż­kie życie, ale nauczyło ich to wal­czyć i poko­ny­wać trud­no­ści, aż udało im...