Nie polecam osobom wrażliwym na nielogiczne decyzje, słabe uzasadnienia ciągów przyczynowo-skutkowych i nie do końca wyjaśnione brawurowe akcje.
Natomiast autor pisze jakoś tak lekko i wciągająco, że chciałam podążać za bohaterami dalej.
Dzieci króla jakoś mnie nie przekonały do siebie.
Mnich i jego odkrywanie świata były fajnym elementem.
Polityki nie zrozumiałam.

Nie polecam osobom wrażliwym na nielogiczne decyzje, słabe uzasadnienia ciągów przyczynowo-skutkowych i nie do końca wyjaśnione brawurowe akcje.
Natomiast autor pisze jakoś tak lekko i wciągająco, że chciałam podążać za bohaterami dalej.
Dzieci króla jakoś mnie nie przekonały do siebie.
Mnich i jego odkrywanie świata były fajnym elementem.
Polityki nie zrozumiałam.

Przyjemnie się czyta, ale czasami zbytnio przewidywalna.

Przyjemnie się czyta, ale czasami zbytnio przewidywalna.

Piąty tom jaki przeczytałem o duecie Riyrii, jednocześnie pierwszy z cyklu Odkryć Riyrii czyli pierwszej serii autorstwa Sullivana i jeżeli się nie mylę będący jego debiutem literackim. Przynajmniej, z rzeczy wydanych, a nie schowanych do szuflady.

I faktycznie widać, że to debiut. Bardzo dobry ale debiut. Mamy tu bardzo szybkie tempo, ciągłe zwroty akcji ale całościowo historia jest dość papierowa, a postacie płaściutkie. Uroczo i rozkosznie płaściutkie ale jednak. To nie jest żadne epickie fantasy o złożonym świecie czy skomplikowanej magii, nie jest to głębokie studium charakterów, a tutejsza intryga jest ciosana bardzo tępą siekierą. Ale mimo wszystko jest to naprawdę dobra, lekka i bezpretensjonalna fantasy. Bardzo solidna i konsekwentna w swoim uroku. Idealnie relaksująca jeżeli wiemy na co się piszemy i broń Boże nie szukamy czegoś złożonego bądź oryginalnego.

Warto też dodać, że w moim przypadku, przeczytałem najpierw napisane później prequele i szczerze wszystkim też to rekomenduję. Wiem, że autor pozwala w tym wypadku na pewną dowolność z lekką preferencją w stronę rozpoczęcia właśnie od niniejszego tomu ale ja uważam, że książka ta bardzo dużo zyskała w moich oczach dzięki znajomości czterotomowych Kronik Riyrii. Dlatego, że to tam bohaterowie zostali naprawdę fajnie pogłębieni, rozwinięci i wyjaśnieni. Dzięki temu, tutaj ich bardziej tekturowe wersje były dla mnie o niebo bardziej strawne. Oczywiście przy tym rozwiązaniu mocniej widać pewne niekonsekwencje w tworzeniu tej serii. No bo jednak trzy tomy temu czytałem o Panu Melbornie jako w zasadzie socjopatycznym mordercy znanym z siania krwawego terroru w niejednym mieście. W zasadzie całe te duo było mocno przetrąconymi przez życie zwyrolami, a choć Hadrian miał sympatyczną aparycję i mocne ciągoty do idealizowania świata to nic go nie powstrzymywało przed kradzieżami w skutek których np. musiał mordować dziesiątki niewinnych strażników. O jego krwawej młodzieńczej przeszłości nie wspominając. Tutaj zaś obaj wyżej wymienieni są raczej wesołymi i zawadiacki herosami, takimi co to brawurowo ratują księżniczkę, pomagają księciu odzyskać królestwo i nawet nie są przy tym zbyt pazerni. Takimi pełnymi humoru psotnikami niczym z romantycznych opowieści łotrzykowskich. Nawet te charakterystyczne dla serii różnice między ich osobowościami nie są tutaj jeszcze zbytnio nakreślone. Ich żarty są porównywalnie rozkoszne tak, że często można by ich autorstwo podmienić pomiędzy jednym bohaterem, a drugim bez żadnego mocniej odczuwalnego dysonansu. Ot, jeden to sceptyczny złodziejaszek, a drugi to prostolinijny wojownik. Generalnie do rany przyłóż. Różnica wobec tamtych książek jest mocno wyczuwalna ale mi w zasadzie nie przeszkadzała. Książkę czytało się świetnie, szybko i nierzadko ze szczerym uśmiechem na twarzy, a ucywilizowanie się naszych dwóch złodziei można na upartego tłumaczyć wpływem Hadriana na Royce’a. Działają przecież już razem pewnie z dekadę, a i w dotychczas przeczytanych przeze mnie tomach widać było pewien trend w ich zmierzaniu do normalności. Generalnie, w moim odczuciu czytajcie najpierw Kroniki Riyrii. Dzięki temu na tej książce będziecie się pewnie bawić jeszcze lepiej.

Pierwszy tom Kronik Riyrii był znacznie słabszy od pozostałych. Temu z kolei, zapoczątkowującemu Odkrycia Riyrii też daleko do ideału, no i cierpi on na pewne problemy charakterystyczne dla debiutu. Mimo bardzo dobrej zabawy wiem, że Sullivan potrafi lepiej i jestem ciekaw czy tak jak ostatnio, z każdym tomem jakość będzie znowu spektakularnie wzrastać? Na to liczę, a puki co polecam Riyrię całościowo bo i tym razem bawiłem się doskonale. Do tej pory, całościowo jest to naprawdę świetna seria.

Piąty tom jaki przeczytałem o duecie Riyrii, jednocześnie pierwszy z cyklu Odkryć Riyrii czyli pierwszej serii autorstwa Sullivana i jeżeli się nie mylę będący jego debiutem literackim. Przynajmniej, z rzeczy wydanych, a nie schowanych do szuflady.

I faktycznie widać, że to debiut. Bardzo dobry ale debiut. Mamy tu bardzo szybkie tempo, ciągłe zwroty akcji ale całościowo...

Świetna przygodowa książka z odcieniem fantastyki w tle. Na początku poznajemy dwójkę zawadiackich złodziei – Royce’a i Hadriana. Bardzo sympatyczna para fachowców od sprytnych robót wymagających niezwykłych umiejętności, odwagi i zuchwalstwa. Royce i Hadrian wikłają się w sprawy z których trudno jest ujść z życiem. Akcja jest szybka, ciekawa, wciągająca. Znowu zarwałam noc, bo musiałam dosłuchać historii do końca. (Słuchałam w bardzo dobrym wykonaniu lektora – Bartosza Głogowskiego.)
„Królewska krew” ma w sobie jakąś świeżość. Jest młodzieńcza, lekka i zaraża pogodą ducha. Normalnie czuję się odmłodzona po przesłuchaniu jej.

Świetna przygodowa książka z odcieniem fantastyki w tle. Na początku poznajemy dwójkę zawadiackich złodziei – Royce’a i Hadriana. Bardzo sympatyczna para fachowców od sprytnych robót wymagających niezwykłych umiejętności, odwagi i zuchwalstwa. Royce i Hadrian wikłają się w sprawy z których trudno jest ujść z życiem. Akcja jest szybka, ciekawa, wciągająca. Znowu zarwałam...

To była przeprawa.

Niewielka objętościowo, a zalazła mi za skórę niemiłosiernie. Zaczęłam ją głównie dlatego, że miałam na oku najnowszą serię autora, a nie pamiętam w końcu, czy ona są połączone (nie ufam autorom fantasy) i w końcu stwierdziłam, że zacznę do początku. I ostatecznie ta książka dzieli się na dwie części.

<b>Pierwsze 50%</b>, które sprawiły, że zatęskniłam za Ostrzem Zdrajcy, bo miałam wrażenie, że to dwie te same książki, tylko ta druga jest jakieś milion razy lepsza. I to było najnudniejsze 50%, jakie przesłuchałam chyba w całym swoim życiu. Już dawno słuchanie jakiejś książki tak bardzo nie sprawiało, że miałam ochotę po prostu wyjść i nie wrócić (razem z krzesłem). <b>Pozostałe 50%</b>, w którym coś w końcu pyknęło, choć nie pamiętam w którym momencie. Na początku podsłuchiwałam niepewna, czy w ogóle chcę wrócić, a w końcu kliknęło i nie dość, że nie mogłam się oderwać, to już przygotowałam audio drugiej części, coby mieć pod ręką.

Debiuty bywają ciężkie i upierdliwe i ten zdecydowanie do nich należał, ale kurde nie poddałam się głównie dlatego, że ja po prostu kocham takie złodziejskie wątki i ta końcówka napawa mnie nadzieją, że będzie lepiej. Do tego nawet polubiłam się z bohaterami, choć jeszcze nie pamiętam ich imion i nie darzę nienawiścią świata, w którym żyją. Oby było tylko lepiej!

To była przeprawa.

Niewielka objętościowo, a zalazła mi za skórę niemiłosiernie. Zaczęłam ją głównie dlatego, że miałam na oku najnowszą serię autora, a nie pamiętam w końcu, czy ona są połączone (nie ufam autorom fantasy) i w końcu stwierdziłam, że zacznę do początku. I ostatecznie ta książka dzieli się na dwie części.

<b>Pierwsze 50%</b>, które sprawiły, że zatęskniłam...

Dużo się działo. Co prawda z każdej niedoli bohaterowie wychodzą zwycięscy, ale to taka literatura i świadomy tego byłem. Wyszedł nowy cykl autora, więc trzeba było poznać Jego twórczość. Chciałbym kontynuować.

Dużo się działo. Co prawda z każdej niedoli bohaterowie wychodzą zwycięscy, ale to taka literatura i świadomy tego byłem. Wyszedł nowy cykl autora, więc trzeba było poznać Jego twórczość. Chciałbym kontynuować.

Od jakiegoś czasu chciałam sięgnąć po twórczość Sullivana, jednak zawsze odpychał mnie od tego fakt, że wiele jego książek nie jest już ogólnodostępnych. Jest to problem z tego względu, że większość z nich (jeśli nie wszystkie) jakoś się ze sobą łączą i zawsze wtedy lubię zacząć od tych wydanych najwcześniej. Kiedy zobaczyłam audiobook na Storytel do jego pierwszej książki, to postanowiłam posłuchać.

Na początek warto podkreślić, że widać iż jest to jego pierwsza książka. No szału nie robi!

Ogólnie nie jestem osobą, która się czepia, że biali mężczyźni piszący fantastykę bla bla bla, ale tutaj to tak mega widać. Nie ma żadnej normalnej kobiecej postaci, żarty są okropne jeśli chodzi o kobiety etc.

Książka okazała się też o wiele lżejszą fantastyką, niż się spodziewałam. Przypuszczam, że miało być tak luzacko i zabawnie. Tylko nie wiem czy to miała być taka parodia, czy wyszło przypadkiem.

Mimo wszystko jeśli mam czytać lekką fantastykę to wolę urban fantasy albo YA. Takie coś jak tutaj, to nie dla mnie.

Kolejny popularny autor, który mi nie podszedł, więc mniejszy TBR. :D

Od jakiegoś czasu chciałam sięgnąć po twórczość Sullivana, jednak zawsze odpychał mnie od tego fakt, że wiele jego książek nie jest już ogólnodostępnych. Jest to problem z tego względu, że większość z nich (jeśli nie wszystkie) jakoś się ze sobą łączą i zawsze wtedy lubię zacząć od tych wydanych najwcześniej. Kiedy zobaczyłam audiobook na Storytel do jego pierwszej książki,...