Cudowna powieść! Dotychczas nie zawiodłam się na autorze, choć opinie o jego działach do tej pory słyszałam negatywne

Cudowna powieść! Dotychczas nie zawiodłam się na autorze, choć opinie o jego działach do tej pory słyszałam negatywne

To są takie bajeczki dla dorosłych, ale nie twierdzę, że dorośli nie lubią tego typu literatury. Jest ona w pewien sposób pokrzepiająca, dodaje otuchy i sprawia, że zadajemy sobie pytania egzystencjalne. A jeśli książka nakłania nas do jakichkolwiek przemyśleń, to uważam, że zasługuje na miano literatury w szerokim tego słowa znaczeniu.
Bajeczki o przenoszeniu się w czasie w jednej z tokijskich restauracji są nieco infantylne, ale czas spędzony z tą lekturą nie uważam za całkowicie stracony. Tęsknota ludzka do podróży w czasie miała i ma swoje odbicie w książkach. Jako gatunek ludzki dążymy do rozwoju, do poznawania nowych wymiarów i kto wie, czy właśnie w innym wymiarze, nie da się spotkać osób z naszej przeszłości lub przyszłości. Byłoby to niewątpliwie ogromnie ciekawym przeżyciem gdyby udało nam się tego dokonać pewnego dnia. Wierzę, że człowiek jako istota myśląca, spowoduje, że dzisiejsza fikcja o podróżach w czasie, kiedyś stanie się rzeczywistością. I tego nam życzę.

To są takie bajeczki dla dorosłych, ale nie twierdzę, że dorośli nie lubią tego typu literatury. Jest ona w pewien sposób pokrzepiająca, dodaje otuchy i sprawia, że zadajemy sobie pytania egzystencjalne. A jeśli książka nakłania nas do jakichkolwiek przemyśleń, to uważam, że zasługuje na miano literatury w szerokim tego słowa znaczeniu.
Bajeczki o przenoszeniu się w czasie...

Fajne opowiadania, napisane w łatwy i przystępny sposób, można by uznać że wręcz naiwnym i infantylnym językiem. Jednak każda z historii niesie za sobą jakiś przekaz i głębsze znaczenie - morał.

Fajne opowiadania, napisane w łatwy i przystępny sposób, można by uznać że wręcz naiwnym i infantylnym językiem. Jednak każda z historii niesie za sobą jakiś przekaz i głębsze znaczenie - morał.

„Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni” to tom drugi z serii o kawiarni, w której można przenieść się w czasie. Pierwsza część jakoś szczególnie nie przypadła mi do gustu, ale postanowiłam dać szansę drugiej.

To, co mogę powiedzieć, to na pewno, że ten tom był lepszy od poprzedniego. Historie, które przedstawił autor, zawierały w sobie dużą dawkę emocji, dzięki czemu dało się poczuć smutki bohaterów. Najbardziej poruszyła mnie pierwsza i ostatnia opowieść, reszta była przeciętna. Tak jak i poprzednio, jestem zdania, że tę książkę czytało się dobrze, ale nie było to coś, co może wejść głęboko w pamięć.
Czy przeczytam kolejną część? Myślę, że tak. Mimo wszystko jest to przyjemna i lekka lektura na jeden wieczór. 6/10

„Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni” to tom drugi z serii o kawiarni, w której można przenieść się w czasie. Pierwsza część jakoś szczególnie nie przypadła mi do gustu, ale postanowiłam dać szansę drugiej.

To, co mogę powiedzieć, to na pewno, że ten tom był lepszy od poprzedniego. Historie, które przedstawił autor, zawierały w sobie dużą dawkę emocji, dzięki czemu...

Druga część jednej z moich ulubionych książek - opowiadania o rzeczach ważnych i małych rzeczach zmieniających cały świat poszczególnych osób - polecam

Druga część jednej z moich ulubionych książek - opowiadania o rzeczach ważnych i małych rzeczach zmieniających cały świat poszczególnych osób - polecam

Druga część z historiami dziejącymi się w przytulnej kawiarni, w której można przenieść się w czasie. Nadal czytało mi się miło, natomiast nieco nużyły mnie powtórzenia. Mamy tu trochę ciekawych informacji o kobiecie duchu (wciąż wychodzącym do łazienki!),o Kazu oraz o samym kawowym rytuale. Historie są smutne, ale po raz kolejny podane w formie, która nie przytłacza swoim ciężarem.

Druga część z historiami dziejącymi się w przytulnej kawiarni, w której można przenieść się w czasie. Nadal czytało mi się miło, natomiast nieco nużyły mnie powtórzenia. Mamy tu trochę ciekawych informacji o kobiecie duchu (wciąż wychodzącym do łazienki!),o Kazu oraz o samym kawowym rytuale. Historie są smutne, ale po raz kolejny podane w formie, która nie przytłacza swoim...

Powieść Toshikazu Kawaguchi "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" to drugi tom cyklu. Ciekawa jest taka podróż do przeszłości. Od razu zaczęłam zastanawiać się nad tym czy sama nie chciałabym powrócić do tego co było kiedyś i w jakim celu. Książka składa się z czterech różnych historii.

Pierwsza z nich jest o człowieku, który przez 22 lata wychowywał córkę swego przyjaciela, który zginął w wypadku. Bohater przez 22 lata nie powiedział jej prawdy o nieżyjących rodzicach. Teraz chce to w jakiś sposób naprawić. Czy mu się to uda - zachęcam do lektury.

W drugiej opowieści jest o tym, że umarła stała klientka tej kawiarni - matka Kyoko i Yukio. W kawiarni wyszło na jaw, że jej syn - Yukio nie był na jej pogrzebie. Gdy Yukio przybył do kawiarni i przeniósł się do przeszłości, by porozmawiać ze zmarłą matką, to wcale nie miał zamiaru wracać do teraźniejszości.

W trzeciej opowieści pewien mężczyzna, któremu zostało tylko sześć miesięcy życia przenosi się do przyszłości, by dowiedzieć się, czy jego ukochana będzie szczęśliwa.

Czwarta historia jest o pewnym detektywie, który postanowił dać swojej żonie, która już nie żyła, prezent.

Jedna osoba przeniosła się do przyszłości, a trzy do przeszłości.

Powieść Toshikazu Kawaguchi "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" to drugi tom cyklu. Ciekawa jest taka podróż do przeszłości. Od razu zaczęłam zastanawiać się nad tym czy sama nie chciałabym powrócić do tego co było kiedyś i w jakim celu. Książka składa się z czterech różnych historii.

Pierwsza z nich jest o człowieku, który przez 22 lata wychowywał córkę swego...

Urocza, chwilami chwytająca za serce książka, którą naprawdę szybko się czyta. Nie wiedząc, co oznacza tytuł i czego się spodziewać zachwyciłam się tymi krótkimi opowiadaniami i małym wątkiem magii (za czym ogólnie nie przepadam - ale czy to można nazwać magią?) lecz to wszystko stworzyło piękną całość, przez którą mam ochotę na więcej. W klimat kawiarnii jak i samej książki naprawdę łatwo się wczuć, a historie ludzi, którzy tę kawiarnię odwiedzali były według mnie różnorodne i ciekawe, pełne różnego rodzaju miłości i serdeczności.

Urocza, chwilami chwytająca za serce książka, którą naprawdę szybko się czyta. Nie wiedząc, co oznacza tytuł i czego się spodziewać zachwyciłam się tymi krótkimi opowiadaniami i małym wątkiem magii (za czym ogólnie nie przepadam - ale czy to można nazwać magią?) lecz to wszystko stworzyło piękną całość, przez którą mam ochotę na więcej. W klimat kawiarnii jak i samej...

Podeszłam do tej książki bez żadnych oczekiwań, wręcz nastawiona negatywnie, jakby ktoś mi trzymał przy skroni lufę, bym kończyła zaczęte serie - w rzeczywistości jest to wyłącznie moje własne dziwactwo, ale mniejsza. Wychodzi na to, że do Kawaguchiego można podchodzić wyłącznie z założeniem, że się nie spodoba, by móc cokolwiek docenić. Choćby brak seksizmu, który wynikał jednakoż głównie z mniejszej ilości kobiet w znaczących dla historii rolach. Niemniej, same opowiadania z tego tomu są moim zdaniem ciekawsze i bliższe emocjonalnej szczerości oferowanej w poprzednim zbiorze przez "Siostry"; poza frustrującymi "Kochankami" (serio, jak słyszę ten tytuł to już wiem, że Kawaguchi dowali poglądami o kobietach, których słuchać nie chcę) opisane spotkania są naprawdę przyzwoite i przedstawiają jakiś bardziej złożony obraz ludzkich relacji. Na plus jest również rozwinięcie stałego składu bohaterów, tj. pracowników kawiarni oraz stałych bywalców, a także samej historii tego miejsca, która naprawdę brzmiała, jakby ten pomysł mgliście majaczył autorowi już przy pisaniu oryginalnych czterech opowiadań/scenariusza. Podobało mi się nawet ostateczne rozwiązanie sprawy Kobiety w Białej Sukience, mimo całej banalności morału.

Generalnie treść tej książki jest może nie tyle nawet banalna (bo wydaje mi się, że to jedyne frustrujące mnie opowiadanie ma akurat dosyć dobre przesłanie),co infantylna. Są porządne pomysły, ale rozpisane w bardzo dziecinny sposób, a bohaterowie zachowują się nienaturalnie, przerysowanie, jak postaci z kreskówki - poza Miki, o ironio, bo to akurat była nieźle oddana mała dziewczynka. Zresztą wydaje mi się, że Kawaguchiego generalnie średnio obchodzi odpowiedź na pytanie, kim są jego bohaterowie, bo zawsze są jedynie tym, kogo potrzebuje morał. Bo serio? Kazu nigdy, odkąd skończyła siedem lat, nie zbliżyła się do nikogo? A Kei, wobec której zachowywała się praktycznie jak zakochana to co? Ano tak, Kei nie istniała na przestrzeni ostatniego opowiadania, więc nie ma wpływu na to, kim jest Kazu potrzebna dla jej morału. I tak w koło macieju. Maciej zresztą doczeka się wreszcie zwichnięcia barku, kręcąc Kawaguchiemu kołem, ponieważ KAŻDE z opowiadań musi co najmniej DWA RAZY przypomnieć wszystkie zasady podróży w czasie. Rozumiałabym to raz na tom, gdyby ktoś sięgnął po nie przypadkiem w złej kolejności, bo powiązanie jest na tyle luźne, że z taką przypominajką można spokojnie czytać bez znajomości jedynki, ale CO OPOWIADANIE? Paradokumenty poświęcają mniej czasu na przypominanie widzom, co działo się przed przerwą.

Największy plus tej serii to to, że audiobook schodzi w +/- jeden dłuższy spacer i jedno sprzątanie mieszkania.

Podeszłam do tej książki bez żadnych oczekiwań, wręcz nastawiona negatywnie, jakby ktoś mi trzymał przy skroni lufę, bym kończyła zaczęte serie - w rzeczywistości jest to wyłącznie moje własne dziwactwo, ale mniejsza. Wychodzi na to, że do Kawaguchiego można podchodzić wyłącznie z założeniem, że się nie spodoba, by móc cokolwiek docenić. Choćby brak seksizmu, który wynikał...

Magiczna, urocza, chwytająca za serce i motywująca do życia z całych sił. Wspaniała seria.

Magiczna, urocza, chwytająca za serce i motywująca do życia z całych sił. Wspaniała seria.