Powieść Toshikazu Kawaguchi "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" to drugi tom cyklu. Ciekawa jest taka podróż do przeszłości. Od razu zaczęłam zastanawiać się nad tym czy sama nie chciałabym powrócić do tego co było kiedyś i w jakim celu. Książka składa się z czterech różnych historii.

Pierwsza z nich jest o człowieku, który przez 22 lata wychowywał córkę swego przyjaciela, który zginął w wypadku. Bohater przez 22 lata nie powiedział jej prawdy o nieżyjących rodzicach. Teraz chce to w jakiś sposób naprawić. Czy mu się to uda - zachęcam do lektury.

W drugiej opowieści jest o tym, że umarła stała klientka tej kawiarni - matka Kyoko i Yukio. W kawiarni wyszło na jaw, że jej syn - Yukio nie był na jej pogrzebie. Gdy Yukio przybył do kawiarni i przeniósł się do przeszłości, by porozmawiać ze zmarłą matką, to wcale nie miał zamiaru wracać do teraźniejszości.

W trzeciej opowieści pewien mężczyzna, któremu zostało tylko sześć miesięcy życia przenosi się do przyszłości, by dowiedzieć się, czy jego ukochana będzie szczęśliwa.

Czwarta historia jest o pewnym detektywie, który postanowił dać swojej żonie, która już nie żyła, prezent.

Jedna osoba przeniosła się do przyszłości, a trzy do przeszłości.

Powieść Toshikazu Kawaguchi "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" to drugi tom cyklu. Ciekawa jest taka podróż do przeszłości. Od razu zaczęłam zastanawiać się nad tym czy sama nie chciałabym powrócić do tego co było kiedyś i w jakim celu. Książka składa się z czterech różnych historii.

Pierwsza z nich jest o człowieku, który przez 22 lata wychowywał córkę swego...

Urocza, chwilami chwytająca za serce książka, którą naprawdę szybko się czyta. Nie wiedząc, co oznacza tytuł i czego się spodziewać zachwyciłam się tymi krótkimi opowiadaniami i małym wątkiem magii (za czym ogólnie nie przepadam - ale czy to można nazwać magią?) lecz to wszystko stworzyło piękną całość, przez którą mam ochotę na więcej. W klimat kawiarnii jak i samej książki naprawdę łatwo się wczuć, a historie ludzi, którzy tę kawiarnię odwiedzali były według mnie różnorodne i ciekawe, pełne różnego rodzaju miłości i serdeczności.

Urocza, chwilami chwytająca za serce książka, którą naprawdę szybko się czyta. Nie wiedząc, co oznacza tytuł i czego się spodziewać zachwyciłam się tymi krótkimi opowiadaniami i małym wątkiem magii (za czym ogólnie nie przepadam - ale czy to można nazwać magią?) lecz to wszystko stworzyło piękną całość, przez którą mam ochotę na więcej. W klimat kawiarnii jak i samej...

Podeszłam do tej książki bez żadnych oczekiwań, wręcz nastawiona negatywnie, jakby ktoś mi trzymał przy skroni lufę, bym kończyła zaczęte serie - w rzeczywistości jest to wyłącznie moje własne dziwactwo, ale mniejsza. Wychodzi na to, że do Kawaguchiego można podchodzić wyłącznie z założeniem, że się nie spodoba, by móc cokolwiek docenić. Choćby brak seksizmu, który wynikał jednakoż głównie z mniejszej ilości kobiet w znaczących dla historii rolach. Niemniej, same opowiadania z tego tomu są moim zdaniem ciekawsze i bliższe emocjonalnej szczerości oferowanej w poprzednim zbiorze przez "Siostry"; poza frustrującymi "Kochankami" (serio, jak słyszę ten tytuł to już wiem, że Kawaguchi dowali poglądami o kobietach, których słuchać nie chcę) opisane spotkania są naprawdę przyzwoite i przedstawiają jakiś bardziej złożony obraz ludzkich relacji. Na plus jest również rozwinięcie stałego składu bohaterów, tj. pracowników kawiarni oraz stałych bywalców, a także samej historii tego miejsca, która naprawdę brzmiała, jakby ten pomysł mgliście majaczył autorowi już przy pisaniu oryginalnych czterech opowiadań/scenariusza. Podobało mi się nawet ostateczne rozwiązanie sprawy Kobiety w Białej Sukience, mimo całej banalności morału.

Generalnie treść tej książki jest może nie tyle nawet banalna (bo wydaje mi się, że to jedyne frustrujące mnie opowiadanie ma akurat dosyć dobre przesłanie),co infantylna. Są porządne pomysły, ale rozpisane w bardzo dziecinny sposób, a bohaterowie zachowują się nienaturalnie, przerysowanie, jak postaci z kreskówki - poza Miki, o ironio, bo to akurat była nieźle oddana mała dziewczynka. Zresztą wydaje mi się, że Kawaguchiego generalnie średnio obchodzi odpowiedź na pytanie, kim są jego bohaterowie, bo zawsze są jedynie tym, kogo potrzebuje morał. Bo serio? Kazu nigdy, odkąd skończyła siedem lat, nie zbliżyła się do nikogo? A Kei, wobec której zachowywała się praktycznie jak zakochana to co? Ano tak, Kei nie istniała na przestrzeni ostatniego opowiadania, więc nie ma wpływu na to, kim jest Kazu potrzebna dla jej morału. I tak w koło macieju. Maciej zresztą doczeka się wreszcie zwichnięcia barku, kręcąc Kawaguchiemu kołem, ponieważ KAŻDE z opowiadań musi co najmniej DWA RAZY przypomnieć wszystkie zasady podróży w czasie. Rozumiałabym to raz na tom, gdyby ktoś sięgnął po nie przypadkiem w złej kolejności, bo powiązanie jest na tyle luźne, że z taką przypominajką można spokojnie czytać bez znajomości jedynki, ale CO OPOWIADANIE? Paradokumenty poświęcają mniej czasu na przypominanie widzom, co działo się przed przerwą.

Największy plus tej serii to to, że audiobook schodzi w +/- jeden dłuższy spacer i jedno sprzątanie mieszkania.

Podeszłam do tej książki bez żadnych oczekiwań, wręcz nastawiona negatywnie, jakby ktoś mi trzymał przy skroni lufę, bym kończyła zaczęte serie - w rzeczywistości jest to wyłącznie moje własne dziwactwo, ale mniejsza. Wychodzi na to, że do Kawaguchiego można podchodzić wyłącznie z założeniem, że się nie spodoba, by móc cokolwiek docenić. Choćby brak seksizmu, który wynikał...

Magiczna, urocza, chwytająca za serce i motywująca do życia z całych sił. Wspaniała seria.

Magiczna, urocza, chwytająca za serce i motywująca do życia z całych sił. Wspaniała seria.

Subtelna, klimatyczna, pełna mądrości literatura wschodu.

Subtelna, klimatyczna, pełna mądrości literatura wschodu.

Mnie się podoba. Trzeba podłapać ten klimat, bez tego, może się wydawać to dziwną paplaniną. :-] co widać po, co niektórych, recenzjach.

Mnie się podoba. Trzeba podłapać ten klimat, bez tego, może się wydawać to dziwną paplaniną. :-] co widać po, co niektórych, recenzjach.

Nie wiem, co inni widzą w tej książce. Skusiłam się, ale mnie znudziła. Może po prostu nie mój klimat.

Nie wiem, co inni widzą w tej książce. Skusiłam się, ale mnie znudziła. Może po prostu nie mój klimat.

Druga część cyklu "Zanim wystygnie kawa" była lepsza niż pierwsza. Ale te opowiadania to nadal nie jest literacki ocean. Może już nie kałuża banalności, ale staw oczywistości. Dobrze jednak, od czasu do czasu przeczytać taką książkę.

Jedna z głównych zasad mówi "mimo cofania się w czasie nie zmieni się teraźniejszości". Ale ona i tak się zmienia, bo zmieniają się bohaterowie i ich spojrzenie na życie.

Dużym plusem jest rozwinięcie historii kobiety w białej sukience.

Druga część cyklu "Zanim wystygnie kawa" była lepsza niż pierwsza. Ale te opowiadania to nadal nie jest literacki ocean. Może już nie kałuża banalności, ale staw oczywistości. Dobrze jednak, od czasu do czasu przeczytać taką książkę.

Jedna z głównych zasad mówi "mimo cofania się w czasie nie zmieni się teraźniejszości". Ale ona i tak się zmienia, bo zmieniają się...

Pierwszy tom "Zanim wystygnie kawa" intryguje i jest czymś nowym i oryginalnym. Drugi - "Opowieści z kawiarni", to wyłącznie kontynuacja, bez elementu zaskoczenia. Dla mnie - męcząca i momentami infantylna.
Z azjatyckich autorów zdecydowanie bardziej przypadli mi do gustu Murakami i Ishiguro.

Pierwszy tom "Zanim wystygnie kawa" intryguje i jest czymś nowym i oryginalnym. Drugi - "Opowieści z kawiarni", to wyłącznie kontynuacja, bez elementu zaskoczenia. Dla mnie - męcząca i momentami infantylna.
Z azjatyckich autorów zdecydowanie bardziej przypadli mi do gustu Murakami i Ishiguro.

Kontynuacja serii bardzo mi się podoba. To że dowiedzieliśmy się więcej o tajemniczej Pani w sukience jest świetne. Sama książka bardzo ciepła i zmusza w pewnych momentach do refleksji.

Kontynuacja serii bardzo mi się podoba. To że dowiedzieliśmy się więcej o tajemniczej Pani w sukience jest świetne. Sama książka bardzo ciepła i zmusza w pewnych momentach do refleksji.