Według mnie warto spróbować, ponieważ:
1. Ciekawa forma
2. Rzadko ma się okazję czytać powieść młodej kobiety z Azji, więc nawet jeśli część historii jest dość naiwna, to i tak doceniam możliwość spojrzenia na świat z innej perspektywy.
Dałabym 6 gwiazdek, ale dodaję jedną dla Tajfunów, które decydują się wydawać takie nieszablonowe książki.

Według mnie warto spróbować, ponieważ:
1. Ciekawa forma
2. Rzadko ma się okazję czytać powieść młodej kobiety z Azji, więc nawet jeśli część historii jest dość naiwna, to i tak doceniam możliwość spojrzenia na świat z innej perspektywy.
Dałabym 6 gwiazdek, ale dodaję jedną dla Tajfunów, które decydują się wydawać takie nieszablonowe książki.

Ta piękna, oniryczna okładka kryje w sobie książkę niezwykłą z co najmniej dwóch powodów. Przede wszystkim to pierwsza książka przetłumaczona na polski z indonezyjskiego, a poza tym powieść paragrafowa, czyli taka, w której na końcu rozdziału możemy zdecydować, co dalej zrobi główna bohaterka. W zależności od naszych wyborów, opowieść poniesie nas do Stanów Zjednoczonych albo do Europy, do zakończeń szczęśliwych i mniej fortunnych dla bohaterki, a w każdym wariancie inaczej będą rozłożone akcenty (czasem na kolonialną przeszłość Indonezji, czasem na wielokulturowość, czasem życie uczuciowe postaci),a wszystko będzie okraszone baśniami i magią. Nie warto poprzestać na jednym zakończeniu, bo każda historia rzuca światło na pozostałe, poznajemy postaci z różnych perspektyw, a i odbiór całej powieści zmienia się w miarę poznawania kolejnych wersji.

Wszystko zaczyna się od znajomości z iblisem, czyli w tradycji arabskiej po prostu diabłem, który obdarza naszą bohaterkę czerwonymi butami. Skojarzenia z Dorotką i Czarnoksiężnikiem z Krainy Oz są jak najbardziej na miejscu. Przyjęcie podarunku oznacza rozpoczęcie tytułowej wędrówki. Dokąd nas ona zaprowadzi, to zależy już tylko od nas.

Ta piękna, oniryczna okładka kryje w sobie książkę niezwykłą z co najmniej dwóch powodów. Przede wszystkim to pierwsza książka przetłumaczona na polski z indonezyjskiego, a poza tym powieść paragrafowa, czyli taka, w której na końcu rozdziału możemy zdecydować, co dalej zrobi główna bohaterka. W zależności od naszych wyborów, opowieść poniesie nas do Stanów Zjednoczonych...

książka paragrafowa, czyli taka, która ma kilkanaście zakończeń

książka paragrafowa, czyli taka, która ma kilkanaście zakończeń

Niestety ta książka to mocny zawód. Pamiętam że czekałam na nią bo koncept książki paragrafowej i to azjatyckiej sprawił że myślałam że będzie to coś ciekawego. Początek zapowiada się nieźle jednak im dalej brnąc tym gorzej.
Pierwszym problemem jest to że czytając i przeskakując na różne strony jak każe autorka mam wrażenie jakby czytała oderwane od siebie różne powieści. Nic tu się kompletnie nie łączy w jedną spójną historię w ramach jednego przejścia chociażby.
Drugi problem jest to że kompletnie mnie ta "wędrówka" nie zainteresowała. Nie ma tu nic ciekawego w historii, w postaciach. Nie interesowały mnie losy głównej bohaterki ani tego co przeżywała.
Trzecim problemem jest to że mamy wiele tekstu który nie mówi kompletnie nic i jest mocno byle jaki. Mamy mnóstwo ładnych słów które nie tworzą interesującego tekstu. Opowieści o Czarnoksiężniku z Krainy Oz, jakieś inne historie. Nieciekawe po prostu. Również mam wrażenie że ta książka jest za długa i to zdecydowanie za długa. Mogłaby by być o połowę chudsza i wyszłoby na to samo.
Jest tu sporo odniesień do różnych spraw ale mam wrażenie że nie rozumiem ich ze względu na barierę kulturową. Przyznaję że nie interesują się kulturą Indonezji i jej nie znam przez co nie mogę do końca zrozumieć tej książki.
Autorka w posłowiu wspomina że ta książka była pisana przez 9 lat i odczuwam że początkowy koncept kompletnie się rozmył. Początek jest naprawdę okej ale potem te wyrwane fragmenty świadczą o tym że ciężko to było poskładać w jedną, spójną całość.
Wynika z tego że ta powieść jest kompletnie nie dla mnie, nie kupiła mnie ani nie zainteresowała. Szkoda bo to była moja pierwsza powieść paragrafowa i od razu dosyć kiepska.

Niestety ta książka to mocny zawód. Pamiętam że czekałam na nią bo koncept książki paragrafowej i to azjatyckiej sprawił że myślałam że będzie to coś ciekawego. Początek zapowiada się nieźle jednak im dalej brnąc tym gorzej.
Pierwszym problemem jest to że czytając i przeskakując na różne strony jak każe autorka mam wrażenie jakby czytała oderwane od siebie różne powieści....

Bardzo słaba ksiażka, ktoś w opiniach napisał , że trochę o niczym, miałka treść. I ja się z tym zgadzam. Ubrana w ciekawą formę powieści paragrafowej, ale to nie wystarczy... Jakby pomieszanie wszystkiego - wezmę motyw wędrówki, czerwone buty jako spoiwo, trochę realizmu magicznego, wrzucę wątki kontrowersyjne i obyczajowe i.. będzie fajnie. Nie jest.

Bardzo słaba ksiażka, ktoś w opiniach napisał , że trochę o niczym, miałka treść. I ja się z tym zgadzam. Ubrana w ciekawą formę powieści paragrafowej, ale to nie wystarczy... Jakby pomieszanie wszystkiego - wezmę motyw wędrówki, czerwone buty jako spoiwo, trochę realizmu magicznego, wrzucę wątki kontrowersyjne i obyczajowe i.. będzie fajnie. Nie jest.

Odblokowałam chyba wszystkie zakończenia (12 + jedna "ostatnia przygoda", która często się pojawiała jako opcja). Podobno ma być ich 15, ale specjalnie notowałam podejmowane wybory i chyba nie zostawiłam niczego luzem... Hm, może autorka liczy osobno różne ścieżki do tych samych zakończeń? Jeśli ktoś znalazł_ więcej niż te 12 i jedno, bardzo proszę o DM!

Ogólnie ciekawa powieść... Choć trochę mnie irytuje, że wszystkie przygody są tu motywowane erotycznie. Jak gdyby ludzie nie mieli w sobie żadnych innych popędów, serio. No ale okej, najwyraźniej taka jest konwencja + nie ma co zaprzeczać, Eros trzyma ludzkość na krótkiej smyczy.

Najciekawiej się robi, jak już się zrobi pierwsze 5-6 zakończeń: podejmując alternatywne drogi nagle się widzi, jak ładnie zazębiają się niektóre wątki. Przemawia to do mojego poczucia elegancji.

Odblokowałam chyba wszystkie zakończenia (12 + jedna "ostatnia przygoda", która często się pojawiała jako opcja). Podobno ma być ich 15, ale specjalnie notowałam podejmowane wybory i chyba nie zostawiłam niczego luzem... Hm, może autorka liczy osobno różne ścieżki do tych samych zakończeń? Jeśli ktoś znalazł_ więcej niż te 12 i jedno, bardzo proszę o DM!

Ogólnie ciekawa...

Mój pierwszy, pełnoprawny tajfun, przeczytany w formie papierowej. Oczekiwania były ogromne, zwłaszcza, że czytałam właściwie same dobre recenzje. I chyba nie zdziwię was, jeśli napiszę, że w tym przypadku zdecydowanie potwierdzam wszystkie zachwyty.

Czytałam tę książkę chyba ze sto lat, a przynajmniej tyle trwało to w mojej głowie, bo chciałam „przejść” przez jak najwięcej zakończeń. Udało mi się przeczytać 11 z 15 (według listy z końca książki). Niektóre z nich były ładniejsze, inne nienormalne, ale w zasadzie wszystkie dały mi nowy pogląd na tę historię, a o to chodziło. Nie było żadnych zbieżności.

Zakończeniami, które podobały mi się najbardziej było zdecydowanie te ze strony 481, 473 i 240 - to ostatnie może was zdziwić, ale serio potrzebowałam takiego dziwnego zakończenia. W moim przypadku im dalsze zakończenia, tym bardziej „normalne” – mnie to nie zniechęciło, a wręcz przeciwnie. Gdybym na początku dostała zwyczajne zakończenie, pewnie nie byłabym aż tak ciekawa kolejnych.

Na wielki plus mnogość nawiązań do popkultury, nie jestem żadnym znawcą, ale bardzo fajnie bawiłam się wyłapując różne smaczki. Czytanie tej książki to sama przyjemność i chętnie wrócę do niej w przyszłości, kiedy zapomnę fabułę.

Polecam wszystkim fanom rzeczy dziwnych i dziwniejszych, a przede wszystkim niegrzecznym dziewczynkom, które wędrują. Ta podróż na pewno was nie zawiedzie.

Mój pierwszy, pełnoprawny tajfun, przeczytany w formie papierowej. Oczekiwania były ogromne, zwłaszcza, że czytałam właściwie same dobre recenzje. I chyba nie zdziwię was, jeśli napiszę, że w tym przypadku zdecydowanie potwierdzam wszystkie zachwyty.

Czytałam tę książkę chyba ze sto lat, a przynajmniej tyle trwało to w mojej głowie, bo chciałam „przejść” przez jak...

Do wielokrotnego czytania, bardzo spoko

Do wielokrotnego czytania, bardzo spoko

Niesamowicie zaintrygowała mnie ta książka, do tego stopnia, że kupiłam sobie wydanie papierowe (zazwyczaj staram się czytać ebooki) i powiem szczerze, że nadal przetwarzam, co właściwie o niej myślę?

To jest książka paragrafowa, czyli czytelnik ma jakąś ograniczoną możliwość wyboru kierunku, w którym posunie się fabuła. W którymś momencie pojawia się pytanie i zależnie od odpowiedzi, przechodzi się do konkretnego paragrafu (na wskazaną stronę). To nie jest moją pierwszą książka paragrafowa, więc sama forma nie była dla mnie nowością, choć wcześniej raczej grałam w takie "gry książkowe". Tu jest bardziej coś na kształt literatury pięknej, książki metaforycznej - tzw. "książki drogi", choć sensu życia raczej w niej nie odnajdziecie (jeżeli ktoś miałby takie oczekiwania) 😉.

Koncept niesamowicie ciekawy. Wykonanie specyficzne. Jest trochę abstrakcyjna, trochę oniryczna, zawiera wplecione w fabułę opowieści/przypowieści, niektóre z innego kręgu kulturowego, inne nam blższe, bo związane z popkulturą.

Na razie przeszłam jedną ścieżkę, chyba musiałabym spróbować jeszcze innej, żeby powiedzieć coś więcej.

Niesamowicie zaintrygowała mnie ta książka, do tego stopnia, że kupiłam sobie wydanie papierowe (zazwyczaj staram się czytać ebooki) i powiem szczerze, że nadal przetwarzam, co właściwie o niej myślę?

To jest książka paragrafowa, czyli czytelnik ma jakąś ograniczoną możliwość wyboru kierunku, w którym posunie się fabuła. W którymś momencie pojawia się pytanie i zależnie od...

https://www.instagram.com/p/CxFeu-rtpDk/

„Wędrówka” to indonezyjska książka paragrafowa, zresztą pierwsza książka w Polsce, która została przetłumaczona z języka indonezyjskiego. Główna bohaterka, której imienia nie poznajemy, podpisuje pakt ze swoim kochankiem, Diabłem. W ramach tego paktu, dziewczyna dostaje czerwone szpilki, które stają się środkiem lokomocji, dzięki któremu można podróżować po całym świecie, Jak to z paktami bywa, nie ma nic za darmo, wszystko ma swoje konsekwencje. „Wędrówkę” przeczytałam zaraz po „Akademii Ransmoor” (innej książce paragrafowej),więc trochę liczyłam na zabawę i relaks. Nic bardziej mylnego, „Wędrówka” jest bardzo metatekstowa, przesycona drugim dnem i niedopowiedzeniami. Autorka sięga do folkloru, baśni, do znanych tekstów kultury, chociażby do „Czarnoksiężnika z krainy Oz”. Myślę, że cała konwencja paragrafowa jest tylko pretekstem. Ok, mamy główną bohaterkę, która przeskakuje ze strony na stronę, z jednego kontynentu na inny. Ale gdzieś się pojawia wzmianka o roli kobiet, a to o imigrantach, w innym miejscu o religii, a w jeszcze innym autorka unaocznia nam współczesne problemy społeczne, z którymi borykają się ludzie na całym świecie. Na pewno jest to pozycja dająca do myślenia. Chętnie przeczytałabym coś innego spod pióra autorki, bo jej punkt widzenia jest mi bliski.

https://www.instagram.com/p/CxFeu-rtpDk/

„Wędrówka” to indonezyjska książka paragrafowa, zresztą pierwsza książka w Polsce, która została przetłumaczona z języka indonezyjskiego. Główna bohaterka, której imienia nie poznajemy, podpisuje pakt ze swoim kochankiem, Diabłem. W ramach tego paktu, dziewczyna dostaje czerwone szpilki, które stają się środkiem lokomocji, dzięki...