Wydany przez Kongregację do Spraw Duchowieństwa dokument pt. „Dar powołania do kapłaństwa Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis" w części poświęconej studiom teologicznym omawia w pierwszym rzędzie znaczenie studium Pisma Świętego, które jest duszą teologii, a następnie wskazuje miejsce i rolę liturgiki, która znajduje się nawet przed teologią dogmatyczną. Podkreśla się tam, że święta liturgia powinna być uznana za dyscyplinę podstawową, którą należy przedstawiać w aspekcie teolo­gicznym, duchowym, prawnym i duszpasterskim, zawsze w powiązaniu z innymi dyscyplinami. Zaprezentowane w dokumencie postrzeganie litur­giki pociąga za sobą określone konsekwencje. Po pierwsze, jest wyzwaniem dla wszystkich naukowo zajmujących się liturgią, aby wielopłaszczyznowo podejmowali badania nad misterium Boga aktualizującym się w świętych znakach, korzystając z wyników innych naukowców oraz wskazując te prze­strzenie, które ze względu na ograniczenia metodologiczne mogą zostać zgłębione przez inne dziedziny. Po drugie, takie podejście Ratio fundamentalis nakłada obowiązki na przedstawicieli innych dyscyplin teologicznych, aby faktycznie liturgię traktowali jako locus theologicus dla swoich poszukiwań naukowych, a tym samym w sposób spójny przekazywali wiedzę i ją zgłębiali. Dodatkowy czynnik stymulujący wewnętrzną koherencję różnych obszarów teologii może stanowić (od 2018 r.) wyodrębnienie osobnej dziedziny nauki nazwanej „naukami teologicznymi". Wszystkie wyżej zarysowane okoliczności są niewątpliwie szansą rozwoju i szerszego oddziaływania dla teologii, a w niej dla liturgiki - teologii liturgicznej. Te właśnie kwestie były przedmiotem obrad 54. Sympozjum Wykładowców Liturgiki na Wydziałach Teologicznych i w Wyż­szych Seminariach Duchownych, a ich efekty i spostrzeżenia uczestników są treścią niniejszej publikacji.