Autorka książki porusza bardzo ważny temat problem, gdyż dotyczy on zranienia, lęku, który każdy w swoim życiu doznaje.  Publikacja pokazuje nam jak się z tym poradzić. Życie nie jest  łatwe, a ludzie często są bardzo okrutni dla drugiego człowieka. Jednak Bóg czuwa nad nami i ogarnia nas niesamowitą miłością, niezależnie od sytuacji. Jeżeli wszyscy, nas zawiodą to jeszcze, pozostaje siła wyższa. Atutem tej książki jest, że została napisana  przez kobietę dla kobiet. Publikacja jest przecudowna, bardzo fajnie się ją, czyta, ponadto została napisana prostym, językiem. Moja mama i siostra  są zachwycone tą publikacją. Przeczytanie książki sprawiło, że zaczęły spoglądać inaczej na problemy, które napotykają w swoim życiu. Książkę powinna przeczytać, każda kobieta niezależnie od wieku, stanu cywilnego i wykonywanego zawodu. Dlatego że daje ogromną moc i siłę.

Autorka książki porusza bardzo ważny temat problem, gdyż dotyczy on zranienia, lęku, który każdy w swoim życiu doznaje.  Publikacja pokazuje nam jak się z tym poradzić. Życie nie jest  łatwe, a ludzie często są bardzo okrutni dla drugiego człowieka. Jednak Bóg czuwa nad nami i ogarnia nas niesamowitą miłością, niezależnie od sytuacji. Jeżeli wszyscy, nas zawiodą to jeszcze,...

Czasem trafiają do mnie lektury, od których trudno się oderwać, a nawet jeśli je odkładam, to nieustannie o nich myślę… Taka bez wątpienia była powieść, która przywędrowała do mnie z Wydawnictwa SUMUS. "Spragnione serce" Dagmary Waszkiewicz to była niesamowita podróż w sam środek serca.

Kobieta, która wędruje po świecie, niosąc na plecach swój dom, ulepiony wysiłkiem, trudem, wyrzeczeniem. Taki, w którym się chowa (jak w schronie!),do którego ucieka przed światem, bo ów świat nie tylko nie rozumie, ale i ją rani. Najpierw trafia się jeden nieznajomy, któremu bohaterka postanawia zaufać. Potem kolejny. Później pojawia się tych postaci więcej, ale czy serce naszej bohaterki się na nich otworzy? Wszak ona potrzebuje nieustannie swojego schronu…

Nie pamiętam czy kiedykolwiek wcześniej spotkałam się z taką narracją w powieści. Nie jest codzienna. Jest inna. Na początku wymagało to ode mnie pewnego wysiłku, by nie przebiec przez tę lekturę, ale poczuć, co chciała powiedzieć autorka. Przez obrazy, słowa, przez to co nie jest powiedziane wprost. Kiedy mi się to udało, nie mogłam jej odłożyć. Nawet na chwilę. Ona przenika serce, pragnienia, zranienia. Zmusza momentami do bolesnych konfrontacji z historią własnego życia, ale robi to tak, że przeglądasz się w kochających oczach Jezusa (który też tu jest, ukryty w jednej z postaci) i nic nie wydaje się już tak straszne i niemożliwe.

"Rozejrzała się, jakby pierwszy raz w życiu dostrzegając piękno otaczającego ją świata. (…) Wszystko, co czyniła do tej pory, o co zabiegała, sprowadzało się do ciągłych prób przetrwania w przerażającym, nienawistnym i brutalnym świecie, gdzie każdy był wrogiem. Gdzie życie wymagało nieustannej czujności, przewidywalności i podejrzliwości. Sprytu i obwarowania swojego serca na wszystkich możliwych frontach. Jakby żyła pod ziemią. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała powoli, nigdy nie nabierając takiej ilości powietrza, o jakiej marzyła, z obawy przed zdemaskowaniem… Udusi się! Pragnienie zaczerpnięcia tlenu stało się w Neminem nagle tak wielkie, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę, że od kilkunastu lat wstrzymuje oddech". Str. 58-59

Podziwiam autorkę. Pokazała przekrój ludzkich zranień i lęków tak, że chce się wyjść ze swojej własnej skorupy, a nie chować się w nią coraz głębiej. Nazwała to, od czego tak często uciekamy, i co nosimy na co dzień, bo jest już znane i takie „tylko nasze”. Ta powieść jest jak zdarcie maski, która choć nieustannie uwiera – jest niekiedy łatwiejszą drogą niż konfrontacja z trudną prawdą, również tą o sobie samym. Ta powieść to swoiste rekolekcje… Niby fikcja, a tak bardzo porywająca, poruszająca i prawdziwa. Polecam tę lekturę!

Czasem trafiają do mnie lektury, od których trudno się oderwać, a nawet jeśli je odkładam, to nieustannie o nich myślę… Taka bez wątpienia była powieść, która przywędrowała do mnie z Wydawnictwa SUMUS. "Spragnione serce" Dagmary Waszkiewicz to była niesamowita podróż w sam środek serca.

Kobieta, która wędruje po świecie, niosąc na plecach swój dom, ulepiony wysiłkiem,...

Niezwykła, skłaniająca do przemyśleń, wypełniająca serce zrozumieniem i empatią.

Z tytułowym spragnionym sercem z pewnością może utożsamić się wiele z nas. Zamknięcie się w sobie i jednoczesne pragnienie zmiany to często dwa równolegle pojawiające się stany.
Bohaterka powieści została dotkliwie zraniona przez bliskie jej osoby przez co nie widzi swojego potencjału i przeznaczenia. Do czasu aż poznaje Verusa, który wskazuje jej odpowiednią drogę.

Historia ta pełna jest biblijnych porównań i wielkiego miłosierdzia, do którego w pełni zdolny jest tylko sam Bóg.
To powieść, którą należy czytać sercem, uświadamiająca jak bolesna jest prawda o sobie oraz fakt, że całe życie uczymy się czegoś nowego o sobie i innych. Często nasze serce wypełniają igły, które bolą i wciąż na nowo przypominają o tych, którzy ten ból zadali. Na podstawie doświadczeń głównej bohaterki uczymy się, by nie karać innych za swój ból, bo możemy stracić tych, którzy na prawdę nas kochają.

Niekiedy tak bliskie zachowania bohaterki, kiedy jedyne na co mamy ochotę to zaryglować się od środka przed innymi bo tak bardzo boimy się opinii i zranień innych. Bo w głębi serca czujemy, że każdy zasługuje na miłość, jednak rozczarowanie bywa silniejsze. Rozwiązaniem bywa miłość Boga, który w nas wierzy I którego miłości nie możemy zmarnować.

Głównie o tym opowiada ta niepozorna powieść. Polecam ją szczególnie każdemu spragnionemu sercu.

Niezwykła, skłaniająca do przemyśleń, wypełniająca serce zrozumieniem i empatią.

Z tytułowym spragnionym sercem z pewnością może utożsamić się wiele z nas. Zamknięcie się w sobie i jednoczesne pragnienie zmiany to często dwa równolegle pojawiające się stany.
Bohaterka powieści została dotkliwie zraniona przez bliskie jej osoby przez co nie widzi swojego potencjału i...